Morgunblaðið - 08.05.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. MAÍ 2012
✝ RannveigOddsdóttir
fæddist 22. mars
1920. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 22. apr-
íl 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Oddur
Jónsson, f. 26.3.
1894, d. 15.5. 1968,
og Guðrún Ágústa
Jónsdóttir, f. 23.6.
1899, d.15.12. 1982. Systkini
Rannveigar eru Jón Rafn, bú-
settur á Ísafirði, f. 1926, og
Þuríður, búsett í Kópavogi, f.
1928.
Eiginmaður Rannveigar var
Kjartan Friðriksson, f. 20.1.
1913, d. 20.3. 1996. Börn þeirra
eru: 1) Sigríður Rut, f. 22.1.
1940, d. 22.6. 1940. 2) Jónína
Guðrún, f. 1941, börn hennar
Guðrún Helga og Lovísa. Lang-
ömmubörnin eru 32.
Rannveig fæddist í Þykkva-
bæjarklaustri í Álftaveri í Vest-
ur-Skaftafellssýslu. Síðar flutti
hún í Vík í Mýrdal og átti sín
æskuár þar. 18 ára gömul flyt-
ur hún til Reykjavíkur og
kynnist fljótlega Kjartani sem
hún gekk að eiga 1. júní 1940.
Þegar börnin uxu úr grasi
fór hún til starfa utan heimilis
og vann á Hótel Esju sem að-
stoð í eldhúsi og seinna í
Kassagerð Reykjavíkur þar
sem hún endaði starfsaldur
sinn.
Rannveig var afar fé-
lagslynd, lífsglöð og jákvæð og
hélt vel utan um börn sín og af-
komendur. Hún hafði ánægju
af ferðalögum, bæði innanlands
og utan, svo og ljóðum og tón-
list. Hún var mikil saumakona
og hafði ánægju af alls konar
handavinnu. Síðustu fimm árin
dvaldi hún á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli.
Útför Rannveigar fer fram
frá Laugarneskirkju þriðjudag-
inn 8. maí 2012 kl. 13.
Rannveig og
Hrafnhildur. 3)
Hrafnhildur, f. 6.4.
1943 d. 13.4. 2003,
barn hennar Ellen
Ósk. 4) Finnur Sæ-
mundur, f. 1944,
maki Emilía Sig-
ríður Sveinsdóttir,
börn þeirra Viðar,
Geir og Andri. 5)
Ágúst Oddur, f.
1946, maki Guðrún
Sveinbjörnsdóttir, börn þeirra
Kristín Ágústa, Rannveig, Hild-
ur og Ingibjörg Sólveig. 6)
Kjartan Ragnar, f. 22.11. 1949,
d. 8.6. 1953. 7) Ragna Sigríður,
f. 1954 maki Friðgeir Þráinn
Jóhannesson, börn þeirra
Kjartan og Helena. 8) Þórir, f.
1956, maki Arna Magnúsdóttir,
börn þeirra Rafn og Edda. 9)
Helga, f. 1959, börn hennar
Í dag er mín elskulega móðir
borin til grafar, minningarnar
streyma fram, hvað það var gott
að koma heim úr skólanum og
mamma tók á móti með kókómalti
og smurðu brauði, þegar beðið
var í eftirvæntingu eftir fötunum
sem hún saumaði á okkur systk-
inin og lagði mikla alúð í, allt eftir
nýjustu tísku. Hvernig hún hvatti
mig áfram þegar ég var að læra
að sauma í skólanum og þegar ég
tók frekju- og óþolinmæðisköstin
er hlutirnir gengu ekki upp hjá
mér sagði hún: „Maður getur allt
sem maður vill!“ Svo yfirgaf hún
herbergið meðan ég róaðist og
varð aftur tilbúin að halda áfram
verkinu, vonlítil um að mamma
mundi sauma stykkið fyrir mig.
Sunnudagsmorgnarnir þegar
hún vakti mig til að fara með sér
að bera út Morgunblaðið, það var
erfitt að vakna en hressandi er út
var komið og samveran svo góð.
Minningarnar eru svo margar
enda hélt mamma vel utan um
hópinn sinn. Við systkinin töluð-
um um að heimilið hjá mömmu og
pabba væri eins og BSÍ; alltaf
fólk að koma og fara. Einhvern
veginn hafði hún alltaf tíma og er
barnabörnin bættust í hópinn
áttu þau öll sérstakan stað í
hjarta hennar. Hún lék og söng
fyrir þau sömu söngva og hún
söng fyrir mig er ég var lítil og ég
í dag syng fyrir mín barnabörn.
Mamma var góður kokkur og
ófáar minningar tengdar matar-
gerð hennar, allar höfum við syst-
ur unnið við eldamennsku og
strákarnir bara skrambi góðir
kokkar líka. Mamma var alltaf
boðin og búin að passa barna-
börnin og sum þeirra hjá henni og
pabba langtímum saman. Einnig
þótti henni ekkert tiltökumál að
flytja sig um set og passa bæði
heimili og börn ef því var að
skipta. Er ég var í vinnu erlendis
dvaldi hún á mínu heimili þrjá
mánuði í senn og hugsaði um dæt-
ur mínar, þá 76 ára að aldri.
Í dag finnst mér ótrúlegt til
þess að hugsa en mamma leit allt-
af svo vel út og var svo hress að
aldurinn varð afstæður, er ég
mömmu óendanlega þakklát fyrir
hennar hjálp.
Mamma dvaldi á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli síðustu æviárin
en hugurinn brást henni og svipti
hana þeim karakter er hún var.
Er ég kom og heimsótti hana og
kynnti mig sem „Helga, yngsta
barnið þitt“ birtist brosið hennar
bjarta og hún heilsaði og var glöð
eitt augnablik áður en óminnið
tók yfir aftur, en þessi litla kveðja
hélt tengslunum þótt stutt væri.
Að lokum birti ég ljóð sem ég
fann í ljóðabók mömmu og heitir
einfaldlega „Til móður minnar“:
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín,
í þeim las ég alla
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég þína hönd,
bar hún mig og benti
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt;
gengu hlýir geislar
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
mér í huga skín,
bjarmi þinna bæna,
blessuð versin þín.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best,
hjartað blíða, heita –
hjarta, er sakna ég mest.
(Sumarliði Halldórsson)
Að lokum vil ég þakka starfs-
fólkinu á Skjóli, 5. hæð innilega
fyrir góða og ljúfa umönnun þessi
ár sem mamma dvaldi þar.
Helga.
Rannveig Oddsdóttir gat af sér
stóra fjölskyldu og ól hana upp af
kærleika, útsjónarsemi og iðju-
semi. Þannig minnumst við henn-
ar; hún hafði yndi af fjölskyldu
sinni og lagði sig fram um að hún
yrði farsæl með því að leggja gott
til hennar, ekki bara af veraldleg-
um gæðum heldur einnig í við-
horfum og menningu. Hún var
glaðlynd, naut tónlistar, ljóðlistar
og hún elskaði að dansa. Hún átti
gæsku til að miðla og hafði gott
lag á hlutunum. Mér er það minn-
isstætt þegar hún saumaði,
þrengdi og stytti á okkur systk-
inin og hversu ánægð við vorum
með „nýju“ fötin okkar. Og þeir
voru ekki margir fermetrarnir í
kjallaranum á Kirkjuteignum,
eldhúsið var lítið og baðið minna
en þetta var hennar ríki. Í eldhús-
inu dvaldi hún löngum stundum
við að elda ofan í okkur krakkana.
Hún var mjög góður kokkur og
hún naut þess að bera góðan mat
á borð og sannast sagna nutum
við þess að borða hann. Við vor-
um góðu vön, við fengum góðan
ástúðlegan aga, gott uppeldi og
gott veganesti út í lífið. Eldhúsið
hennar var alltaf opið og eftir að
við komumst á fullorðinsárin
héldum við áfram að koma við á
Kleppsveginum og þáðum kaffi,
flatbrauð með hangikjöti og
kæfu. Spjölluðum og skröfuðum
um heima og geima. Þar hittist
fólk, í litla eldhúsinu hennar
mömmu.
Mér er það líka minnisstætt
hversu mikil hugarró það var að
eiga hana að, alveg sama á hverju
gekk, til hennar var alltaf hægt að
leita vars þegar lífsvindar æsk-
unnar æstust upp. Hún var klett-
urinn í hafinu enda úrræðagóð,
réttlát og sanngjörn.
Rannveig var reisuleg og falleg
kona sem bjó yfir fallegri sál. Það
var yndislegt að eiga hana að og
það er nærandi að eiga minn-
inguna um mömmu, tengda-
mömmu og ömmu. Við munum
heiðra minningu hennar í verkum
okkar og viðhorfum með því að
láta það góða og jákvæða andrúm
sem hún gaf af sér til okkar ganga
til næstu kynslóðar og þeirra sem
við mætum á lífsleiðinni. Þannig
lifir hún með okkur og í verkum
okkar.
Minningin býr í hjörtum okk-
ar.
Farðu í guðs friði.
Þinn sonur og fjölskylda,
Finnur, Emilía, Viðar, Geir,
Andri og fjölskyldur.
Með sorg í hjarta og þakklæti
fyrir að hafa fengið að vera hluti
af lífi kveðjum við okkar elsku-
legu mömmu, tengdamömmu og
ömmu. Allar góðu minningarnar
um þig sem áttir allan heimsins
tíma fyrir hvern og einn og lést
hverjum og einum finnast hann
vera alveg sérstakur. Um þig sem
upplifðir svo margt á langri ævi
og varst alltaf svo sterk. Um þig
sem gladdist yfir litlum hlutum
og þakkaðir fyrir þá. Um þig sem
veittir húsaskjól þeim sem á
þurftu að halda um lengri eða
skemmri tíma. Um ömmu sem
söng allar gömlu vísurnar og þul-
urnar fyrir okkur. Um ömmu sem
passaði að við fengjum örugglega
eitthvað frá þér með fallegri bæn
á. Um ömmu sem sem bauð upp á
mjólkurkaffi með smá sykurmola
í sérstökum litlum bollum fyrir
litlu börnin og átti alltaf brauð og
kökur til að stinga upp í svanga
munna. Um ömmu sem við köll-
uðum ömmu Bíbí af því hún átti
páfagauk og fóðraði fuglana með
eplum og öðru góðgæti. Um þig
sem alltaf varst best. Við eigum
þessar minningar og varðveitum
þær.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Hvíl í friði.
Þórir, Arna, Rafn og Edda.
Rannveig Oddsdóttir er látin,
92 ára að aldri og södd lífdaga.
Rannveig var eiginkona föður-
bróður míns Kjartans Friðriks-
sonar, og er hún síðust til að
kveðja af þeim stóra hópi systkina
og maka, en ellefu börn ömmu
minnar og eiginmanna hennar
komust til fullorðinsára og stofn-
uðu fjölskyldur.
Í bernsku minni var mikill sam-
gangur milli heimila þeirra systk-
ina, og bjart er yfir minningum
tengdum þeim hjónum Rann-
veigu og Kjartani, og barnahópi
þeirra. Þau eignuðust 9 börn,
misstu fyrsta barn sitt, Sigríði
Rut, skömmu eftir fæðingu, og
Kjartan Ragnar varð fyrir bíl á
fimmta ári. Þetta var þeim báðum
eðlilega þung sorg, en þau báru
hana ekki utan á sér.
Það eru góðar minningar
tengdar heimili fjölskyldunnar að
Kirkjuteig 14, þar var alltaf gam-
an að koma, börn þeirra mörg á
líkum aldri og ég, og þar var leikið
sér og stofnað til vinabanda sem
lifa enn í dag. Rannveig og Kjart-
an voru höfðingjar heim að sækja,
og þar var alltaf tekið vel á móti
öllum.
Rannveig var yfirleitt brosandi
og glaðleg, hún var hávaxin og
sérstaklega glæsileg kona, og
hafði nokkuð sem núorðið er nefnt
„góð nærvera“. Það var alltaf gott
að vera í návist hennar og Kjart-
ans. Börn þeirra eru heppin að
hafa frá foreldrum sínum þessa
eiginleika.
Það var alltaf kært á milli for-
eldra minna og Kjartans og Rann-
veigar, og þeir bræður voru í
sama félagi, sem veitti þeim mikla
ánægju. Rannveig og móðir mín
voru líka góðar vinkonur, og
höfðu samband meðan móðir mín
lifði.
Rannveig missti eina dóttur til,
þegar Hrafnhildur féll frá árið
2003, eftir erfiða áralanga sjúk-
dómsbaráttu. Sem fyrr bar Rann-
veig harm sinn í hljóði. Þá var far-
ið að bera á minnisleysi hennar
sem smám saman ágerðist og
hafa síðustu árin verið henni erfið.
Rannveig Oddsdóttir og þau
hjón bæði skilja eftir sig góðar
minningar, bæði frá bernsku- og
fullorðinsárum. Það er gott að
minnast slíkra hjóna og við hjónin
þökkum vinsemd og kærleika í
gegnum árin. Brosið hennar
Rannveigar yljar okkur og fjöl-
skyldu hennar, sem við sendum
samúðarkveðjur, og minningarn-
ar eru allar ljúfar.
Garðar Jóhann.
Rannveig
Oddsdóttir
✝ Ásta HelgaBergsdóttir
fæddist í Sæborg í
Glerárhverfi 5. jan-
úar 1941. Hún lést
hinn 29. apríl á
gjörgæsludeild
Sjúkrahússins á
Akureyri.
Foreldrar Ástu
voru Bergur S.
Björnsson, f. 14.
nóvember 1896, d.
27. október 1975, og Guðrún
Andrésdóttir, f. 24. ágúst 1897,
d. 6. október 1970. Ásta átti níu
systkini, þrjú þeirra eru nú á
lífi.
Ásta giftist Ásmundi Kjart-
anssyni hinn 5. nóvember 1959.
Þau slitu samvistir
2002. Börn Ás-
mundar og Ástu
eru Indíana Ás-
mundsdóttir, f. 23.
maí 1960. Maður
hennar er Bessi
Gunnarsson. Þau
eiga þrjú börn og
fimm barnabörn.
Eva Ásmunds-
dóttir, f. 15. desem-
ber 1961. Maður
hennar er Þorsteinn Árnason.
Þau eiga fjögur börn og þrjú
barnabörn. Helgi Ásmundsson,
f. 24. ágúst 1964.
Útför Ástu fer fram í dag, 8.
maí 2012, klukkan 13.30 í Gler-
árkirkju.
Ó, elsku hjartans móðir mín,
svo mild og ljúf og blíð!
Þú bjarti engill blíðu’ og ljóss
á bernsku minnar tíð.
Sú elska var svo heit og hrein
sem himinsólar-bál,
sem ætíð þér úr augum skein
og inn í mína sál.
Sú hönd var æ svo hlý og mjúk
og holl, sem leiddi mig,
sem greiddi’ úr vanda’ og breiddi
blóm
á bernsku minnar stig.
Hvert orð þitt var svo yndisríkt
sem engils vögguljóð.
Af hverri hugmynd heilagt ljós
og himnesk gleði stóð.
Mitt ljóð er veikt sem kveinstafs-kvak
og kveðjustundin sár.
En það er hjartans hrygðarljóð
og hjartans þakkartár.
Ó, hjartans móðir, þökk sé þér!
Ég þakka ást og trygð,
hvert augnarblik af alúð fylt
og allri móðurdygð.
Ég vildi’ eg gæti geymt og rækt
þín góðu móðurráð
og sýnt með aldri ávöxt þess,
sem ást þín hefir sáð.
Þín bjarta minning bendir á,
hvar blámar himinn þinn.
Þann himin ljómar heilög von:
Við hittumst annað sinn.
(Jón Trausti)
Hvíl í friði elsku mamma.
Indíana, Eva
og Helgi.
Ein fyrsta minningin um
ömmu sem skýtur upp kollinum
er þegar við fengum að heim-
sækja hana og afa á verksmiðj-
urnar. Amma tók ævinlega bros-
andi á móti okkur með kossi og
laumaði fljótt að okkur brenni.
Bragðið af brenninu blandaðist
þykkri lyktinni af leðri og lími
en okkur fannst þetta stórfínt –
allt sem amma gaf okkur var
stórfínt. Lyktin af leðri fram-
kallar enn þann dag í dag löng-
un í brenni.
Þegar við fengum að gista hjá
afa og ömmu fengum við að
dröslast í gömlu ballkjólunum
hennar ömmu og við rifumst æv-
inlega um þann brúna – vegna
þess að þegar við snerum okkur
í honum myndaði hann fullkom-
inn hring. Amma náði þó alltaf
að gera allt gott aftur, með
knúsi og huggunarorði eða jafn-
vel ísblómi. Með árunum urðu
stundirnar hjá ömmu og afa
færri en alltaf stóð faðmur
ömmu opinn.
Þegar við fréttum að afi og
amma ætluðu að skilja var eins
og grunnstoðir lífsins hefðu
hrunið. Þetta gat ekki verið. En
þetta var veruleikinn og hvort í
sína áttina fóru þau. Amma fór í
gegnum þetta á hörkunni en
smám saman varð hún eins og
skugginn af sjálfri sér. Ekki
vegna þess að hún væri svona
ósátt við skilnaðinn heldur
vegna þeirrar eftirsjár að vera
ekki meiri gerandi í sínu lífi. Þó
að það hafi alla tíð verið erfitt að
skyggnast inn í huga ömmu viss-
um við að hlutirnir höfðu ekki
spilast nákvæmlega eftir hennar
höfði. Hún lét sínar langanir og
þarfir til hliðar til þess að rugga
ekki bátnum en á endanum fór
sem fór án þess að hún fengi
rönd við reist. En amma bar
harm sinn í hljóði.
Amma var einstaklega örlát
kona og lét börn sín og barna-
börn ávallt ganga fyrir. Hún
gerði aldrei upp á milli og talaði
aldrei illa um eða niður til nokk-
urs manns. Amma hafði alltaf
mikinn áhuga á því hvað var að
gerast í lífi allra afkomenda og
fylgdist vel með. Hún fylgdist
líka vel með þjóðmálum og hafði
sterkar skoðanir. Þá fylgdist
hún með völdum sjónvarpsþátt-
um og var í essinu sínu þegar
Ólympíuleikar voru í gangi og í
raun allar íþróttir.
Þegar amma veiktist í byrjun
árs og var vart hugað líf vorum
við öll hrædd og örvingluð en á
sama tíma kannski svolítið fegin.
Amma fengi loks hvíldina og
þyrfti ekki að vera kvalin meir.
En amma var nú ekki á því að
gefast upp, reif sig upp og var
orðin sú hressasta innan
skamms, okkur til ómældrar
gleði. Enginn vafi leikur á því að
þessar vikur á Kristnesspítala
voru þær ánægjulegustu sem
amma átti í árafjöld. En því mið-
ur var líkaminn orðinn of þreytt-
ur og þegar allir voru farnir að
venjast tilhugsuninni um að
amma gæti kannski bara átt
nokkur góð ár í viðbót gaf hjart-
að sig. Í fimm daga sátum við
aðstandendur við rúmstokkinn
hjá ömmu, milli vonar og ótta.
En vonin var dauf og að lokum
gafst hjartað upp. Eftir stendur
minningin um yndislega konu og
líf okkar allra er snauðara nú.
Elsku besta amma Ásta. Við
munum sakna þín um aldur og
ævi.
Katrín og Guðrún.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Reynir og Signa,
Rannveig og Stefán Óli.
Elsku yndislega Ásta amma
mín. Ég trúi því ekki ennþá að
þú sért farin og komir ekki aft-
ur. Það verður svo skrítið að
geta ekki kíkt í heimsókn til þín
og geta ekki séð þig á nánast
hverjum degi. Þú komst alltaf
með góð ráð ef þurfti og hafðir
alltaf þína skoðun á hlutunum
sem var alltaf gott að heyra.
Svo margar minningar koma
upp í hugann þegar ég hugsa til
þín. Þú varst alltaf svo ótrúlega
dugleg og rosalega góð amma.
Það var alltaf svo gott að hafa
þig í kringum sig.
Það sem kemur helst upp í
hugann eru pönnukökur með
miklum sykri, besti hafragraut-
ur í heimi, yndislegur hlátur og
skemmtilegir taktar.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín.
Þín nafna,
Laufey Ásta.
Ásta Helga
Bergsdóttir
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR