Morgunblaðið - 14.11.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 2012
✝ Páll ÞorsteinnJóhannsson
fæddist á Siglu-
firði 5. október
1948. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 31. október
2012.
Foreldrar hans
voru Jóhann Sig-
urður Jóhannsson,
f. á Siglufirði 9.
september 1906, d. 14. júlí
1993 og Soffía Margrét Páls-
dóttir, f. í Héðinsfirði 20. febr-
úar 1917, d. 25. maí 1990,
bræður hans eru: Helgi, f. 19.
janúar 1950, Már, f. 14. des.
1951, og Oddur Guðmundur, f.
15. desember 1954.
Páll giftist Guðrúnu Maríu
Ingvarsdóttur sjúkraliða 12.
september 1971, f. 15. des.
1948, foreldrar hennar voru
Ingvar Guðni Brynjólfsson, f.
8. mars 1914, d. 28. janúar
1979, lektor í þýsku við Há-
skóla Íslands og kona hans var
Fríða Sigríður Hallgrímsdóttir,
f. 5. júlí 1907, d. 4. mars 2006,
húsfreyja. Páll og María eign-
uðust tvo syni saman: 1) Sig-
urður Kristinn Pálsson, f. 26.
janúar 1977, bifvélavirki á Ak-
ureyri, kona hans er Geir-
Páll í sveit til 1962 á Siglunesi
hjá Erlendi Magnússyni frænda
sínum og konu hans Elfríði
Pálsdóttur. Með skóla vann
hann við beitningar á bátnum
Björg SI 84. Sumrin 1963-1966
var hann á handfæraveiðum
með Gísla Jónssyni á trillunni
Jón Kr SI 3 og var góður afli
öll árin en þó sérstaklega góð-
ur 1966. Eftir að venjulegri
skólagöngu lauk í Gagnfræða-
skóla Siglufjarðar lá leiðin í
Hólaskóla þar sem hann lauk
búfræðiprófi vorið 1967. Í kjöl-
farið fór hann að læra mjólk-
urfræði á Akureyri og vorið
1969 fluttist hann til Danmerk-
ur til að ljúka náminu og um
mitt sumar 1970 kom hann svo
aftur heim og hóf störf sem
mjólkurfræðingur hjá Mjólk-
ursamlagi KEA á Akureyri og
starfaði þar í samtals 33 ár.
Páll og María slitu samvistum í
byrjun árs 2002 og Páll futtist
búferlum suður á bóginn og
hóf störf hjá Actavis í Hafna-
firði og starfaði þar síðustu ár-
in. Fljótlega eftir að Páll kom
suður árið 2002 kynntist hann
vinkonu sinni Grétu Sigurð-
ardóttur, f. 19. des. 1951, og
áttu þau góðan tíma saman síð-
ustu árin hans Páls. Þau áttu
mörg sameiginleg áhugamál
sem voru meðal annars ferða-
lög og fjallgöngur. Gréta á
þrjú börn og sjö barnabörn.
Útför Páls fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag,
14. nóvember 2012, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
þrúður Gunnhild-
ardóttir, f. 26.
september 1975.
Börn þeirra eru: a)
Kristína Marsibil,
f. 7. febrúar 2005,
b) Hallgrímur
Nikulás, f. 20. apr-
íl 2009 og c) Kol-
grímur Maríus
Páll Kristinn, f. 12.
janúar 2012. Geir-
þrúður átti fyrir
eitt barn Gottskálk Leó Guð-
mundsson, f. 6. júní 2003.
Yngri sonur þeirra er 2) Jó-
hann Ásgrímur Pálsson, f. 20.
janúar 1981, viðskiptafræð-
ingur á Selfossi, kona hans er
Heiða Ösp Kristjánsdóttir fé-
lagsráðgjafi, f. 16. júlí 1981.
Þau eiga tvo syni: a) Kristján
Breki, f. 31. janúar 2008 og b)
Patrekur Brimar, f. 5. apríl
2012. Páll átti dóttur fyrir
hjónaband með Guðlaugu Er-
lendsdóttur, f. 8. júní 1951: Rut
María, f. 7. júní 1969, hjúkr-
unarfræðingur á Ólafsfirði,
maður hennar er Magnús Al-
bert Sveinsson, f. 31. janúar
1965. Börn þeirra eru: a) Leó
Pétur, f. 5. febrúar 1993 og b)
Eydís Ásta Magnúsdóttir, f. 5.
apríl 2001.
Á unglingsárum sínum var
Kæri pabbi minn, nú ert þú far-
inn og kominn í annan heim, en
við hin hér í okkar veraldlega lífi.
Á svona tímamótum rennur hug-
urinn aftur um allmörg ár og
hugsa ég um gömlu góðu árin sem
við áttum saman í reykhúsum. Þú
varst alltaf mikið fyrir útivist,
gekkst til fjalla og ófáar ferðirnar
út að Brókánni. Man að þegar ég
var um 3 ára dróstu mig á þríhjól-
inu mínu alla þessa leið fram og til
baka, ca. 2,5 km. Svo fórum við til
berja en tínslan var nú ekki mikil,
þar sem ég var mest spenntur
fyrir nestinu. Við héldum heim á
leið að loknum nestistíma. Síðan
fórst þú bara einn af stað aftur og
tíndir bláber og krækiber sitt í
hvorn dallinn, þú tíndir svo
snyrtilega í dallana að aldrei
sáust nein óhreinindi né annað
kusk innan um berin. Já, þú varst
alltaf svo nákvæmur með allt.
Litla Gula höllin var engin höll
þegar þið mamma eignuðust hús-
ið fyrir ca. 40 árum. Þú gerðir upp
húsið af mikilli snilld bæði utan og
innan nánast allt gert með eigin
höndum, og stenst það tímans
tönn. Síðar þegar ég var um 7 ára
hófst kassabílaútgerðin. Þá varst
þú ávallt tilbúinn að koma með
spýtur, dekk og bönd til þessara
smíða. Við áttum notalegar stund-
ir í skúrnum við að breyta og
bæta kassabílana. Svo komu hjól-
reiðarnar til sögunnar, við fórum
ófáar ferðirnar í Skíðaþjónustuna
til þess að eiga viðskipti við Vidda.
Þú og Viddi unnuð saman í Sam-
laginu í gamla daga og það var
hrein unun að fylgjast með ykkur
prútta um verð og afslætti á hjól-
unum. En þið komust alltaf að
samkomulagi að lokum, með bros
á vör. Já, og ekki var slæmt að
hafa þig með í ráðum varðandi
bílakaup. Til að prútta og fá af-
slætti, því það var þitt aðalsmerki.
Hvíl í friði, minn pabbi.
Sigurður Kristinn Pálsson.
Elsku pabbi minn, nú kveð ég
þig í hinsta sinn og ótrúlega
margar góðar minningar um þig
koma upp í hugann. Ein er þó
mjög minnisstæð en það er ferðin
okkar sem við fórum fótgangandi
frá Siglufirði til Héðinsfjarðar
þegar ég var unglingur. Þar átt-
um við góðar stundir saman þar
sem við vorum bara tveir saman í
öllum firðinum og mér fannst
hreinlega eins og við værum
aleinir í öllum heiminum. Þú ljóm-
aðir alltaf þegar þú talaðir um
Héðinsfjörðinn þinn og draumur-
inn þinn var alltaf að byggja sum-
arbústað þar sem þú gætir verið í
ellinni. Örlögin gripu svo inn í
þegar þú greindist með krabba-
meinið haustið 2010 og allur þinn
tími og öll þín orka fór í baráttuna
við meinið sem varð þess valdandi
að draumurinn um bústaðinn í
Héðinsfirði varð aldrei að veru-
leika.
Þú smitaðir okkur bræður
snemma af mikilli bíladellu og
saman fórum við reglulega á bíla-
sölurúnta og á bílasýningar. Þú
hafðir alltaf mikinn metnað fyrir
því að við værum á góðum og
traustum bílum. Við bræður vor-
um ekki nema þrettán ára þegar
við fengum okkar fyrstu skelli-
nöðrur og ekki einu sinni orðnir
sautján ára gamlir þegar við feng-
um okkar fyrstu bíla en það hefð-
um við auðvitað aldrei getað gert
án þinnar hjálpar. Svo hefur þessi
áhugi smitast til barnabarnanna
þinna líka þar sem sonur minn
Kristján Breki hefur brennandi
áhuga á bílum og talar alltaf um
Palla afa á jeppanum og vildi allt-
af fá að skoða jeppann þinn þegar
hann hitti þig.
Þú ætlaðir alltaf að sigra
krabbameinið, annað kom aldrei
til greina. Ég hef aldrei fundið
jafn mikinn baráttuvilja hjá
nokkrum manni eins og hjá þér
síðasta mánuðinn en á endanum
hafði meinið betur. Nú kveð ég
þig, elsku pabbi, og hugsa fallega
til þín og hugsa um allar góðu
minningarnar sem ég á um þig og
enginn getur tekið frá mér.
Hvíldu í friði, elsku pabbi.
Jóhann Ásgrímur Pálsson.
Komið er að kveðjustund og
baráttunni er lokið. Minningarn-
ar streyma fram og finnst mér
það alveg ótrúlegt að það séu
komin tæp tíu ár síðan tvær ein-
mana sálir fundu hvor aðra og eft-
ir það voru það alltaf mamma og
Páll í einu og öllu. Við tókum þér
opnum örmum enda var ekki ann-
að hægt þar sem augljóst var að
mömmu og þér leið mjög vel sam-
an. Aldrei hef ég fyrirhitt jafn
skipulagðan og reglusaman mann
og fór það oft í taugarnar á þér
óskipulagið í mömmu því allt
þurfti að vera skipulagt út í ystu
æsar. Þið nýttuð tímann vel sem
hefði samt átt að vera svo miklu
lengri, fóruð landshlutanna og
heimshornanna á milli, að
ógleymdu LSH-göngunum sem
við örkuðum saman og þú tilbúinn
með flatkökurnar og kaffið þegar
stoppað var. Við áttum gott sam-
band af sérstökum ástæðum og
þau voru ófá skiptin sem þú
hringdir í mig ef þér lá eitthvað á
hjarta varðandi mömmu en mátti
alls ekki segja að það væri frá þér
komið. Mikið á ég eftir að sakna
þín og samtalanna okkar, annað
skarð er komið í fjölskylduna okk-
ar. Þakka þér fyrir allt, minning
þín mun lifa með okkur alla tíð.
Ég bið góðan Guð að styrkja
mömmu í sinni miklu sorg, og
votta börnum Páls og fjölskyldum
þeirra samúð mína.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Margrét Eðvaldsdóttir.
Í dag verður kær vinur minn
og félagi Páll Jóhannsson borinn
til hinstu hvíldar. Kynni okkar
Páls hófust fyrir um áratug þegar
móðir mín kynnti mig fyrir hon-
um. Var hann þá kynntur til sög-
unnar sem ferðafélagi sem hún
hafði nýlega komist í kynni við.
En samband móður minnar og
Páls varð þó fljótlega mun nánara
og innilegra heldur en búast má
við af ferðafélögum. Þau hafa upp
frá því verið nær óaðskiljanleg og
ferðast vítt og breitt um heiminn
og nutu þess að vera saman öllum
stundum. Strax í upphafi kunni ég
vel við þennan hávaxna, skýr-
mælta og reglusama mann. Hann
brást ekki væntingum mínum og
reyndist móður minni og okkur
systkinunum afar vel. Var Páli
enda tekið opnum örmum af okk-
ur og litið á hann sem einn af stór-
fjölskyldunni. Ég á margar minn-
ingar um Pál og efa að ég eigi
nokkurn tíma eftir að kynnast
jafn greiðviknum og framtaksfús-
um manni. Það virtist alveg sama
við hvað maður var að sýsla eða að
vandræðast. Ef mig vantaði hjálp
við eitthvað, gat ég ávallt stólað á
aðstoð hans. Ennfremur var þörf
hans á að vera að dytta að ein-
hverju, mála, lagfæra og endur-
bæta nær óseðjandi. Fasteign
móður minnar ber til að mynda
þess glöggt vitni að um hana hef-
ur verið hugsað af alúð undanfar-
in ár, og á Páll allan heiðurinn af
því.
Við félagarnir eigum margar
samstarfsstundirnar í gegnum
árin og áttum þá oft gott spjall um
hitt og þetta. Sumt sagði hann
mér sem ekki mátti fara lengra og
það mun ég geyma þó svo vinur
minn sé fallinn frá. Páll hafði
lúmskt gaman af því hve mér var
skemmt yfir norðlenskunni hans.
Fyrir borgarbarn eins og mig var
framandi að heyra mann tala um
kuta í stað hnífs og niðurfallið var
kallað svelgur. En það toppaði
ekkert þegar dekkið á bílnum var
„púnterað“. En frá blautu barns-
beini hafði ég aldrei heyrt um
annað en dekk væri bara hrein-
lega sprungið þegar það er loft-
laust.
Páll var ekki maður sem lá á
skoðunum sínum. Hann var vanur
að lýsa óspart skoðunum sínum á
mönnum og málefnum. Aldrei
virtist maður koma að tómum
kofunum hjá honum þegar maður
spurði hann álits á einhverju. Það
lagðist þungt á Pál að greinast
með krabbamein fyrir rúmum
tveimur árum. Meðferðirnar við
krabbanum gerðu það að verkum
að hann varð nær alveg úthalds-
laus. Fyrir jafn iðinn mann og
hann var erfitt að kyngja því að
geta ekki tekið þátt í viðhalds-
verkefnum eða verið að dytta að
einhverju. Það var engu að síður
aðdáunarvert að sjá hvernig hann
tókst á við veikindi sín. Það var
sama hve útlitið var orðið svart,
hann ætlaði sér ávallt að sigrast á
þeim. Móðir mín studdi hann og
stóð við hlið hans eins og klettur
allt þar til yfir lauk, og ekki fór
framhjá neinum að hann kunni að
meta hennar stuðning.
Ég er fullur þakklætis að hafa
fengið tækifæri til að kynnast Páli
þó svo ég hefði gjarnan viljað að
samfylgdin hefði orðið lengri.
Kveðjustundin er erfið en minn-
ingin um þennan góða dreng mun
lifa í fjölskyldunni um ókomin ár.
Ég bið guð almáttugan að styrkja
alla þá sem nú eiga um sárt að
binda vegna fráfalls hans.
Sigurður Eðvaldsson.
Ræs. Klárir í bátana. Báðir í
kláfinn. Komum betur að þessu
síðar.
Páll mágur, Páll Þ. Jóhannsson
mjólkurfræðingur frá Siglufirði,
er allur. Hann lést á líknardeild
Landspítalans hinn 31. október
síðastliðinn eftir stutta legu. For-
eldrar hans voru hjónin Soffía
Pálsdóttir, ættuð úr Héðinsfirði,
og Jóhann Jóhannsson frá Siglu-
nesi. Páll var elstur fjögurra sona
þeirra, sem upp komust, frum-
burður hjónanna dó í bernsku.
Uppvaxtarárin í foreldrahús-
um á Siglufirði mótuðu Pál var-
anlega. Boðskapurinn var einfald-
ur og sjálfgefinn; ósérhlífni,
vinnusemi og skyldurækni, og
með þetta veganesti hélt hann að
heiman, fyrst í Hólaskóla og síðan
til Danmerkur að læra mjólkur-
fræði. Eftir það réðst hann til
Mjólkursamlags KEA, Akureyri,
þar til hann fluttist til höfuðborg-
arsvæðisins og vann þar hjá Ac-
tavis til æviloka.
Páll var vinnuvíkingur meðan
heilsa leyfði. Iðjuleysi var eitur í
hans beinum. Hann var nákvæm-
ur og kröfuharður við sjálfan sig
og aðra og líklega gott efni í for-
mann á hákarlaskipi, en slíkt var
ekki í boði.
Hann var alla ævi stálhraustur
og þrekmikill þar til illkynja
meinsemd greindist hjá honum
fyrir rúmlega tveimur árum og
hefur nú lagt hann að velli eftir
hraustlega vörn en litla batavon.
Hann varð 64 ára gamall, sem er
ekki hár aldur nú á tímum.
Kringum síðustu aldamót ferð-
uðumst við saman á jeppum
nokkrum sinnum, m.a. suður
Sprengisand, austur í Loðmund-
arfjörð, norður í Flateyjardal og
Fjörður og vestur í nágranna-
byggðir. Þar áður vorum við
býsna sprækir á fæti í nokkur ár
og gengum yfir Heljardalsheiði
heim að Hólum, úr Siglufirði yfir
Hestskarð í Héðinsfjörð og til
baka og tvívegis yfir Tröllaskaga
milli framdala Eyjafjarðar og
Skagafjarðar. Þá kom ýmislegt í
ljós, enda Páll af kyni Hvanndala-
fólks og hafði fágætt skopskyn og
sérstaka kímnigáfu, sem nutu sín
annars of sjaldan í dagsins önn.
Eitt sinn villtumst við og kom-
um seint að kvöldi að jökulá ná-
lægt kláfferju, urðum varir við
mannaferðir handan árinnar og
sáum loks mann ganga að stýri-
búnaðinum til að draga okkur yfir
jökulána. Við vorum byrjaðir að
bollaleggja um það hvor okkar
ætti að fara á undan yfir ána og þá
er hrópað: „Báðir í kláfinn.“
Þessu hlýddum við þegjandi, en
hugsuðum margt. Ferðin gekk
slysalaust og er enn í minnum
höfð.
Páll er nú lagður af stað í
hinstu för sína hér á jörð. Ég sé
hann í anda halda í vestur þar sem
sól sest og lýkur degi. Hann er
einn í kláfferju hátt yfir lygnu
fljóti, sem við öll förum yfir að
lokum. Við veifum hvor til annars
hróðugir yfir að fara ekki báðir í
einu, þó að fararstjórinn mikli
hafi kvatt Pál til þessarar ferðar
einum til tveimur áratugum of
snemma.
Rólegheitaheilsubótarganga
heilla gerði sjaldan Þorstein Pál.
Skylduræknin skelfilega stranga
skaut svo djúpum rótum í hans sál,
en uppi á fjöllum, hátt í hlíðarvanga,
heyrðust iðulega gamanmál.
Hún bíður allra sama leiðin langa,
því lyftum bræður okkar kveðjuskál.
Brynjólfur Ingvarsson.
Páll Þorsteinn Jóhannsson,
frændi minn, er fallinn frá 64 ára
gamall, þykir það ekki hár aldur í
dag. Langar mig að minnast hans
með nokkrum orðum.
Hann fæddist og ólst upp á
Siglufirði ásamt bræðrum sínum,
Helga, Má og Oddi Guðmundi og
var alla tíð mikill Siglfirðingur.
Við vorum systkinabörn og mikill
samgangur var alltaf á milli
æskuheimila okkar á Siglufirði.
Þrátt fyrir að hann færi ungur að
heiman vissum við ávallt hvort af
öðru, þótt fjarlægðin væri oft
mikil. Síðustu árin var samband
okkar meira og nánara.
Margt kemur í hugann er ég lít
til baka. Ég minnist þess t.d. er
við fórum saman frá Reykjavík til
Siglufjarðar sl. haust og stoppuð-
um í sumarbústað hans í Borg-
arfirði. Þetta var ógleymanleg
ferð og skemmtileg og mikið
spjallað.
Palli var samviskusamur,
traustur, trúr og tryggur vinum
sínum. Síðustu ár Palla voru hon-
um erfið. Hann glímdi við mikil
veikindi og stóð Gréta vinkona
hans allan tímann eins og klettur
við hlið hans. Aldrei heyrði ég
hann kvarta eða barma sér. Ég
heimsótti hann á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi þremur
dögum áður en hann lést og var
þá auðséð að ekki var langt eftir.
Ég þakka Palla frænda mínum
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman í gegnum árin. Að-
standendum öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu hans.
Brynja Stefánsdóttir.
Ég kynntist Páli fyrir tæpum
áratug þegar hann kom inn í líf
Grétu vinkonu minnar. Með sanni
má segja að þau hafi auðgað líf
hvort annars og að líf beggja hafi
orðið fylltara lífsgæðum þegar
þau gengu saman þann hluta af
lífsleiðinni sem þeim auðnaðist.
Páll var góður maður og
skemmtilegur. Alltaf var stutt í
glens og grín hjá honum, hvort
sem ég hitti þau Grétu í Fjarð-
arkaupum eða í Fríkirkjunni í
Hafnarfirði. Mér fannst lífsþorsti
einkenna Pál, en hann hafði
sterka löngun til að ferðast og
nota þau tækifæri sem lífið bauð
upp á. Þau Gréta voru ötul við að
leggja land undir fót og gerðu víð-
reist; fóru m.a. til Kanada, Kúbu,
Kína og Tyrklands svo dæmi séu
tekin. Um tíma var Gréta í söng-
skóla og því fylgdu möguleikar til
ferðalaga sem þau nýttu sér. Í
raun var aðdáunarvert hversu vel
þau notuðu þann tæpa áratug
sem þau áttu saman og það er
þakkarefni nú að leiðarlokum.
Rúmum þremur vikum áður en
Páll dó sagði Gréta mér að hann
vildi lifa og berjast áfram eins
lengi og hægt væri. Það var engin
uppgjöf í honum þrátt fyrir hat-
ramma baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Gréta reyndist honum ein-
staklega vel í veikindunum, en
hún stóð sem klettur við hlið hans
og var honum ómetanlegur styrk-
ur.
Það er mikill missir að Páli,
sem kvaddi langt fyrir aldur fram,
missir að elskulegum manni sem
var fullur velvildar. Megi Guð
styrkja Grétu í sorginni svo og
fjölskyldur þeirra Páls.
Með virðingu kveð ég Pál með
hjartans þakklæti fyrir hans vin-
áttu og góðvild í minn garð.
Guð blessi minningu hans.
Laura Sch. Thorsteinsson.
Hann Páll var gull af manni og
þrátt fyrir erfið veikindi var hann
ávallt mjög jákvæður og hélt
áfram að grínast og hlæja með
manni. Ég man í eitt af seinustu
skiptunum sem ég sá hann, þá var
hann að skutla mér í vinnuna, ég
mætti með nesti. Þá spurði hann
mig: Ertu ekki með mjólk á
flösku? Við hlógum öll í bílnum,
ég, amma og Páll. Þetta er eitt
mörgum atriðum sem lýsir hvað
hann var jákvæður og spaugsam-
ur þrátt fyrir erfið veikindi. Takk
fyrir samfylgdina.
Arnar Freyr Sigurðsson.
Páll Þorsteinn
Jóhannsson
Elsku afi Kalli
92 ára kvaddir þú þennan heim.
Þér fannst nú skrýtið að Guð
skyldi leyfa þér að ná svona háum
aldri og hnussaðir oft yfir því. En
þegar þú varst minntur á það góða
fólk sem í kringum þig var og öll
afabörnin þín þá ljómaðir þú og
varst fljótur að gleyma fyrra
þrasi. Fyrir nærri 17 árum kynnt-
ist ég þér, en það var þegar Eva
Rós vinkona mín og Jói maður
hennar eignuðust sitt fyrsta barn
Karl Jónsson
✝ Karl Jónssonfæddist á
Hraunfelli í Vopna-
firði 23. febrúar
1920. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 4. október
2012.
Karl var jarð-
sunginn í kyrrþey
frá Grafarvogs-
kirkju 17. október
2012.
og fluttu inn til þín í
Mosfellsbænum.
Þar hafa afaræt-
urnar eflst mikið
því þegar þau
hjónakorn fluttu í
sitt fyrsta húsnæði,
þá fluttir þú fljót-
lega við hliðina á
þeim og síðar flutt-
ir þú inn á þeirra
heimili og varst
orðinn einn af fjöl-
skyldumeðlimunum.
Aldrei var ég svo lánsöm að
eiga afa á lífi en fann alveg hvað þú
varst mikill og góður afi enda kall-
aði ég þig ávallt afa Kalla. Alltaf
fylgdist þú með mér og hafðir nú
alltaf áhyggjur af kallaleysi mínu
og yfirleitt var það fyrsta sem þú
sagðir við mig þegar við hittumst:
„Jæja Brynja mín, ertu búin að ná
þér í kall?“ Takk fyrir að fá að
kynnast þér, afi Kalli.
Hinstu kveðjur.
Unnur Brynja.