Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 68

INÐRIÐI G. ÞORSTEINSSON
Hún er gömul og á kælihúsinu sést þetta er Fordbifreið
frá árinu 1930. Ækið er ekki hátt en sýnist þungt. Ég bíð eftir
að tjaldnautur minn ljúki við að þvo sér og það er kyrrt við
tjöldin og komið langt fram í ágúst.
Brekkan upp á heiðina hefst fyrir neðan gistihúsið, en verð-
ur ekki erfið í raun og sannleika fyrr en hjá tjöldunum, og
fyrir ofan tjöldin, þar sem við erum enn ekki byrjaðir á veg-
inum. Nýi vegurinn á að koma skáhallt upp af gistihúsinu.
Á eftir stendur gamli vegurinn yfirgefinn, umferðarlaus og
niðurgrafinn; malargrár og bráðlega uppgróinn; minning um
gjamm í hundum og langar lestir klyfjaðra hesta er stikuðu
fetið við söng drukkinna lestamanna, sem kvöddu fátækan
heiðabónda áður en lagt var á heiðina og táruðu honum úr
pelum við mikið þakklæti og drjúgar ferðaóskir. Gamli bær-
inn hans er ekki lengur, en í túninu sunnan og neðan við
gistihúsið er gróinn veggur; nú er punturinn á honum að
fölna.
Það hefur verið töluverð umferð í sumar. Fólkið fær sér að
drekka úti á tröppunum, þegar heitt er í veðri. Það er stund-
um að hlæja og gera að gamni sínu og skvaldrið berst til
okkar upp í veginn. Öðru hverju koma hlaðnar bifreiðar með
miklum hvin. Út úr þeim stíga þreytulegir menn er spýta
rykinu og olíuremmunni og nota rauða vasaklúta. Þessum
mönnum er brekkan erfið. Stundum stanza bifreiðar þeirra í