Morgunblaðið - 08.12.2012, Qupperneq 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2012
koma, þar er ró og svo notalegt að
vera, fjarri ys og þys bæjarins,
þar sem allir eru í kapp við tím-
ann. Hjónabandssæla, kleinur og
heimabakað brauð tóku ávallt á
móti manni er þreyttir ferðalang-
ar komu að Steinstúni, því það var
ekki í stöðunni að einhver færi
svangur í rúmið á þínum bæ.
Fjöruferðir ásamt Káti voru ótal
margar þar sem við söfnuðum
saman þeim steinum sem hafið
hafði fært okkur. Oft voru vasarn-
ir orðnir ansi þungir því margt
heillaði augað. Þegar heim var
komið, var steinabókin tekin úr
hillunni og hún skoðuð í þaula því
greina þurfti steinana sem fund-
ust. Þú varst alltaf mikil steina-
kona og áttir þá marga fallega.
Mér finnst alltaf jafn gaman að
sjá steinakörfuna í stofunni á
Steinstúni því hún minnir mig svo
mikið á þig.
Á mínum yngri árum í smala-
mennsku stóð ég ávallt þétt þér
við hlið á Eyrarhálsinum. Þú
sagðir mér til hvernig best væri
að baða út öllum öngum svo kind-
urnar létu að stjórn. Þegar kind-
urnar voru komnar í réttina rann
upp stundin sem allir höfðu beðið
eftir með eftirvæntingu. Þá var
dregið fram nestið sem þú hafðir
útbúið kvöldið áður. Hver kræs-
ingin á fætur annarri var dregin
út úr Steinstúnsbílnum því safna
þurfti kröftum fyrir áframhald-
andi átök.
Þú mátt svo sannarlega vera
stolt af lífsverki þínu, elsku amma
mín. Eftir erfið veikindi ertu
komin á betri stað og ég vona svo
innilega að þér líði betur núna. Ég
veit að það hefur verið vel tekið á
móti þér. Ég er ofsalega þakklát
fyrir þann tíma sem ég átti með
þér og ég mun alltaf geyma minn-
inguna um þig í hjarta mínu. Guð
blessi þig, elsku amma.
Bjartur dagurinn rís í austri
sólin leikur við himin heiðan
þú styður mig hendi traustri
í gegnum lífsveginn breiðan.
Í fjörunni gengum við saman
ferfætlingur hljóp okkur við hlið
hlátur, gleði og gaman
er steinunum söfnuðum við.
Minning þín í hjarta mér alla tíð
vanga minn strauk höndin þín hlý
Þitt bjarta bros í huga mér æ og síð
elsku amma við hittumst brátt aftur
á ný.
(Sólveig Rún Samúelsdóttir).
Þitt barnabarn,
Sólveig Rún Samúelsdóttir.
Í minning mætrar konu
margt um huga fer
eitt líf með gleði og vonum
úr heimi horfið er.
Ég bið að hana taki og geymi í faðmi
sér
sá er yfir vakir og heyrir allt og sér.
Mín góða vinkona Selma Sam-
úelsdóttir er látin eftir erfið veik-
indi. Á þeirri vegferð hefur hún
notið þrotlausrar umhyggju eig-
inmanns síns og afkomenda sem
horft hafa á hana hverfa smám
saman úr þessu lífi.
Það var árið 1961 sem við
Selma kynntumst. Við vorum
samferða á flóabátnum Guðrúnu
til Hólmavíkur. Þar fengum við
gistingu hjá góðu fólki og fórum
með rútu daginn eftir, ég suður
en hún norður í land í kaupa-
vinnu.
Selma fór á Húsmæðraskólann
á Ísafirði, hún var að búa sig und-
ir að taka við búi á Steinstúni með
mannsefninu sínu, Ágústi Gísla-
syni, bóndasyni á þeim bæ.
Selma var hörkudugleg til allra
verka, bæði utanhúss og innan.
Það lék allt í höndunum á henni
hvort sem voru bústörfin, heim-
ilisstörfin eða handavinna. Hún
sýndi mér oft handavinnuna sína
og listaverkin sín úr gleri sem hún
bræddi og bjó til fallega muni.
Það var alltaf svo notalegt að
heimsækja þau á Steinstúni og fá
hlaðborð af kræsingum, allt svo
gott og fallega fram borið. Oft tók
hún fram myndir af barnabörn-
unum sínum að sýna mér gullin
sín. Hún var stolt amma. Nú fyll-
ist maður söknuði að horfa þang-
að heim á mannlaust húsið.
Selma var stálminnug og hafði
gaman af að segja frá mönnum og
málefnum. Hún var fróð um flesta
hluti og ættfróð með afbrigðum.
Spor Selmu lágu oft að Dröng-
um en þar ólst hún upp frá unga
aldri. Þau hjónin fóru þangað á
hestum og líka gangandi á tveim
jafnfljótum. Þegar Ágúst varð
sextugur fóru þau til Reykja-
fjarðar á Ströndum, þar var
Selma með allar veitingar í af-
mælisveisluna hans.
Ekki má gleyma afmælisveisl-
unni hans Gústa þegar hann varð
sjötugur. Hún var haldin í sam-
komuhúsinu í Árnesi við mikið
fjölmenni og allt sem borið var
fram var unnið á Steinstúnsheim-
ilinu, meira að segja borðvínið.
Það var hvítvín úr rabarbara og
rauðvín úr krækiberjum.
Árið 2008 fórum við nokkur
saman til Kanaríeyja. Selma og
Gústi höfðu ekki farið þangað áð-
ur. Þar fékk ég að vita að vinkona
mín væri orðin veik af þessum
hræðilega sjúkdómi sem að lok-
um dró hana til dauða.
Ég tek mér það bessaleyfi að
birta hér ljóð eftir Tove Findal
Bengtsson:
Þú hvarfst
þér sjálfri og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
Dyr eftir dyr lukust
og gátu ei opnast á ný.
Þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr.
Bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður.
Sál þín er frjáls
líkami þinn var hlekkjaður
við líf
sem ekki var hægt að lifa.
Þú horfðir framhjá mér
tómum augum, engin fortíð,
engin framtíð,
engin nútíð.
Við fengum aldrei að kveðjast.
Kærum eiginmanni hennar og
afkomendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Megi hún hvíla í friði.
Svanhildur Guðmundsdóttir.
Okkur er það ljúft að minnast
með nokkrum orðum hennar
Selmu á Steinstúni sem lést í síð-
ustu viku eftir erfið veikindi. Við
eigum bara góðar minningar um
hana. Börnin hennar og Gústa
föðurbróður okkar eru á sama
reki og við og því var samgangur
mikill á milli heimilanna. Túnið í
kringum Steinstúnsbæinn var
okkar leikvöllur og endalaus æv-
intýraheimur og sóttum við mikið
þangað.
Sérstaklega á veturna þegar
búið var að ólmast og grafa út allt
gilið var ekki amalegt að koma
inn í hlýjuna á Steinstúni og fá
hressingu hjá Selmu sem alltaf
tók okkur opnum örmum.
Ekki er hægt að sleppa því að
minnast jólaboðanna á Steinstúni
sem voru fastur liður í jólahátíð-
inni og mikil tilhlökkun sem
fylgdi þeim og þvílíkar kræsingar
sem hún reiddi þar fram.
Selma var ákaflega góð og mik-
il húsmóðir og stolt af bænum sín-
um en sumir segja að Steinstún sé
fegursta bæjarstæði á Íslandi
Eftir að við vorum orðin full-
orðin og búin að eignast okkar
eigin börn þá faðmaði hún þau
alltaf og kyssti þegar hún hitti
þau og minnast þau hennar með
hlýju.
Við viljum þakka Selmu og
þeim hjónum á Steinstúni fyrir
hlutdeild í æsku okkar. Það voru
forréttindi fyrir okkur systkinin
að hafa aðgang að þessu heimili.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við þakka Selmu samfylgd-
ina og sendum Gústa og ástvinum
hennar öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Systkinin á Tanganum,
Jón, Gíslína, Guðrún, Gísli
og Álfheiður.
✝ Ester Guðjóns-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 4.
apríl 1934. Hún lést
á Sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi 2. des-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Guðjón Haf-
liðason útgerð-
armaður og
Halldóra Kristín
Þórólfsdóttir hús-
móðir. Ester ólst upp á Skafta-
felli, Vestmannabraut 62. Hún
var næstyngst í hópi 11 systkina.
Ester gekk í hjónaband 1.
október 1955. Eftirlifandi eig-
inmaður hennar er Benedikt Frí-
mannsson f. í Fljótum í Skaga-
firði 27.7. 1930. Ester og
Benedikt eignuðust 5 börn. Re-
bekka, f. 21.1. 1957, drengur
andvana fæddur
16.4. 1958 , Rakel, f.
4.11. 1959, Kristín,
f. 19.6. 1962 og Lí-
ney, f. 3.10. 1963.
Barnabörnin eru 14
og barna-
barnabörnin einnig
14.
Ester og Bene-
dikt hófu sinn bú-
skap í Vest-
mannaeyjum. Þau
fluttu til Reykjavíkur 1964. Árið
1971 hófu þau búskap að Stór-
holti í Dölum og bjuggu þar til
ársins 1990. Þau byggðu sér hús
í Stykkishólmi og bjuggu í Hólm-
inum síðustu árin.
Útför Esterar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 8. des-
ember 2012, og hefst athöfnin kl.
14.
Sunnudaginn 2. desember sl.
breyttist allt í lífi okkar systr-
anna. Mamma lést í svefni eftir
langa og erfiða baráttu. Missir-
inn er mikill og margs er að
minnast. Þegar við systurnar
settumst niður og fórum að rifja
upp komu fljótt upp á yfirborðið
minningar sem tengdust mömmu
frá okkar stærstu stundum í líf-
inu, þegar við eignuðumst börnin
okkar. Mamma mætti á staðinn,
tók við heimilinu, sá um mat,
bakaði, saumaði, sá reyndar um
allt sem þurfti að gera fyrir
börnin sem fyrir voru og var al-
veg ómetanleg. Hún hafði ekki
mörg orð yfir hlutina en sýndi í
verki umhyggju og ástúð.
Mamma var falleg kona bæði
ytra og ekki síður hið innra, hún
var hógvær og nægjusöm. Við
systurnar ólumst upp við öryggi
og ástúð, alls staðar var hand-
bragð mömmu. Hún saumaði á
okkur fötin, prjónaði, eldaði og
bakaði, sá reyndar um heimilið
sem var svo snyrtilegt. Mamma
lagði mikla áherslu á að við stelp-
urnar hjálpuðum pabba við bú-
störfin, frekar en að hjálpa henni
inni við heimilisstörfin. Mamma
var aðeins 12 ára þegar hún
veiktist af berklum, sem í þá
daga var landlægur sjúkdómur.
16 ára gömul fór hún inn á Vífils-
staðahælið sem var sjúkrastofn-
un fyrir berklasjúklinga. Á þess-
um tíma hafði hún kynnst pabba
og stóð hann eins og klettur við
hlið hennar alla tíð. Mamma var
á fimmta ár í þessum veikindum
sem settu mark sitt á hana allt
hennar líf. Mamma og pabbi gift-
ust 1. október 1955 og var hjóna-
band þeirra ofið ást, virðingu,
samheldni og umhyggju. Og í
þannig andrúmslofti ólumst við
upp, aldrei heyrðum við systurn-
ar styggðaryrði falla á milli
þeirra. Það er svo ómetanlegt
fyrir okkur að eiga þessa minn-
ingar um mömmu. Líf hennar
einkenndist af hreinleika bæði
ytra sem innra. Hún talaði aldrei
misjafnlega um annað fólk, þó
gat hún haft sínar skoðanir sem
hún lét ekki í ljósi. Mamma hafði
yndi af blómarækt og hvar sem
hún bjó, og hafði aðstöðu til,
ræktaði hún mjög fallega garða.
Þrátt fyrir heilsuleysi annaðist
hún heimilið með myndarbrag og
vann stundum utan heimilis. Hún
gladdist svo innilega með okkur
systrunum þegar gekk vel hjá
okkur og börnum okkar. Sem
dæmi þá vildi hún alltaf fá að vita
hvernig börnunum okkar hafði
gengið í prófum þegar þau voru í
skóla og í símtölunum sem fór
okkur á milli, skrifaði hún upp
einkunnirnar þeirra. Þetta
geymdi hún vel og vandlega. Síð-
ustu mánuðina dvaldi mamma á
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi og
naut mjög góðrar umönnunar
starfsfólksins þar og viljum við
þakka því ágæta fólki innilega
fyrir.Minning um mæta konu lif-
ir, yndislega móður, ömmu og
langömmu. Biðjum góðan Guð að
styrkja pabba okkar, hann hefur
misst svo mikið.
Þú vænasta móðir er barst okkur
börnin,
í bernsku og róstri varst okkur vörnin,
gegn vályndum boðum á vegunum
grýttum.
Vinsemd frá hjarta og virðingu
nýttum,
sem velvild mun byggja og ríklega
skarta,
til framtíðar sáðir með brjóstvitið
bjarta.
Þó töfrarnir dofni og tíminn vill tifa,
munu tengslin við móður ævilangt lifa.
(Reynir Arngrímsson)
Þínar dætur,
Rebekka, Rakel,
Kristín og Líney.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt
ég sagði í hljóði: Sofðu rótt
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn
mín hljóða sorg og hlátur þinn
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr).
Það er sárt að kveðja ástvin.
Stingandi sársaukinn í hjartanu
og tíminn sem stendur í stað á
ólíkum augnablikum lífsins.
Minningabrotin þjóta um hug-
ann. Amma með vangann sinn
þétt upp við minn. Þéttingsfast
faðmlag. Faðmlag svo hlýtt og
svo ekta. Faðmlag sem ávallt var
til staðar. Alveg eins og Ester
amma. Svo hlý og svo ekta og
alltaf til staðar. Amma að skapa
allan heiminn með höndunum
sínum. Amma og ég að færa afa
nesti út á tún í miðjum heyskap.
Amma í garðinum, ég hugfangin
af henni. Amma og ég að vinna í
garðinum, hún í sínum stóra og
ég í litla beðinu mínu. Amma að
vinna á saumastofunni og ég að
vefja garn í hnykla. Amma að
gefa mér molarestina úr kaffi-
bollanum sínum. Amma að
snyrta á mér neglurnar. Amma
og ég að skoða garðyrkjublöðin
hennar. Amma og ég að spjalla í
símann. Amma og ég að brjóta
saman rúmföt. Amma að senda
mér póstkort. Amma að kenna
mér að búa til uppstúf. Við að
borða nammi saman. Við að
borða pizzu saman. Við að brjóta
heilann yfir krossgátu. Við að
horfa á íþróttir saman. Við að
hlæja saman. Amma að rétta
mér hjálparhönd. Styðja við mig.
Sama hvað. Ég að hringja í
ömmu. Ég að styðja við ömmu.
Ég að liggja uppi í rúmi hjá
henni. Ég að halda í hönd henn-
ar. Laga koddann hennar. Ég að
fá símtalið. Samverustundirnar
með elsku Ester ömmu verða
ekki fleiri í bili. Amma sem var
mér svo miklu meira en amma.
Þráin eftir fleiri stundum er svo
sterk og söknuðurinn er mikill
eftir hlýjum orðum, hvellum
hlátrinum og lyktinni hennar
ömmu.
Ég er elsku ömmu svo inni-
lega þakklát fyrir allar yndislegu
stundirnar, allt sem hún kenndi
mér og allar minningarnar sem
við skópum saman, þær geymi ég
í hjarta mínu. Amma hefur alltaf
fært mér birtu og minningin um
hana mun gera það alla tíð.
Sofðu rótt, elsku amma.
Þín,
Ester Helga.
Sunnudaginn 2. desember er
óhætt að segja að ég og við í fjöl-
skyldu þinni, elsku amma, höfum
orðið mun fátækari en áður. Ég
var nývöknuð þennan eftirminni-
lega dag sem breytti öllu, þegar
mamma kom til að flytja mér
þær fréttir að hún ástkær amma
mín hefði fallið frá þá um morg-
uninn.
Fyrstu minningarnar mínar
um ömmu í Stórholti eru bros-
mild og góð kona sem tók alltaf
vel á móti okkur, sama hve marg-
ir voru á heimilinu. Í Stórholti
var alltaf margt um manninn,
sérstaklega í sauðburði eða í hey-
skapnum enda fjölskyldan stór
og margir sem vildu koma og að-
stoða við allskyns bústörf sem
þurfti. En aldrei fundum við fyrir
því, hún amma sá alltaf fyrir því
að nóg væri til fyrir alla og nóg
pláss handa öllum. Svona var
þetta líka eftir að þau afi fluttu
úr sveitinni. Gamli kaffitíminn
var alltaf á sínum stað, þar sem
sérstaklega heimilisfriðurinn
hennar ömmu og hjónabandssæl-
an voru borðuð upp til agna. Eft-
ir að hún amma veiktist fluttu
þau afi aftur í Stykkishólm sem
gaf mér tækifæri á að kynnast
henni enn betur. Ég fór margar
bókasafnsferðir fyrir hana þegar
lesturinn var orðinn það eina
sem stytt gat stundir hennar í
veikindunum og finnst mér svo
gott að hafa getað gert eitthvað
fyrir hana á síðustu árunum sem
skipti hana svona miklu máli, eft-
ir allt sem hún hefur verið fyrir
mig.
Síðustu jól kom hún mér svo
mjög á óvart og gaf mér jólagjöf
fyrir hjálpina, en það voru
nokkrir mjög fallegir hlutir sem
hún hafði gert sjálf, enda snill-
ingur í höndunum.
En í minni fjölskyldu tíðkaðist
það að við fermingaraldur hætt-
um við að fá jólagjafir innan fjöl-
skyldunnar, enda eiga þau 14
barnabörn og 14 barnabarna-
börn.
Ég var svo ánægð með þessa
jólagjöf og er hún mér enn tákn-
rænni og mikilvægari í dag þar
sem þetta voru líka síðustu jólin
sem hún amma lifði. Með þakkir
fyrir allt og allar stundirnar okk-
ar saman, kveð ég þig, elsku
amma, með söknuði og hinstu
kveðju.
Mynd af þér brosandi að taka
á móti okkur á tröppunum í Stór-
holti mun ávallt lifa í hjarta mér
og fylgja mér alla ævi.
Takk fyrir allt, elsku amma,
og megi Guð gefa þér góða
ferð heim.
Þín,
Jóhanna Ó.
Afar náið samband hefur alla
tíð verið á milli tveggja yngstu
systkinanna frá Skaftafelli í
Vestmannaeyjum. Hafliði, yngst-
ur ellefu systkina, og Ester
næstyngst. Fljótlega eftir að þau
festu ráð sitt hófst sambúð þess-
ara ungu fjölskyldna. Fyrst að
Beggastöðum í Vestmannaeyjum
en þar deildu foreldrar mínir
íbúð með Ester og Benna. Næst
bjuggu fjölskyldurnar saman í
Miðtúni 32 í Reykjavík, hvor á
sinni hæðinni þó, og þegar við
fluttumst vestur í Dali, varð bú-
skapurinn aftur náinn.
Þó að líkami Esterar bæri
merki berklaveikinnar, varð
maður aldrei var við að það hefði
áhrif á líf hennar og störf, því
hún mætti lífsins stóru verkefn-
um með vinnusemi, dugnaði og
glaðværð.
Það var einatt glatt á hjalla í
Stórholti og mikilli vinnu og
löngum dögum mætt með bjart-
sýni og uppbrettum ermum.
Mamma og Ester unnu saman að
móður- og húsmóðurstörfum á
stóru búi. Allir voru vinnumenn,
háir sem lágir. Matmálstímar
náðu oft saman hjá þeim sem
unnu í eldhúsinu og það var
reglusemi á matmálstímum,
nema þá einna helst í leitum á
haustin. Í þeim minningum skip-
ar kraftmikil kjötsúpan stóran
sess. Í heyskapnum komu hús-
mæðurnar stundum með bakk-
elsi, mjólk og kaffi út á tún. Þetta
voru sælar stundir.
Þegar Arnbjörg systir var lík-
lega þriggja ára, fór mamma í
söngferðalag til Norðurlanda
með kór Hvítasunnukirkjunnar
Fíladelfíu, sem fjórmenningarnir
Ester og Benni og foreldrar mín-
ir höfðu sungið í árum saman.
Þetta margra daga brotthvarf
mömmu var í góðu lagi því „hin
mamman“ var til staðar. Ester
tók að sér ungviðið og okkur
bræðurna sem þurftum næringu
og það vel útilátna. Við, sem höf-
um átt Ester að í lífinu, höfum
svo mikið að þakka fyrir. Ester
heimtaði aldrei athygli en var á
sinn hógværa hátt einskonar fót-
festa og grunnur í lífi sinna nán-
ustu.
Hjónaband Esterar og Benna
hefur í mínum huga alltaf verið
eins og gegnheill klettur og nöfn
þeirra oftar nefnd saman en
hvort í sínu lagi. Samhent upp-
fylltu þau hvort annað með
skýrri verkaskiptingu sem var
aldrei rædd, svo ég viti.
Nú eru systkinin frá Skafta-
felli í Vestmannaeyjum þrjú eftir
af ellefu. Þessi hávaxni og tígu-
legi systkinahópur lærði það við
móðurkné að bænin og náið sam-
band við frelsarann er haldreipi
sem maður sleppir ekki hvað
sem á dynur. Ég er þakklátur
fyrir ástina og væntumþykjuna
sem ég og systkini mín höfum
alla tíð fundið fyrir frá Ester og
Benna.
Benni minn, fjölskyldur okkar
sameinast enn og aftur. Nú í
söknuði og fögrum minningum
um hana elsku Ester. Nú er
henni að nýju léttur andardrátt-
urinn eftir langvarandi heilsu-
brest. Nú baðar hún sig í birt-
unni frá frelsaranum og upplifir
fyllingu þessa magnaða fyrir-
heits sem við öll eigum í trúnni á
Jesú.
Elsku Benni, Rebekka, Rakel,
Kristín, Líney og fjölskyldur. Þið
eigið okkur alltaf að og hjarta
okkar, hugur okkar og ást okkar
er hjá ykkur. Foreldrar mínir,
Gyða og Hafliði, ásamt Ómari,
Arnbjörgu og fjölskyldum okkar
taka undir þessa kveðju.
Ykkar elskandi frændi,
Guðjón Hafliðason.
Meira: mbl.is/minningar
Ester
Guðjónsdóttir
24 tíma vakt
Sími 551 3485
Davíð H. Ósvaldsson S: 896 8284 Óli Pétur Friðþjófsson S: 892 8947
ÞEKKING–REYNSLA–ALÚÐ
ÚTFA
RARÞJÓNUSTA