Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 55

53
bandi, þá þykist ég ekki frekar þurfa vitnanna við að hann
sé í smalamennsku.
En þegar við erum búnir að afgreiða veðrið og þennan
venjulega barlöm um dýrtíðina, og ég hugsa með mér að nú
fari hann væntanlega að komast að efninu, þá er hann allt
í einu byrjaður að tala um samfestinga og vinnubuxur og
olíubletti og aurslettur, og hann minnist ekki einu orði á kosn-
ingarnar frekar en ég sé ekki myndugur.
Hann talar um málningarbletti, sementsbletti, saltbletti og
tjörubletti, nankinsbuxur, nankinsjakka, úlpur og vinnusloppa,
eins og hann hafi aldrei um annað hugsað, og þegar hann
er búinn að tala um þetta í tíu mínútur viðstöðulaust, vippar
hann sér yfir í mjög nákvæma lýsingu á einhverri vél, sem
mér skilst að kosti milljón og sem hann segir að sé svo hug-
viísamlega smíðuð að hún geti innbyrt aflóga vinnuvettling
fullan af skít og spýtt honum út úr sér í sömu andránni drif-
hvítum, skraufþurrum og gott ef ekki splunkunýjum.
Ég held á þessu stigi málsins að Gvendur sé kannski orð-
inn vitlaus, og að pólitíkin eða Vikublaðið eða hvorttveggja
sé búið að gera hann vitlausan, en þá rennur það upp fyrir
mér að hann er búinn að kaupa eina af þessum makalausu
vélum og er reyndar að bjóða mér að gerast einskonar um-
boðsmaður hennar eða hans eða beggja.
Þessi vél er smíðuð í Þýzkalandi og hefur fengið ótal verð-
laun á ótal vörusýningum, og Gvendur segir að hún sé full-
komnasta vinnufataþvottavél veraldar og þótt víðar sé leitað.
Hann segir að með svona verkfæri geti tólf ára bam lagt undir
sig vinnufataþvottamarkaðinn í Reykjavík og kannski í Kópa-
vogi líka, og vegna þess að við séum gamlir kunningjar og
hann gleymi ógjarnan gömlum kunningjum, þá gefi hann mér
hér meS kost á að safna viðskiptavinum handa vélinni, og
býðst til að borga krónu fyrir hverjar vinnubuxur, sem ég út-
vega henni, og krónu fyrir hvem vinnujakka og tvær krónur
á samfestinginn.