Morgunblaðið - 01.09.2012, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 2012
Ég hef þekkt Frey frá því að
ég man eftir mér. Við vorum jafn-
aldra og bjuggum hvor á móti
öðrum á Tjarnarflötinni. Þegar
við vorum guttar lékum við okkur
saman næstum daglega. Það trúa
því eflaust fæstir hvernig garð-
urinn hjá Steinunni leit út á þess-
um tíma, en við Freyr vorum þar
í endalausum bílaleik með til-
heyrandi vegaframkvæmdum og
utanvegaakstri. Freyr átti tvo
uppáhaldsfrændur sem þá voru í
námi í útlöndum. Frá þeim fékk
hann ýmislegt spennandi dót.
Þeir höfðu greinilega góð áhrif á
okkur því við ákváðum að læra
það sem þeir lærðu. Það rættist,
því Freyr varð véltæknifræðing-
ur og ég vélaverkfræðingur. Eft-
ir að við vorum búnir að hjóla um
allar trissur á reiðhjólum kom
ekki annað til greina en að fá sér
skellinöðru og þar byrjaði Freyr
á sínu viðgerðagrúski. Þá
skemmdi ekki fyrir að eiga pabba
sem er vélstjóri. Reyndar hefði
Jón reynst okkur strákunum vel
við að hjálpa okkur við reiðhjóla-
viðgerðir.
Fyrsti bíllinn hans Freys var
BMW og var hann duglegur við
að sannreyna að ökutækið upp-
fyllti ýtrustu kröfur um hraða og
stöðugleika. Síðan var keyptur
jeppi og sett undir hann risavaxin
35’’ dekk. Fór ég með Frey í
fyrstu jeppaferðina á honum og
eftir það var Freyr bara alltaf á
fjöllum. Á þessum tíma var mikið
að gerast í jeppabreytingum á Ís-
landi og Freyr kominn í fulla
vinnu á þessu sviði. Það var ekki
laust við að það örlaði á öfund
þegar maður fylgdist með ævin-
týralegum ferðum hans. Hann
var fyrstur manna til að fara ak-
andi yfir Grænlandsjökul, fór til
Dubai til að kenna innfæddum að
keyra og síðan fór hann á Suð-
urskautslandið. Það gera fæstir
sér grein fyrir þeim ótrúlegu af-
rekum sem Freyr, Gísli og fé-
lagar þeirra hafa unnið á Suður-
skautslandinu. Hafa þeir staðið
fyrir byltingu í ferðalögum á
þessu harðbýlasta svæði jarðar-
innar þannig að nú er hægt að
ferðast þar um á mun öruggari og
umhverfisvænni hátt en áður.
Fáir hafa ferðast eins víða og
Freyr hefur gert, yfirleitt við
mjög krefjandi og hættulegar að-
stæður. Þetta gerði hann áfalla-
laust, enda vissi hann að ef maður
ætlar að komast á áfangastað
verður maður að vera með allan
búnað í lagi og aka af öryggi.
Þennan örlagaríka sunnudag við
Lyklafell hafði engin breyting
orðið á því. Af hverju bylta, sem í
versta falli hefði átt að skilja eftir
sig nokkra marbletti, hafði þess-
ar hræðilegu afleiðingar virðist
ekki vera svar við. Við sem
þekktum Frey vitum öll hvers-
lags öðlingsdrengur hann var.
Einhvern veginn virðist sá ofnot-
aði frasi „að það séu ekki til
vandamál heldur bara verkefni“
hafa átt sérstaklega vel við hann
og það sem hann tók sér fyrir
hendur var leyst af miklu hugviti
og þrautseigju.
Stór ástæða þess að Freyr
náði eins langt á sínu sviði og
raunin varð er sú að á bak við
hann stóðu stoltir foreldrar sem
studdu hann með ráðum og dáð í
því sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Þetta viðhorf hef ég reynt að
Vilhjálmur
Freyr Jónsson
✝ VilhjálmurFreyr Jónsson
fæddist í Reykjavík
18. október 1965.
Hann lést af slys-
förum 20. ágúst
2012.
Útför Freys fór
fram frá Bústaða-
kirkju 29. ágúst
2012.
hafa í uppeldi minna
barna.
Kæru Steinunn,
Jón, Gísli, Kristjana
og börn, missir ykk-
ar og okkar allra er
mikill, en svo lengi
sem við lifum mun
minningin um hann
lifa með okkur.
Jóhann
Björgvinsson.
Meira: mbl.is/
minningar
Það var í sex ára bekk sem ég
kynntist Freysa. Það kom þannig
til að þar sem ég þótti sérstak-
lega ódæll í bekknum var mér
plantað við hlið hans í von um að
þessi rólegi drengur gæti haft
góð áhrif á mig. Við urðum fljótt
bestu vinir enda áhugamálin þau
sömu. Við vorum t.d. ekki gamlir
þegar við breyttum sláttuvélinni
heima hjá mér í vélknúinn kassa-
bíl og rúntuðum á henni um
hverfið. Síðar komu skellinöðrur
og að því loknu var gamall fólks-
vagn rifinn í tætlur til þess að öðl-
ast framhaldslíf sem torfæru-
tæki. Freyr átti svo eftir að
leggja það fyrir sig að breyta bíl-
um, sem kom mér ekki á óvart.
Þótt við færum hvor í sína áttina
þegar kom að því að velja sér
framtíðarstarf þá áttum við sam-
eiginleg áhugamál, fórum saman
í fjallaferðir og brösuðum margt.
Það kom mér ekki á óvart þegar
ég frétti að hann ætlaði að ferðast
yfir þveran Grænlandsjökul á
jeppa. Hann lauk því með stæl og
suðurskautið lá flatt líka. Hann
var sannur ævintýramaður.
Síðastliðið ár lét Freysi svo
gamlan draum rætast og ákvað
að læra að fljúga auk þess að vera
driffjöður í hópi okkar félaga sem
keyptum gamla flugvél til upp-
gerðar. Að sjálfsögðu átti hún að
vera á stórum dekkjum, að jep-
pasið. Ég var harla ánægður með
að hann skyldi velja mig sem
flugkennara sinn enda kom á
daginn að þarna hafði ég góðan
og áhugasaman nemanda. Þar
kom í ljós að flugið hafði gagn-
tekið hann. Flugvélar, sem og
fræðin kringum þær, reyndust
honum ekki erfiður hjalli og hann
lauk einkaflugmannsprófi með
glæsibrag á vori liðnu. Allt lék í
höndum Freys.
Undanfarið ár eyddum við því
talsverðum tíma saman. Hefði ég
viljað að þær stundir yrðu fleiri.
Upp úr stendur ferðalag okkar á
lítilli flugvél um Hornstrandir nú
í lok júlí. Freyr var góður dreng-
ur með sérstaka ástríðu fyrir
verkefnum sem aðrir álitu óleys-
anleg. „Maður á aldrei að missa
af góðu basli“ gat hann átt til að
segja þegar verkefnin litu út fyrir
okkur hinum sem ókleift fjall.
Ætíð var hægt að leita til hans
og með bros á vör kom hann oftar
en ekki með snjallar úrlausnir á
flóknustu vandamálum. Þessir
eiginleikar standa upp úr þegar
við minnumst Freysa. Jafnaðar-
geð og virkur jafnt á hug og hönd.
Aldrei heyrði ég hann álasa
nokkrum manni öll þessi ár sem
ég þekkti hann. Ég vil enda fá-
tækleg minningarorð með því að
kveðja góðan félaga og vin, sem
allt of fljótt var kallaður burt.
Ég votta Kristjönu og börnun-
um innilega samúð, sem og for-
eldrum, bróður og öllum aðstand-
endum. Þeirra er framtíðin með
minningu um góðan dreng.
Jóhannes Örn
Jóhannesson.
Í mars 1991 bauð Grétar
Sölvason mér í ferð með Sam-
farafélaginu. Fara átti í fyrsta
skipti á jeppum yfir Hofsjökul frá
norðri til suðurs á nokkrum
Toyota og einum Cherokee.
Inn að jökli sat ég við hlið
Grétars en hálfa leið upp jökulinn
að norðan var ég skyndilega
gerður að „co-pilot“ hjá Freysa í
fremsta bíl. Við Freysi rýndum
til skiptis á Loran-C og A4-stíla-
bók með handskrifuðum hnitum
sem safnað hafði verið frá Orku-
stofnun. Í spássíu stóð sums stað-
ar: „Hætta sprungusvæði, keyrið
varlega.“ Skyggnið var sirka einn
metri, bílarnir keyrðu í halarófu,
stuðarar stóðu þéttar saman en í
London eða New York. Hábung-
an var tilkynnt í talstöð, þar var
stoppað, allir hlupu út og tóku
einn sopa af koníaki.
Þá kynntist ég Freysa. Hann
var rólegur, einbeittur, glettinn
en umfram allt vel undirbúinn og
þekkti bíl, tæki og leiðina út og
inn. Jöklagráni lullaði dágóða
stund í fyrsta gír. En svo rofaði
til og Suðurlandið birtist baðað
sól, við höfðum komist klakklaust
yfir Hofsjökul í blindhríð.
Vilhjálmur Freyr var lista-
maður í smíði og hönnun sem
hann mældi fyrst í AutoCad og
breytti svo. Hann hafði þyngdar-
miðju lága, klippti frekar úr
brettum en að hækka upp. Dekk-
in stækkuðu, drifhlutföllin lækk-
uðu, þegar íslenskir jöklar höfðu
verið lagðir var haldið á Græn-
land og svo suðurskaut, Freysa
héldu engin bönd. Ef tunglferðir
Íslendinga eru á jökla þá var
Freysi margfaldur Neil Arms-
trong jöklaferða á bíl.
Á jöklum hefur fennt í förin, en
þar sem sést breyttur jeppi fer
minnisvarði um Vilhjálm Frey.
Fjölskyldu og vinum hans votta
ég mína innilegustu samúð.
Sveinn.
Vilhjálmur Freyr Jónsson var
í hópi stúdenta í fyrstu vorbraut-
skráningu Fjölbrautaskólans í
Garðabæ árið 1985. Okkur starfs-
fólkinu þótti mjög vænt um þenn-
an góða hóp ungmenna sem vildu
taka þátt í að byggja upp nýjan
skóla. Þetta var einstaklega góð-
ur tími. Ég gekk inn í hóp áhuga-
samra starfsmanna og nemenda
haustið 1983. Skólinn hafði ekki
enn verið formlega stofnaður,
nemendahópurinn var lítill en í
vexti. Leitast var við að halda úti
námsframboði sambærilegu við
aðra skóla svo að nemendur
misstu ekki af neinu en nytu
meiri athygli en ella í fámenninu.
Síðasta haust Vilhjálms Freys í
skólanum voru aðeins fjórir nem-
endur eftir í stærðfræðihópnum
og við gátum farið í kynnisferðir
út í bæ í einum litlum fólksbíl.
Kynnin urðu mikil og góð.
Vilhjálmur Freyr er minnis-
stæður nemandi vegna hins góða
og glaðlega viðmóts sem hann
sýndi. Hlutverk kennara er að
leiðbeina og fræða um fjölmarga
þætti. Vonandi hefur Vilhjálmi
Frey gagnast kennslan í deildun
og heildun og jafnvel nútíma al-
gebru í tæknináminu síðar, en þá
þegar var sýnt hvert hugur hans
stefndi, bílar og tækni voru hon-
um ofarlega í huga. En mér er
minnisstætt hve glaður hann
varð er ég benti honum á atriða-
orðaskrá í kennslubókinni þegar
hann spurði um skýringar á hug-
taki. Þessi óvænta miðlun hefur
vonandi komið honum að góðu
gagni í grúskinu í handbókum og
leiðarvísum um þau fjölmörgu
tæki sem hann fór höndum um og
náði snilldartökum á.
Það er sárt að sjá á eftir ung-
um manni í blóma lífsins frá
konu, börnum og foreldrum,
sárara en orð fá lýst. Þá er gott
að minnast alls þess sem hann
kom til leiðar af vandvirkni, hug-
kvæmni og umhyggju og skildi
eftir sig af hugmyndum, þekk-
ingu og góðum minningum. Megi
það veita ástvinum Vilhjálms
Freys styrk á erfiðum tímum.
Kristín
Bjarnadóttir.
Vilhjálmur Freyr Jónsson, eða
Freysi eins og hann var alltaf
kallaður, var mjög virkur félagi
og lagði mikla vinnu í ferðafrels-
isbaráttu Samtaka útivistar-
félaga (SAMÚT). Þar kom
Freysi fram fyrir hönd bæði
Ferðaklúbbsins 4x4 og Jökla-
rannsóknafélagsins auk þess sem
hann var félagi í flestöllum úti-
vistarfélögum Íslands. Freysi var
þekktur að ósérhlífni í starfi og
þekking hans á ferðamennsku og
á hálendinu var gríðarleg. Ef ein-
hver vandi var á höndum var allt-
af gott að hringja í Freysa og
biðja um hjálp, sama hve mikið lá
á þá var alltaf rólegt yfir Freysa
og svörin „ekkert mál, ég þarf
bara að finna tíma“. Þekking sú
sem hann aflaði sér á ferðum sín-
um yfir Grænlandsjökul og suð-
urskautið hafa nýst mörgum fé-
lögum ómetanlega bæði í
fyrirlestrum og við þróun á þeim
ferðamáta sem tilkoma fjórhjóla-
drifsbíla gaf okkur Íslendingum.
Freysi var alltaf boðinn og búinn
að aðstoða eða miðla af þeirri
þekkingu sem hann bjó yfir, því
er það þungt og erfitt að kveðja
hann svo snögglega.
Eitt af máltækjum Freysa var:
Maður sleppir ekki góðu basli.
Fyrir hönd SAMÚT þakka ég
Freysa fyrir öll þau störf er hann
innti af hendi fyrir okkur og fjöl-
skyldu hans og vinum vil ég votta
mína dýpstu samúð.
Nafni Vilhjálms Freys Jóns-
sonar verður lengi á lofti haldið
fyrir allt það sem hann gaf ís-
lensku útivistarfólki.
Fyrir hönd Samtaka útivistar-
félaga,
Sveinbjörn Halldórsson
formaður.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Elsku pabbi minn. Ég er svo
glöð að ég ákvað að koma heim
til Íslands, og að ég fékk að
kveðja þig áður en þú ákvaðst að
setja á þig fallegu vængina þína
og venda á annan stað. Við áttum
margar góðar stundir saman á
Íslandi og í Noregi hjá okkur. Ég
kveð þig elsku pabbi minn með
grát í hjarta og þín verður sárt
saknað.
Anna Edda Svansdóttir.
Elsku pabbi. Það er ótrúlegt
hve íllvígur þessi sjúkdómur,
krabbamein, er og það að fá að-
eins þrjá mánuði með þér er
óréttlátt. En þú þjáist ekki meir
og ert kominn á betri stað. Ég sit
hér og reyni að skrifa og veit
Svanur Pálsson
✝ Svanur Pálssonfæddist á
Siglufirði 22. ágúst
1942. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 21.
ágúst síðastliðinn.
Svanur var jarð-
sunginn frá Bú-
staðakirkju 28.
ágúst 2012.
vart hvar skal
byrja, því það er
svo ótalmargt sem
um þig er hægt að
segja. Oft vorum
við feðgin ósam-
mála en alltaf
mættust við á miðri
leið.
Ég er þakklát
fyrir að hafa átt þig
sem föður og gat
alltaf leitað til þín
og stjúpu minnar Jónu ef ég
þurfti.
Ég á eftir að sakna þess að
heyra í þér en ég veit þú fylgist
með mér og barnabörnunum og
barnabarnabörnunum þínum.
Elska þig pabbi minn.
Nú ertu horfinn í himnanna borg
og hlýðir á englanna tal.
Burtu er kvíði, sjúkdómur, sorg
í sólbjörtum himnanna sal.
(Ingibjörg Jónsdóttir)
Þín dóttir,
Gyða.
Nú er afi farinn, á eftir að
sakna hans mikið. Þó við hitt-
umst ekki mjög oft þar sem ég
bý í Danmörku þá er söknuður-
inn mikill. Ég veit að hann er
kominn á betri stað og hefur það
gott.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Þinn dóttursonur,
Óskar.
✝ Hulda Sveins-son fæddist í
Kaupmannahöfn 6.
janúar 1920. Hún
lést á heimili sínu í
Sóltúni 19. ágúst
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Axel
Sveinsson, yf-
irverkfræðingur
hafnamála, f. 3.
apríl 1896, d. 14.
nóvember 1957, og
Aðalbjörg Sigurbjörnsdóttir
saumakona, f. 19. nóvember
1892, d. 6 apríl 1963.
Hálfsystir Huldu var Sólveig
hjúkrunarkona, f. 23. desember
1933, d. 2. janúar 2003, barn
Guðrúnar Ólafíu
Sigurðardóttur
saumakonu, f. 14.
október 1894, d. 14.
júlí 1969.
Önnur hálfsystk-
ini Huldu eru, Hlíf
Borghildur fyrrv.
bankastarfsmaður,
f. 5. október 1945,
Bjarni Magnús
tæknifræðingur, f.
18. mars 1947 og
Hallgrímur verk-
fræðingur, f. 15. júlí 1948, börn
Oddnýjar Pétursdóttur hjúkr-
unarkonu, f. 3. nóvember 1912,
d. 27. september 1989.
Að ósk Huldu hefur hún verið
jarðsett í kyrrþey.
Faðir okkar Huldu var við
verkfræðinám í Kaupmannahöfn
með nokkrum hléum því hann
þurfti að vinna með námi. Þar
kynntist hann Aðalbjörgu og
þau eignuðust Huldu. Axel var
24 ára þegar hann eignast dótt-
urina í Kaupmannahöfn en það
liðu 28 ár þar til undirritaður
fæddist svo í raun er kynslóðabil
milli okkar hálfsystkinanna.
Hulda fluttist til Íslands með
móður sinni á fjórtánda ári og
voru það mikil viðbrigði fyrir
hana. Þetta var á kreppuárunum
og vann Sigurbjörg fyrir þeim
mæðgum með saumaskap í
Reykjavík. Faðir Huldu og föð-
urbræður, þeir Magnús Sveins-
son, forstjóri olíufélagsins
Nafta, og Kjartan Sveinsson
þjóðskjalavörður, bjuggu þessi
árin með foreldrum sínum á Ás-
vallagötu 69. Hulda var heima-
gangur þar. Þegar þeir bræður
undirbjuggu veiðitúra sagði
Hulda mér að Magnús hefði
gjarnan sagt: „Eigum við ekki
að taka telpuna með?“ Hulda
lærði fluguveiði á laxi og silungi.
Sagðist hún hafa haft mikla
ánægju af þessum veiðiferðum.
Hulda útskrifaðist sem
læknakandidat í maí 1948 og
eftir sérfræðinám í Bretlandi
opnaði hún læknastofu í Reykja-
vík með sérgrein í barnalækn-
ingum. Hulda var áttunda kon-
an, sem lauk læknanámi á
Íslandi.
Samband Huldu við föðurfjöl-
skylduna slitnaði um þetta leyti.
Undirritaður og Rannveig eig-
inkona mín kynntumst Huldu
löngu seinna eða árið 1989 og
höfum verið í sambandi við hana
síðan. Greinilegt var að hún
kunni að meta það samband sem
komst á við kynni okkar og eitt
sinn sagði hún: „Mig langaði
alltaf að eignast systur en svo
eignaðist ég bróður.“
Síðustu árin átti Hulda við lé-
lega líkamlega heilsu að stríða
en andlega var hún hraust. Hún
heyrði illa og var orðin dettin og
brothætt. Sama sólarhring og
hún lést, hinn 19. ágúst síðast-
liðinn, fæddist lítil stúlka,
frænka hennar í Danmörku, en
það er sjöunda barnabarn okkar
hjóna.
Blessuð sé minning hennar.
Hallgrímur Axelsson.
Hulda Sveinsson
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu samúð og hlýhug við andlát og útför
móður minnar, tengdamóður, ömmu og
langömmu okkar,
GERÐAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Sleitustöðum
í Skagafirði.
Ragnhildur Björk Sveinsdóttir, Eiríkur Oddur Georgsson,
Þorgerður Hulda Frisch, Peter Frisch,
Hugrún Ösp Reynisdóttir, Ólafur Kjartansson,
Trausti Eiríksson, Helga Dagný Arnarsdóttir,
Sverrir Ragnar og Lena Sóley.