Morgunblaðið - 02.03.2012, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MARS 2012
✝ Sigurður Guð-mundsson var
fæddur á Núpi í
Fljótshlíð 26. maí
1930. Hann lést á
Kanaríeyjum 15.
febrúar sl.
Foreldrar hans
voru: Guðmundur
Guðmundsson
smiður og bóndi,
fæddur 5. október
1883, dáinn 11. apr-
íl 1970, og Katrín Jónasdóttir
húsmóðir, fædd 1. febrúar 1896,
dáin 6. október 1983.
Sigurður átti níu systkini og
eina uppeldissystur og eru þau:
Guðmunda, f. 1923, d. 2011,
Ragnheiður f. 1924, Matthildur
f. 1925, d. 2002, Kristín f. 1927,
Jónas f. 1928, d. 2004, Sig-
ursteinn f. 1931, d. 2004, Sigríð-
ur f. 1935, Auður f. 1936, Högni
f. 1938, Unnur f. 1935.
Sigurður kvæntist Ágústu
Þórhildi Sigurðardóttur þann
26. maí 1951. Ágústa Þórhildur
var fædd á Stokkseyri 8. ágúst
1930, dóttir Sigurðar Ingvars
Grímssonar frá Stokkseyri og
Sesselju Símonardóttur frá Sel-
fossi. Hún lést 29. apríl 2011.
Börn Sigurðar og Ágústu Þór-
hildar eru: Guðmundur fæddur
1950. Með fyrri konu sinni, Þóru
Grétarsdóttur, á hann einn son
sem á tvö börn. Með seinni konu
sinni, Önnu Árnadóttur, á hann
tvær fósturdætur sem eiga fjög-
ur börn. Ingvi Rafn fæddur
1952, kvæntur Laufeyju Kjart-
ansdóttur. Þau eiga þrjár dætur
og tíu barnabörn. Sesselja fædd
1955, gift Erni Grétarssyni. Þau
eiga tvær dætur og fjögur
barnabörn. Sigurður Þór fædd-
ur 1957, kvæntur Kristínu Gunn-
arsdóttur. Þau eiga tvö börn og
fjögur barnabörn. Óðinn fæddur
1966, var kvæntur Kristínu
Kristjánsdóttur. Þau eiga þrjú
börn.
Sigurður og
Ágústa Þórhildur
bjuggu allan sinn
búskap á Selfossi.
Lengst af að Smá-
ratúni 15 í húsi sem
þau reistu sér 1955.
Þar ólust öll börn
þeirra upp. Síðustu
árin bjuggu þau að
Dælengi 17.
Sigurður ólst
upp á Núpi og eftir
hefðbundna barnaskólagöngu í
Hvolsskóla lá leiðin í Héraðs-
skólann á Laugarvatni. Þegar
skólagöngu Sigurðar lauk á
Laugarvatni lá leiðin á Selfoss,
þar sem hann lærði húsasmíði
hjá Kristni Vigfússyni. Eftir að
smíðanámi lauk hóf hann fljót-
lega sjálfstæðan atvinnurekstur
við húsbyggingar og viðhald
húsa. Í fyrstu hafði hann aðstöðu
fyrir smíðarnar í bílskúrnum að
Smáratúni. Þegar starfsemin óx
og dafnaði byggði hann iðn-
aðarhúsnæði við Eyrarveginn.
Þar stofnaði hann ásamt fjöl-
skyldu sinni S.G. einingahús,
sem var stærsti framleiðandi
timbureiningahúsa á Íslandi.
Einnig starfrækti hann um tíma
byggingavöruverslun samhliða
húsaframleiðslunni. Á starfs-
ævinni útskrifaði Sigurður 38
sveina í húsasmíði. Um tíma
gerði hann út langferðabíl og
var það aukabúgrein með smíð-
unum. Sigurður hafði yndi af
ferðalögum og þá einkum inn til
fjalla og fór í þær ferðir með
fjölskyldu og vinum.
Sigurður tók virkan þátt í fé-
lagsmálum á Selfossi, var meðal
annars í hreppsnefnd á árunum
1958-1962 fyrir Sjálfstæðisflokk-
inn. Félagi var hann í Lions-
klúbbi Selfoss og frímúrarast-
úkunni Röðli um langt skeið.
Útför Sigurðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 2. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
Í dag kveðjum við þig, elsku
afi Gúmm, en það varst þú alltaf
kallaður af þeim sem þekktu þig,
Gúmmarinn. Það er sárt að
kveðja ástvini, en þá er gott að
hugsa til baka til allra skemmti-
legu og góðu stundanna sem við
áttum með þér, og af þeim er af
nógu að taka. Alltaf varstu boð-
inn og búinn til þess að hjálpa til
og gefa af þér, ef eitthvað þurfti
að gera við eða laga. Strákarnir
okkar sóttu í það að vera í kring
um afa Gúmm, og nutu stund-
anna með þér, t.d. hlökkuðu þeir
alltaf til þess að fá að fara með
þér að bera út Lions-blaðið fyrir
jólin, úr þeim ferðum komu þeir
alltaf heim með bros á vör og
fulla poka af nammi sem voru
launin fyrir hlaupin með blöðin.
Eins var það með happdrætt-
ismiðana sem strákarnir áttu að
selja sem fjáröflun fyrir knatt-
spyrnudeildina, þá var best að
byrja hjá afa Gúmm, hann keypti
alltaf miða og þá yfirleitt fleiri en
einn. Þú varst einn hressasti
maður sem við höfum kynnst og
yfirleitt þegar við hittum þig og
spurðum hvernig þú hefðir það
kom oftast sama svarið „eins og
þrjú ljón“ sagðir þú kankvís,
kvörtunargjarn varst þú ekki,
t.d. þegar við Ósi vorum að
hjálpa þér að helluleggja inn-
keyrsluna hjá þér og ég var eitt-
hvað illa fyrirkallaður, þá spurðir
þú mig hvernig hausverkur lýsti
sér, þú hafðir bara aldrei prófað
það að fá hausverk. Þú vildir allt-
af hafa fallegt og snyrtilegt í
kringum þig, og eftir að þú hætt-
ir að vinna fannst þú þér alltaf
eitthvað að gera og hélst þínum
hefðum, svo sem að koma heim í
hálf tíu kaffi og leggja þig í há-
deginu. Síðustu jól varst þú í
fyrsta skiptið einn eftir að amma
Gústa dó, en hefðirnar hélstu og
ísinn var góður hjá þér að vanda
þegar við kíktum til þín á að-
fangadagskvöld. Á nýársdag
fengum við okkur göngutúr til
þín og þú tókst á móti okkur
hress og kátur að vanda, nýbúinn
að borða hamborgarhrygg og
meðlæti, og fannst okkur þú
ótrúlega flottur að hafa dottið
það í hug að elda svona flottan
mat fyrir þig einan. En nú ert þú
kominn aftur til ömmu Gústu, og
þið eruð örugglega farin að
ferðast um og bralla ýmislegt
saman eins og þið voruð svo dug-
leg að gera.
Við kveðjum þig með söknuð í
hjarta, en vitum að þú ert á góð-
um stað, og örugglega farinn að
gleðja alla í kringum þig með
glaðværð þinni og hressleika.
Ástarkveðja til þín, afi okkar
Gúmm.
Þórhildur, Óskar, Ingvi
Rafn, Arilíus, Jóhann
Fannar ogSteinþór Blær.
Ömmu ertu nú búinn að hitta
aftur, elsku afi minn.
Minningarnar og samveru-
stundirnar með þér eru svo ótal-
margar. Þegar ég var stelpa var
það oft sem ég hljóp yfir til ykkar
ömmu og við tvö settumst niður
inni í stofu og þú hlýddir mér yfir
heimalesturinn. Í seinni tíð höfð-
um við svo sameiginlegan smekk
á bókalestri en lestur ævisagna
var í miklu uppáhaldi.
Á þínum vinnuárum varstu á
fullu við að reka þitt flotta SG
fyrirtæki. Eftir að þú hættir því
hélt sama vinnugleðin áfram. Þú
varst alltaf að dytta að einhverju
eða hjálpa öðrum. Mér og Stein-
ari hjálpaðir þú við að standsetja
okkar tvær fyrstu íbúðir sem við
keyptum. Ég var í fæðingarorlofi
í bæði skiptin svo við náðum að
eiga frábærar stundir saman. Þú
hafðir mikið gaman af því að vera
í kringum börnin og fannst þér
ekki leiðinlegt að taka þau upp og
fá eitt gott knús. Þessar minn-
ingar eru mér afar dýrmætar og
þakklætið auðvitað efst.
Elsku yndislegi, góði, gjaf-
mildi og hressi afi minn, nú kveð
ég þig með miklum söknuði og
eftirsjá.
Ég veit að við fjölskyldan
munum um ókomna tíð hoppa
eitt skref fram, sveifla hendinni
upp og kalla gúmmara „ííííí“ þér
til heiðurs.
Guð geymi þig, afi minn.
Þín sonardóttir,
Eva Dögg.
Komið er að kveðjustund.
Elskulegur bróðir Sigurður eða
Siggi, eins og hann var ávallt
kallaður, hefur kvatt þetta líf.
Kallið kom óvænt. Fyrir
nokkrum dögum kvaddi hann
glaður og hress og hélt til sólar-
strandar. En ferðin varð lengri
en ætlað var í fyrstu og lauk á
hinni einu sönnu sólarströnd.
Ströndinni sem bíður okkar allra.
Þar hafa kærir ástvinir sem farn-
ir eru beðið með opinn faðminn
og fagnað honum vel.
Það fækkar í systkinahópnum
en þeim mun dýrmætari eru
minningarnar og þakklæti kemur
upp í hugann fyrir það sem liðið
er. Siggi var alltaf glaður og
hress og sá björtu hliðarnar á líf-
inu. Stutt var í húmorinn á góð-
um stundum og ávallt var hann
til í að gera góða stund enn betri.
Ógleymanleg er gleðin og já-
kvæðnin sem fylgdi þeim hjónum
þegar stórfjölskyldan kom sam-
an. Þeim stundum verður seint
gleymt.
Nú þegar við kveðjum Sigga
bróður okkar koma margar
minningar upp í hugann, ekki
síst frá æskuárunum á Núpi. Í
minningunni var eilíft sólskin og
alltaf eitthvað skemmtilegt að
gerast. Systkinahópurinn var
stór og samrýmdur og bárum við
mikla umhyggju hvert fyrir öðru.
Á þessum árum var það mikið
tilhlökkunarefni að skreppa á
hestbak og fara í góðan reiðtúr.
Oft var margt um manninn og
ekki alltaf til hestar handa öllum.
Þegar þannig stóð á sagði Siggi
að það væri allt í lagi, hann færi
bara á hjólinu sínu. Siggi var
enginn hestakarl eins og hinir
bræðurnir en hann undi sér þeim
mun betur við rennibekkinn í
smíðahúsinu hjá föður okkar og
smíðaði þar ótrúlegustu hluti.
Minnisstætt er þegar hann smíð-
aði handa okkur hringa sem hann
renndi úr koparröri. Við litlu
stelpurnar kölluðum þá trúlofun-
arhringa og bárum þá með mik-
illi gleði.
Áhugi Sigga á smíðum kom
fljótlega í ljós og ungur að árum
hóf hann nám í húsasmíði hjá
Kristni Vigfússyni frænda sínum
á Selfossi en húsasmíði átti síðan
eftir að verða hans ævistarf.
Stóra gæfan í lífi Sigga var
hans elskulega eiginkona Ágústa
Þórhildur eða Gústa eins og hún
var kölluð. Þau settust að á Sel-
fossi og byggðu sér fallegt hús í
Smáratúninu. Börnin fæddust
hvert af öðru og veittu foreldrum
sínum sanna gleði. Seinna bætt-
ust í hópinn tengdabörn, barna-
börn og barnabarnabörn. Allt
stendur þetta fólk þétt saman og
er bundið sterkum fjölskyldu-
böndum. Kom það vel í ljós núna
þegar árunum fjölgaði að Siggi
var ekki einn og átti góða að.
Nú er komið að leiðarlokum.
Við systkinin þökkum okkar
elskulega bróður fyrir allt það
sem hann var okkur og biðjum
honum Guðs blessunar.
Elsku Guðmundur, Sessa,
Ingvi Rafn, Siggi Þór, Óðinn og
fjölskyldur, góður Guð styðji
ykkur og styrki.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Virðingin fyrir lífinu og því
sem það gefur okkur styrkist við
dauðann. Við áttum okkar best á
því, hvað við höfum átt, þegar
það er frá okkur tekið.
Hinn 15. febrúar sl. lést Sig-
urður Guðmundsson húsasmíða-
meistari. Hann kom í október
1947 frá sínum æskustöðvum,
Núpi í Fljótshlíð, þá 17 ára, og
hóf nám í húsasmíði hjá Kristni
Vigfússyni, föður mínum, þegar
Sigurður heimsótti föður minn
og falaðist eftir námi í smíði,
hafði hann með sér forláta, vel
smíðaða svipu, sem hann hafði
smíðað. Faðir minn handlék svip-
una og sagði, að þessi smíði lýsti
miklum hagleik, eins og er í okk-
ar ætt.
Katrín, móðir Sigurðar, og
faðir minn voru systkinabörn. Þá
var til siðs að skaffa lærlingum
fæði, húsnæði og þjónustu og
voru þeir til heimilis í Árnesi hjá
mínum foreldrum. Lærlingar
voru þá 4 í heimilinu eða alls 8
manns í heimilinu. Við Sigurður
voru nemar í húsasmíði á svip-
uðum tíma hjá föður mínum. Þá
störfuðum við Sigurður meðal
annars við endurbyggingu
Mjólkurbús Flóamanna, Lands-
bankahúsið á Selfossi, Sýslu-
mannshúsið og viðbyggingu við
elsta hluta Barnaskólans, vestur-
álmuna.
Lífið er leikur í leit og fram-
kvæmdum mikilla verkefna.
Hinn raunverulegi árangur er oft
fólginn í viljafestu, hugsuninni og
góðleikanum. Þeir sem hafa slíkt
verða lofaðir, virtir og ná miklum
árangri í lífinu, sem var einkenni
Sigurðar var einhver svipheiðasti
maður er ég hef kynnst, síglaður,
hreinlyndur, úrræðagóður, en þó
ljúfur í framkomu og vildi öllum
gott gera. Við fráfall Sigurðar er
mikill söknuður kveðinn að ást-
vinum hans. En hér má það vera
hin mesta raunabót, að hvergi
var blettur á heiðri hins horfna
vinar. Hann hverfur nú af landi
lifenda, til ástvina sinna.
Kæri vinur, vertu sæll að
sinni. Þinn gamli vinnufélagi
Sigfús Kristinsson.
Enn einn samferðamaður okk-
ar hefur kvatt. Það var mikill
hryggð og söknuður í huga okk-
ar, þegar barst sú fregn að Sig-
urður Guðmundsson, bróðir og
mágur okkar, væri allur. En það
er víst hlutskipti þeirra sem
verða aldraðir að sjá á bak ætt-
ingjum og samferðamönnum.
Misjafnt er samt það skarð sem
skapast þegar samferðamennirn-
ir kveðja. Hugur okkar reikar til
þeirra fjölda ára sem við áttum
samleið með Sigga Gumm, eins
og hann var ævinlega kallaður
meðal fjölskyldunnar og vina.
Okkur hjónum, ásamt Sigur-
steini bróður Sigga og konu hans
Oddnýju, datt í hug að smíða
okkur sumarhús og nefndum það
við Sigga. Var það svo sjálfsagt
mál og það var honum mikið
kappsmál að við eignuðumst
sumarhús. „Þið komið bara í
sumarfríinu og ég lána ykkur
verkstæðið og vélarnar,“ sagði
hann. Vorum við svo þarna í hálf-
an mánuð að smíða sumarhúsin
og Siggi snérist í kringum okkur
við að finna til efni. Sendi svo
Sigurður einn sinn besta smið að
reisa húsið með okkur. Svo tók
við að greiða efnið og vinnu
smiðsins og alltaf sagði Siggi:
„Það liggur ekkert á að borga
þetta.“ Og við síðustu greiðslur
spurði hann hvort við værum
ekki búin að borga nóg og með
herkjum fékkst hann til að taka
við greiðalunni. Þannig var Siggi,
greiðugri mann höfum við ekki
þekkt. Ef okkur vantaði spýtu
var hann rokinn út í port og kerr-
an var orðin full fyrr en varði.
Erum við hrædd um að mörg
spýtan hafi farið án þess að greitt
hafi verið fyrir hana, bæði til
okkar og margra annarra. Hann
hugsaði ekki alltaf um sinn hag,
en með dugnaði og víðsýni komst
hann vel fram með reksturinn.
Ógleymanlegar voru ferðir
sem við fórum með þeim Sigurði
og Ágústu um landið. Eða heim-
sóknir til þeirra bæði á Selfossi
og sumarhús í Vaðnesi. Einnig
komu þau oft til okkar. Má þá
segja að gleðin hafi verið við
völd. Siggi var mikill gleðimaður
og hrókur alls fagnaðar, en ekki
mikið fyrir að sitja auðum hönd-
um. Hann varð alltaf að vera á
fullu, að heimsækja gamla félaga
eða bara aka um og skoða landið.
Þegar Ágústa kona Sigga lést
snögglega á síðasta ári var það
mikið áfall fyrir hann. Þau höfðu
verið samrýnd og samhent alla
ævi. Við fyrstu sýn virtist Siggi
ná sér fljótt eftir missinn. En nú
fór Siggi Gumm að tala um að
hann væri að verða gamall, en ef
spurt var um heilsuna var hún
alltaf góð. Þannig var Siggi, ekk-
ert víl eða væl, alltaf bjartsýnn
og raunagóður. Samt fór ekki
fram hjá manni að þessi aldni
víkingur var farinn að láta á sjá,
þrátt fyrir að hann bæri sig alltaf
vel. Því héldum við að hann ætti
enn eftir mörg góð ár.
Því kom það okkur á óvart
hvað kallið kom fljótt og snöggt.
En alveg í anda Sigga. Þannig er
oft um menn sem bera ekki
vandamál sín á torg. Við hjónin
þökkum Sigurði alla greiðviknina
og góðu stundirnar sem við átt-
um saman og kveðjum hann með
söknuði. Því maður eins og hann
var er vandfundinn og stórt
skarð er í höggvið í fjölskylduna
og samferðamenn okkar, sem
verður vart fyllt.
Fjölskyldu hans, ættingjum og
vinum vottum við innilega samúð
okkar.
Auður og Jóhannes.
Lífið er magnað, oft á tíðum
getur ein ákvörðun á lífsleiðinni
mótað mann það sem eftir er æv-
innar. Mér er alltaf minnisstætt
þegar mamma og pabbi heim-
sóttu mig í sveitina þegar farið
var að líða á sumarið 1975, ég,
unglingurinn, óráðinn hvað tæki
við um haustið, framtíðin opin.
Pabbi hafði verið að keyra Lions-
klúbbinn á Selfossi og mamma
hafði farið með í ferðina, þar
höfðu þau hitt Gúmmarann og
nánast ráðið mig í vinnu hjá hon-
um þegar sveitavinnunni lyki.
Þar með var líf mitt ráðið á
margan hátt um ókomna framtíð,
því hjá Sigurði og hans fjölskyldu
hef ég unnið nánast allt mitt líf,
beint og óbeint fram til seinni
hluta árs 2008. Um vorið fór ég á
samning hjá Sigurði eins og svo
margir, margir aðrir, fór síðan og
lærði byggingariðnfræði og varð
húsasmíðameistari hjá SG með
Sigga.
Sigurður hóf sjálfstæðan at-
vinnurekstur í bílskúrnum heima
hjá sér árið 1959, rekstur sem
síðar varð SG Einingahús og SG
Hús þegar félaginu var skipt upp
í tvö fyrirtæki. SG hefur á þess-
um árum framleitt á sautjánda
hundrað timburhús út um land
allt eða um 200.000 m². Sigurður
stjórnaði ekki með harðri hendi,
en við vissum alveg hvenær hon-
um líkaði ekki það sem við vorum
að gera. Hann ráðlagði mér þeg-
ar ég fór að stjórna daglegum
rekstri hjá SG að gæta þess að
birtast í tíma og ótíma, láta
strákana, stelpurnar, ávallt eiga
von á að ég birtist, þau gætu allt-
af átt von á mér, ná gagnkvæmri
virðingu og láta þau vita um það
sem vel væri gert, eða betur
mætti fara, birtast á vinnustað,
þannig stjórnaði Siggi og farn-
aðist vel.
Margs er að minnast á þessum
árum bæði í starfi og leik. Starfs-
mannaferðirnar voru og eru
ógleymanlegar, oft var farið í
Þórsmörkina. Eitt sinn var tek-
inn smá hjáleið og kíkt í Fljóts-
hlíðina þar sem bræðurnir Sig-
urður og Sigursteinn sem vann
hjá SG, kynntu okkur ættaróðal-
ið Núp og sögðu okkur sögur úr
sveitinni. Í mörkinni sá Ágústa
eiginkona Sigurðar um að setja
upp leikrit eða eitthvert
skemmtilegt grín sem Gústa
gerði oft í þessum ferðum, en
Gústa lést 29. apríl 2011. Auk
þess að fara í Þórsmörkina fórum
við í margar aðrar starfsmanna-
ferðir, innan- og utanlands.
Söngtextarnir sem hafa orðið til í
þessum ferðum eru margir,
textar er geyma sögu SG, sögu
vinnufélaga, sögu Sigga og Gústu
um ókomna tíð. Við minnumst
þessara ferða enn í dag, vinnu-
félagarnir, með gleði og þakk-
læti, ekki hvað síst til hjónanna.
Við Rúna viljum þakka Sigurði
Guðmundsyni og Ágústu Þór-
hildi Sigurðardóttur fyrir sam-
fylgdina í gegnum árin, samveru
sem hefur verið okkur til ánægju
og gleði, blessuð sé minning
þeirra hjóna.
Óskar G. Jónsson.
Hér sit ég á svölunum á hóteli
á Kanaríeyjum og reyni að skrifa
kveðjuorð um góðan vin og fé-
laga, Sigga Gúmm, eins og hann
var alltaf kallaður. Minninga-
brotin flæða áfram í gegnum
mörg ár, unglingur á heimili
Gústu og Sigga með Sessu dóttur
þeirra, sem seinna varð svo mág-
kona mín og tengdust fjölskyldur
okkar á marga vegu. Foreldrar
okkar byggðu bæði sælureit í
Vaðnesinu þar sem fjölskyldurn-
ar komu oft saman. Þegar við
Denni byggðum svo bústað í Vað-
nesinu varð samgangur okkar
órjúfanlegur, stór partur var það
þegar X 35 renndi í hlaðið, þá var
nú spáð og spekúlerað eins og
hann sagði og tekið upp
skemmtilegt spjall, jafnvel eldað-
ur góður matur og glösum lyft.
Siggi Gúmm var mikill hugmaður
og var nánast allt í öllu í Vaðnes-
inu, það verður erfitt að fylla það
skarð, en næsta kynslóð verður
að halda uppi merkjum frum-
byggjanna og halda áfram.
Gúmmarinn dýrkaði Kanar-
íeyjarnar eins og svo margir og
var hann með okkur Denna
hérna fyrir fjórum árum og naut
hann sín sem endranær enda
gleðimaður mikill og hrókur alls
fagnaðar. Núna í febrúar vorum
við aftur saman hérna og var
Gúmmarinn samur við sig í fullu
fjöri þó svo að það leyndi sér ekki
að hann var orðinn veikur. Og
skjótt skipast veður í lofti.
Gúmmarinn lést að morgni 15.
febrúar. Hver getur óskað sér
betri dauðdaga en að deyja í fullu
fjöri á Kanaríeyjum? Að minnsta
kosti var það ósk hans. Þar sem
við Denni erum ennþá á Kanarí
og getum ekki verið við útför
hans viljum við þakka honum fyr-
ir samverustundirnar sem við
höfum átt saman og erum óend-
anlega þakklát fyrir að hafa verið
með honum síðustu daga hans í
þessu lífi.
Fjölskyldu Sigga sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Ég flyt einnig kveðjur frá
Hrefnu og Gústa, Lillu og
Tryggva, svo og samferðafólkinu
hérna á Kanarí.
Blessuð sé minning Sigga
Gúmm.
Sigurbjörg (Sibba) og
Steindór (Denni).
Í dag kveð ég góðan vin minn,
Sigurð Guðmundsson. Kynni
okkar Sigga hófust árið 1977
þegar ég fór að vinna hjá honum
hjá SG einingahúsum. Með okk-
ur tókst fljótt góður vinskapur
sem átti eftir að vaxa og dafna
með árunum. Við áttum margar
góðar samverustundir í gegnum
árin og margar þær bestu núna í
seinni tíð. Fjallaferðir á Trölla og
veiðiferðir á Núpi, þar sem við
renndum fyrir þorsk, voru
skemmtilegar og góðar stundir
sem ég minnist með þakklæti. En
bestar voru þó alltaf stundirnar
sem við áttum saman í stofunni í
Dælenginu þar sem við ræddum
um allt milli himins og jarðar og
drukkum kannski einn eða tvo
bjóra. Ég kveð þig með söknuði,
kæri vinur, hafðu þökk fyrir allt.
Steinþór Óskarsson
og fjölskylda.
Sigurður
Guðmundsson
 Fleiri minningargreinar
um Sigurð Guðmundsson
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.