Helgafell - 01.04.1942, Blaðsíða 17

HELGAFELL
57
v
MeS sólu dag hvern stfelld önn
á sumri hverju mœtti,
og grasiS féll sem gárótt hrönn,
— þau gengu tvö aS slaetti.
Og húsfreyjunni hugþekkf var
aS heiman engjaveginn,
— um dagmál yngstu börnin bar
á baki sér í teiginn.
Þvi vegför manna iSju án
er œvireik á söndum,
— en átak hvert er œvilán
i iSjumanna höndum.
Og þeim var starfiS aldrei ok.
cn örSugt þó á stundum.
— Um heiSar frammi bylgjast brok
á breiSum flóasundum.
VI
Er blöSin /jomu — tímans tal.
þau tókust fegins höndum,
og fregn í hljóSan fjalladal
þau fluttu úr meginlöndum.
— Þar mikdleetis menning svall
og mörgum hlaSin lýtum,
— þar ytra sálarvoSi Vall
i VitishlóSa-grýtum.
Og hrolli sló þau húsgangsliS.
meS hönd i slitnum vasa.
er hafSi á sér heldra sniS
og hœndist mjög til glasa,
— og betra aS landiS sigi senn
cn sœmdar vant hér yrSi,
— og lœddust um þaS lognir menn
meS lífsins skuldabyrSi.
VII
Þeim sýndist báSum sifellt eitt
um sínar aringlóSir,
er margur lét um bólstaS breytt
af bændum þar um slóSir.
— Þau unnu staSnum öll sín heit
og áttu ríkan þótta
— og skildu ei þá landaleit
og lýSsins heimanflótta.
Og börnin, þeirra lán og laun,
þar léku glöS í ranni,
— hve scelt var eftir sókn og raun
aS sjá þau verSa aS manni.
— MeS sœmdum bar þeim sigurinn,
er saman vandann leystu
— og greru föst ViS garSinn sinn
og GuSi örugg treystu.
VIII
En kulaS Var frá kveldsins átt
og komiS fram aS göngum,
og höndin kreppt og háriS grátt
og haustgárar í vöngum
og gigtin sár og þrautin þung,
cr þaut í fjalladrögum.
— en sálin fannst þeim enn þá ung
meS eld frá liSnum dögum.
Þeim lýsti trú, unz lífi sleit,
og landsins fornu dyggSir,
— þau efndu vel sín œskuhcit
um œvilangar tryggSir.
— Þau saman litu hinztu hö)
og háa veSurklakka,
— þau saman cina gistu gröf
I garSinum á Bakka■
IX
É-g hugsa um lýSsins heimanför,
— um heillir jarSarbarna,
— um bjartar heiSar, brok og slört
— um bláma skyggSra tjarna,
— um gœfuhöld og giftuoif,
er gengu þreytt til náSa,
— um kouungdóm, hiS kyrra llf.
í krafti frjórra dáSa.