Helgafell - 01.04.1942, Blaðsíða 44

80
HELGAFELL
um, náttúrlega, og höfðingjum úr
Reykjavík eða af Bakkanum, en þó
urðu þeir þar að sitja og standa eins
og hann vildi. Þegar hann t. d. kom
með ullina sína eða féð, þá varð að
hætta að vigta eða slátra hjá hinum —
og það alveg án tillits til þess, hvað
kaupmanninum sjálfum kunni að
henta.
— Prestinum — heilsaði hann ekki
prestinum á Völlum ? Nógu var hann
þó ættstór, maðurinn sá.
— Honum séra Runólfi i O, ekki
held ég frekar en í hann datt, þessa eða
hina stundina. Hann spýtti t. d. einu
sinni framan í hann, og svo drakk
prestur það mikið brennivín hjá hon-
um á eftir, að hann lá. En þá þaut nú
í prófastinn okkar, þegar hann frétti
þetta, og hann vist báðum tak, og
þar varð Hannes t.ð lægja seglin .. Svo
voru það nú synirnir. Þeir voru allir
heima á þeirri tíð, stórir og sterkir og
svolamenni, og eitthvað gekk nú stund-
um á fyrir þeim, og innan um þetta
synti svo húsfreyjan með hægðinni,
einstök kona að öllum mannkostum.
— En hvað um Gerði ?
— Láttu nú ekki eins og þú hafir
glóandi torfu undir taglinu. Ég er að
kveikja í pípunni.
Ég tók þessu með þolinmæði, til þess
að gefa ekki tilefni til neinna ræðu-
halda um pípuskömmina.
— Jú, Gerður. Glæsileg var hún þá.
Hún hefur engu bætt við hæðina sína.
Hún var þetta há strax og ég sá hana,
en vöxturinn ! Og þrátt fyrir stærðina
var hún beinlínis fríð, og þá var hún
nú kannske svipmikil og hressileg, og
þó góðleg. Hún er eins og sextíu
hundraða jörð — vel setin og fallega
gróin, sagði blessaður prófasturinn
einu sinni í góðum og glöðum hóp.
— Svona er hún reyndar enn, skaut
ég inn í.
— Já, hvað sem því líður: Stássleg
var hún, hvít og falleg, með undur af
gylltu hári, og augun eins og guðs
heiðríkja.
— Nú, þú hefur bara verið skotinn
í henni.
— Já, ég var það — barnið, og það
þrátt fyrir fordóma hjá fullorðna fólk-
inu, því ekki vantaði þá. Gerður mín
var sem sé sérstæð að fleira en blóm-
anum.
— Núhú.
— Já, hún var t. d. fyrsti kvenmað-
urinn, sem ég sá í karlmannsbuxum
við vinnu, og þegar hún fór á hestbak,
sem ekki var neitt sjaldgæft, þá var
hún í karlmannsbuxum og reið í
hnakk, enda tamdi hún hesta og reið
inn á afrétt eða ofan í sveitir, þegar
henni bauð svo við að horfa. Þú hefð-
ir átt að sjá hana á Faxa, hvítum hesti
með sifurgrátt fax. Þarna þeyttist
hann áfram, með hringaðan makkann
og flaksandi faxið — og sýndist varla
koma við jörðina. Svo kembdi gult
hárið aftur af höfðinu á henni. Já, þú
hefðir átt að sjá hana þannig í sól-