Morgunblaðið - 03.10.2012, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. OKTÓBER 2012
✝ Ágústa Sveins-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
24. febrúar 1920.
Hún lést á Land-
spítala við Hring-
braut 13. sept-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinn Sig-
urhansson, múrari
og vélstjóri í Vest-
mannaeyjum, f. 21.
júní 1892 í Stóru Mörk,
V-Eyjafjallahreppi, d. 6. des-
ember 1963, og Sólrún Ingv-
arsdóttir, f. 9. október 1891 í
Hellnahóli, V-Eyjafjallahreppi,
d. 21. ágúst 1974. Systkini
Ágústu eru Berent Theodór, f.
21. ágúst 1926, kona hans er
Laufey Guðbrandsdóttir, Garð-
ar, f. 15. janúar 1933, d. 9. jan-
úar 2012, kona hans var Ólöf
Karlsdóttir og
Tryggvi, f. 20.
júní 1934, kona
hans er Þóra Ei-
ríksdóttir.
Ágústa bjó á
Bakkastíg 11 í
Vestmanna-
eyjum og starf-
aði hjá Hrað-
frystistöð
Vestmannaeyja
til ársins 1973.
Eftir eldgosið í Vest-
mannaeyjum fluttist hún til
Reykjavíkur og starfaði hjá
Umbúðamiðstöðinni til ársins
1994. Síðustu árin var Ágústa
virk í félagsstarfi Blindra-
félagsins og sótti þangað
margvíslega dagskrá.
Útför Ágústu var gerð í
kyrrþey frá Laugarneskirkju
28. september 2012.
Okkur langar að minnist föð-
ursystur okkar, Ágústu Sveins-
dóttir, sem nú er nýlega látin
eftir langt lífshlaup. Gústa
frænka var fædd á fyrrihluta
síðustu aldar og lifði hana með
öllum þeim miklu þjóðfélags-
breytingum sem urðu. Hún var
fædd og uppalin í Vestmanna-
eyjum og bjó þar fram að gos-
inu 1973. Segja má að gosið hafi
verið tímamótaviðburður í lífi
Gústu sem og annarra Eyja-
manna. Okkur er minnistætt
þegar Gústa og amma Sólrún
komu til okkar frá Eyjum þar
sem þær þurftu að yfirgefa hús
sitt. Fengu þær að gista hjá
foreldrum okkar. Garðar bróðir
Gústu og kona hans Lóa, sem
bjuggu í sama húsi í Eyjum,
fengu að gista hjá Berenti og
kona hans Laufeyju.
Óþarfi er að rekja hér þann
mikla atburð sem varð í lífi þess
fólks sem flýja varð sínar
heimaslóðir og jafnvel missti
allar sínar eigur. Um það hafa
verið skrifaðar margar bækur.
En breytingin í lífi okkar að-
standenda Gústu var mikil og
ánægjuleg upp frá þessu, því þá
fengum við að kynnast henni
meira. Hún varð eiginlega eins
og amma okkar, kom í öll af-
mæli og þá viðburði sem til-
heyrðu fjölskyldunni. Eftir-
minnanlegt er þegar hún fór
með okkur bræðurna til Ves-
mannaeyja eftir gos árið 1975
þar sem mikið reyndi á þol-
inmæðina að passa þrjá fjöruga
stráka.
Óhætt er að segja að þeir
sem þekktu og kynntust Gústu
sáu strax að þar fór sérstaklega
hlý og góð kona sem hugsaði
fyrst og fremst um velferð ann-
arra. Við okkur krakkana var
hún einstaklega góð sem og við
börn okkar og var hún ávallt í
miklu uppáhaldi hjá öllum. Fyr-
ir alla aðstandendur Gústu var
það þeim mikil gæfa að eiga
hana að. Blessuð sé minning
Gústu frænku.
Eiríkur Sveinn,
Tryggvi Þór og Gísli.
Nú er hún Gústa mín horfin
frá okkur. Hún reyndist mér
sem önnur móðir og sonum
mínum sem besta amma. Ekki
eru allir svo heppnir á lífsins
leið að kynnast slíkri gæsku og
innri fegurð sem Gústa hafði að
geyma. Er ég sá hana fyrst var
ég nýbúin að kynnast pilti er
síðar varð eiginmaður minn,
Skúla Tryggvasyni heitnum.
Henni þótti ekki verra að Skúli
hefði kynnst stúlku ættaðri úr
Vestmannaeyjum. Skúli dvaldi
mörg sumur í Eyjum hjá ömmu
sinni og Gústu sem drengur,
þótti henni mjög vænt um hann.
Við Gústa náðum strax ein-
staklega vel saman. Ég bauð
henni í innkaupaferð einu sinni í
viku því hún keyrði ekki sjálf,
hún var mjög þakklát fyrir allt
sem fyrir hana var gert. Árið
1981 eignuðumst við Skúli
dreng, Magnús Ágúst, sem
fæddist á afmælisdaginn henn-
ar. Hún varð orðlaus þegar ég
sagði henni að okkur langaði að
skíra í höfuðið á henni, varð
mjög hrærð og fannst það mik-
ill heiður. Hún kallaði drenginn
nafna sinn og þau gáfu hvort
öðru mikið, hann lítill drengur
sem leitaði í faðminn hennar
sem var opinn, hlýr, fullur af
ást og umhyggju.
Þegar Magnús Ágúst var
eins og hálfs árs héldum við
litla fjölskyldan til Danmerkur
til framhaldsnáms, þar bjuggum
við í fimm ár. Gústa kom til
okkar á hverju sumri og dvaldi
hjá okkur í sumarfríinu. Við átt-
um yndislegar stundir saman
og hún og drengurinn nutu
samvistanna mjög. Oft var erf-
itt að kveðja, þegar kom að far-
ardegi. Í þá daga sendi fólk
sendibréf og við tókum upp
þann sið að tala inn á snældur
og segja frá því sem var að ger-
ast hjá okkur. Hún svaraði á
sama hátt og söng og talaði við
drenginn á snældunum.
Árið 1987 fæddist annar son-
ur, Árni Þór, og umvafði hún
hann af sömu ást og bróður
hans. Drengjunum fannst gam-
an að koma til Gústu frænku og
oft var gist á Kleppsveginum.
Árni Þór elskaði að sulla í vatn-
inu í eldhúsvaskinum, þá stóð
Gústa þar með drenginn og
hann fékk að sulla að vild, hún
sýndi endalausa þolinmæði.
Gústa var tíður gestur á
heimili okkar, hún vildi alltaf
vera að hjálpa til, og eftir hana
liggja ófá handklæði, visku-
stykki og rúmföt útsaumuð með
upphafsstöfum okkar. Reiðar-
slag varð þegar Skúli, eigin-
maður minn greindist með ill-
kynja sjúkdóm sem dró hann til
dauða aðeins fertugan. Það
reyndi mjög á Gústu að sjá á
eftir elskulegum frænda og föð-
ur drengjanna. Böndin styrkt-
ust enn meir við andlát hans og
hún var vakin og sofin yfir okk-
ur sem eftir vorum. Daglegt
samband var árum saman og
mikill styrkur að finna um-
hyggjuna sem kom frá henni.
Gústa var rík af kostum, göf-
uglyndi, æðruleysi, hógværð og
með einstakt minni. Hún var
ekki allra, en þeir sem hún tók
undir sinn væng fengu að njóta
einstakrar umhyggju og alltaf
var hún að hugsa um aðra en
sjálfa sig.
Þökk fyrir ást og hlýju þína
þú elsku sáðir í minn reit.
Stuðningsstoð við syni mína
söknum þín, það ég veit.
Kveð þig góða Gústa mín
góðverk þinna munum minnast.
Hugur leitar í ljósið til þín,
lánið mitt var þér að kynnast.
(Ninný.)
Kveð með virðingu og þökk,
minning þín mun lifa sem lýs-
andi ljós.
Jónína Magnúsdóttir
(Ninný.)
Elsku Gústa frænka, nú hef-
ur þú kvatt okkur hinstu
kveðju, 92 ára.
Þegar við lítum til baka og
hugsum til þín er okkur efst í
huga ólýsanlegt þakklæti yfir
að hafa alist upp með þig við
hlið okkar. Þú hefur ætíð verið
okkur svo kær og kennt okkur
svo margt. Ávallt höfum við
getað leitað til þín og alltaf hef-
ur þú tekið okkur opnum örm-
um eins og við erum. Sérstak-
lega minnumst við þín fyrir
dugnaðinn, gleðina, útgeislunina
og húmorinn sem þú hafðir.
Aðdáunarvert var hvað þú leist
alltaf jákvæðum augum á lífið
og tilveruna, alltaf sástu björtu
hliðarnar í hvaða aðstæðum
sem var.
Oft fórum við í pössun til þín
sem litlir drengir, ýmist saman
eða í sitt hvoru lagi. Alltaf þótti
okkur það jafn gaman, sannkall-
aðar ævintýraferðir þar sem þú
lagðir þig alla fram við að gera
dvölina sem skemmtilegasta.
Iðulega var hápunkturinn ferð í
bæinn, þar sem við kíktum oft í
Kolaportið og fengum hamborg-
ara eða pitsu á eftir. Á kvöldin
fengum við svo að vaka fram
eftir og jafnvel að horfa á bann-
aða mynd þar sem þú gast
ómögulega sagt nei við okkur.
Við höfum alltaf kunnað að
meta að þrátt fyrir mikinn ald-
ursmun, hefur samband okkar
við þig grundvallast á gagn-
kvæmri vináttu og virðingu
frekar en boðum og bönnum.
Við upplifðum snemma að þú
komst fram við okkur á jafn-
ingjagrundvelli og virtir skoð-
anir okkar, leitaðir jafnvel ráða
hjá okkur til dæmis varðandi
hvað væri best á matseðlinum,
frekar en að segja okkur til. Á
þessum árum vorum við stund-
um óþekkir og stríðnir hvor við
annan en lögðum okkur alltaf
fram við að óhlýðnast þér ekki,
þar sem við fundum hvað það
særði þig mikið ef ósætti var.
Hvorugur okkar hafði samvisku
í það og reyndum við að koma
fram við þig af sömu virðingu
og þú sýndir okkur.
Á æskuárunum varst þú tíður
gestur á heimili okkar og var
nærvera þín okkur mikils virði.
Okkur þótti alltaf notalegt að
koma heim úr skólanum þegar
þú varst heima og jafnvel búin
að baka pönnukökur. Frá því að
við munum eftir okkur hefur þú
verið hjá okkur á aðfangadags-
kvöld og verður þín saknað
framvegis.
Eftir fráfall föður okkar,
Skúla Tryggvasonar, studdir þú
okkur fjölskylduna sem mest þú
máttir. Við fundum ætíð fyrir
mikilli væntumþykju til pabba
frá þér. Þú sagðir okkur marg-
ar sögur af honum frá því að
hann dvaldi hjá þér og ömmu
sinni Sólrúnu í Vestmannaeyj-
um sem barn og unglingur á
sumrin. Allar þessar samveru-
stundir og sú jákvæða orka sem
við fengum frá þér bundu okkur
sterkum vináttuböndum sem
héldu allt fram á síðasta dag.
Elsku Gústa, við kveðjum þig
fullir af þakklæti og söknuði,
hvíl í friði.
Þínir frændur,
Magnús Ágúst
og Árni Þór.
Við leggjum af stað út í lífið
leitandi systur og bræður.
Og við eru dæmd til að deyja
en dómarinn stundinni ræður.
Við bjástrum í biðsal dauðans
og bíðum þar sólarlagsins.
Ljúft er að leggjast til hvílu
að lokinni vinnu dagsins.
(Hafsteinn Stefánsson.)
Með þessum orðum kveð ég
kæra vinkonu mína Ágústu og
votta bræðrum hennar og fjöl-
skyldum þeirra mína innileg-
ustu samúðar. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Svava Gunnarsdóttir.
Elsku Ágústa mín, þegar
bróðir þinn lét mig vita að þú
hefðir fengið hvíldina fylltist
hugur minn miklum söknuði en
um leið létti að þrautum þínum
væri lokið. Okkar vinskapur
hófst þegar ég fór að koma í
innlit og þrif til þín og alltaf
þurfti ég að stoppa í kaffi og
kökum þar sem þú elskaðir að
gefa fólki að borða. Ég setti
rúllur í þig í hverri viku svo þú
gætir verið fín í öllum veisl-
unum sem þú hafðir svo mikla
ánægju af að fara í.
Þú talaðir voðalega mikið um
bræður þína enda voruð þið
einstaklega nákomin og þeir
duglegir að bjóða þér með sér
ef eitthvað var um að vera. Þó
svo að ég hætti að þjónusta þig
við daglegar þarfir vegna
breytinga í starfi, hélst okkar
vinskapur áfram og ég hélt
áfram að kíkja í kaffi til þín og
færði þér kökur sem þú hafðir
svo gaman af að bjóða öðrum
upp á.
Þó að leiðir okkar skilji nú
veit ég að þú verður sú fyrsta
sem tekur á móti mér þegar við
hittumst aftur hinum megin.
Innilegar samúðarkveðjur til
aðstandenda.
Hvíldu í friði, elsku vinkona.
Sigurlaug J.
Bergvinsdóttir.
Ágústa
Sveinsdóttir
Þau tíðindi féllu mér sem
þruma ur heiðskíru lofti í haust-
byrjun að Björgvin Kristjánsson,
vinur minn til rúmra þriggja ára-
tuga, væri látinn. Þrátt fyrir
stopult samband er mér og mín-
um missir að þessum gengna
vini. Kynni okkar hófust er við
vorum á vertíð í Eyjum árið 1978
minnir mig. Þarna var kraum-
andi mannlíf, markað fyrirheit-
um um hið ókomna, ekkert var
ómögulegt og hugsjónir flestar
glampandi í skini bjartrar fram-
tíðar. Við vorum rétt kallaðir
einhvers konar síðhippar, hallir
undir handverk, sjálfsþurft, sam-
hjálp og anarkí. Við þennan vin-
fund varð ég harla glaður; hér
var kominn maður með sterka
móralska taug, sem átti aldrei
eftir að gefa sig þótt pusaði glatt
á stundum. Skaphöfnin var
skörp og ákveðin en laus við
hvimleitt egosentrí og hann sat
yfir einskis manns hlut. Honum
Björgvin Þór
Kristjánsson
✝ Björgvin ÞórKristjánsson
fæddist í Reykja-
vík 3. nóvember
1956. Hann lést á
lungnadeild Land-
spítalans 8. ágúst
2012.
Útför Björgvins
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 17. ágúst 2012.
var það alfjarri að
gjöra samborgurum
skráveifu eða
ágang, enda naut
hann velvilja og
trausts í hverjum
sektor. Vinahópur
hans innihélt full-
trúa úr flestum
kimum, akadem-
íkerum mætti hann
á jafnsléttu, sjó-
haukar og náttúru-
fólk voru honum samtauga sem
og iðkendur handverks og lista.
Þeir stóðu í skemmtilegri bóka-
útgáfu feðgar, þar kenndi margs;
handbækur ætlaðar túristum,
bláslegin kvæði forn ásamt
myndskreyttri bók um okkar
týndu borg Atlantis o.fl. Þar
naut Björgvin sín í prentumbúð
o.fl. tengdu útgáfu,var annálaður
fyrir tök sín á tölvuvinnslu.
Hann var mannasættir og
reddari margra hluta. Þannig
man ég eitt sinn er hann bað mig
finna sig á einhverjum keisaran-
um snimmendis í miðri viku, þá
stóð hann í matargjöfum í marg-
ar gráður, hafði fengið slangur af
ýsuflökum hjá sjóvini. Urðu þar
margir flaki fegnir og mátti
finna hlýhug sem viðstaddir báru
til hans.
Lífið fór misjöfnum höndum
um hann. Þessi mannkosta- og
hæfileikamaður veiktist snemma
ævinnar og hefði þá mátt koma
sér upp því farartæki andans
sem ungviðið kallar vælubíl.
Björgvin kaus frekar að skeiða
uppréttur gegnum lífið á tveimur
jafnfljótum og féll aldrei í sjálfs-
vorkunnargildrur sem forlögin
spenntu honum.
Það er með nokkrum kinnroða
sem þessi skrifari rifjar upp þeg-
ar Bjöggi hastaði á bitran nöld-
ursegg sem lífið hafði þó ausið
gjöfum, og stemmdi þannig af
mannfyrirlitningu og vanþakk-
læti. Aldrei heyrði ég á honum
æðru- eða vonleysi, hvert sinn
sem við hittumst voru uppi ný
spennandi plön, sjóndeildar-
hringurinn vorljós og minnti á
hina sælu daga forðum þegar við
kyntum ofna ímyndunaraflsins
með þeim brikkum sem til-
heyrðu samtímanum og hönnuð-
um umgjörð utan um hið rétta
mannlíf.
Hann átti góða að og voru
kærleikar með honum og fjöl-
skyldu hans. Þeim ber öllum
samúðarkveðjur hér, hafandi
mikils misst.
Kynni mín af þessum manni
voru til þess fallin að draga af
ýmsan lærdóm.
Um hvað gerir okkur að
mönnum, hvað er að lifa með
reisn og vera veitull umhverfi
sínu.
Ég mun í kvöld spila Köln-
arkonsertinn hans Keiths Jar-
retts, sem Bjöggi kynnti mér
fyrir margt löngu og skal það
vera hans requiem.
Undir þeim leik er upplagt að
gá til stjarna og minnast góðs
drengs sem var vinur lífs og lif-
enda.
Snorri Arnarson.
Pabbi vann alla tíð mikið.
Ungur byrjaði hann að vinna
hjá föður sínum, við saltfisk-
þurrkun, sem sendisveinn, við
byggingarstörf og uppskipun.
Hann sá um heyskap á sumrin
meðan á námsárum í Reykja-
vík stóð. Uppeldissystir afa,
Kristbjörg Þorbergsdóttir,
hvatti hann til að ganga
menntaveginn. 15 ára gamall
hóf hann nám í Reykjavík. Að
loknu háskólanámi flutti hann
aftur til Eyja og hóf störf hjá
föður sínum á skrifstofunni.
Vinnudagurinn gat verið
strembinn og langur.
Pabbi og mamma urðu fyrst
systkina sinna til að flytja til
Reykjavíkur. Var mikill gesta-
gangur á heimili okkar og oft
næturgestir. Skemmtilegar
endurminningar eru frá þess-
um árum, mikill hlátur og
gleði. Pabbi vann oft heima á
Sigtryggur
Helgason
✝ SigtryggurHelgason
fæddist í Vest-
mannaeyjum 5.
október 1930. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 14. sept-
ember síðastliðinn.
Útför Sigtryggs
fór fram frá Bú-
staðakirkju 27.
september 2012.
kvöldin og um
helgar. Borðstofu-
borðið var undir-
lagt af pappírum
sem ekki mátti
snerta, undir
hljómuðu uppá-
haldsóperurnar og
söng hann með
þegar allt
stemmdi. Pabbi
var óþreytandi að
ferðast með okkur
um landið. Klukkan sex á
föstudögum var lagt af stað í
útilegu, farið sama hvernig
viðraði. Hann fræddi okkur um
landið, söguna, gróðurinn,
fuglana og stjörnurnar. Þau
eru sjálfsagt fá fjöllin sem
hann þekkti ekki.
Pabbi var vinnuþjarkur,
talnaglöggur og minnugur.
Hann var stríðinn og uppá-
tækjasamur. Hann gerði mikl-
ar kröfur til sjálfs sín og var
ósérhlífinn. Hann var oft harð-
ur í horn að taka og fastur fyr-
ir en undir sló viðkvæmt
hjarta. Hann var tilfinningarík-
ur, hlýr og rómantískur. Hann
hlúði vel að fjölskyldu sinni og
veitti mömmu mikið svigrúm til
þess að sinna sínum hugðarefn-
um.
Eftirminnilegir eru páskar
þegar mamma var að syngja
með Pólýfónkórnum. Allt var
lokað en pabbi dó ekki ráðalaus
heldur fór með okkur í kirkju
alla bænadagana. Mikið var
hann stoltur þegar hann náði
þremur messum á föstudaginn
langa. Allt sem pabbi gerði var
stórt eða mikið. Ógleymanlegar
eru háværu tívolíbomburnar
sem holuðu jörðina en voru
ljóslausar! Mömmu var ekki
skemmt þau áramótin. Það var
hraustlega gengið til verks
þegar byrjað var að gróður-
setja á Laugarvatni. Leigð
grafa og vörubíll, safnað saman
mannskap og þreföld skógar-
göng gróðursett þá helgi. Hann
var mikill afi, naut þess að
fylgjast með barnabörnum sín-
um vaxa í leik og starfi og
studdi þau sem best hann gat.
Pabbi var kletturinn okkar.
Hann stóð af sér þung áföll.
Helgaslysið árið 1950, þegar
vélskipið Helgi VE 333 fórst
við Faxasker með allri áhöfn,
var fjölskyldu hans þungbært.
Fyrsta barn foreldra okkar,
drengur, lést skömmu eftir
fæðingu. Síðar eignuðust þau
annan dreng. Hann fæddist
sama dag og á sama tíma og
eldri drengurinn lést. Yngri
sonurinn lést aðeins tvítugur að
aldri og við tóku erfið ár. Þegar
dóttursonur pabba lést fyrir
tveimur árum brast eitthvað
innra með honum.
Pabbi hélt sjálfstæði sínu og
karakter þrátt fyrir erfið veik-
indi og sýndi ótrúlega þraut-
seigju. Hann stóð meðan stætt
var. Við kveðjum litríkan föður
og minnumst hans með gleði og
þakklæti.
Þórhildur og
Kristbjörg Hrund.