Helgafell - 01.04.1942, Blaðsíða 56

E
Hrakningar Odysseifs
Fyrir nokkru kom út á vegum Vík-
ingsútgáfunnar bókarkorn, aS nafni
Odysseijur — Æfintýralegar frásagn-
ir úr Odysseifskviðu Hómers, end-
ursagðar viS hæfi barna og unglinga
af Henriþ_ Pontoppidian. Steinþór GuS-
mundsson íslenzkaSi. — Ólíklegt má
þykja, aS hér eigi danskt Nobelsverð-
launaskáld hlut að máli, en svo mun
þýðandinn þó hafa ætlaS.
Spakur maður hefur komizt svo að
orði, að engin bók sé með öllu einskis-
nýt, ef hún er vel lesin. Þessi nýja
OdysseifskviSa er vel þess verð, af
ýmsum ástæðum, að lagt sé lítið eitt út
af henni í forustugrein bókmennta-
bálksins.
Auðvitað er það fyrst og fremst
vegna samanburðarins við Odysseifs-
kviðu Hómers í hinni sígildu þýðingu
Sveinbjarnar Egilssonar, að þessi bók
hefur vakið slíka athygli og umtal
manna á meðal, að henni hefur jafn-
vel hlotnazt sú sæmd, að vera getið á
sjálfu alþingi. Reyndar má telja víst,
að sérhver ný þýðing á Odysseifskviðu
hefði staðizt þennan samanburð slæ-
lega, ekki sízt í ágripi. En hér kveður
þó svo rammt að útþynningu og al-
múgahætti í orðavali og öllum stílbrag,
að á þeim fáu stöðum, þar sem hittast
fyrir svo heillegir kaflar úr hinum upp-
haflega texta, að samanburður við þýð-
ingu Sveinbjarnar Egilssonar sé til-
tækilegur, er naumast hægt að líta öðru
vísi á hina nýju ,,þýðingu“ en sem
skopstælingu frá orði til orðs. ÞaS er
því skiljanlegt, að þeim, sem unna feg-
urð og tign tungu og skáldskapar, geti
gramizt svo slík meðferS, að þeir telji
hana full helgispjöll. Og þá þarf ekki
aS undrast hitt, þótt menn, sem hafa
önnur meiri áhugamál í sambandi við
bækur en gildi þeirra sjálfra, notfæri
sér þvílík tækifæri í fjarskyldum til-
gangi.
Segja má þó um bók þessa, að ,,fátt
er svo illt, að einugi dugi“, því að helzt
er að sjá, sem hún hafi snortið svo
næman streng í brjóstum ýmsra þjóð-
legra íslendinga, að þeir hafi nú allt
í einu farið að muna eftir Sveinbirni
Egilssyni, þótt 150 ára afmæli hans
gleymdist með öllu fyrir rúmu ári. Ef
til vill leiðir þessi vakning til þess, að
íslenzkt útgáfufyrirtæki gefi út Ilíons-
fyviðu að nýju, en ekki þurfi að bíða
eftir því, að einhver höfðinglyndur út-
lendingur sjái sóma vorn í því efni bet-
ur en vér sjálfir, eins og þegar próf.
W. P. Ker gaf út Odysseifskviðu á
sinn kostnaS 1912.
Svo að nokkrar sönnur séu færðar á
það, að ekkert hafi verið ofmælt hér
að framan um það umkomuleysi máls
og stíls, sem einkennir hina nýju þýð-
ingu, skulu nú birtir hér smákaflar úr
þýðingum þeirra Sveinbjarnar Egils-
sonar og Steinþórs GuSmundssonar til
samanburðar.