Helgafell - 01.04.1942, Blaðsíða 40

Guðmundur Gíslason Hagalín:
Sagan af
SANDA-GERÐI.
,,Hinn 20. f. m. lczt í Suðureyjum fröken
Gerður Hannesdóttir frá Söndum í Vallasveit.
Fröken Gerður rak veitingahús um tuttugu ára
skeið í Eyjum og var góðkunn víðsvegar um
land, einkum fyrir það, að fjöldi sjómanna, hing-
að og þangað af landinu, sótti veitingahús henn-
ar og naut þar bezta beina . . .**
Ég las ekki lengra að sinni. Ég var
allt í einu kominn til Eyja. Ég labbaði
í hægðum mínum eftir götunni, áleiðis
til hafnarinnar, leiður yfir því að kom-
ast ekki ferða minna fyrr en einhvern
tíma seint og um síðir. Ja, það væri nú
fallegt — eða hitt þó heldur — ef ég
þyrfti að hanga þarna í Eyjum kann-
ske á aðra viku.
Það lagði á móti mér þef af fersku
slori. Já, menn fiskuðu víst ágætlega
þessa dagana og voru ekki alveg á
þeim buxunum að fara að skjökta á
bátunum sínum til Reykjavíkur — eða
þó að styttra væri. Það yrði að minnsta
kosti dýr ferð . . . Annars hafði víst
ekki verið róið í nótt. Það var rysja
fram undir morgun, og ... ja, það
voru margir bátar þarna í höfninni. En
veðrið hafði farið vel með sig í þetta
sinn. Nú gat varla heitið, að það blakti
hár á höfði.
Þetta var ekkert óþokkalegur bær,
svona af útgerðarbæ að vera. Það var
auðséð, að velmegun hafði aukizt, síð-
an ég kom seinast til Eyja. Þessi hús
þarna neðan við götuna voru ný, og
þau voru snoturleg að frágangi og
byggingarlagi. Og við höfnina hafði
lagazt mikið. Þar var minna af skúra-
görmum en áður — og minna af slori.
Það voru risin upp myndarleg aðgerð-
arhús, og þrifnaðurinn í umgengni orð-
inn meiri . . . Fjandi var hann grimmd-
arlegur, þessi stóri hundur, sem kom
þarna á móti mér 1 Ætlaði hann að
bíta, skömmin á honum ? Ónei, hann
sniðgekk mig þá, þegar til kom, og lét
sér nægja að gjamma.
Ég hafði ekki séð nokkurn mann á
götunni, en nú kom einhver fyrir horn-
ið á skólanum. Ég nam staðar. Eins og
ég var lifandi maðurinn ! Hár maður
og grannur, yfirskegg, höfuðið dálítið
tinandi, og rillandi pípa milli tann-
anna. Silfurbúinn stafur ! . . . Jú, það
var ekki að efa. Þetta var Einar Hösk-
uldur, skólabróðir minn úr Flensborg
. . . Já, hvernig lét ég ? Ég hafði ein-
mitt heyrt það og lesið, áður en ég fór