Félagsbréf - 01.04.1958, Blaðsíða 30
18
PÉLAGSBRÉF
Að mínu viti er síðasta bók Þorsteins bezt verka hans, en um þá
fyrstu er bezt að tala sem minnst. Síðustu ljóð lians eru mörg einstak-
legða músíkölsk og formfögur. Honum er sérlega létt um rím og stuðla.
Myndir eru ekki ýkjamargar í ljóðiun lians svosem vænta má um
epískan skáldskap; yfirleitt eru þær hefðbundnar og fáar nýstárlegar,
en sumar þeirra eru skýrar. Hér eru nokkur dæmi úr tveim síðustu
bókum lians:
„Sveigir liaust
fvalan gust yfir ey;
fýkur lauf
fölva slegið af eik“.
°g
,jEg fellcli farg af inyrkri
á augu mér,
lét þau skorpna á samri stund
í ofbirtu. ...“
°g
„Ég er blóðið, sem brauzl fram í kinnarnar
á stúlkunni, sein þú mættir í morgun“.
°g
„Og sólin leysti
jafndægrahnútinn
af hári sér,
og það féll um mig allan —“
°g
„Nótt leysir lykil tungls
af belti sér, ...“
°g
„Geislaföl er tunglharpan
strcngd yfir unn“.
°g
„Draumlög við ljóra
lcikur blær
á strengi stráa“.
°g
„En þung eins og þekja inoldar
er sú þögn, sem ég aldrei rýf
og bróp mitt kæfir. — —“
og að lokum