Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.12.1958, Síða 28

GUNNL. Þessum manni segirðu, segðu heldur
þessum mönnum .. . Þeir gætu verið þrjá-
tíu einsog þn'r!
Hann hlœr aftur, kalt.
Vita hvað maður vill! ... Þetta segirðu
við mig, og þó veistu að mér var nauðugt
að taka við búðinni.
IIELGA. Það er mál til komið þú hættir þess-
um vöflum Gunnlaugur . . . Þú pfnir hara
sjálfan þig.
GUNNL. Þegar Einna er úti borðum við dósa-
mat. . . Þá er kallinn verstur .. . Hann
lokar að sér í stofunni og gengur um
gólf. .. Eða horfir á myndina ar mömmu,
svona! (hann hermir eftir, afkáralega) með
tinandi höfuð, og matarslettur á vest-
inu. Þá er liann sjálfsagt að hugsa urn
liðna tíð . . . Þegar hann opnar dyrnar
undir kvöldið cr liann fullur af heilögum
eldmóð', hann predikar yfir mér . . . (alltí-
einu ákafur, einlægur) Ég er fæddur ann-
arsstaðar, Helga . . . Húsið sem ég fæddist
í, það cr livítt . . . Það sést af svölunum
útyfir allan bæinn . . .
HELGA. (mjög raunsæ) Eg gæti vel cldað
fyrir ykkur, kvöld og kvöld, ef þú kærir
þig um.
GUNNL. (kippist við) Nei!
HELGA. Af hverju ekki?
GUNNL. Það er ekki hægt; ég hcf sagt þér
það fyrr: það er ekki hægt.
HELGA. Mig fer að langa til að sjá hvernig
þið búið.
Gunnlaugur hefur litiÖ á spegilinn.
Þú ætlar að halda áfram feluleiknum!
GUNNL. Þegar ég segi satt þá segir þú mig
skrökva, og ef ég skrökt'a verðurðu kát, og
segir ég segi satt. . . Hvernig á ég eigin-
lega að hegða mér svo þér líki? ... I raun-
inni hef ég ekkert að fe!a.
HELGA. Býð ég þér ckki inn þcgar þú kcmur
til mín?
Þögn.
Eg skal segja ])ér Gunnlaugu', ef þessu
heldur á, og ckki er annað að sjá en svo
verði, þá getur það vel orðið mér vanda-
mál að bcra skeiðina uppað munninum —
eða fara á klósett... Ég vona þú skiljir ...
Hjá þér er allt erfitt. ..
GUNNL. Áttu við að vandlæting mfn sé öfug-
hneigð .. . heimskuleg íhaldssemi? . . . Áttu
við að í rauninni eigum við ckkert að
halda okkur í? ... En ef fortfð okkar er
26
engin, hvernig fáum við þá láðið framtíð-
inni?
HELGA. Hún bara kemur, framtíðin .. .
Ég er á rnóti þessum feluleik Gunnlaugur,
hann gerir mig bláttáfram ruglaða . ..
Stundum á daginn er ég svo leið að mig
langar mest til að hlaupa útí d mmuna,
týnast... Þá verður allt svi Ijótt í kring-
um mig — líka þú, líka þrá mín eftir
þér... Eg spyr einsog kjáni, breytist
aldrei ncitt? Verður allt þetta ævinlega
eins, jafn torrátt, og tvísýnt?
GUNNL. (byrgir andlit) Ég skammast mín
Helga.
HELGA. Eyrir hvað?
GUNNL. Eg skammast mín! ég skammast mín!
HELGA. En citthvað verðum við þó að gera
Gunnlaugur.
GUNNL. Þú þarna, ég hérna, bæði einsömul
og vantrúuð á það sem við gerum ... Bæli
fjötruð.
HELGA. Af blekkingunni.
GUNNL. Blekkingin knúði okkur áfram,
draumarnir kölluðu á okkur til sín ... En
hvar eru þcir nú, draumarnir okkar frá í
fyrra? .. . Eg skil þctta ekki, ég segi það
satt. .. Eg þrái að vinna, ég finn þróttinn
ólga inní mér... En svo, einsog ég segi,
glösin brotna, ég dregst að speglinum þar
sem ekkert er að sjá.
Slutt þögn.
HELGA. Ef þú hefðir haldið áfram f skólanum
þá gæti ég ekkcrt sagt... Þá hefði ég vit-
að að því lengra sem þú kæmist þeim
mun betri kjör biðu okkar ... Hvenær búa
læknar í fúkka?. .. Þeir eiga allir bíl . ..
Fiúrnar þeirra ilma einsog snyrtivörubúð-
ir.. . Eg hefði jafnvel tekið mér auka-
vinnu á kvöldin svo þú hefðir getað ein-
beitt þér að náminu ... En þú fórst að
vilja föður þíns þegar hann fékk kastið ...
Án þess að spyrja mig þá hættirðu...
Og .. .
GUNNL. Verða læknir . . . Ég? . . . Biarga
einum og einum meðan milljónir eru drepn-
ar af vangá eða að yfirlögðu ráði, meðan
mannsmorð eru skipulögð . . . Eg vildi
bara gera vilja mömmu . . . Það cr eitt-
hvað annað: einhver ókunn krafa . . .
HELGA. Núna hefurðu þó búðina . . . Og . . .
GUNNL. Hvað?
HELGA. Pabbi þinn ... Mér skilst... Ja ég
DAGSKRÁ