Morgunblaðið - 02.03.2012, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MARS 2012
✝ Stefanía SigrúnÞórðardóttir,
,,Stella“ fæddist í
Reykjavík 9. nóv-
ember árið 1930.
Hún lést 22. febrúar
2012.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þórður
Brynjólfsson, f. 1.9.
1901, d. 20.7. 1982
og Anna Guðrún
Hallmundsdóttir, f.
16.5. 1910, d. 17.8. 1995. Stella
var eina barn foreldra sinna.
Fjölskyldan bjó sér heimili í
Norðurmýrinni, sem var í upp-
byggingu á þessum árum, fyrst á
Bragagötunni og síðar á Bolla-
götu 6.
Stella gekk í Landakotsskóla
og síðar í Gagnfræðaskóla
Reykjavíkur (Ingimarsskólann).
Að loknu gagnfræðanámi lauk
Stella fóstrunámi og starfaði sem
slík um skeið. Hóf síðan nám og
störf sem meinatæknir á Rann-
sóknarstofu Háskólans þar sem
hún kynntist verðandi eig-
inmanni sínum, Guðmundi Árna-
syni lækni, f. 28.11. 1925, d.
18.10.1983 og gengu þau í hjóna-
band 10.9. 1955. Foreldrar Guð-
mundar voru Valgerður Rósink-
arsdóttir húsmóðir, f. 1903, d.
1979 og Árni Ólafsson sýsluskrif-
bauðst Guðmundi starf yfirlækn-
is á sjúkrahúsi Akraness. Næstu
tíu árin undi fjölskyldan hag sín-
um vel á Vesturgötu 129. Stella
sinnti húsmóðurstarfinu af mikl-
um myndarskap. Árið 1975 setti
hún á stofn vefnaðarvöruverslun
ásamt Sjöfn Jónsdóttur og var
hún í rekstri um fimm ára skeið.
Stella opnaði snyrtistofu á heim-
ili sínu um skeið og var virkur
þátttakandi í starfi Kvenfélags
Akraness. Hún tók þátt í starfi
Thorvaldsenfélagsins þegar hún
flutti frá Akranesi. Frítíma sín-
um varði hún að stórum hluta við
garða- og trjárækt með manni
sínum, ýmist við heimili þeirra
eða í sumarhúsinu í Grímsnesinu.
Vegna veikinda Guðmundar
fluttist fjölskyldan aftur í Kópa-
voginn og bjó á Sunnubrautinni
allt til 1989. Eftir fráfall Guð-
mundar hóf Stella aftur störf
sem meinatæknir og síðar sem
leikskólakennari á leikskólanum
Dyngjuborg. Eftir stutta dvöl í
Bústaðarhverfi, Breiðholti og
Kópavogi fluttist Stella á Háa-
leitisbraut 26, sem var heimili
hennar fram í október 2011 en þá
flytur hún á hjúkrunarheimilið
Sóltún.
Útför Stefaníu (Stellu) fer
fram frá Fossvogskirkju í dag, 2.
mars 2012, kl 13.
ari, f. 1897, d. 1946.
Guðmundur var
næstyngstur fjög-
urra systkina.
Árið 1956 flytjast
þau Stella og Guð-
mundur til Dan-
merkur og ári síðar
til Svíþjóðar þar
sem Guðmundur
var við sér-
fræðinám og störf. Í
Danmörku lagði
Stella stund á nám í snyrtifræði
en eftir að til Svíþjóðar var kom-
ið starfaði hún sem meinatæknir.
Árið 1965 lá leiðin aftur heim til
Íslands og fluttu þau fyrst í Álfta-
mýrina og síðar í Hvassaleiti.
Stella og Guðmundur ætt-
leiddu tvo drengi, Guðmund
Þórð, f. 18.9. 1966 og Ólaf Skúla,
f. 22.9. 1968. Fyrrverandi maki
Guðmundar Þórðar er Þorbjörg
Margeirsdóttir, f. 23.8. 1971.
Dóttir þeirra er Arna Stefanía, f.
1.9. 1995. Maki Ólafs Skúla er
Kolbrún Vilhelmsdóttir, f. 3.2.
1970 og eiga þau þrjú börn: Ás-
dísi Brynju, f. 17.3. 1998, Viktor
Tuma, f. 4.5. 2000 og Stefán Em-
il, f. 7.4. 2005.
Árið 1968 flutti fjölskyldan í
Kópavoginn og bjó á Sunnubraut
33 til ársins 1973. Þá fluttist fjöl-
skyldan til Akraness, en þar
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Fallin er frá stoð okkar og
stytta til margra áratuga. Mamma
missti maka sinn Guðmund Árna-
son þegar hún var á besta aldri
eftir erfiða baráttu hans við
krabbamein. Þar með varð það
hlutverk hennar að standa ein og
óstudd að uppeldi okkar bræðra
sem vorum fimmtán og sautján
ára gamlir. Hún studdi okkur í
leik og starfi, ýtti undir sjálfstæði
okkar og stuðlaði að því að við
stæðum á eigin fótum. Mamma
var mikill dugnaðarforkur og var
okkur bræðrum fyrirmynd í
vinnusemi og dugnaði. Hún var
strangheiðarleg og hreinskilin
kona sem kom skoðunum sínum á
framfæri umbúðalaust. Margir
kannast við beinskeyttar athuga-
semdir hennar og gat það á tíðum
virkað sem köld vatnsgusa framan
í þá sem þekktu hana lítið. Hún
var úrræðagóð og hjálpaði okkur
bræðrum oft við að ná niðurstöðu í
þeim vandamálum og álitaefnum
sem upp komu í gegnum tíðina.
Margir vinir og ættingjar þekkja
að gott var að eiga Stellu að þegar
á bjátaði.
Mamma átti erfitt með að skilja
uppganginn og hraðann í efna-
hagslífinu á undanförnum árum,
enda af þeirri kynslóð sem átti fyr-
ir því sem hún eyddi. Þegar við
keyrðum um borgina spurði hún
mig: „Gummi, hver á að búa í öll-
um þessum húsum og nota allar
þessar skrifstofur?“ Bankamaður-
inn, sonur hennar, maldaði í mó-
inn og reyndi að útskýra hagfræði
fyrir mömmu sinni, með óljósri til-
vísan í hagvöxt og fólksfjölgun.
Hún fitjaði upp á nefið, gaf lítið
fyrir þessar útskýringar og taldi
þetta engan veginn ganga upp.
Þar hafði rökvísi hennar og heil-
brigð skynsemi betur gegn þeirri
skammsýni og ofurbjartsýni sem
hér ríkti.
Við fjölskyldan áttum góðar
stundir í sumarbústaðnum í
Grímsnesi en þar leið foreldrum
mínum sérstaklega vel. Mamma
og pabbi höfðu yndi af trjárækt og
gróðursettu mörg þúsund plöntur
í sumarbústaðarlandi sínu. Í dag
stendur eftir fallegur skógur.
Arna Stefanía dóttir okkar Þor-
bjargar var mikið hjá ömmu sinni í
gegnum árin og voru þær miklar
vinkonur. Þegar ég heyrði í
mömmu í síma kom alltaf sama
spurningin: „Hvað segir ungfrú-
in?“ Það var oft kostulegt að fylgj-
ast með þeim stöllum. Sú yngri sat
í hægindastól og horfði á „Stellu í
orlofi“ í eitt skiptið enn á meðan sú
eldri bar í hana kræsingar úr eld-
húsinu eftir pöntun.
Fyrir hönd fjölskyldunnar allr-
ar færi ég starfsfólki hjúkrunar-
heimilisins Sóltúns bestu þakkir
fyrir ástúðlega umönnun. Einnig
vil ég þakka vinum og ættingjum
mömmu sem heimsóttu hana
þessa síðustu mánuði. Þrátt fyrir
litla heilsu þá naut hún þess að fá
heimsóknir.
Góða ferð, elsku mamma.
Guðmundur Þórður
Guðmundsson.
Það er óhjákvæmilegt, þegar
einhver nákominn fellur frá, að
líta yfir farinn veg og þann tíma
sem viðkomandi var hluti af lífi
manns.
Á þeim nótum hafa hugsanir
mínar verið undanfarna daga, eða
síðan elskuleg móðir mín, Stefanía
Sigrún Þórðardóttir, féll frá þann
22. febrúar síðastliðinn.
Ég þyrfti eflaust meira pláss en
rúmast í einni minningargrein,
ætti ég að gera ítarlega grein fyrir
öllum hugsunum mínum undan-
farna daga. En ef ég hefði aðeins
eitt orð til að lýsa tilfinningum
mínum á þessum tímamótum lífs-
ins, þá kemur orðið „þakklæti“
oftar upp í huga mér en önnur.
Þakklæti fyrir alla þína ást og
umhyggju. Þakklæti fyrir allt sem
þú kenndir mér með eljusemi
þinni, dugnaði og ósérhlífni. Þakk-
læti fyrir að kenna mér mikilvægi
heiðarleika. Þakklæti fyrir allan
þinn stuðning og hvatningu við
leik, nám og störf. Þakklæti fyrir
alla þína óendanlegu þolinmæði.
Þakklæti fyrir umhyggju og ást
þína á barnabörnunum og fjöl-
skyldu. Þakklæti fyrir allar góðu
minningarnar sem ég á um þig.
Takk, við sjáumst síðar.
Ólafur Skúli.
Í byrjun var ég var smeyk við
þessa litlu og snaggaralegu konu.
Hún kom mér fyrir sjónir sem
köld, ákveðin og frek. Ég var í
raun enn barn, hún fullorðin og
lífsreynd. Með tímanum kynntist
ég Stellu sem var raunsæ, hlý,
þver, kjörkuð og dugmikil. Fyrir-
myndarhúsmóðir og hög í hönd-
um. Þegar barnabörnin fæddust
tók við nýr kafli í lífi hennar. Heilu
dagana lék hún við þau. Arna Stef-
anía er þeirra elst. Naut hún mik-
illa forréttinda á heimili ömmu.
Þar þótti sjálfsagt að óvitinn léki
sér með brothætta og fágæta list-
muni. Við foreldrarnir oft á hlaup-
um á eftir, töldum okkur skylt að
bjarga verðmætum. „Góðu látið
hana vera, hún er svo hrifin af
þessu greyið.“ Um Örnu Stefaníu
var talað í sérstökum tóni, svo
minnti á guðlega dýrkun. Svo var
einnig um yngri barnabörnin.
Stella talaði umbúðalaust. Gat
tvinnað saman hrikalegustu blóts-
yrði en vitnaði gjarnan í Guð og
nunnurnar í Landakoti í næstu
setningu. Hún kaus sinn Alþýðu-
flokk, síðar Þjóðvaka og loks Sam-
fylkingu, trú sínum uppruna og
frændgarði. Á kjördag 2009
hringdi ég í hana. Vel lá á henni
uns mér varð á að bjóðast til að
aka henni á kjörstað. „Ertu orðin
eitthvað biluð manneskja?“ var
sagt með miklum þjósti. „Held-
urðu að ég komist ekki hjálpar-
laust? Ég fór rúmlega níu í morg-
un.“ „Og hvað kaustu?“ spurði ég,
þó ég vissi svarið. Á hana kom hik,
nýjasta nafni jafnaðarmanna var
hún trúlega búin að gleyma, hún
hefði aldrei viðurkennt það. „Nú,
auðvitað hana frænku mína.“ Það
fór ekki á milli mála hvora okkar
hún taldi kljást við heilabilun þá
stundina. Hún gat verið dómhörð.
Norðmenn voru leiðinlegir. Ein-
hverjum orðið á að sýna henni og
Guðmundi manni hennar dóna-
skap þegar þeir ályktuðu að þau
væru Svíar fyrir 50 árum. „Upp-
veðruðust svo þegar í ljós kom að
við værum Íslendingar og hann
læknir í þokkabót. Snobbaðir, þó
þar búi eflaust ágætis fólk inn á
milli.“ Hún var heimsdama inn við
beinið, talaði fjölda tungumála til
dauðadags. Hafði gengið um göt-
ur helstu stórborga Evrópu á lífs-
leiðinni en myndað sér skoðun á
Bandaríkjunum. „Ameríkanar eru
ekki my cup of tea, þangað fer ég
aldrei.“ Þar við sat. Þegar við
Gummi skildum kveið ég við-
brögðum Stellu. Ég vissi að hún
var reið og fór í heimsókn. Hún
hafði oft verið elskulegri. „Fólk á
að hugsa um hvað það hefur sett í
heiminn áður en það tekur svona
ákvarðanir, Þorbjörg.“ Mér varð
svarafátt, stamaði eitthvað um að
hvorugt okkar ætlaði að skilja við
barnið né frændgarðinn. „Ef þið
segið það, þá treysti ég því.“ Stutt
og laggott. Samband okkar varð
innilegra með hverju árinu sem
leið eftir þetta. Með tímanum fór
hún að trúa mér fyrir málum sem
höfðu haft mikil áhrif á hana á ár-
um áður. Fáar manneskjur hafa í
raun reynst mér betur um ævina.
Hún kenndi mér margt. Æðrulaus
og heil. Það var aldrei óþarfa
dramatík hjá frú Stefaníu. „Þjóðin
er öll að breytast í gúllasbaróna,“
sagði hún í góðærinu. Gúllasbarón
var samnefnari yfir kjána og ný-
ríka. Gjarnan pylsu- og skransala
eins og hún nefndi þá, uppskafn-
inga og börgisa. Ég þakka um
margt óvenjulegri en yndislegri
konu góða og lærdómsríka sam-
fylgd og þann kærleika sem hún
sýndi mér og mínum alla tíð. Stef-
anía Sigrún Þórðardóttir kom allt-
af til dyranna eins og hún var
klædd. Stella var risastór kona í
smáum líkama.
Þorbjörg.
Ég vissi um tilvist Stellu
frænku minnar áður en við kynnt-
umst, en við vorum þremenningar.
Reyndist mjög auðvelt fyrir okkur
að ná saman. Guðmundur og Stella
höfðu verið búsett á Skaganum um
nokkurra ára skeið þegar við hjón-
in fluttum þangað. Ég laðaðist
fljótlega að þessari frænku minni.
Hún hafði mikla útgeislun og ork-
an sem bjó í þessari fíngerðu konu
var ótrúleg. Húmorinn var aldrei
langt undan, svo alltaf var gleði í
kringum hana. Hún gat líka verið
þver, ef henni mislíkaði eitthvað og
sagði hún það þá bara beint út.
Þessum einkennum sínum hélt
hún fram á síðasta dag. Við Stella
brösuðum margt saman, komum
m.a. á fót verslun, sem við rákum
um nokkurra ára skeið, buðum
upp á námskeið í skerma- og púða-
gerð, sem urðu mjög vinsæl og
ýmislegt annað var brallað. Þetta
voru okkar ævintýri, sem við rifj-
uðum oft upp seinna meir. Við vor-
um heimagangar hjá hvor annarri
og alltaf var jafn gott og hlýlegt að
koma til hennar. Voru þau hjónin
listræn að eðlisfari og bar heimili
þeirra vott um það.
Þegar Guðmundur veiktist
fluttu þau í Kópavoginn og þá var
vík milli vina, en oft var haft síma-
samband. Stella var stolt af strák-
unum sínum og fékk ég að fylgjast
með þeim. Þegar barnabörnin
komu til sögunnar var hún alsæl,
sýndi mér myndir af þeim og sagði
af þeim sögur. Ég heimsótti hana á
Háaleitisbrautina þar sem hún bjó
síðari árin. Bauð hún upp á smá-
kökur og kaffi, reykti sinn „cigar“
og sagði frá skyldfólkinu okkar,
með sínum skemmtilega húmor.
Síðast sá ég hana er hún var komin
á hjúkrunarheimilið Sóltún. Þar
hafði verið búið fallega um hana
með hennar persónulegu munum.
Hún var orðin mikið veik en þekkti
samt okkur Emmu. Hún var enn
hún sjálf er hún sagði „Jæja stelp-
ur, nú megið þið fara og góða
nótt.“ Ég á eftir að sakna frænku
minnar og vil þakka henni fyrir
samfylgdina. Hugur minn er hjá
sonunum og fjölskyldum þeirra.
Minningin lifir. Guði falin, Stella
mín.
Sjöfn Jónsdóttir.
Við Stella urðum vinkonur þeg-
ar við vorum fimm ára gamlar. Þá
flutti hún með foreldrum sínum á
Bragagötuna, í næsta hús við mína
fjölskyldu. Ég var afskaplega feg-
in að eignast vinkonu því áður
hafði ég bara tvo stráka til að leika
mér við. Fullu nafni hét Stella
Stefanía Sigrún – en þegar hún
fæddist var föður hennar sent
skeyti sem í stóð: „Stella fædd“ –
misritun fyrir: „Stelpa fædd“.
Gælunafnið festist svo rækilega
við Stellu að fólk þekkti hana varla
undir öðru nafni.
Vinátta okkar Stellu hélst
sleitulaust allt þar til hún lést 22.
febrúar síðastliðinn eftir nokkra
vanheilsu. Stella var einbirni og
sótti hún því oft til mín, við vorum
fjögur systkinin og því meira líf og
fjör hjá okkur. Hlutskipti okkar
vinkvennanna var ólíkt á unglings-
árum. Þegar hún fór að skemmta
sér var ég gift og orðin móðir, en
gaman var að heyra sögurnar hjá
Stellu. Svo giftist hún líka, indæl-
um manni, Guðmundi Árnasyni
lækni, sem tók sérnám sitt, lyf-
lækningar, í Svíþjóð. Árin sem
þau hjón voru ytra skrifuðumst
við Stella á og hittumst þegar hún
kom í heimsóknir til Íslands.
Einnig fór ég í heimsókn til Vä-
nersborg og dvaldi hjá þeim hjón-
um í mánuð, það var skemmtileg-
ur tími sem m.a. var nýttur til að
fara með mig vítt og breitt um ná-
grennið.
Stella kom svo heim með manni
sínum að námsárunum loknum og
samstundis tókum við upp okkar
góða vináttusamband. Stella var
úrræðagóð og sniðug að upplagi
og var mér snemma hjálpleg í
mörgu sem upp kom á lífsleiðinni.
Stella tók gagnfræðapróf frá Ingi-
marsskóla, lauk fóstrunámi, en
þoldi illa útiveru og gerðist því
meinatæknir, sem varð hennar
lífsstarf. Stella og Guðmundur
eignuðust tvo syni með tveggja
ára millibili. Þeir voru foreldrum
sínum alla tíð til mikillar gleði.
Stella varð ekkja rösklega fertug
og eftir það voru synirnir og fjöl-
skyldur þeirra hennar líf og yndi.
Stella hafði gaman af að ferðast,
ein og í hópum. Við fórum saman í
ýmis ferðalög. Ár eftir ár og ára-
tug eftir áratug hittumst við Stella
jafnaðarlega og töluðum saman í
síma. Nú skilur leiðir og ég sakna
hennar sárt. Blessuð sé minning
Stellu vinkonu minnar.
Fjölskyldu hennar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Edda.
Elsku Stella okkar er látin, við
erum sannarlega orðnar gamlar,
þó okkur finnist það nú ekki alltaf.
Það er annars merkilegt hvað vin-
áttutaugin okkar gömlu vinkvenn-
anna hefur reynst sterk, það er
sama hvort þær eru hér í Vest-
urbænum eða Kanada en þær eru
sannarlega með hugann saman
núna, erum allar búnar að rúnna
áttatíu árin og erum með hugann
hver hjá annarri og hjá drengjun-
um hennar Stellu og nærfjöl-
skyldu. Eitt sinn datt okkur í hug
að stofna saumaklúbb og gerðum
það, en kannski vorum við ekki á
alveg réttum tíma, en við höfðum
þó nokkra klúbba en áttum til á
sólríkum sumarkvöldum að fá
okkur kaffisopa á „Borginni“ á
leiðinni heim, en gerðum okkur
grein fyrir að þannig á alvöru-
saumaklúbbum ekki að ljúka og
tókum upp þroskaðri siði og
gæddum okkur á eigin bakkelsi
með stolti.
Mig langar að minnast heim-
sóknar á Akranes þegar þau
bjuggu þar Stella og fjölskylda,
fyrirtæki sem ég vann hjá átti er-
indi á spítalann og þar fékk ég
skilaboð um að koma með Guð-
mundi heim í hádegismat, sem ég
og gerði og urðu fagnaðarfundir
hjá vinkonunum.
Við sendum samúðarkveðjur og
óskum ykkur allrar blessunar,
Lilja Gunnarsdóttir,
Elín Kristjánsdóttir,
Ásthildur Gunnarsson,
Elsa Pétursdóttir.
Dauðinn er sólarupprás
uppstigning geislandi sólar úr djúpi
lífsins
bjarma hennar slær á moldina og
hafið
án dauðans væri lífið kalt og dimmt
dauðinn er brunnur
án hans væru akrarnir vatnslausir
og skrælnuðu
án dauðans væri lífið án merkingar
(Ragnheiður Ófeigsdóttir)
Lífið heldur áfram sagði Stella
ævinlega þegar dauðann bar á
góma. Færiband minninganna um
vináttu okkar Stellu rennur hljóð-
lega og ég minnist allra góðra
stunda sem við áttum saman. Á
fagurri júnínótt fyrir um 30 árum
á Akranesi á heimili Stellu og Guð-
mundar ræddum við um að stofna
saumaklúbb. Við vorum hvorki
skólasystur né æskuvinkonur en
vorum konur sem fluttumst á
Akranes vegna starfa eiginmanna
okkar. Stella gaf klúbbnum nafnið
HK og var það ávallt tilhlökkunar-
efni hjá okkur öllum að hittast.
Stella og Guðmundur áttu frábær-
an sumarbústað nálægt Ljósafossi
og klúbburinn átti ógleymanlegar
samverustundir þar. Einnig lögð-
um við land undir fót til Akureyr-
ar. Þetta urðu sannkallaðar menn-
ingarreisur, við sóttum leikhús,
skoðuðum bæinn og nutum tilver-
unnar að ógleymdum veislukvöld-
unum hjá Höllu. Stella gekk fljót-
lega í Kvenfélag Akraness og var
varaformaður þess um tíma og oft
var mikið um að vera. Hún stóð
m.a. fyrir því að lítil verslun var
stofnuð á Sjúkrahúsi Akraness og
unnu margar kvenfélagskonur
þar. Félagið fór árlega í ferðalög
og ekki stóð á Stellu að bjóða okk-
ur eitt árið í bústaðinn og njóta
þar veitinga. Gegnum árin höfum
við Stella ferðast mikið saman. Oft
fórum við tvær í bústaðinn henn-
ar. Í nokkur ár fórum við á hverju
vori um Jónsmessuna, vöktum
nóttina og hlustuðum á þögn
fuglanna og lögðum okkur ekki
fyrr en þeir voru vaknaðir. Við
ræddum um lífið og tilveruna og
einnig um dauðann. Fyrstu utan-
landsferðina okkar saman fórum
við til Vínarborgar með Garða-
bakka, ferðaklúbbi Þorsteins
Magnúsarsonar, ógleymanleg
ferð í alla staði. Hann kvaddi okk-
ur með þeim orðum að við værum
sannkallaðar næturdrottningar.
Stella átti eftir að ferðast ótal
sinnum með þessum ferðaklúbbi
til margra landa. Í afmælisferð
Bandalags kvenna í Reykjavík til
Rómar var Stella með í för ásamt
38 konum frá ýmsum kvenfélög-
um. Við fórum til Flórens og vor-
um þar sjö sem settust saman á
veitingastað og stofnuðum þar
klúbbinn Spezíur sem er enn
starfandi. Stella var alveg heilluð
af Madeira, af blómadýrðinni og
náttúrufegurðinni. Við ferðuð-
umst þangað aftur og voru þær
ferðir ógleymanlegar. Þegar
dauðann bar að garði hjá mér og
minni fjölskyldu reyndist Stella
mér ákaflega vel. Hún kom með
fjöskyldunni austur á Prests-
bakka og hreifst þar af sumarhúsi
fjölskyldunnar á Mosum. Við
sjáum ekki alltaf fyrir hvernig ell-
in læðist aftan að okkur. Ég minn-
ist Stellu, þessarar ljóshærðu,
glaðlegu, víðsýnu, fróðu, fé-
lagslyndu og skemmtilegu konu
með gleði og þakklæti fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Ég votta sonum hennar, Guð-
mundi og Skúla, og fjölskyldum
þeirra innilega samúð. Lífið held-
ur áfram.
Magdalena S.
Ingimundardóttir.
Kveðja frá Thorvaldsens-
félaginu
Í dag verður borin til grafar ein
af okkar kæru félagskonum, Stef-
anía Sigrún Þórðardóttir.
Stefanía gekk í Thorvaldsens-
félagið 1990. Hún tók virkan þátt í
félagsstarfinu og sat bæði í ferða-
nefnd og menningarnefnd.
Stefanía var mikil hannyrða-
kona. Ég minnist þess þegar hún
kom á Bazarinn með töluvert af
útsaumuðum púðum sem hún
hafði saumað og talið út sjálf og
gaf til styrktar félagsstarfinu.
Margar af okkar félagskonum
minnast þess þegar Stefanía bauð
Thorvaldsenskonum í sumarbú-
staðinn sinn í upphafi einnar af
okkar árlegu sumarferðum. Þar
naut hún sín vel, enda var hún
höfðingi heim að sækja. Hún var
nett kona, björt yfirlitum og glað-
leg. Það var ávallt glaðværð í
kringum Stefaníu.
Að leiðarlokum þökkum við fyr-
ir samfylgdina og hennar góðu
störf.
Thorvaldsensfélagið sendir sín-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar og annarra að-
standenda.
Kristín Zoëga, formaður.
Stefanía Sigrún
Þórðardóttir (Stella)