Morgunblaðið - 09.08.2012, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2012
Raðauglýsingar
Félagsstarf eldri borgara


     
 

  

   
       
!
" 

#

$ %&

' ( 



 "
" ' 





  
 )

! "  * +  !
' '
+ $ 
! "  + 
 $  

   
     -$ 

  .
     
" -
&'"
"  /  -
0&
 '
 %$
& "  
" 
  

$ ,1 $2 3"
" $

 4"" 0
 $  
 "
" $! "

0"
 


" 
 5! ' 4  -"   
&   6  ,1*
! "

 "  72 $ ! 

!
"  !'#   6  

 , ' $ 888'

#  $  % '9 
 * 4
 !
  * -$ ,

! "   
!

  
Elsku afi.
Á þessum erfiðu tímamótum í
mínu lífi, þar sem ég þarf að horfa
á eftir mínum besta vini og félaga
kemur fyrst og fremst upp í huga
mér þakklæti fyrir öll þau ár og
þær stundir sem ég hef átt með
þér, elsku afi. Fyrir lítinn dreng
vaxa úr grasi með afa eins og þig
sér við hlið er eitt það dýrmætasta
veganesti sem ég á. Ég var ekki
ýkja gamall þegar ég var búinn að
finna mér vin og bandamann, sem
ég gat skriðið í fangið á og fengið
að heyra Dengsa-sögur, farið í
sund með. Fengið að tylla mér í
aftursætið hjá ykkur ömmu og
farið í ferðalög með ykkur, með
bros á vör og uppfullur af tilhlökk-
un vegna þess eins að ég var að
fara með afa mínum. Það er erfitt
fyrir mig að telja upp og velja ein-
hverja minningu sem við áttum
saman vinirnir, þær eru svo ótal
margar og allar jafn góðar.
Að koma nú í heimsókn til ykk-
ar ömmu og sjá þig ekki, sjá bros-
ið þitt taka á móti mér verður erf-
itt fyrir mig að venjast, en það
verður alltaf í hjarta mér.
Það er afar erfitt að kveðja jafn
góðan og náinn vin eins og þú
varst, afa sem maður gat alltaf
komið til og leitað ráða við lífsgát-
unni, alltaf fór maður frá þér með
gleði og von í brjósti.
Þinn vinskapur og velvild í
minn garð í gegnum lífið verð ég
ávallt þakklátur fyrir og um
ókomna tíð á ég eftir að minnast
þín með hlýhug í hjarta elsku afi.
Þinn afastrákur,
Árni.
Elsku besti afi minn.
Nú er komið að kveðjustund og
eftir sitja margar góðar og
skemmtilegar minningar.
Ég man þegar ég byrjaði í
skátunum ung að aldri. Þá hlakk-
aði nú heldur betur í afa, enda var
hann sjálfur sannur skáti. Hann
kom með mér að kaupa fyrsta
skátabúninginn og alltaf var hann
mættur fyrstur á svæðið með
myndavélina á lofti þegar ég var
Hjörtur
Hjartarson
✝ Hjörtur Hjart-arson fæddist
8. desember 1930 í
Reykjavík og ólst
upp á Ísafirði.
Hann lést á Land-
spítalanum v/
Hringbraut 26. júlí
sl.
Útför hans fór
fram frá Kópavogs-
kirkju 7. ágúst
2012.
að fara í skrúðgöng-
ur, skátamessur eða
hvað það var sem
tengdist skátastarf-
inu hjá mér. Það var
svo gaman hvað afi
hafði mikinn áhuga á
öllu því sem maður
tók sér fyrir hendur,
bæði í leik og starfi.
Ekki fannst mér
það leiðinlegt þegar
ég var komin á ferm-
ingaraldurinn og afi Hjörtur átti
að ferma mig og öll bekkjarsystk-
in mín. Ég var svo stolt og glöð að
eiga þig sem afa.
Þú varst alltaf svo hress og
skemmtilegur og var það umtalað
hvað ég ætti skemmtilegan og frá-
bæran afa. Þegar ég var að klára
grunnskólann þá skrifaði einn
bekkjarbróðir minn í árbókina:
„Unnur þú ert alveg ágæt, en afi
þinn toppar allt!“ Já afi minn, þú
toppaðir sko allt!
Ég er þakklát fyrir það að hafa
fengið að ferðast mikið með afa og
ömmu í gegnum tíðina, bæði hér
heima og erlendis. Ferðin til Mal-
lorca í júní síðastliðnum verður
mér alltaf dýrmæt og var það
mikill heiður að fá að vera með
þér í seinustu ferðinni þinni. Þrátt
fyrir veikindi varstu svo duglegur
og viljakrafturinn í þér var ólýs-
andi.
Elsku afi minn.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig.
Ég kveð þig með miklu þakk-
læti og minning þín mun svo sann-
arlega lifa.
Unnur Sveinsdóttir
Föðurbróðir minn, Hjörtur
Hjartarson, lést nýverið eftir
langvinn veikindi. Hjörtur kynnt-
ist Unni sinni snemma og saman
gengu þau í gegnum lífið í rúm 60
ár. Samrýndari hjón var vart
hægt að finna. Heimilið var glað-
vært og hafði yfir sér það sem
kalla mætti æðruleysi, það var
ekkert verið að æsa sig yfir smá-
atriðunum. Það var alltaf gaman
að koma í Víðihvamminn. Fyrst
sem barn og síðar sem ungur
maður að feta sig áfram í lífinu. Þá
var gott að setjast niður með Hirti
og tala um lífið og tilveruna. Þær
stundir þykir mér vænst um.
Hann var fróður, fordómalaus og
opinn fyrir nýjungum. Það þarf
líka ákveðinn kjark, þor og vilja
að söðla um á miðri lífsleiðinni og
leggja í langskólanám en það
gerði Hjörtur með þessu sama
æðruleysi sem einkenndi heimilið.
Þetta var bara einhvern veginn
ekkert mál fyrir hann. Hjörtur
kom víða við á lífsleiðinni, byrjaði
sem blýsetjari og endaði sem
prestur. Það bera honum allir vel
söguna sama hvar borið er niður.
Hann var annálað snyrtimenni og
vildi hafa bílana sína bónaða.
Enda sneri allur bekkurinn sér að
virðulega, óaðfinnanlega klædda
manninum, þegar hann gekk inn í
fyrstu kennslustundina í guð-
fræði. Þau héldu að hann væri
prófessorinn.
Megi Guð styrkja Unni og alla
fjölskylduna. Vertu sæll kæri vin-
ur.
Guðmundur H.
Finnbjarnarson
Séra Hjörtur Hjartarsson
prestur er fallinn frá. Mikill miss-
ir er að þessum ljúfa manni sem
bar með sér traust og heilindi
hvert sem hann fór. Hjörtur var
fríður, tignarlegur og ljúfur í
framkomu. Ég held að ég hafi hitt
Hjört fyrst á Kópavogsvelli þegar
hann var þar að vinna að útgáfu
Framsýnar, blaðs okkar fram-
sóknarmanna í Kópavogi. Hann
tók myndir og viðtal við eldri dótt-
ur mína sem þá var að keppa fyrir
frjálsíþróttadeild Breiðabliks. Þá
kom í ljóst að Hjörtur og pabbi
höfðu átt viðskipti þegar hann
starfaði sem aðalféhirðir hjá
Ferðaskrifstofu ríkisins og pabbi
sem hótelstjóri heima á Laugum.
Þeir áttu einnig íþróttirnar sem
sameiginlegt áhugamál. Hjörtur
hafði mikinn áhuga á íþróttum og
hafði sjálfur verið efnilegur
íþróttamaður, eins og sjá mátti á
öllu atgervi hans. Þegar ég hóf að
skrifa pistla í Framsýn um íþrótt-
ir, uppeldi, fyrirmyndir, hrós og
hvatningu varð hann hrifinn.
Þetta voru greinilega atriði sem
honum fannst skipta máli í lífinu
og eiga erindi til fólks, ekki síður
en önnur harðskeyttari bæjarmál.
Sigurður, sóknarprestur í
Kópavogskirkju, hefur sagt um
Hjört að hann hafi mætt fólki þar
sem það var statt hverju sinni og
hvatt það til dáða. Vel að orði
komist og orð að sönnu.
Hjörtur var næmur á fólk og
lét sig það skipta. Fyrir mig, unga
framsóknarkonu, var auðvelt að
leita til Hjartar og Unnar um
hvaðeina sem á þurfti að halda og
var gott að koma á heimili þeirra
hjóna. Ég vil þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast Hirti, þessum
góða manni, fá að vera honum
samtíða og læra af honum. Þakka
ber einnig fyrir mikilvæg störf í
þágu okkar framsóknarmanna í
Kópavogi.
Elsku Unnur og fjölskylda,
minning um góðan dreng mun lifa
með okkur um ókomin ár.
Una María Óskarsdóttir, for-
maður íþróttaráðs og vara-
bæjarfulltrúi Framsókn-
arflokksins í Kópavogi.
Á hugann leita
ótal minningar um
afa nú þegar hann
er fallinn frá. Minningar um af-
skaplega ljúfan afa, sem þrátt
fyrir háan aldur var alltaf jafn
keikur með stafinn sinn á rölti
um bæjarhlaðið með kisu fast á
hæla sér.
Að alast upp með afa og ömmu
í næsta húsi eru forréttindi og
leið vart sá dagur að ekki væri
skottast yfir í hús. Þar átti afi
sinn stað í eldhúskróknum þar
sem hann sat með bollann sinn,
Þórarinn
Sigurjónsson
✝ Þórarinn Sig-urjónsson
fæddist 26. júlí
1923. Hann lést
föstudaginn 20. júlí
2012. Útför Þór-
arins fór fram frá
Selfosskirkju 28.
júlí 2012.
spjallaði við gesti og
gangandi um veðrið
og önnur hugðarefni
eða lagði fyrir þá
þrautir. Umræðan
gat farið út um víð-
an völl en ávallt var
borin virðing fyrir
viðmælendum og
viðfangsefni og var
stutt í stríðnina og
kímnina.
Þó afi væri form-
lega hættur bústörfum sjálfur þá
tók hann virkan þátt í bústörfum
sona sinna og var snemma á fót-
um til að fylgjast með. Hann
miðlaði óspart af þekkingu sinni
til okkar hinna sem yngri og
óreyndari vorum og fann hverj-
um verk við hæfi. Þannig lærðum
við meðal annars hvernig raka
ætti í sátur með hrífu og troðfylla
hjólbörurnar af heyi án þess að
hryndi af þeim, að mála bárujárn
án þess að taumar lækju, að
ganga ávallt frá verkfærunum
aftur á sinn stað eftir notkun, að
binda hnúta, að leysa hnúta, að
umgangast náttúru, menn og dýr
af virðingu, að koma til græðling-
um og þannig dafnaði skógurinn
allt í kring um hann.
Afi var með mikla bíladellu og
hafði gaman af að keyra, kunni
nöfn á öllu sem fyrir augu bar.
Hann leyfði okkur stundum að
taka í stýrið löngu áður en æf-
ingaakstur varð löglegt hugtak
og er minnisstæð ferð í Chevrolet
Malibu yfir Hellisheiðina. Á síð-
ari árum þurftu þó amerísku
kaggarnir að víkja fyrir
sparneytnari bílum og var gamli
Ópel nýttur þar til hann hékk
saman á baggaböndum, sem eins
og allir vita eru bóndans besta
björg.
Afi vildi nýta landsins gögn og
gæði og annan eins kartöfluunn-
anda var erfitt að finna. Auk þess
var hann mikill aðdáandi íslenska
smjörsins og þóttu honum strop-
uð egg og feitur fýll úr Mýrdaln-
um hið mesta hnossgæti. Rúsínur
voru þó það allra besta, hvort
sem þær voru út á grautinn,
hjúpaðar súkkulaði, í afmælis-
kringlunni góðu eða jólakökunni
hennar ömmu.
Yfir sumartímann átti laxveið-
in hug hans allan. Það var ekki
sama hvernig að verki var staðið,
hann hafði sinn hátt á; þannig
þurfti að gera netin upp á ákveð-
inn hátt, leggja þau rétt og aldrei
mátti slaka á öryggiskröfunum.
Afi var ákaflega handlaginn og
alltaf að dytta að og laga. Ekki er
til sá kústur sem ekki hefur feng-
ið að minnsta kosti eitt nýtt skaft
eða stígvéli sem ekki hefur verið
bætt. Hann var flinkur teiknari
og hafði fallega rithönd en ósjald-
an prýddu blágresi eða stúfa úr
hlíðum Péturseyjar skrautskrift-
ina hans.
Við minnumst afa með hlýju í
hjarta. Allt undir það síðasta,
þegar minnið var farið að gefa
sig, skein í gegn sá góði og glettni
maður sem hann hafði að geyma
og sem okkur verður ávallt hugs-
að til þegar planta á tré eða raka í
sátu.
Það er alltaf blíða í Mýrdaln-
um og rignir aldrei, eða hvernig
er það afi, eru ský á Höttu?
Ólöf, Dóra og Svanhildur.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Elsku Magga mín að hafa ver-
ið þess aðnjótandi að kynnast þér
og eiga þig sem góða vinkonu eru
forréttindi. Ekkert nema gleði og
jákvæðni í kringum þig .
Ég þakka þér fyrir allar
ógleymanlegu stundirnar með
þér. Margs er að minnast og
Margrét
Ólafsdóttir
✝ Margrét Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 14. maí
1950. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi hinn 29. júlí
síðastliðinn.
Útför Margrétar
fór fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í
dag, miðvikudag-
inn 8. ágúst 2012.
margs er að sakna.
Skemmtilegu ár-
in sem við unnum
saman á Morgun-
blaðinu og utan
þess, góðar og
skemmtilegar minn-
ingar sem gleymast
ekki.
Ástvinum þínum
öllum ég sendi
blóm fagurrautt
úr
brjósti mínu,
legg það við sárin,
læt tárin
seytla í þess krónu,
uns sorgin ljómar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku Óli, Ragnar, Hlín og
fjölskyldur mínar:
Innilegustu samúðarkveðjur.
Sigrún Birna
Dagbjartsdóttir.
Leiðir okkar Möggu lágu fyrst
saman á sameiginlegum vinnu-
stað okkar á Morgunblaðinu fyrir
meira en kvartöld. Við tengd-
umst fljótlega nánum böndum í
gegnum vinnuna en síðar meir
varð ég fyrir því happi að eignast
hana sem vinkonu. Og það var
sannarlega happ því hún var
sannkallaður gleðigjafi minn,
þessi óendanlega skemmtilega
kona.
Magga var óvenju orðheppin
og svo flink í frásögnum að oft
urðu ýmis orðatiltæki til vegna
þessa. Þá bjó hún yfir þessum
líka risahlátri sem naut sín hvað
hæst og mest þegar við höfðum
verið eitthvað að púkast. Síðast
man ég hana hlæja svona rosa-
lega fyrir réttu ári þegar ég kom
til hennar í heimsókn og hún
settist upp í bílinn minn og bakk-
aði fyrir mig út úr „óbakkanlegu
stæði“ og braut við það bíllyk-
ilinn. Eða þegar ég bauðst til
þess að nudda á henni bakið, en
enginn var nuddbekkurinn svo
við notuðumst við eldhúsborðið
mitt. Meðan ég skaust eftir nud-
dolíu til að bera á bakið á henni
heyrðust miklir skruðningar,
brak og brestir úr eldhúsinu og
undan spýtnabrakinu bárust óg-
urlegar hláturrokur. Veigalítið
borðið hafði gefið sig og við velt-
um okkur báðar á gólfinu gjör-
samlega ófærar um að standa
upp af hlátri.
Minningar sem þessar ryðjast
nú fram en líka hinar á alvarlegu
nótunum þar sem við reyndum
að ráða í lífsgátu hvor annarrar
og gefa ráð eftir bestu getu.
Fjölskylda Möggu var henni
allt og talaði hún um þau öll af
miklu stolti og gleði. Vinirnir
voru henni einnig mjög mikils
virði og hallaði hún aldrei orði á
neinn, en bar þeim öllum vel sög-
una.
Fyrir fáeinum árum fylgdum
við Magga kærum vinnufélaga
til grafar. „Heldurðu að okkar
verði ekki líka sorgleg, Ragn-
heiður?“ spurði Magga. „Jú,
örugglega“ svaraði ég „Sérstak-
lega þín, þú átt svo marga vini –
enda 10 árum eldri“. Við litum
hvor á aðra og gott ef við felldum
ekki tár við tilhugsunina. Og nú
geri ég meira en að fella tár, ég
hágræt þig Magga Óla.
Ég þakka fyrir að hafa fengið
hlutdeild í lífi þessarar yndislega
konu og með miklum söknuði
kveð ég Margréti Ólafsdóttur og
óska henni blessunar á nýjum
vegum.
Megi góður Guð styrkja fjöl-
skyldu hennar og vini sem sakna
hennar nú sárt.
Ragnheiður Anna
Georgsdóttir.
✝ Ragnar Michel-sen fæddist 2.
júlí 1943 og lést 25.
júlí 2012, sonur
hjónanna Sigríðar
Ragnarsdóttur Mic-
helsen f. 13. sept-
ember 1924 lést 30.
ágúst 1988 og Paul
W.Michelsen
blómaskreytinga-
manns og versl-
unarmanns frá
Sauðárkróki f. 17. júlí 1917, d.
26. maí 1995.
Ragnar nam blómaskreyt-
ingar hjá föður sínum og fór síð-
ar til Danmerkur, þar sem hann
nam um árabil allt viðvíkjandi
blómaskreytingum
en sérlega lagði
hann fyrir sig út-
fararskreytingar,
sem þóttu bera af í
smekkvísi. Eftir lát
Pauls rak Ragnar
Blómaverslunina í
Hólagarði í rúm-
lega 20 ár við góð-
an orðstír. Ragnar
sinnti auk þess alls
kyns mann-
úðarstörfum sem voru vel met-
in.
Ragnar var ókvæntur og
barnlaus.
Jarðarför Ragnars var gerð
2. ágúst 2012.
Nú þegar vinur okkar Ragnar
Michelsen blómaskreytingamað-
ur, hefur kvatt eftir stutta en erf-
iða veikindabaráttu, svo ótíma-
bært, viljum við samstarfsaðilar í
Hólagarði, minnast hans og
þakka samleiðina og samstarfið.
Þar hafa lengst af verið persónu-
leg og sterk tengsl milli rekstr-
araðila, sem um litla góða fjöl-
skyldu væri að ræða. Margt
höfum við gert saman til að
styrkja enn frekar böndin, þar
var Ragnars hlutur skemmtileg-
ur og stór.
Ragnar þekkti alla unga og
aldna og vissi um persónulega
hagi flestra, enda var hans aðal-
starf oft tengt viðkvæmustu
stundum þeirra. Þar naut hann
sín, enda hans sérgrein að veita
aðstoð með fallegum orðum og
látbragði. Sömuleiðis veitti hann
gleði til allra og ófáar eru rós-
irnar sem hann sendi konurnar
með heim, sem voru að versla við
hann, alls óvænt.
Líklega eru allir í Breiðholtinu
og trúlega víðar, sem eiga góðar
minningar um hann og hans góð-
mennsku.
Eftir sölu hans á Blómaversl-
un Michelsen, kom hann daglega
við í verslunarkjarnanum til að
halda við tengslum við alla gömlu
vinina. Við þökkum góðar og gef-
andi stundir.
F.h. samstarfsfélaga í Hóla-
garði,
Bryndís og Bragi.
Ragnar Michelsen