Morgunblaðið - 02.03.2012, Blaðsíða 31

mun ylja okkur um ókomin ár.
Elsku Balda, takk fyrir að fá að
vera samferða þér. Hvíl í friði.
Þín,
Halldóra Garðarsdóttir
(Dóra).
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Mér þykir við hæfi að kveðja
þig, yndislega, fallega amma mín,
með þessari litlu bæn sem þú
kenndir mér barnungri og hefur
fylgt mér alla tíð. Um leið vil ég
þakka þér fyrir að vera horn-
steinn í mínu lífi, minn fasti
punktur í tilverunni og endalaus
uppspretta ástar og umhyggju.
Alveg frá því ég man eftir mér
hafa stundirnar sem við áttum
saman verið yndislegar og mér
mjög dýrmætar. Það var svo gott
að koma til þín í Eiðsvallagötuna,
heimilið þitt fallega var fullt af ást
og hlýju. Í notalega horninu í eld-
húsinu þínu fína var ró og friður
og ekki sjaldan sem höfgi færðist
yfir mig í því góða sæti. Það kom
þó oftar en ekki fyrir að maður
var drifinn úr sætinu til að taka
nokkur dansspor með þér.
Umhyggja þín var takmarka-
laus og frá þér mátti enginn fara
án þess að hafa þegið frá þér veit-
ingar – annars var það „engin
koma“ eins og þú orðaðir það.
Af þér hef ég lært svo mikið.
Lífið fór ekki mjúkum höndum
um þig og oft var þröngt í búi hjá
með stóra fjölskyldu. Aldrei
misstir þú móðinn, aldrei misstir
þú húmorinn og léttleikann sem
var þitt aðalsmerki alla tíð. Oftar
en einu sinni hefur sorgin bankað
harkalega upp á í Eiðsvallagöt-
unni. Þá var það þitt æðruleysi og
gríðarlegur styrkur sem þú sýnd-
ir og miðlaðir áfram. Kletturinn
sterki, það varst þú alltaf, elsku
amma mín.
Fjölskyldan og velferð hennar
var þér allt. Þú varst elskuð og
dáð af börnum, tengdabörnum og
barnabörnum. Elskan þín alla tíð
hefur heldur betur borið ávöxt og
er í dag þitt ríkidæmi. Stórfjöl-
skyldan er samheldin, sterk, glað-
vær og síðast en ekki síst stríðin,
fyrir það þökkum við þér. Í dag
drúpum við höfði í söknuði og
sorg þegar við kveðjum þig í
hinsta sinn. Við grátum vegna
þess sem var gleði okkar og það
varst þú svo sannarlega, elsku
amma.
Ég kveð þig með þínum orðum,
Guð veri með þér.
Baldvina Snælaugsdóttir.
Elsku yndislega amma mín.
Það er svo óraunverulegt að
sitja og skrifa minningargrein um
þig. Um Böldu ömmu mína með
svarta hárið sitt, mjúku húðina og
góðu lyktina. Erfitt að trúa að
heimsóknirnar til þín í Eiðsvalla-
götuna verði ekki fleiri. Frá því að
ég flutti suður þegar ég var lítil
hefur alltaf verið stór hluti af
heimsóknum til Akureyrar að
fara til Böldu ömmu. Það var svo
notalegt að sitja hjá þér í stofunni
og horfa á sjónvarpið og þú tókst
ekki í mál annað en maður fengi
sér eitthvað að borða. Ef maður
neitaði þá gafstu ekki upp og
spurðir á fimm mínútna fresti:
„Viltu örugglega ekki fá þér neitt,
þú hlýtur að vera svöng?“ og tald-
ir upp allt sem var til þangað til
maður fékk sér. Þannig varst þú
bara, elsku amma. Þú vildir allaf
að öllum liði vel og væru saddir.
Og nánast alltaf þegar ég var hjá
þér sofnaði ég í sófanum, það var
svo notalegt og afslappað and-
rúmslofið hjá þér að það kom allt-
af einhver ró yfir mig.
Elsku amma, manstu fyrir
mörgum árum þegar ég, þú og
mamma vorum á leið til Reykja-
víkur. Ég hef verið í kringum 10
ára aldur. Það var brjálað veður
og þoka á Holtavörðuheiðinni og
ég var svo hrædd. En þú tókst
mig í fangið, straukst mér um
hárið og söngst fyrir mig þangað
til við komum niður af fjallinu.
Þarna bjóst þú til fallegustu
minninguna okkar saman, sem við
þreyttumst aldrei á að rifja upp.
Ég er svo þakklát fyrir að eiga
endalaust af góðum minningum
um þig. Manstu þegar við mamma
göbbuðum þig 1. apríl og sögðum
að það væri mús inni hjá þér, og
þú hoppaðir uppí stólinn þinn og
gargaðir? Og þegar ég kom eitt
sinn með sjeik handa þér, en sama
hvað þú reyndir gastu ekki sogið
hann upp rörið og dauðbrá svo
þegar þér tókst það og við hlógum
eins og brjálæðingar?
Síðustu stundirnar okkar sam-
an voru yndislegar. Við mamma
gistum hjá þér, áttum svo nota-
legt kvöld. Og daginn eftir málaði
ég þig og þú varst svo ánægð með
þig, enda svo falleg. Svo tókum
við upp jólaskrautið saman og
sungum. Þegar ég kvaddi þig
sagðir þú við mig það sem þú
sagðir alltaf: „Guð veri með þér.“
Núna er ekki bara Guð með mér,
heldur þú líka. Betri verndarengil
er ekki hægt að hugsa sér, elsku
amma mín. Ég veit að þér líður
vel núna, búin að fá langþráða
endurfundi við Rögnu, Sölvana
þína, foreldra þína, systkini og
alla hina.
Eftir sitjum við og söknum þín
svo sárt, hláturs þíns og stríðn-
innar. Enginn í fjölskyldunni mun
nokkurn tíma horfa á Glæstar
vonir, finna lyktina af Nivea-
kremi eða borða kjötsúpu án þess
að hugsa til þín.
Elsku amma. Ég var svo eyði-
lögð yfir að hafa ekki náð að koma
í tæka tíð til að kveðja þig. En
núna trúi ég því að þú hafir ákveð-
ið að síðasta minningin okkar ætti
að vera þessi dýrmæta stund sem
við áttum saman síðast. Þú vildir
ekki að ég sæi þig jafn veika og þú
varst orðin.
Núna ertu komin á betri stað,
en ég mun aldrei efast um að þú
fylgist með okkur. Ég er og mun
alltaf vera óendanlega þakklát og
stolt af því að vera afkomandi
þinn.
Hvíldu í friði, elsku hjartans
amma mín.
Margrét Björk Jónsdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MARS 2012
Stundum komu amma og afi í
heimsókn til okkar í Reykjavík
og mikið var nú alltaf notalegt
að fá þau inn á heimilið. Þá
fannst ömmu gaman að rölta út
í Hagabúð og skoða úrvalið
enda óhægt um vik að skjótast
út í búð í sveitinni.
Amma flutti á Dvalarheimilið
í Borgarnesi fyrir tæpum 18 ár-
um síðan. Amma var mikil fé-
lagsvera og hafði gaman af að fá
heimsóknir og símtöl, enda var
hún sjálf svo ótrúlega dugleg að
hafa samband við fólkið sitt og
spyrja um heilsu og hagi afkom-
enda sinna. Það var gaman að
heimsækja ömmu á Dvalar-
heimilið. Hún sat jafnan á rúm-
stokknum, alltaf snyrtileg og
vel til fara og hlustaði oftar en
ekki á hljóðbækur. Amma tók
alltaf vel á móti manni, hlý og
með bros á vör. Hún hafði gam-
an af að hitta langömmubörnin
og þau hana, og fannst dætrum
mínum mjög merkilegt að eiga
yfir 100 ára gamla langömmu.
Ég á eftir að sakna þess mikið
að geta ekki heimsótt ömmu og
fá ekki fleiri símtöl frá henni.
Ég þakka fyrir það hversu lengi
amma var hjá okkur og fyrir
það hversu skýr hugsun hennar
var þrátt fyrir háan aldur.
Mig langar að láta kvæðið,
sem amma kenndi mér þegar ég
var yngri, fylgja með:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Alda Björk Guðmundsdóttir.
Það verður skrýtið að fá ekki
fleiri símtöl frá ömmu þar sem
henni fannst hún hafa himin
höndum tekið að hitta á rétt
símanúmer en það fannst henni
algjört happdrætti eftir að sjón-
in dapraðist. Hún hefur nú
kvatt þessa jarðvist sátt við guð
og menn eftir stutt veikindi á
sínu 102 aldursári.
Amma var yndisleg mann-
eskja sem gott var að vera í ná-
vist við. Hún hafði lifað tímana
tvenna á sinni löngu ævi. Alltaf
fannst mér jafn gaman að heyra
hana segja frá uppvaxtarárum
sínum í Dölunum og var hún
ósjaldan fengin til þess, sér-
staklega þegar rafmagnið fór í
sveitinni en þá tilheyrði að
heyra sögur frá því í gamla
daga.
Amma hafði afskaplega létta
lund og góða kímnigáfu og var
ekki í vandræðum með að sjá
spaugilegu hliðarnar á tilver-
unni. Hún var mikill náttúru-
unnandi, elskaði vorið þegar allt
var að lifna af vetrardvala og
þreyttist aldrei á því að kenna
mér nöfn fugla og blóma og bý
ég að því alla tíð.
Hún hafði líka einstakt lag á
því að gera öll störf skemmtileg
og fékk mann alltaf til að taka
þátt og kenndi manni þá margt í
leiðinni. En það var sama hvort
verið var að taka slátur, raka
eða bara þrífa kjallarann, sagði
alltaf að þetta væri nú leikur
einn þegar maður hefði allt til
alls, rennandi vatn og hvað eina,
og maður hreifst með. Þannig
var amma, hún talaði alltaf við
mann sem jafningja og vin þó að
rúm fimmtíu ár væru á milli
okkar.
Það hafa verið mikil forrétt-
indi að fá að alast upp með
ömmu og margar góðar og glað-
ar stundir sem við höfum átt
saman sem nú verða dýrmætar
minningar sem ég mun geyma.
Sú síðasta sunnudaginn viku áð-
ur en hún lést þar sem við sát-
um saman og spjölluðum góða
stund yfir kaffi og rjómabollum.
Síðan fylgdi hún mér fram að
stiga og kvaddi mig með þúsund
þökkum fyrir liðna tíð eins og
hún var vön.
Elsku amma, hafðu hjartans
þökk fyrir allt og allt.
Þín nafna,
Herdís Þórisdóttir.
Það var alltaf mikil tilhlökk-
un að fara upp á Hól til ömmu
og afa og áttum við systurnar
þar margar góðar stundir.
Amma var dugnaðarforkur,
enda man maður varla eftir
henni öðruvísi en í eldhúsinu
með svuntu að elda mat og baka
brauð og pönnukökur. Hún
hafði mikið dálæti á blómum og
var stofuglugginn hennar á Hóli
fullur af blómum í öllum regn-
bogans litum. Amma var mikil
hannyrðakona og saumaði og
prjónaði svo lengi sem sjón
hennar leyfði. Einu sinni fékk
ég tuskudúkku og dúkkuföt í
jólagjöf frá henni, allt sem hún
hafði saumað og prjónað sjálf.
Ég hélt mikið upp á þessa
dúkku enda á ég hana og fötin
ennþá. Dúkkan fékk nafnið
Rannveig, í höfuðið á systur
ömmu sem var henni mjög kær.
Amma átti langa ævi, lengri
en flestir fá að upplifa. Stund-
um gleymdi ég því hversu full-
orðin hún var orðin því hún var
alltaf svo hress og skýr í hugs-
un. Hún var alveg sérstaklega
minnug og fylgdist vel með af-
komendum sínum. Hún var
ákaflega félagslynd, hafði létta
lund og það var stutt í húm-
orinn hjá henni.
Ég heimsótti hana ásamt
fjölskyldu minni daginn áður en
hún veiktist. Hún sat á rúm-
stokknum, svo fín og vel til höfð
eins og alltaf. Ég kom með
heimabakaðar smákökur sem
hún þáði og spurði hún mig í
glettnistón hvort ég ætlaði ekki
að geyma þær til jólanna. Já,
hún amma mín var einstök kona
og ég er afar þakklát fyrir þann
langa tíma sem við fengum að
hafa hana hjá okkur. Það er
með miklum söknuði sem ég
kveð hana elsku ömmu mína.
Guð blessi minningu hennar.
Edda Herdís
Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín er dáin.
Langri ævi er lokið. Þegar litið
er til baka er margs að minnast
og margs að sakna en fyrst og
fremst er ég þakklát fyrir að
hafa fengið að hafa hana svona
lengi hjá okkur og eiga svo
margar ljúfar minningar um
konu sem hefur verið hluti af lífi
mínu svona lengi.
Amma mín var einstök, ég
minnist hennar sem:
– ömmu sem gat hlegið svo
mikið að tárin láku úr augunum
á henni,
– ömmu sem þótti svo gaman
að spila og á jólunum spiluðum
við vist fram eftir nóttu, nema á
aðfangadagskvöld, því það voru
helgispjöll,
– ömmu sem gerði sláturgerð
að hausti að tilhlökkunarefni,
því á meðan við saumuðum
vambir og tróðum í keppi sagði
amma sögur frá æskuárum sín-
um í Dölunum, dásamlegum
húsmæðraskólaárum á Staðar-
felli, þar sem hún eignaðist vin-
konur fyrir lífstíð, vinnukonuár-
um í Reykjavík og
eftirminnilegu samferðafólki,
– ömmu sem fagnaði ávallt
vorkomunni og lét okkur alltaf
vita þegar hún heyrði í fyrsta
sinn í blessaðri lóunni,
– ömmu sem kenndi mér að
þekkja fugla, fuglasöng og
blóm,
– ömmu sem þótti alltaf svo
vænt um Miðdalina sína og fólk-
ið sitt þar,
– ömmu sem saumaði handa
okkur dúkkuföt eins og þau
væru klæðskerasniðin,
– ömmu sem prjónaði hraðar
en nokkur sem ég þekkti,
– ömmu sem féll aldrei verk
úr hendi,
– ömmu sem fylgdist alltaf
svo vel með öllu sínu fólki og
gleymdi aldrei afmælisdögum,
– ömmu sem kvaddi mig svo
fallega í hvert og eitt sinn eins
og við sæjumst aldrei aftur,
– ömmu sem var alltaf svo fín,
falleg og góð.
En nú hefur hún kvatt, södd
lífdaga og í fullri sátt við Guð og
menn. Ég sé hana fyrir mér þar
sem hún stendur brosandi á
bæjarhólnum og svuntan henn-
ar blaktir í vindinum.
Blessuð sé minning ömmu
minnar.
Eygló Erla Þórisdóttir.
Alltaf þegar við höfðum heim-
sótt langömmu hugsuðum við
með okkur að hún liti ekki út
fyrir að vera svona gömul. Hún
var bara allt of hress til þess.
Okkur fannst frekar skrýtið
sem börn að hún væri að flytja á
Dvalarheimilið í Borgarnesi.
Hún fór alltaf að gefa púddun-
um, og af og til kíkti hún í fjár-
húsin. Okkur fannst lítið sam-
hengi í því á þeim tíma. En þá
var hún víst rúmlega áttræð.
Hún fór reglulega að Hóli eftir
að hún flutti í Borgarnes, og
alltaf fór hún út nema rétt undir
það síðasta. Svo heilsuhraust
var hún.
Hún var alltaf brosandi og
hlæjandi. Við höfum aldrei hitt
eins góða og heilsteypta mann-
eskju og hana langömmu. Hún
sagði hreinlega aldrei neitt
slæmt um nokkurn mann.
Það er ómetanlegt að hafa
fengið að upplifa návist lang-
ömmu. Hún gaf okkur aðra sýn
á lífið.
Takk fyrir allt.
Þínir,
Finnur Ingi og Júlíus
Þórir Stefánssynir.
✝
Ástkær faðir minn, afi okkar og langafi,
ÓLAFUR Á. J. PÉTURSSON,
Giljum í Mýrdal,
lést miðvikudaginn 22. febrúar.
Útförin fer fram frá Víkurkirkju laugardaginn
3. mars kl. 14.00.
Sigrún B. Ólafsdóttir,
Ólafur Þorsteinn Gunnarsson, Birna Kristín Pétursdóttir,
Þórir Auðunn Gunnarsson, Auðbjörg Helgadóttir,
Sigríður Margrét Gunnarsdóttir, Helgi Júníus Jóhannsson,
Sólrún Erla Gunnarsdóttir, Gylfi Viðar Guðmundsson
og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýju við andlát og útför
ástkærs sonar, föður, tengdaföður og afa,
HALLDÓRS FANNARS
tannlæknis,
Háteigsvegi 20,
Reykjavík.
Hanna Aðalsteinsdóttir
Soffía D. Halldórsdóttir, Daði Friðriksson,
Halla D. Halldórsdóttir, Bjarni Adolfsson,
Halldór Fannar Halldórsson,
Róbert Fannar Halldórsson,
og barnabörn.
✝
ROBERT (RAB) CHRISTIE,
Grettisgötu 43 A,
er látinn.
Útförin auglýst síðar.
F. h. aðstandenda,
Grainne Morris.
✝
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
SOFFÍA HELGA JÓNSDÓTTIR,
Norðurbyggð 29,
Akureyri,
áður Hvanneyri,
andaðist sunnudaginn 26. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju miðvikudaginn 7. mars
kl.13.30.
Diðrik Jóhannsson,
Elsa Björg Diðriksdóttir, Ralf Heese,
Líney Snjólaug Diðriksdóttir, Kristján Jónsson
og barnabörn
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓDÍS JÓNSDÓTTIR,
áður til heimilis Sléttuvegi 11,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
þriðjudaginn 21. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Valgerður G. Ólafsdóttir,
Margrét Ólafsdóttir, Már Viðar Másson,
Pála Kristín Ólafsdóttir, Kristján Björn Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Okkar ástkæri faðir,
UNNAR SÆMUNDUR
SIGURTRYGGVASON,
lést á Vífisstaðaspítala þriðjudaginn 28.
febrúar.
Guðmundur Unnarsson,
Sigríður Sæmundsdóttir,
Emilía Sæmundsdóttir,
Heiðbrá Sæmundsdóttir,
Tryggvi Sæmundsson,
Unnur Sæmundsdóttir,
Kristófer Sæmundsson,
Guðmundur Sæmundsson,
Davíð Brár Unnarsson,
Hanna Sigga Unnarsdóttir,
tengdabörn, afabörn
og langafabörn.