Morgunblaðið - 06.04.2013, Blaðsíða 45

að gaman væri að fara fljótlega
saman í ferð á Anfield.
Síðastliðið sumar fórum við
saman í Veiðivötn í frábæra veiði-
ferð sem ég á alltaf eftir að muna.
Ég varð heillaður af þessari nátt-
úruperlu en fararstjórn Ella og
leiðsögn á þar stærstan þátt.
Leikinn ætluðum við að endur-
taka í sumar og tilhlökkunin var
vaxandi.
Ég veit að þessi hjartahlýi og
góði drengur er ekki einn á ferð
þar sem hann er nú. Söknuður
samferðafólks hans og missir er
mikill en minningin um hann mun
lifa um aldur og ævi.
Anne og sonum votta ég mína
dýpstu samúð.
Gunnsteinn R. Ómarsson.
„You’ll never walk alone“ kem-
ur fljótt upp í hugann þegar ég
minnist Ellerts Þórs Benedikts-
sonar, dýralæknis á Hellu. Elli
dýri, eins og við fótboltafélagarn-
ir kölluðum hann stundum, var
frábær vinur og félagi. Ellert
með sinn magnaða vinstri fót og
húðflúrað Liverpool-merkið á
kálfanum var skotfastur og hitt-
inn á markið, leikinn og flinkur
fótboltamaður, hló ef hann
brenndi af og lagði alltaf allt sitt í
leikinn.
Ég minnist skemmtilegra fót-
boltaferða með Ellerti til Eng-
lands. Fyrsta ferðin okkar var á
sprengjuleikinn svokallaða á Old
Trafford þar sem við sáum goðin
spila við „óvinina“ og við unnum,
1-0. Stemningin fyrir leikinn var
rafmögnuð, margt fólk, gríðarleg
öryggisgæsla, lögreglumenn á
hestum og þyrlur sveimuðu yfir
og leitað var á öllum sem fóru inn
á leikvanginn. Við létum þetta
ekki raska ró okkar í góða veðr-
inu og svolgruðum í okkur bjór
og vorum kátir. Ferðirnar urðu
þrjár og leikirnir margir, besta
stemningin var auðvitað á An-
field þar sem menn sungu sig
hása.
Ellert var til í að prófa nýja
hluti og ekki síst þá sem reyndu á
líkamlegan styrk og atgervi og
var hann því ekki lengi að skella
sér í mótorhjólasportið með okk-
ur Guðmundi. Farnir voru
skemmtilegir túrar á hálendið,
þar sem farið var yfir ár og læki
og brattar brekkur og reynt á
þrekið, komum þreyttir og sáttir
heim.
Það er sárt að sjá á eftir eð-
almönnum eins og Ella, hann var
brosmildur og með þægilega
nærveru, hans verður saknað.
Anne, Jónasi, Símoni, ættingjum
og vinum votta ég mínu dýpstu
samúð. Blessuð sé minning Ell-
erts.
Ragnar Pálsson.
Elli Kiddíar eða Elli Benna
eins og við kölluðum hann oftast
var einn af félögum okkar sem ól-
umst upp í Stykkishólmi á seinni
hluta síðustu aldar. Hann var
mikið ljúfmenni í alla staði, hæfi-
leikaríkur og virkur í öllu fé-
lagslífi í Hólminum, æfði knatt-
spyrnu, var í Lúðrasveit
Stykkishólms og hestamennsku.
Dýravinur var hann mikill og
mikið af gæludýrum á hans heim-
ili og kannski ekki skrítið að
dýralækningar yrðu hans starfs-
vettvangur. Í knattspyrnu brá
hann sér varla í leik öðruvísi en
svo að hann potaði inn einu marki
eða svo.
Elli Benna hleypti heimdrag-
anum 1984 er hann fór í Versl-
unarskólann og leigði með elsku
bestu systur sinni, Láru á Æg-
issíðunni, þangað vorum við fé-
lagarnir alltaf velkomnir og Lára
tilbúin að umbera allt ruglið í
okkur félögunum. Ári seinna vor-
um við flestir fluttir í bæinn,
leigðum saman íbúð í hinum um-
töluðu Spóahólum 18 sem fyrir
okkur voru svona jafnfrægir og
Dúfnahólar 10 í kvikmyndinni
Sódóma Reykjavíkur, nema að
Spóahólar 18 eru til. Héldum við
hverja Hólahátíðina á fætur ann-
arri og var Elli ómissandi þar,
gestkvæmt var hjá okkur þar
sem saman komu félagar úr
Hólminum og Hafnarfirði. Elli
bauð verslingum stundum í kaffi,
átti hann góða vini í Versló, var
þar virkur í félagslífinu.
Álagið á hinum unga verslun-
arskólanema Ella Benna var
mikið að standa sig í náminu og
djamminu, var það samt eins og
hann þyrfti ekkert að hafa fyrir
náminu. Okkur er það minnis-
stætt eftir frekar langa og
stranga Hólahátíð er við sátum
félagarnir og spjölluðum um af-
rakstur helgarinnar, sagði Elli
allt í einu: „Ég þarf að skila rit-
gerð um Pétur mikla í fyrramál-
ið“, ekki stórmál, við fórum að
sofa, hann að skrifa ritgerð.
Ógleymanleg voru ferðalögin
sem við fórum í á verslunar-
mannahelgunum, minnisstætt er
atvik þar sem hljómsveitin Grafík
skemmti í Logalandi, þar rakst
Elli óvart á rafmagnstöfluna og
lekaliðinn sló öllu út, það sem
honum fannst flottast var loka-
tónninn í gítarnum, gvang.
Elli átti það til að henda í
skúffuköku eftir ball eða á góðum
degi, allir áttum við það sameig-
inlegt að þykja mjólk og skúffu-
kaka algert lostæti, þar kom Elli
sterkur inn.
Aldrei vorum við varir við að
hann skipti skapi þó kannski ætti
hann það til, þá var það ekki í
okkar návist, kannski var hann
bara eins og Daninn ligeglad.
Maður vildi allt fyrir Ella gera án
þess að hann væri að biðja um
það. Ekki vissu nú allir hvað við
félagarnir vorum að aðhafast hér
í denn, en einfalt var það, við vor-
um bara að gera það gott.
Eftir stúdentsnámið flutti Elli
aftur í Hólminn og var svo lán-
samur að kynnast konu sinni,
Anne Bau frá Danmörku, sem
kom sem au pair í Stykkishólm.
Síðar lá leiðin til Danmerkur að
nema dýralækningar og eignuð-
ust þau synina Jónas og Símon,
ákaflega vel gerða syni. Þau
fluttu til Hellu þar sem hann
starfaði sem dýralæknir.
Kveðjum við nú þennan eðald-
reng með söknuð í hjarta og biðj-
um þig, góður Guð, að blessa
hans fjölskyldu, Anne, Jónas,
Símon, foreldra og tengdamóður,
systkini og tengdasystkini.
Hafþór Helgi Einarsson og
Elvar Þór Steinarsson.
Nú eiga margir um sárt að
binda, hvert hræðilega slysið á
fætur öðru hefur dunið yfir und-
anfarnar vikur og eftir situr sorg
og tóm. Hesta- og sveitasam-
félagið á Suðurlandi er slegið
vegna fráfalls Ellerts Þórs Bene-
diktssonar dýralæknis og sam-
hugurinn í sorginni er áþreifan-
legur. Sama er hvar borið er
niður, allir eru sammála um að
Ellert hafi verið einstakur mað-
ur, drengur góður, fagmaður
fram í fingurgóma og góður fé-
lagi.
Ella kynntist ég í gegnum
störf hans og hann reyndist mér
einstaklega vel. Hann var úr-
ræðagóður og ákveðinn, gafst
ekki upp fyrr en í fulla hnefana
en þó skynsamur og raunsær.
Hann bar virðingu fyrir þeim til-
finningaböndum sem myndast
geta á milli manns og hests og
sýndi nærgætni og alúð í störfum
sínum. Saman tókumst við á við
ýmis verkefni og hann var ávallt
ráðagóður og tilbúinn til að gefa
af sér. Til hans var gott að leita
eftir fróðleik og hann kenndi mér
ótal margt varðandi umhirðu og
fóðrun hrossa, auk þess að vera
alltaf til staðar þegar á þurfti að
halda. Þá sjaldan maður hringdi
og hann var ekki á vakt hafði
hann yfirleitt samband til að at-
huga hvað væri í gangi og hvort
hann gæti lagt eitthvað til. Auk
þess að vera mikill fagmaður var
Elli góður félagi og fólki um allar
sveitir fannst það eiga hlut í hon-
um. Hann var jákvæður og glað-
lyndur og aldrei heyrði ég hann
segja illt orð um nokkurn mann.
Hann var húmoristi og aðeins
stríðinn, en alltaf í góðu. Skotin
flugu á milli okkar Púllarans og
Nallarans um enska boltann og
ekki síður á milli Hólmarans og
Keflvíkingsins þegar að körfunni
kom. En alltaf var gleðin undir-
liggjandi, stríðnin góðlátleg og
mikið hlegið.
Ellert sá um árabil um sónar-
skoðanir hjá Þristsfélaginu og
það var alltaf tilhlökkunarefni að
sóna. Þetta voru skemmtilegir
dagar þar sem brandararnir
fuku, veðjað var um niðurstöður
og gerðir sérstakir afsláttar-
samningar byggðir á útkomunni.
Eitt sinn hét ég á Ella að ef hann
fyndi fyl í hryssu hluthafa sem
hafði fengið tóma hryssu ár eftir
ár myndi ég mæta með viskí-
flösku í næstu skoðun. Það var
eins og við manninn mælt, eins og
fyrir kraftaverk, Elli fann fylið og
flaskan kom með í næstu ferð.
Stundum gaf hann sér tíma til
að staldra við og fá sér pönnsu
eða kaffi og á fertugsafmælisdag-
inn minn fögnuðum við saman
með rjómatertu í lok vinnudags-
ins. Þessara stunda minnist ég
með hlýju og það verður skrítið
að sóna í sumar án Ella þótt ég
efist ekki um að hann verður í
huga okkar og fylgist með úr
Sumarlandinu.
Að horfa á eftir svo góðum
dreng í blóma lífsins er þyngra en
tárum taki. Eftir sitja fjölskylda,
samstarfsfólk og vinir sem syrgja
mann sem svo mörgum þótti
vænt um. Samskipti okkar ein-
kenndust af vináttu og virðingu
og ég verð alltaf þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast Ella og
njóta samvista við hann. Hann
var einn þeirra manna sem gera
lífið gott.
Fjölskyldu, samstarfsfólki og
vinum votta ég mínu dýpstu sam-
úð. Skrefin eru þung í sorginni,
en góðar minningar um einstak-
an mann og samhugurinn sem
ykkur umlykur mun vonandi
veita styrk.
Hvíl í friði félagi,
Hulda G. Geirsdóttir.
Fyrir þrettán árum fréttist
hér í sveit að nýr dýralæknir, Ell-
ert, væri að koma á Hellu og fór
maður strax að spá hvernig per-
sóna hann væri, því fyrir bónda
skiptir það miklu máli. Við fyrstu
kynni varð mér ljóst hvað hann
var góður í sínu fagi og því
happafengur fyrir bændasam-
félagið.
Elli var fljótur að aðlagast
mannlífinu enda einstaklega já-
kvæður og traustur maður sem
öllum líkaði við. Ég var svo hepp-
inn að kynnast Ella líka utan
vinnu í tengslum við sameiginleg
áhugamál s.s. veiði og útivist og
svo náttúrlega Liverpool, en við
vorum báðir „meðfæddir“ stuðn-
ingsmenn þess góða liðs. Við gát-
um spjallað lengi um leiki, töp og
sigra eða nýjustu leikmanna-
kaupin hverju sinni. Elli var svo
harður stuðningsmaður að hann
fékk Liverpool-tattú á kálfann í
fertugsafmælisgjöf frá konunni.
Einnig unnum við saman tvívegis
í þorrablótsnefnd á Hellu, nú síð-
ast fyrir ári. Þar var Elli ævin-
lega til í að undirbúa og leika stór
sem smá hlutverk og var drífandi
og fljótur að bjóða fram aðstoð
sína.
Ein góð minning um Ella er
þegar hann hjálpaði okkur
Gumma að reyta og svíða gæsir
heila nótt eftir gott skytterí. Þeg-
ar þreytan sótti á okkur sökum
utanaðkomandi áhrifa (fljótandi í
dósum) var gott að hafa mann
eins og Ella til að hvetja sig áfram
og drífa verkið af.
Við þetta skyndilega fráfall
Ella missir maður ekki bara góð-
an félaga heldur líka góðan dýra-
lækni og dýravin. Það var mikið
lán að kynnast svona manni og
mun það taka tímann sinn að
venjast því sem orðið er.
Við Margrét Harpa vottum
fjölskyldu og vinum Ellerts okkar
dýpstu samúð.
Ómar Helgason,
Lambhaga.
Ellert dýralæknir útskrifaðist
frá KVL í Kaupmannahöfn 1996
og öðlaðist réttindi til dýralækn-
inga hér á landi sama ár. Fyrstu
árin starfaði hann í Danmörku en
frá árinu 2000 stundaði hann
dýralækningar hér á landi og lin-
aði þrautir sunnlenskra dýra.
Hann vann dýralæknisverkin af
fagmennsku og nærgætni, bæði
við menn og dýr.
Íslenska dýralæknastéttin er
fámenn, hver dýralæknir vegur
þungt í litlu samfélagi, stórt skarð
er höggvið í stéttina við fráfall
Ellerts. Hann var á hátindi starfs
síns, ungur en þó reynslumikill.
Læknisverkin léku í höndunum á
honum, fumlaus handtök og hver
maður sem á horfði vissi að þar
fór góður dýralæknir. Hann var
fyrirmynd ungra dýralækna sem
komu til starfa hjá þeim félögum
á Dýralæknamiðstöðinni á Hellu,
þeirra er missirinn mikill. Starfs-
bræður og -systur Ellerts minn-
ast hans sem góðs dýralæknis,
sem var einstaklega laginn við
dýr og góður félagi. Eiginkonu,
sonum og fjölskyldu Ellerts auk
starfsbræðra hans á Hellu færi ég
mína dýpstu samúð.
Sigurborg Daðadóttir,
yfirdýralæknir.
Það voru sorglegar fréttir sem
við bekkjarsystkini Ella fengum
mánudaginn 25. mars síðastliðinn
um að hann hefði látist í hörmu-
legu slysi.
Kynni okkar hófust haustið
1985 í gamla Verzlunarskólanum
við Grundarstíg. Bekkurinn okk-
ar, 5-Y, samanstóð af tuttugu og
einum strák og fjórum stelpum og
varð uppskrift að mjög skemmti-
legum kokteil sem síðan varð 6-Y
(Sex-y). Eftir smá lærdóm, mörg
skemmtileg partí, böll, bústaða-
ferðir og fleiri uppákomur út-
skrifuðumst við með hvítar kollur
á höfði vorið 1987.
Elli var mikilvægur hlekkur í
bekknum okkar. Hann tók að sér
ýmis nefndarstörf og var síðasta
árið ritstjóri skólablaðsins Vilj-
ans, sem kom út nokkrum sinnum
yfir veturinn. Dugnaður hans sem
ritstjóri sýndi vel þá miklu kosti,
sem Elli bjó yfir þótt stundum
hafi útgáfudagurinn dregist að-
eins, enda vildi Elli vanda til
verka.
Elli var hvers manns hugljúfi,
léttur í skapi og alltaf til í sprell
og annan fíflaskap sem við tókum
upp á þessum árum og bekkurinn
varð þekktur fyrir.
Bekkurinn hefur hist árlega
síðustu 26 ár og skemmt sér
ásamt útvöldum kennurum og
mökum þeirra. Elli hefur oft
mætt, þótt nám erlendis og vinn-
an síðustu ár hafi stundum þvælst
fyrir. Það var haft á orði að Elli
breyttist ekkert í tímans rás og
kennararnir sögðu sumir að mór-
allinn í hópnum væri sá sami og
við útskrift. Sami galsinn og
glettnin væri til staðar og þar tók
Elli ríkan þátt.
Sex-y bekkurinn verður aldrei
samur og Ella verður sárt saknað,
því eins og lífið er yndislegt þá er
það alltaf jafn sorglegt þegar ung-
ir menn í blóma lífsins eru teknir
frá fjölskyldum sínum og vinum á
svo sviplegan hátt.
Shakespeare sagði að „dauðinn
væri ókannað land og þaðan snéri
enginn aftur“. Elli tekur að sér að
kanna fyrir okkur hina fögru dali,
fjöll og engi þar til við hittum
hann á ný, en þeir fagnaðarfundir
koma síðar.
Við hugsum hlýtt til Ella og
fjölskyldu hans og sendum hans
nánustu okkar dýpstu samúðar-
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Fyrir hönd 6-Y, Verzlunarskóla
Íslands, 1986-1987,
Halldór Sævar Kjartansson
og Daði Friðriksson.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Okkur setti hljóð þennan sól-
ríka og fallega mánudag í mars-
mánuði þegar okkur bárust þær
hörmulegu fregnir að bekkjar-
bróðir okkar, Ellert Þór, væri fall-
inn frá langt fyrir aldur fram.
Stundum er óréttlæti örlaganna
yfirþyrmandi en eftir situr minn-
ing um einstaklega góðan vin.
Elli Benna, eins og hann var
ávallt kallaður af sínum vinum,
var yndislegur félagi, ljúfur og
skemmtilegur. Elli var ávallt
hrókur alls fagnaðar á sinn hæv-
erska hátt, með afbrigðum orð-
heppinn og setti svip sinn á bekkj-
armótin og það síðasta í maí 2011
var engin undantekning þar á.
Þar fór Elli á kostum með
ógleymanlegum skemmtisögum
af sínu samferðafólki og ekki síst
sjálfum sér sem við bekkjarsystk-
ini hans ultum um af hlátri yfir.
Ætíð síðan þá, þegar við rifjum
upp þetta mót, þá er alltaf minnst
á Ella og brosað.
Elli var afbragðs námsmaður,
hæfileikaríkur og var alltaf boð-
inn og búinn að aðstoða í félagslíf-
inu. Í hans huga voru ekki til
vandamál, bara lausnir. Þrátt fyr-
ir sína afburðahæfileika þá var
hann ætíð hógværðin uppmáluð,
svo einstaklega fágaður piltur.
Hæfileikar hans fengu að njóta
sín í svo mörgu. Hann stundaði
fótbolta af kappi, spilaði í lúðra-
sveitinni, tók þátt í barnastúk-
unni, barnaleikritunum í grunn-
skóla og svona mætti lengi upp
telja.
Snemma beygðist krókurinn til
þess er verða vildi. Ella var mjög
annt um dýr og fengu mörg hver
góða aðhlynningu hjá honum á
æskuárunum í Hólminum. Skipti
ekki máli hvers kyns var, mýs,
grútarblaut æðarkolla, hundar
eða kettir sem átti að lóga en
hann bjargaði með því að taka í
fóstur. Velferð dýra var honum
ætíð afar hugleikin.
Það fór framhjá fáum að Elli
var mikill Liverpool-aðdáandi og
eins og hann orðaði það svo
skemmtilega sjálfur að „maður
þarf stórt og sterkt hjarta til að
halda með Liverpool“, það átti
svo sannarlega við um hann.
Elsku Anna, synir og fjöl-
skylda, sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Hugur
okkar er hjá ykkur á þessum erf-
iðu tímum. Megi Guð og góðar
vættir fylgja ykkur. Minningin
um prúðan pilt lifir í hjörtum
okkar sem hann þekktum.
Fyrir hönd bekkjarfélaga
Grunnskólans í Stykkishólmi, ár-
gangi 1967,
Hrannar Pétursson.
Haustið 2004 hóf göngu sína
við Menntaskólann á Ísafirði nýr
nemendahópur á málmiðnbraut.
Eins og gengur var nemendahóp-
urinn ólíkur. Einn af nemendun-
um var Þröstur Þórisson, frændi
minn, sem eins og pabbi hans og
afi hafði valið sér málmiðn að
læra. Þröstur var dagfarsprúður
drengur með afbrigðum og bros-
mildur. Hann var duglegur nem-
andi og einstaklega laginn við
smíðarnar enda sóttist honum
námið vel.
Að grunnnámi loknu hélt
Þröstur áfram námi í stálsmíði og
fór á námssamning hjá 3X
Technology á Ísafirði. Hann út-
skrifaðist sem stálsmiður frá MÍ
vorið 2008 og lauk sveinsprófi í
júní sama ár.
Það er alltaf gaman að fylgjast
með nemendum sínum vaxa og
dafna í námi og starfi. Ég hafði
gott tækifæri til að fylgjast með
Þresti eftir að námi lauk en
Menntaskólinn á Ísafirði er í
góðri samvinnu við 3X Techno-
logy þar sem Þröstur vann.
Þröstur stóð sig vel, eins og hans
var von og vísa, og það var gaman
að sjá til hans við smíðarnar.
Það var erfitt símtal sem ég
fékk fyrir páskana og fékk fregn-
ir af sviplegu fráfalli Þrastar. Á
stundum sem þessum verður
manni orða vant því það er sárt
að horfa á eftir vel gerðum ung-
um manni sem átti framtíðina
fyrir sér í leik og starfi. Þresti
Þórissyni þakka ég góða við-
kynningu. Við Gósý sendum for-
eldrum hans, systur og fjölskyld-
unni allri hugheilar
samúðarkveðjur og biðjum Guð
að styðja þau og styrkja í þeirra
miklu sorg.
Tryggvi Sigtryggsson,
málmiðnkennari við MÍ.
MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. APRÍL 2013
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýju og vináttu við andlát og útför
yndislegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
UNNAR BENEDIKTSDÓTTUR,
Hvassaleiti 58,
Reykjavík.
Erla Magnúsdóttir, Örn Þórhallsson,
Guðrún S. Magnúsdóttir, Jón Sveinsson,
Þuríður Magnúsdóttir, Björn Árni Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN LILJA ÞÓRARINSDÓTTIR,
Grund,
andaðist í Barmahlíð, Reykhólum miðvikudaginn 3. apríl.
Útförin fer fram frá Reykhólakirkju föstudaginn 12. apríl kl. 14.00.
Unnsteinn Hjálmar Ólafsson,
Guðmundur Ólafsson, Ásta Sjöfn Kristjánsdóttir,
Hekla Karen, Tindur Ólafur,
Ketill Ingi og Kristján Steinn.