Morgunblaðið - 06.06.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JÚNÍ 2012
Það er undarlegt
hvað við erum alltaf
óviðbúin þegar
fregnir berast af andláti nákom-
inna. Þannig var um okkur þegar
okkur var tilkynnt að hann Þor-
geir, Doddi okkar kæri og elsku-
legi mágur og svili, væri látinn.
Bók minninganna opnast og
bylgjur liðins tíma hellast yfir. Við
höfum upplifað svo margt sameig-
inlegt í áranna rás. Doddi og
Hulda hafa reynst okkur sem
eldri systkin og vinir. Við gættum
barna þeirra þegar á þurfti að
halda, þegar Hrönn bjó hjá þeim
og var í skóla og naut þeirra for-
sjár og seinna urðu börn okkar og
þeirra, félagar og vinir, og nánust
urðu fjölskyldutengslin þegar við
deildum saman litlu íbúðinni í
Hólmgarðinum, í þá mánuði sem
það tók að múra og mála og stand-
setja nýju íbúðina þeirra í Jörfa-
bakkanum. Þá var oft þröngt á
þingi, það þjappaði okkur saman
og efldi kærleiksbönd fjölskyldn-
anna. Í minningabókinni eru
margar dýrmætar samverustund-
ir, allir fjölskylduviðburðirnir og
afmælin og samgangur mikill milli
heimilanna. Á þeim árum var farið
í veiðiferðir, utanlandsferð saman,
stundum skroppið í heyskap í
sveitina til Ingu og margt fleira.
Alltaf var Doddi hrókur alls fagn-
aðar, brosandi og glaður og átti
gott með að ná til fólks. Alltaf boð-
inn og búinn að leggja lið, ekki síst
þegar við vorum að byggja húsið
okkar og sumarbústaðinn, þó
heilsa hans væri farin að gefa sig.
Oft þurfti hann að gangast undir
aðgerðir og háði hann harða glímu
við heilsubrest í mörg ár, en alltaf
bar hann sig samt vel. Þó við hefð-
um stundum af honum áhyggjur,
var seiglan ótrúleg. Doddi tók
þátt í íþróttum frá unga aldri, og
varð afreksmaður í sundi og vann
til Íslandsmeistaratitla. Auk þess
stundaði hann sundknattleik, bad-
minton, stangveiði og golf. Áhuga-
mál hans voru margvísleg, t.d.
ljósmyndun og alls kyns tónlist.
Hann hafði mikla ánægju af græj-
um, og þá var hann listagóður í
fluguhnýtingum, en þar naut sín
sérstaklega vandvirkni hans,
natni og listfengi. Hann meira að
segja saumaði út. Hann var ein-
Þorgeir Ólafsson
✝ Þorgeir Ólafs-son fæddist í
Ólafsfirði 5. desem-
ber 1935. Hann lést
27. maí 2012.
Útför Þorgeirs
fór fram frá Grens-
áskirkju 4. júní
2012.
stakt snyrtimenni
og var þar til fyrir-
myndar. Doddi var
lærður bifvélavirki
og nutum við oft
góðs af því. Hann
lagði mikið upp úr
því að eiga og nota
vönduð og góð verk-
færi til hverskyns
nota. Hann átti alltaf
góða bíla og fór vel
með þá.
Doddi og Hulda bjuggu alltaf
fallegt, hlýlegt og snyrtilegt heim-
ili sem gott var að heimsækja.
Börn þeirra og tengdabörn hafa
látið sér annt um Dodda á allan
hátt, Hulda var konan í lífi hans og
var honum allt, klettur í hans
löngu veikindabaráttu. Fjölskyld-
an var hans gimsteinn, auður og
stolt, sem hann mat mest og rækt-
aði. Hugur okkar er fullur af
þakklæti fyrir allar yndislegu
samverustundirnar gegnum
tíðina.
Við biðjum góðan Guð að blessa
og styrkja Huldu okkar, börnin
þeirra og alla ástvini hans. Á þess-
um vegamótum, kveðjum við
Dodda okkar með söknuði og ósk-
um honum góðrar ferðar á þeirri
leið sem okkar allra bíður. Megi
heimkoman verða fagnaðarrík.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(23. Davíðssálmur)
Hrönn og Trausti.
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast kærs mágs og vinar,
Þorgeirs Ólafssonar eða Dodda,
eins og við kölluðum hann alltaf.
Það kom sem þruma, símtalið um
að hann væri dáinn. Hann var ný-
lega kominn af sjúkrahúsi, yfir á
sjúkrahótel til aðhlynningar og
vonuðumst við til að hann mundi
ná sér, eins og hann hafði svo oft
gert áður.
Fyrstu kynnin hófust þegar
Hulda kom með hann, verðandi
mannsefni sitt, að Stóra-Kálfa-
læk. Hann bræddi strax hjörtu
allra með glaðværð sinni og glæsi-
leik og þær áttu eftir að verða ófá-
ar heimsóknirnar þeirra, þar sem
þau komu færandi hendi í sveit-
ina. Alltaf var það tilhlökkunar-
efni og viðburður þegar þau
komu, og voru þau drjúgur liðs-
auki við bústörfin og annað. Svo
eftir að þau giftust og börnin
komu til sögunnar dvöldu þau
stundum hjá okkur að sumarlagi.
Doddi hafði gaman af því að renna
fyrir silung í læknum og fara á
hestbak. Eftir að við fluttum til
Reykjavíkur hefur samband fjöl-
skyldnanna verið mjög náið, hlýtt
og kært. Gagnkvæmar heimsóknir
hafa verið og stundum gist og þá
spjallað, það voru svo oft einhver
áform um eitt og annað og svolítil
bjartsýni í loftinu. En kannski spil-
að smá, hlustað á tónlist saman eða
horft á bíómyndir. Við nutum þess
að horfa á hann hnýta allskonar
fallegar veiðiflugur, sjá hvað hann
var einbeittur og vandvirkur, fá
sér kaffibolla og velja sér aftur
aðra fjöður og festa. Við fylgdumst
með nýju bókunum sem höfðu
bæst við bókastaflann á borðinu
því hann las mikið. Það verður svo-
lítið skrítið þegar áhöldin hans
verða óhreyfð á borðinu, bókastafl-
arnir minnka og engir bílabækl-
ingar á borðum. Við munum sakna
hans mikið því hann var alltaf svo
hlýr, kurteis og vingjarnlegur.
Við eigum svo margt að þakka
nú þegar við kveðjum hann Dodda
okkar. Við þökkum fyrir samfylgd-
ina og samvistirnar og allar dýr-
mætu minningarnar og biðjum
Guð að blessa þær. Við sendum
hjartanlegar samúðarkveðjur til
elsku Huldu okkar, barnanna og
fjölskyldna þeirra. Við biðjum al-
góðan Guð: Veit honum þína eilífu
hvíld og lát þitt eilífa ljós lýsa hon-
um. Hann hvíli í þínum friði.
„Hjá þér er uppspretta lífsins, í
þínu ljósi sjáum vér ljós.“
(36. Davíðssálmur)
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ingibjörg, Guðfinna og
Gísli og fjölskyldur.
Það var á einum fallegasta degi
sumarsins sem okkur var tilkynnt
um andlát Þorgeirs eða Dodda
eins og hann var alltaf kallaður.
Doddi var eiginmaður Huldu móð-
ursystur okkar.
Mikill kærleikur og samgangur
hefur alltaf verið á milli fjölskyldn-
anna. Þegar við krakkarnir vorum
að alast upp fórum við oft í heim-
sókn til Huldu frænku og Dodda.
Þar lékum við okkur við þeirra
börn og áttum góðar og skemmti-
legar stundir í Jörfabakkanum.
Heimili þeirra var okkur alltaf opið
og þangað var gott að koma. Doddi
sýndi okkur krökkunum ávallt
virðingu og áhuga og spurði reglu-
lega um áhugamál okkar. Hann
var afreksíþróttamaður í sundi og
hafði almennt mikinn áhuga á
íþróttum. Hann spilaði golf og
fengum við að njóta leiðsagnar
hans þegar við fórum með honum á
golfvöllinn. Hann átti mörg önnur
áhugamál og kemur upp í hugann
mynd af honum við vinnuborðið
sitt að hnýta flugur. Hann var mik-
ill græjukall, átti flottustu tólin og
tækin sem snéru að áhugamálun-
um og var það aðdáunarvert
hversu vel hann fór með verkfærin
sín sem áttu öll sinn stað í vinnu-
herberginu.
Margt kemur upp í hugann og
minnisstæð eru sumarfrí okkar
þegar fjölskyldurnar dvöldu sam-
an t.d. á Ítalíu og í fleiri ógleyman-
legum sumarbústaðarferðum. Sér-
staklega voru skemmtilegar
samverustundirnar í sumarbústað
foreldra okkar í Grímsnesinu og þá
einkum verslunarmannahelgarnar
þegar fjölskyldan kom öll saman í
bústaðinn ásamt Dodda og Huldu
auk annarra. Í þessum ferðum var
komin hefð að spila á spil og Doddi
var alltaf til í slaginn. Þá var mikið
spjallað og hlegið, en Doddi var
glaðlyndur, hláturmildur og hafði
yndislega nærveru.
Við kveðjum Dodda með sökn-
uð í hjarta og sendum elsku
Huldu, Kalla, Óla, Rut, Reyni og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðlaug, Linda, Guðfinna,
Ægir, Edda og fjölskyldur.
Ekki óraði mig fyrir því er ég
sat hjá þér á sólpallinum fyrir
skömmu og drukkum kaffi, þú svo
hress og kátur og bjartsýnn á
framtíðina, að það yrði síðasti
kaffisopinn sem við drykkjum
saman, en sú varð nú raunin. Þú
varst fluttur á spítala daginn eftir
og áttir ekki afturkvæmt heim.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Að leiðarlokum langar mig að
minnast Þorgeirs Ólafssonar ná-
granna okkar hjóna örfáum orð-
um, eða Dodda eins og þú varst
alltaf kallaður, við höfum búið í
sama húsi góð þrettán ár og aldr-
ei hefur borið skugga á sambýlið,
heldur aðeins góðvilji og vinátta.
Það var ekki ónýtt að hafa
svona nágranna, sem átti öll tól og
tæki ef ég þurfti að fá eitthvað
lánað sem ég átti ekki, ég fór ekki
í Bykó heldur bara hringdi bjöll-
unni hjá Dodda og málið var leyst,
hann átti allt, öll tæki gljáfægð,
það þurfti aldrei að leita neitt.
Vandamálið var mitt að þrífa þau
það vel að ekkert sæist á þeim, áð-
ur en ég skilaði þeim aftur.
Eins var með allt viðkomandi
húsinu, eða garðinum, hann vildi
hafa allt alltaf í lagi og snyrtilegt,
það mátti aldrei vera neitt að, ef
svo var þurfti helst að laga það
strax.
Þetta lýsir kannski vini mínum
Dodda best, hjálpsemi, sérstök
reglusemi, einstök snyrti-
mennska, og vandvirkni á öllum
sviðum, en fyrst og fremst maður
góður.
Ég man er hann hnýtti fyrir
mig silungaflugur í nokkur ár
sem ég seldi í verslun minni fyrir
margt löngu, að það var umtalað
hvað þær væru vandaðar, en ég
veit að hann sat oft sárþjáður við
hnýtingarnar.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast Dodda fyrir um það bil
fjórum áratugum er ég tengdist
inn í fjölskyldu Huldu konu hans,
farið saman í stórfjölskylduferð
til Ítalíu, veiði og fjölskyldufagn-
aði. Alltaf var hann sama ljúf-
mennið, léttur og skemmtilegur,
en síðustu ár varð sambandið öllu
meira, eftir að við fluttumst í
sama húsið af tilviljun, og urðum
nágrannar,
Það var þá sem mér var betur
ljóst hvað þú hafðir átt við mikinn
heilsubrest að stríða til fjölda ára,
farið í margar erfiðar aðgerðir,
dvalið á spítölum þess á milli, en
tekið á þessu öllu með svo miklu
æðruleysi, að ég hef oft fyllst að-
dáun, og er ég spurði um líðan var
alltaf sama svarið, jú jú, bara
ágætur.
En ég vissi betur, það tók á
okkur hjónin að horfa upp á heilsu
þína hraka, og þá sérstaklega nú í
vetur sem leið, og geta ekkert að
gert, en nú ert þú laus úr viðjum
verkja og vanheilsu. Eftir situr
sorg og söknuður en ljúf minning
um góðan dreng.
Það eru ófá skiptin sem við
nutum hlýju og gestrisni ykkar
hjóna er við litum yfir í kaffi eða á
sólpallinn ykkar, fyrir það viljum
við þakka hér.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
(Höf. ók.)
Elsku Hulda, börn, tengda-
börn og barnabörn og aðrir ást-
vinir, við vottum ykkur okkar ein-
lægu samúð á þessum erfiðu
tímum, megi góður Guð vernda
ykkur og styrkja.
Við kveðjum kæran nágranna
og vin með þakklæti og trega,
blessuð sé minning hans.
Aðalsteinn, Hafdís
og fjölskylda.
Þegar mamma hringdi í símann
minn um hvítasunnuhelgina vissi
ég strax hvaða fréttir ég væri að fá.
Afi Gísli væri að leggja upp í sína
hinstu för. För sem mann grunaði
að yrði farin fljótlega þar sem hat-
römm barátta við veikindi hafði
staðið meira og minna síðan í
haust. Í aldanna rás hefur af
vörum kristinna erindreka ómað
gleðiboðskapur um sigurinn yfir
dauðanum í hvítasunnuhelgarpre-
dikunum. Gleðiboðskapur um að
trúin boði okkur líf eftir líkams-
dauðann. Þennan boðskap þekkti
afi vel enda barnabarn Árna Þór-
arinssonar prófasts frá Stóra
Hrauni og hjálpar það í sorginni að
hugsa til þess að núna sé hann hjá
Ömmu löngu að gæða þér á veit-
ingum.
Afi Gísli var annálað glæsimenni
sem ákveðin dulúð hvíldi yfir. Allt-
af var hann í sínu fínasta pússi,
með bindi, teinrétt brot í buxum og
í nýpússuðum skóm þrátt fyrir að
hann hafi verið nýskriðinn heim úr
vinnunni. Hann var félagsvera
þegar vel lá á honum og var aðdá-
unarvert að sjá ást hans á spilum. Í
hvert sinn sem stórfjölskyldan
kom saman var drifið í að úða í sig
krásum frá ömmu Ollý svo hægt
væri að setja upp bridsvasana eða
dusta rykið af taflborðinu. Það var
mikið ævintýri fyrir barnabörnin
að horfa á hann tefla af fádæma
þolinmæði og natni. Spilamennska
var hans líf og yndi. Hann spilaði
brids við mága sína, ömmu, Nonna
frænda og pabba minn og gat þulið
upp hver mistökin sem hann sá
makkera sína gera löngu eftir að
spili lauk.
Afi var iðulega með kaldhæðn-
islega kímni sem hann fékk án efa
með brjóstamjólkinni frá ömmu
Ingibjörgu. Hann var afburða
sögumaður og flissaði með sínum
djúpa tón þegar hann sagði mér
sögur úr sveitinni á Reykjum eða
af Varnarliðssvæðinu. Unga mann-
Gísli Geir
Hafliðason
✝ Gísli Geir Haf-liðason fæddist
í Reykjavík 27.
september 1931.
Hann lést á Land-
spítalanum 26. maí
2012.
Útför Gísla Geirs
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Hafn-
arfirði 4. júní 2012.
inum fannst æðislegt
að eiga afa sem vann
hjá hernum og kom
heim með verðlaust
amerískt skran sem
hann dundaði sér við
að lagfæra. Varnar-
liðsmuni fékk ég
reglulega að gjöf og
rigndi upp í nefið á
mér þegar ég spáss-
eraði um götur
Breiðholts í her-
mannabuxum og hermannaúlpu
ofan af Velli. Dulúðin í frásagn-
arstíl afa var kynngimögnuð og
harmóneraði vel við þann einstak-
ling sem hann hafði að bera. Hann
hleypti fólki ekki auðveldlega að
sér en kærleikurinn milli afa og
ömmu var djúpur og verða næstu
misseri henni mjög þung. Þegar
kirkjuklukkur bæjarins hringdu
inn hvítasunnumessurnar þá hafði
hinn djúpi hljómur hlátraskalla
afa Gísla hljómað í síðasta sinn.
Það er þó huggun harmi gegn að
hann átti góða og langa ævi. Eftir
stendur amma Ollý – sem saknar
Gísla síns sem var hennar stoð og
stytta.
Megi Guð blessa afa Gísla og
gefa ömmu ró og frið. Ég er fullur
þakklætis fyrir hverja þá ánægju-
stund sem ég fékk með þér, afi
minn. Drottinn gaf og drottinn tók
– lofað veri nafn drottins.
Magnús Sigurjón
Guðmundsson.
Ástkær afi okkar er fallinn frá.
Það sem kemur helst upp í hug-
ann þegar við lítum til baka er
hversu margar góðar sögur hann
kunni og hversu minnugur hann
var. Afi var mjög áhugasamur um
íþróttir enda mikill íþróttamaður
á sínum yngri árum. Hann var
duglegur að fylgjast með okkar
íþróttaiðkun og mætti iðulega á
íþróttamót og hvatti okkur áfram.
Afi og amma voru dugleg að koma
í heimsókn og alltaf tóku þau vel á
móti okkur. Afi var mikill spila-
maður og kenndi okkur hin ýmsu
spil og var alltaf tilbúinn að tefla.
Þegar afi var hættur að vinna naut
Gísli Gunnar þess að fá að fara
með honum í veiði og ísbíltúra.
Blessuð sé minning þín elsku
afi, hvíldu í friði.
Ólöf, Hulda Júlíana
og Gísli Gunnar.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURJÓN SKÚLI BJARNASON,
Laufvangi 10,
Hafnarfirði,
varð bráðkvaddur á heimili sínu laugardaginn 26. maí.
Útför hefur farið fram í kyrrþey.
Hugrún L. Ólafsdóttir,
börn, tengdasynir og barnabörn.
✝
Ástkær sonur okkar, bróðir, mágur og barna-
barn,
STEFÁN PÁLL STEFÁNSSON,
Lyngholti 1,
Hauganesi,
lést af slysförum miðvikudaginn 30. maí.
Útför hans fer fram frá Stærri-Árskógskirkju
föstudaginn 8. júní kl. 14.00.
Stefán Garðar Níelsson, Hulda Marín Njálsdóttir,
Birkir Freyr Stefánsson, Anný Rós Guðmundsdóttir,
Rakel Sjöfn Stefánsdóttir,
Rósa Dís Stefánsdóttir,
Rósa Stefánsdóttir
og fjölskyldur.
✝
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu við
andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
KJARTANS ÞÓRS INGVARSSONAR,
Ásbraut 3,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk hjartadeildar 14E og blóðskilunar-
deildar Landspítalans við Hringbraut fyrir hlýhug og góða
umönnun.
Bjarndís Helgadóttir,
Helga Kjartansdóttir, Ármann Snjólfsson,
Yngvi Þór Kjartansson, Vedrana Kjartansson,
Héðinn Kjartansson, Margrét Þráinsdóttir,
Kolbrún Kjartansdóttir, Friðþjófur Í. Sigurðsson,
Ingveldur Kjartansdóttir, Kolbeinn Reginsson,
afa- og langafabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
HARALDUR BENEDIKTSSON,
Sléttuvegi 21,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum í Fossvogi
mánudaginn 4. júní.
Útförin mun fara fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Guðrún Elíasdóttir,
Höskuldur Haraldsson,
Emil Haraldsson, Ásdís Hauksdóttir,
Lilja Sólrún Haraldsdóttir, Eysteinn Sölvi Torfason,
Elías Haraldsson,
barnabörn og langafabörn.