Árbók skálda - 01.12.1955, Blaðsíða 108

106 .
1 mínu lífi er aðeins eitt: þú. Allt mitt líf hef ég beðið, og
þegar ég sá þig fyrst, vissi ég, að það varst þú. Mér fannst
undarlegt, að til skyldi vera annað fólk en þú og ég.
Hann horfði fram hjá henni og virti fyrir sér veggteppið
og hugsaði um skipið, er mundi bera hann til útlanda á
morgun og velti því fyrir sér, hvað gæfi riddaranum dirfð til
þess að ráðast á drekann.
Því þarftu að fara? Vertu kyrr hjá mér, ekkert skal þig
skorta. Ég skal vaka yfir þér sofandi, hjúkra þér sjúkum. Því
þarftu að fara?
Hann lagðist niður, blés frá sér stórum reykjarmekki, teygði
handlegginn upp eftir veggnum og hamraði með fingrunum
á kaldan steininn.
Ég þarf að sigra heiminn.
Láttu ekki eins og kjáni. Þetta er þó síðasta nóttin okkar
í langan tíma.
Hann hætti að hamra með fingrunum og horfði á vanga-
svip hennar, ljós hárlokkur lá yfir augað. Hún talaði hægt
og slitrótt; sársauki í röddinni og þrjózka.
Aðeins eitt veit ég um í þessum heimi. Aðeins eitt hef ég
þráð, aðeins eitt hef ég að missa í þessum heimi: þig.
Hann ræskti sig og honum fannst hjákátlegt, hvað rómur
hans var alvarlegur, þegar hann svaraði:
Ég er farfugl. Ég kem og fer. Þú grætur, ef ég fer. Þó muntu
gráta enn meira, ef ég verð kyrr hjá þér alltaf. Þó þú hafir
mig hjá þér, þó þú strjúkir höndum um hár mitt, er hugur
minn fjarri; þó þú kyssir á augu mín, horfi ég í gegnum þig
á álfuna handan við hafið. Ég er fæddur með heiminn í
hausnum. Vitskertan hamslausan heim, sem lætur engan í
friði, nema þann, sem gengur honum á vald.
Skipið blés í íjarska.
Drykkjurúturinn öskraði enn úti á götu. Nístandi vein, sem
rauf næturkyrrðina eins og. hnífi væri brugðið á silkislæðu.
Hann var kominn upp að húsdyrunum og lamdi húsið utan.
Barsmíðin buldi á hurðinni. 1 fyrstu ótt og títt, ofsafengið, en