Morgunblaðið - 26.04.2013, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. APRÍL 2013
✝ Grétar EmilIngvason fædd-
ist í Gíslholti í Holt-
um í Rangár-
vallasýslu 26.
september 1921.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
17. apríl 2013.
Foreldrar hans
voru Ingvi Brynj-
ólfsson bóndi, f. 16.
mars 1886, d. 30.
maí 1964 og Sólrún Nikulásdótt-
ir, f. 27. feb. 1894, d. 12. ágúst
1973. Systkini Grétars sam-
mæðra eru Alfífa Olga Sigríður
Benediktsdóttir, f. 4. ágúst
1912, d. 23. apríl 1989. Hjalti
Benediktsson, f. 2. júlí 1915, d. 2.
jan. 1989. Börn Ingva og Sól-
rúnar eru Bryndís, f. 8. nóv.
1919, d. 1934. Ingunn, f. 17. júlí
1924. Sigurður, f. 26. ágúst
1926, d. 21. apríl 2000. Gunnar,
f. 31. jan. 1931.
Hinn 27. ágúst 1949 kvæntist
Grétar Dagbjörtu Elsu Ágústs-
dóttur, f. 27. ágúst 1926, d. 29.
Grétar ólst upp fyrstu fjögur
ár sín í Gíslholti í Holtum í
Rangárvallasýslu. 1926 fluttist
fjölskyldan frá Gíslholti í Hlið-
snes í Bessastaðahreppi. Grétar
vann öll almenn störf á búinu,
og margar ferðir fór hann 9 til
10 ára gamall inn í Hafnarfjörð
og til Reykjavíkur með nýjar
kartöflur, rófur og mjólk á hest-
vagni. 18 ára tók hann við plássi
föður síns á togaranum Ar-
inbirni Hersi vetrarvertíðina
1939. Sumarið 1940 og 41 var
hann á síldarvertíð á Siglufirði á
mótorbátnum Má frá Hafn-
arfirði. 1942 og 43 vann hann al-
menna verkamannavinnu þar til
hann fór á Reykjaskóla veturinn
1943-44 og síðan í Samvinnu-
skólann í Reykjavík 1944-46.
Hann starfaði hjá Endurskoð-
unarskrifstofu N. Manscher í
Reykjavík frá því í maí 1946 til
des. 1947. Grétar var fyrsti aðal-
bókari Loftleiða, frá des. 1947
til júní 1954. Hann var aðalbók-
ari og síðar skrifstofustjóri frá
1954 til 1991 hjá Áburðarverk-
smiðjunni. Hann stofnaði Sápu-
gerðina Sám 1964 sem Brynj-
ólfur sonur hans á og rekur í
dag.
Útför Grétars fer fram frá
Garðakirkju í dag, 26. apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
ágúst 2011. Börn
þeirra eru: a) Yngvi
Rúnar, f. 28. jan.
1950. Fyrri kona
hans er Auður
Jónsdóttir, f. 31.
júlí 1950. Dætur
þeirra eru: Dag-
björt Elsa, f. 3. des.
1970. Jónína Björg,
f. 6. apríl 1976.
Seinni kona Yngva
er Virgina Karen
Zimbler, f. 16. júní 1955. Synir
þeirra Emil Yngvi Gretarsson, f.
27. júní 1981. Gary Lee Gret-
arsson, f. 23. sept. 1983, b)
Ágúst Már (Anna Margrét), f. 9.
jan. 1953. Maki: Þórhildur Óla-
dóttir, f. 8. júlí 1952. Þau skildu.
Börn þeirra eru Sólrún, f. 30.
ágúst 1977. Hannes Óli, f. 2. feb.
1981, c) Brynjólfur, f. 13. mars
1958. Maki: Elín Sigrún Guð-
mundsdóttir, f. 23. okt. 1955.
Börn þeirra: Sigrún, f. 13. apríl
1984. Grétar, f. 3. apríl 1988.
Barnabörn Grétars eru 8 og
barnabarnabörnin eru 12.
Komu Grétars og Elsu móð-
ursystur minnar vestur í Hólm
var alltaf beðið með mikilli eft-
irvæntingu. Með þeim komu
ferskir vindar að sunnan, orka,
kraftur, gleði og glettni. Grétar
taldi heldur aldrei eftir sér að
leika við okkur krakkana, láta
reyna á kraftana, taka glímu,
nokkur fangabrögð og glettast
við okkur með ýmsum hætti.
Allir voru jafnir í hans huga.
Ekki var farið í manngreinaálit
og kom hann fram við börn eins
og fullorðna.
Vorið hófst með komu Grét-
ars og vina hans í árlega eggja-
ferð í Breiðafjarðareyjar. Þar
var Grétar foringinn. Oft fékk
maður að fara með. Það voru
ógleymanlegar stundir á slóðum
forfeðranna, sem byggðu
Breiðafjarðareyjar af miklu
harðfylgi, oft við þröngan kost.
Fyrir nokkrum árum tókum við
nokkrir frændurnir síðan upp
þennan sið Grétars og félaga að
fara á vorin á kunnar slóðir í
eggjaleit.
Á hverju sumri hélt Grétar
svo til silungsveiða, oft einn
fullorðinn með krakkaskarann
og sló aldrei slöku við að leið-
beina og aðstoða við veiðarnar.
Oft varð fyrir vikið lítið úr hans
eigin veiðiskap. Þrátt fyrir það
var hann ætíð jafn glaður eftir
hverja veiðiferð, sérstaklega ef
veiðin var góð hjá okkur krökk-
unum.
Dyrnar á heimili Elsu og
Grétars í Hlíðargerði 13 stóðu
alltaf opnar fyrir ættingja og
vini. Það var eins og manns
annað heimili og þegar kom að
skólagöngu í Reykjavík, kom
ekki annað til greina en að búa
hjá þeim. Orðið leiga var
óþekkt fyrirbrigði í Hlíðargerð-
inu.
Grétar var glæsilegur á velli,
sjálfsöruggur, með góða nær-
veru, sterklegur og með þétt
handartak. Fas hans bar öll
merki manns sem vissi hvað
hann vildi og var öllum til eft-
irbreytni sem því kynntust.
Að leiðarlokum þakka ég fyr-
ir alla þá aðstoð og leiðsögn
sem Grétar veitti mér og fyrir
að hafa verið ungum manni stoð
og stytta við að stíga sín fyrstu
spor í heimi fullorðinna.
Blessuð sé minning Grétars
E. Ingvasonar.
H. Ágúst Jóhannesson.
Tilviljanir geta haft mikil
áhrif á lífshlaup manna. Þetta
segi ég vegna þess að segja má
að það hafi verið algjör tilviljun
að vorið 1963 var ég ráðinn í
söludeild Áburðarverksmiðj-
unnar í Gufunesi, þá búinn að
ljúka fyrra vetri náms í Sam-
vinnuskólanum, Bifröst. Þessi
tilviljun varð til þess að ég
kynntist heiðursmanninum
Grétari Ingvasyni, skrifstofu-
stjóra og fyrrverandi aðalbók-
ara, sem við kveðjum í dag.
Kynnin við Grétar og annan
heiðursmann, Hjálmar Finns-
son framkvæmdastjóra, urðu til
þess að eftir brautskráningu frá
Bifröst, vorið 1964, var ég ráð-
inn sölustjóri í Gufunesi. Ég
dreg enga dul á að samskiptin
við þessa góðu menn, og annað
starfsfólk Áburðarverksmiðj-
unnar ollu straumhvörfum í lífi
mínu. Nokkrir góðir skólafélag-
ar mínir frá Bifröst fóru í fram-
haldsnám að loknu prófi, en
mér lá á að fara að afla tekna,
þar sem ég var þá þegar kom-
inn með fjölskyldu. Segja má að
framhaldsnám mitt hafi ég
stundað undir handleiðslu Grét-
ars vinar míns, þegar ég fljót-
lega söðlaði um og gerðist aðal-
bókari verksmiðjunnar.
Kennarar auk Grétars, þeir
Hjálmar Finnsson og Svavar
Pálsson, löggiltur endurskoð-
andi. Hjá þessum heiðursmönn-
um var ekkert sem hét hér um
bil, eða næstum því, allt skyldi
vera nákvæmt og standast
ströngustu kröfur.
Þar sem ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi síðar að kynn-
ast einstaklega hagnýtu og
góðu námi Háskólans á Bifröst,
leyfi ég mér að gerast svo kok-
hraustur að jafna þeirri auknu
bókhaldsþekkingu sem ég öðl-
aðist hjá Grétari á sjöunda ára-
tug liðinnar aldar, við grunngr-
áðu háskólamenntunar. Grétar
var einstaklega glöggur, marg-
reyndur og góður bókari, og
ákvað að skóla nú strákinn úr
Bifröst þannig að bókhaldið
gæfi áfram glögga mynd af
rekstri og efnahag verksmiðj-
unnar. Hvort það tókst, er ann-
arra um að dæma, en víst er að
kennarinn kunni sitt fag fram í
fingurgóma.
Fyrir þetta góða uppeldi verð
ég Grétari ævinlega þakklátur,
og minnist hans með miklum
hlýhug. Við leiðarlok koma upp
í hugann margháttaðar góðar
minningar, m.a. sérstaklega
ánægjuleg samskipti við hann
og annað starfsfólk í Gufunesi,
ferðalögin okkar skemmtilegu
víða um land, en síðast en ekki
síst var það mitt gæfuspor að
eignast hann að vini. Ég veit
því að það verða mér þung spor
í dag að bera hann síðasta spöl-
inn til grafar í kirkjugarðinn að
Görðum, skammt frá æsku-
heimili hans á Álftanesi. En allt
hefur víst sinn tíma, þ. á m. líf
okkar allra. Innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu hans allr-
ar. Í mínum huga er og verður
minning Grétars Ingvasonar
ætíð sveipuð ljóma. Far í friði,
vinur sæll.
Óli H. Þórðarson.
Elsa og Grétar og fjölskylda í
Hlíðargerði 13 eru hluti af
fyrstu minningum mínum. Ég
var eina barn mömmu og pabba
í rúm 5 ár og fannst því frekar
dauft í Skipasundinu. Við
mamma löbbuðum því oft eða
tókum strætó í stuðið í Hlíð-
argerði 13. Heimili þeirra Elsu
og Grétars stóð okkur opið sem
og öðrum ættingjum og vinum,
þar var gott og skemmtilegt að
dvelja. Grétar var með mynd-
arlegri mönnum, alltaf glaður
og til í að grínast og gantast.
Hann var líka hugrakkur,
kvartaði aldrei, og alltaf boðinn
og búinn til að rétta hjálpar-
hönd. Þegar pabbi og mamma
byggðu húsið á Laufásvegi 16,
þá var verið að skipta um eld-
húsinnréttingu hjá vinum þeirra
Elsu og Grétars í Hlíðargerði
15. Fengu þau þá gömlu gefins
og gáfu okkur hana. Sendu
hana vestur, létu setja upp á
Laufásvegi 16 og fengu síðan
málara til að mála hana. Mér
fannst þessi innrétting alltaf
falleg. Þetta var ómetanleg
hjálp, takk aftur elsku Grétar
og Elsa. Þau frænka og Grétar
voru í mínum huga alltaf eins
og nýtrúlofuð, falleg saman.
Eftir að við fluttum vestur
var Grétar vorboði í mörg ár,
hann kom þá ásamt vinum sín-
um í eggjatínslu. Það var svo
gaman að fá hafa þá, þeir voru
eldhressir og kátir, og alls kon-
ar eggjastúss kringum þá því
það þurfti að sortera eggin.
Amma bakaði stafla af pönnu-
kökum úr eggjunum, sem gikk-
urinn og pönnukökuaðdáandi
nr. 1, ég, gat þó ekki borðað,
því amma sparaði ekki eggin,
enda nóg af þeim, þannig að
pönnukökurnar urðu appelsínu-
gular, nokkuð sem mér leist
engan veginn á.
Minning um góðan, hugrakk-
an og skemmtilegan Grétar
mun lifa. Hann var einn af þeim
sem gerðu lífið skemmtilegra.
Ég og fjölskylda mín sendum
börnum Grétars og Elsu og af-
komendum öllum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigríður Hanna
Jóhannesdóttir.
Grétar Emil
Ingvason
✝ Magnús Þor-steinn Karlsson
fæddist í Reykjavík
4. júlí 1936. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
13. apríl 2013.
Foreldrar hans
voru Þorgerður
Magnúsdóttir, f. 3.
júní 1903 í Skáney,
Reykholtsdalshr.,
Borg., d. 22. júlí
1980 og Karl J. Jónsson, bif-
reiðastjóri og dyravörður, f. 19.
jan. 1898 í Reykjavík, d. 12.
mars 1979. Föðurfor.: Vigdís Ei-
ríksdóttir og Jón Magnússon,
kaupmaður í Reykjavík. Móð-
urfor.: Sigríður Halldórsdóttir
og Magnús Rögnvaldsson, bóndi
á Brennistöðum í Flókadal,
Reykholtsdalshr. Systir Magn-
úsar er Erla Vigdís Karlsdóttir,
f. 3. nóv. 1929 í Reykjavík.
Magnús kvæntist 10. des.
1966, Önnu Ernu Bjarnadóttur,
ar Anton, f. 2000 með Berglindi
Stefánsdóttur. Önnur dóttir
Magnúsar er: Hjördís Björk, f. 7.
okt. 1966, maður hennar er
Barði Már Barðason. Börn Hjör-
dísar eru: Brynja Björk, f. 1990,
Daníel Bergmann, f. 1993, Birg-
ir Theodór, f. 1995 og Baldvin
Freyr, f. 1995.
Seinni sambýliskona Magn-
úsar er Anna María Sam-
úelsdóttir, f. 1. des 1941.
Magnús var við vélvirkjanám
í Iðnskólanum í Reykjavík 1954-
58, lauk vélstjóraprófi í Vél-
skóla Íslands og prófi í Tollskóla
Íslands 1966. Hann vann á véla-
verkstæði Reykjavík-
urflugvallar 1959-60 en starfaði
síðan við vélvirkjun í Ástralíu til
1964 og var því næst rennismið-
ur og viðgerðarmaður á norsku
olíuskipi í eitt ár. Hann vann í
Fiskiðjuverksmiðju Einars Sig-
urðssonar í Vestm.eyjum 1965-
66 en var starfsmaður Tollgæsl-
unnar í Reykjavík frá 1966. Síð-
ustu árin vann hann hjá
Steypustöðinni og sá um viðhald
og viðgerðir á steypudælum og
bílum.
Útför Magnúsar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 26. apr-
íl 2013, og hefst athöfnin kl. 13.
f. 16. apríl 1943 í
Vestm.eyjum, d. 3.
feb. 1996. For-
eldrar hennar voru
Kristín Ein-
arsdóttir, f. 29. apr-
íl 1914 á Steinavöll-
um í Flókadal,
Skag., d. 7. feb.
1995 og Bjarni
Bjarnason rak-
arameistari, f. 12.
maí 1916 í Vest-
m.eyjum, d. 26. des. 1998. Börn
Magnúsar og Önnu Ernu eru: 1)
Kristín Björk, f. 7. nóv. 1965 í
Vestm.eyjum, búsett í Hafn-
arfirði, gift Páli G. Arnar og á
með honum dæturnar Aldísi
Ernu, f. 1992, Berglindi Elinóru,
f. 1994 og Silju Björk, f. 2000, 2)
Þröstur, f. 12. okt. 1971 í
Reykjavík, búsettur í Noregi,
kona hans er Auður Árný Ólafs-
dóttir og á með henni dæturnar
Söru, f. 2006 og Ingibjörgu, f.
2010. Fyrir átti hann soninn Ív-
Í dag, 26. apríl, verður hann
pabbi borinn til grafar. Minning-
arnar streyma fram og margt
kemur upp í hugann. Ég er ein af
þessum heppnu manneskjum
sem eiga mjög góðar æskuminn-
ingar. Einhvern veginn finnst
mér að alltaf hafi verið gott veð-
ur á mínum barnsárum, ástúð og
umhyggja og umfram allt öryggi.
Það sem einkenndi hans kar-
akter var létt fas, ljúfmennska og
snyrtimennska. Hann var mús-
íkalskur og spilaði á sínum yngri
árum á klarinett í Hljómsveitinni
Kátum Félögum. Hann var mikill
handverksmaður og lék sér að
því að gera við vélar og vinna alls
kyns handverk. Bílar voru hans
áhugamál og oftar en einu sinni
gerði hann upp ónýta bíla og kom
þeim í gott ökufært ástand.
Fyrsti bíllinn minn var einmitt
bíll sem hann keypti ónýtan og
lagfærði.
Ég man þegar pabbi var að
kenna mér að hjóla á tvíhjóli í
fyrsta skipti. Við vorum stödd í
Vestmannaeyjum og hann
teymdi mig upp og niður Heið-
arveginn. Ekki gekk þetta áfalla-
laust fyrir sig, því þrátt fyrir
hjálpardekkin þá datt ég alloft af
hjólinu og mikið reyndi á þolin-
mæði okkar beggja en hann gafst
aldrei upp.
Ég var mikil pabbastelpa og
fannst hann rosalega skemmti-
legur og fyndinn. Hann var æv-
intýragjarn og elskaði að koma
okkur á óvart. En hann var líka
þver og þrjóskur og oft mættust
stálin stinn ef okkur sinnaðist.
Hvorugt okkar gaf sig og þá
þurfti mamma að koma inn í mál-
ið og leysa það.
Pabbi og mamma voru mjög
hamingjusöm, þau voru miklir
vinir og samheldin hjón. Þau
nutu þess að ferðast saman og
heimilið okkar var fallegt og mik-
il umhyggja borin fyrir öllum
fjölskyldumeðlimum. Mamma
var afbragðs góður kokkur og
pabbi sem kunni ekkert að elda
naut góðs af því.
Það er aldrei auðvelt að kveðja
sína nánustu en minningarnar
sem eftir standa eru ómetanleg-
ar og er ég þakklát því að hafa
átt góðan föður sem reyndist mér
vel. Blessuð sé minning hans.
Kristín Björk Magnúsdóttir.
Elsku afi minn. Núna þegar
þú ert farinn frá okkur fer ég að
hugsa um allar góðu minningarn-
ar. Það sem kemur mér fyrst í
huga er þegar þú komst alltaf í
sunnudagsmat til okkar þegar ég
var yngri. Þegar þú komst þá
hlupum við Aldís á móti þér fagn-
andi því að okkur fannst svo
gaman að fá þig í heimsókn og að
fá að hitta þig. Ég man eftir
nammihringnum sem þú gafst
okkur á hverjum sunnudegi þeg-
ar þú komst. Ég man hvað þú
varst alltaf hress og skemmtileg-
ur og hvað hláturinn þinn var
skemmtilegur og fékk mann til
þess að brosa. Ég man eftir
nammikrúsinni sem þú leyfðir
okkur systrunum alltaf að laum-
ast í þegar mamma sá ekki.
Þín verður sárt saknað, elsku
afi, en gott er að hugsa að þú sért
kominn til ömmu þar sem þér líð-
ur vel. Hvíldu í friði.
Berglind Elinóra.
Elsku afi, það er skrítið að
hugsa til þess að þú sért farinn
frá okkur, en svona er víst lífið.
Eftir standa góðar minningar
sem ég er mjög þakklát fyrir að
eiga. Ég gleymi aldrei hvað þú
elskaðir að koma í pönnukökur
með sultu og rjóma hjá mömmu
um helgar, eða þegar þú ákvaðst
að mála húsið þitt í Hraunbæn-
um bleikt. Ekki má heldur
gleyma nammikrúsinni sem ég
og Berglind fengum alltaf að
stelast í þegar við komum í heim-
sókn. Ég er glöð að ég fékk að
kveðja þig áður en þú fórst því ég
veit að ég var ekki dugleg að
koma að heimsækja þig eftir að
þú varðst mikið veikur, mér
fannst bara svo erfitt að sjá hvað
sjúkdómurinn var að gera þér.
En mér líður betur að hugsa til
þess að þú sért á góðum stað með
ömmu Ernu.
Ég mun sakna þín, elsku afi
minn, hvíldu í friði.
Aldís Erna.
Það eru kaflaskil í lífi Krist-
ínar vinkonu minnar nú þegar við
kveðjum Magnús föður hennar.
Þrettán ár eru liðin frá því að
Erna mamma hennar lést. Ég er
ekki í vafa um að nú hafa for-
eldrar hennar sameinast á ný, ef
för okkar er heitið á annað til-
verustig eftir þessa jarðvist.
Ég var daglegur gestur á
æskuheimili Kristínar vinkonu
minnar í Hraunbænum. Þar voru
hefðir í heiðri hafðar, Erna var
heima við meðan Kristín og
Þröstur voru lítil og Magnús
færði björg í bú.
En Magnús var ekki einungis
hefðbundinn faðir á sjöunda ára-
tug síðustu aldar, því hann átti
sér ævintýralega fortíð. Hann
hafði búið í Ástralíu, siglt um
heimsins höf og séð nánast allan
heiminn. Það var ekki lítið
spennandi að litast um í forstofu-
herberginu þar sem heimilisfað-
irinn réð ríkjum, efst í huga er
forláta uppstoppaður krókódíll
sem svo sannarlega prýddi ekki
neitt annað heimili í Árbænum á
þessum tíma.
Þó maður eyddi nú ekki mikl-
um tíma í að velta fyrir sér sam-
skiptum foreldra og tilhögun full-
orðna fólksins á þessum aldri
skynjaði maður alla tíð sam-
heldnina milli þeirra hjóna. Þau
áttu einstakt og fallegt samband,
voru sálufélagar og sjálfum sér
nóg. Magnús missti mikið þegar
Erna lést, og var í raun aldrei
samur.
Magnús og Erna voru sam-
hent í uppeldi barnanna, fylgdust
vel með námi og félagslífi þeirra.
Við vinkonurnar nutum góðs af,
því foreldrar Kristínar töldu ekki
eftir sér að sækja okkur seint á
nóttu eftir skólaböllin. Þetta var
ekki algengt í þá tíð, en sýndi vel
það traust sem ríkti milli Krist-
ínar og foreldra hennar. Kristín
og Palli hafa reyndar haft sama
háttinn á með dæturnar þegar
þær fóru að sækja framhalds-
skólaböllin.
Elsku Kristín mín, það er gott
að eiga fallegar minningar um
góða foreldra. Ég sendi ykkur
Palla og dætrunum, Þresti og
fjölskyldu, mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Hugur minn er
hjá ykkur.
Sólveig Ólafsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Alltaf er það þannig þegar ein-
hver fellur frá að minningar og
myndbrot fljúga hjá. Margar
góðar stundir áttum við með
þeim Magga, Ernu, Kristínu
Björk og Þresti. Fórum í útileg-
ur, þau með fína tjaldvagninn, og
þá var allt klárt á núll einni en við
vorum nú aðeins lengur með
tjald og himin og fortjald. Maggi
skildi ekkert í okkur að fá okkur
ekki vagn. Hann var alltaf svo
mikill bílakarl og var mikið úti í
skúr, þar var svo fínt að ekki
hefði sést blettur á hvítum sokk-
um ef maður hefði farið úr skóm.
Einu sinni tók hann bilaðan bíl
hjá okkur og fór yfir hann allan
þannig að hann var sem nýr. Þau
Erna voru góð heim að sækja,
hollustan í fyrirrúmi og smá kaffi
eða öl með. Gaman var að fá að
sjá slides-myndirnar og allar
gömlu kvikmyndirnar á vegg.
Elsku Kristín, Palli og dætur,
Þröstur, Auður og börn, megi
guð og góðir vættir gefa ykkur
styrk.
Elsku Maggi takk fyrir allt,
knúsaðu Ernu frá okkur Guð
geymi þig.
Einar og Ester.
Magnús Þ.
Karlsson