Morgunblaðið - 26.04.2013, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. APRÍL 2013
✝ Sigríður ÓskGeirsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. desember 1956.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 10.
apríl 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Geir Guð-
laugur Jónsson,
vélstjóri, f. 5. jan-
úar 1928 á Ak-
ureyri, d. 18. febrúar 1975 í
Reykjavík, og Signý Þ. Ósk-
arsdóttir, leikskólakennari, f.
19. maí 1930 í Reykjavík.
Systkini Sigríðar Óskar eru
María Jóna, f. 15. mars 1960 í
Reykjavík, d. 3. febrúar 2003 í
Reykjavík og Þorkell Guð-
laugur, f. 26. maí 1961 í
borg. Síðustu árin stundaði hún
af krafti handavinnu, söng,
leikfimi og sund hjá Þjónustu-
miðstöð Sjálfsbjargar. Sigríður
unni ferðalögum og stundaði
þau eftir því sem heilsa leyfði.
Hún ferðaðist víða um landið
og til útlanda með eiginmanni
sínum og fjölskyldu. Börnin í
stórfjölskyldunni voru auga-
steinar hennar. Hún fylgdist
ávallt vel með frændsystkinum
sínum og síðar börnum þeirra
og enginn hátíðisdagur í lífi
þeirra fór framhjá henni. Á
yngri árum tók hún virkan þátt
í starfi Íþróttafélags fatlaðra í
Reykjavík. Hún var einn af
stofnfélögum Hala-leikhópsins
og tók þátt í allflestum upp-
færslum á meðan hún hafði
orku til. Hún var einnig stofn-
félagi í Vegmóði, fjöl-
skyldugönguklúbbnum langlífa,
sem stofnaður var 1968.
Útför Sigríðar Óskar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag,
26. apríl 2013, og hefst athöfn-
in kl. 13.
Reykjavík. Börn
Þorkels eru Egill,
f. 1986 og Agnes, f.
1989.
Þann 2. júní
1979 giftist Sigríð-
ur Ósk Jóni Eiríks-
syni, fulltrúa, f. 4.
júní 1954 og voru
þau gift í 31 ár.
Sigríður lauk
grunnskólaprófi
frá Álftamýr-
arskóla. Hún var tvo vetur í
Húsmæðraskólanum á Staðar-
felli. Síðar vann hún í verk-
smiðju Nóa-Síríusar en starfaði
lengst af á Reykjalundi, hvort
tveggja við aðhlynningu og í
plastverksmiðju Reykjalundar.
Hún vann einnig um nokkurra
ára skeið í leikskólanum Folda-
Elskuleg frænka mín, syst-
urdóttir, Sigríður Ósk Geirs-
dóttir er látin eftir stutta
sjúkrahúsvist. Sigríður Ósk, eða
Sigga frænka eins og hún var
jafnan kölluð, var fædd 17. des-
ember 1956, fyrsta barnabarn
foreldra minna og dóttir elstu
systur minnar. Ég er langyngst-
ur minna systkina, aðeins 5 ár-
um eldri en Sigga. Ég fékk alla
athygli minna nánustu í fimm
ár. Fyrsta tilfinning afbrýðisemi
kom í ljós þegar Sigga frænka
fæddist. Tróð mér inn á flestar
myndir sem teknar voru af litlu
stúlkunni. Hin litfríða og ljós-
hærða frænka óx úr grasi og
stolt mitt óx samhliða því. Ég
var afar montinn yfir nýju syst-
ur minni eins og ég jafnan
kynnti hana fyrir nágrönnunum.
Fyrsta árið bjó hún ásamt for-
eldrum í mínum foreldrahúsum.
Síðar fluttu þau að Vesturvalla-
götu þar sem bættust við systk-
inin María Jóna og Þorkell Guð-
laugur. Þær voru ófáar stundir
sem ég dvaldi þar. Sjómanns-
konan Ninna var oft ein með
börnin, mig og Fanneyju systur,
sem næst mér var í aldri. Af-
brýðisemin hvarf fyrir gleði og
tilhlökkun að hitta frændsystk-
inin. Ninna og Fanney höfðu
einstakt lag á börnum og kunnu
ógrynni laga og texta sem þær
spiluðu og sungu fyrir okkur.
Sigga var mjög lagviss og kunni
alla texta og söng manna hæst.
Snemma á ævi Siggu frænku
kom í ljós sjúkdómur sem háði
henni alla ævi og setti mark á
hana og fjölskylduna. Sá sjúk-
dómur lagðist á taugakerfið og
skerti færni hennar jafnt og
þétt alla tíð. Þrátt fyrir fötlun
hélt Sigga ætíð glaðværð sinni
og bjartsýni. Yngri systir henn-
ar, María Jóna lést fyrir nokkr-
um árum, langt fyrir aldur
fram. Andlát hennar og föður-
missir var mikið áfall fyrir
Siggu og alla hennar fjölskyldu.
Stuðningur móður hennar var
einstakur og aðdáunarverður.
Aldrei kvartað eða lagst í þung-
lyndi. Stundum held ég að mest
sé lagt á þá sem ríkastir eru af
æðruleysi. Þær mæðgur kunnu
listina að finna sólskinsblett í
heiði og setjast þar niður og
gleðjast. Gegndi sumarhús móð-
urfjölskyldunnar og mörg ferða-
lög þeirra mæðgna stóru hlut-
verki.
Sigga frænka var afar frænd-
rækin, sýndi yngri frændsystk-
inum sínum mikla hlýju og um-
hyggju. Hennar aðalsmerki var
einstök góðvild, trygglyndi og
fáguð framkoma. Hún vildi öll-
um vel. Hún var orðvör, lagði
engum illt orð í munn. Það er
einstakt afrek að berjast í gegn-
um brimrót lífsins án þess
nokkurn tíman að beita stórum
orðum og athöfnum í samskipt-
um við annað fólk. Það var mik-
ill heiður að vera svaramaður
við brúðkaup hennar og Jóns.
Sigga frænka hefur alla tíð sýnt
mér mikla ræktarsemi og virð-
ingu. Nærvera hennar var ein-
staklega góð og gefandi. Oft
rifjaði hún upp sögur langt aft-
ur í fortíð sem ég hafði löngu
gleymt, ætíð voru það sögur af
skemmtilegum atvikum í okkar
lífi. Hún var ótrúlega minnug á
smáatriðin í frásögn sinni, smá-
atriði sem gáfu frásögninni
nauðsynlegt vægi.
Ég kveð mína elskulegu
frænku. Minning um heilsteypta
manneskju og einstaka frænku
mun lifa í minningunni. Ég
votta systur minni og bróður
Siggu og öðrum ástvinum mína
dýpstu samúð.
Skarphéðinn Óskarsson.
Okkur langar að minnast
frænku okkar Sigríðar Óskar
Geirsdóttur með nokkrum orð-
um. Það er alltaf ósanngjarnt
þegar einhver sem manni þykir
vænt um fellur frá en þótt lík-
ami þeirra sé farinn þá lifir
minningin áfram.
Við systkinin eigum ótal góð-
ar minningar um Siggu frænku
okkar sem okkur þótti ótrúlega
vænt um.
Þegar við vorum lítil bjó
Sigga í Breiðholtinu með Jónda
og Bonny, litlum púðluhundi
sem Siggu þótti rosalega vænt
um. Við fórum oft í heimsókn
með ömmu Ninnu og Maju í
Breiðholtið en það skemmtileg-
asta sem við gerðum var að sitja
inni í eldhúskróknum og spila.
„Hæ gosi“ og „langavitleysa“
urðu oftast fyrir valinu. Í okkar
„Hæ gosa“ var ekki blístrað
þegar drottningin kom á borðið,
en ástæðan fyrir því var að
hvorki Sigga né Maja gátu
blístrað. Í staðinn sögðum við
„Hæ amma“ og lengi vel eftirá
héldum við systkinin að svona
ætti leikurinn að vera. Það
mætti segja að við hörfum lent í
nokkrum útistöðum við spila-
félaga seinna meir um hvort átti
að blístra eða heilsa ömmu.
Við deildum sameiginlegu
áhugamáli með Siggu en við
systkinin störfum bæði mikið í
leikhúsum og leiklist en Sigga
var í Halaleikhópnum og lék þar
í mörgum leikritum og þrátt
fyrir að hafa ekki leikið mikið
nýlega þá var hún alltaf til taks
og tilbúin að hjálpa. Okkar
helsta minning um Siggu á sviði
er þegar hún lék trúðinn Lævís
í leikritinu Trúðaskólinn. Ári
seinna tókum við systkinin þátt
í sömu sýningu og þar lék
Agnes sama hlutverk og Sigga
hafði gert hjá Halanum.
Sigga hefur alltaf verið dug-
leg að sækja allar sýningar sem
við höfum verið í og við gerðum
hið sama á móti. Hún hefur allt-
af stutt okkur í því sem við
gerðum og var alltaf tilbúin í
smáspjall.
Um páskana fórum við í
heimsókn til ömmu Ninnu og
eyddum þar deginum með
ömmu, pabba og Siggu. Þetta
var í síðasta sinn sem við hitt-
um Siggu okkar. Þetta var æð-
islegur dagur og mikil gleði
ríkti eins og alltaf þegar Sigga
var til staðar og var þessi dagur
frábær kveðjustund.
Okkur langar að birta texta
úr lagi sem Sigga söng mjög oft
og minnir það okkur á hana.
Blunda, barnið góða,
ég bæri vöggu hljóða;
svo þig dreymi dátt og blítt,
dilla eg þér hægt og þýtt.
Blunda, barnið góða.
Grein á víntré vænu,
þú vex í skrúði grænu;
út í heiminn brátt þig ber,
burt frá móðurhönd þú fer,
grein á víntré vænu.
Gleym ei æsku inni,
og eigi móður þinni;
mundu öll þín ævispor,
elsku barn, þitt Faðirvor.
Gleym ei æsku inni.
Elsku Sigga okkar, hvíldu í
friði og skilaðu kveðju frá okk-
ur til Maju.
Agnes og Egill.
Við ævilok ættingja og vinar
gefst okkur tækifæri, þótt sárt
sé, til þess að staldra aðeins við,
glugga í minningar okkar og
orna okkur við ljúfar, liðnar
stundir með þeim sem genginn
er. Upprifjun góðrar minningar
veitir sorgartættri sál skjól eitt
stundarkorn og skjólið stækkar
eftir því sem góðu minningarn-
ar eru fleiri. Þegar maður hefur
gengið samferða manneskju
eins og Siggu getur maður
fundið góða minningu til þess
að mæta sérhverri sorgarhugs-
un.
Sigga var elst barna-
barnanna í fjölskyldu Siggu
ömmu og Óskars afa. Við litlu
frændsystkinin uxum því öll úr
grasi undir vökulu auga Siggu,
sem bar hag okkar allra mjög
fyrir brjósti og fylgdist með
hverju okkar skrefi. Þar stóð
þétt við hliðina á henni Maja
systir hennar og samhentar
systurnar slógu í gegn hjá okk-
ur ungviðinu við hvert tækifæri.
Á meðan við eltumst og
styrktumst, þá gaf Sigga eftir
fyrir sjúkdómi sínum. Þrátt fyr-
ir að veraldleg hlutverk okkar
ættu eftir að snúast við að
mörgu leyti, þá vorum við
áfram litlu frændur og frænkur
hennar sem hún elskaði og dáði
skilyrðislaust.
Svo kom næsta kynslóð og
Sigga ofurfrænka umfaðmaði
hana eins og okkur hin eldri áð-
ur. Öll afmæli, skírnir, ferm-
ingar og aðrir viðburðir hefðu
verið hálfkaraðir án Siggu. Hún
lagði allt í sölurnar til þess að
vera með hinni stóru fjölskyldu
sinni við sérhvert tækifæri.
Lóa mín og Fanney fengu að
njóta hennar Siggu frænku á
fyrstu misserum lífs síns. Ekk-
ert molar niður sorg og sút jafn
hratt og örugglega og samvistir
við grímulaus smábörnin. Þær
systur hlupu stystu leið inn að
hjartarótum Siggu enda kunni
Sigga orðið miklu fleiri sögur af
„stelpunum sínum“ heldur en ég
sjálfur. Þegar mikið gekk á hjá
Siggu, þá leitaði hugur hennar
til systranna og annarra barna
innan fjölskyldunnar. Það veitti
henni stundarfrið frá erfiðleik-
um sínum. Jafnvel þegar hin
efsta stund nálgaðist voru
Fanney og Lóa efst í huga
hennar og örsögur af þeim gáfu
Siggu hugarfró og linuðu sárs-
auka átakanna.
Siggu er sárt saknað og
hennar einstöku stöðu innan
fjölskyldunnar. Við þökkum fyr-
ir að hafa átt hana að og biðjum
Guð að blessa hana.
Karl Óskar Þráinsson,
Lóa Lind og Fanney Fjóla
Karlsdætur.
Árið 1974 kynntist ég ynd-
islegri vinkonu minni, henni
Siggu. Minningarnar leita á
hugann og söknuðurinn er mik-
ill. Í gegnum árin hef ég átt
góðar stundir með þér, elsku
Sigga mín, og er þakklát fyrir
þær. Þú varst barngóð og ljúf.
Synir mínir Hilmar Þór og Jón
Björn fengu að njóta þess að
vera með þér og Jónda, þið
pössuðuð þá oft fyrir mig. Oft
fórum við í ferðalög og nutum
þess að skoða landið okkar og
vera saman. Fyrir nokkrum ár-
um fórum við til Stöðvarfjarðar,
ég, þú og Jóndi, og vorum þar í
nokkra daga, við dvöldum á
Ekru, húsi ömmu minnar og
afa, og hundurinn ykkar, hún
Bonny, var líka með, þetta var
skemmtileg ferð. Í garðinum
hennar ömmu var rabbabari
sem við máttum taka með okkur
heim til að sulta. Við sátum
saman í moldinni í hvítum bux-
um og tíndum rabbabarann upp,
við vorum skítugar upp fyrir
haus, en þetta fannst okkur
mjög gaman og hlógum mikið.
Sigga missti systur sína fyrir
nokkrum árum sem var henni
mjög þungbært. María Jóna dó
úr sama sjúkdómi og Sigga.
Elsku Sigga mín, mig langar
að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum sam-
an í gegnum árin og vináttuna
sem aldrei brást. Guð geymi
þig.
Elsku Ninna, Dolli, Jóndi og
aðrir aðstandendur, ég sendi
ykkur hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Guðbjörg Halla
Björnsdóttir.
Mig langar til að minnast
með nokkrum orðum Sigríðar
Geirsdóttur, sem lést á Land-
spítalanum við Hringbraut 10.
apríl sl.
Sigríður eða Sigga eins og
hún var kölluð var búin að
stríða við erfið veikindi um
langan tíma, en mig langar til
að minnast hennar eins og ég
þekkti hana áður en veikindin
tóku yfirhöndina.
Við unnum saman um tíma á
Reykjalundi, hún sem aðstoð-
arstúlka við hjúkrun og ég sem
hjúkrunarfræðingur. Sigga var
einstaklega þægileg í umgengni
bæði við samstarfsfólk sitt og
sjúklinga. Hún hafði fallega
framkomu, var hlý og notaleg
við þá sem hún annaðist og
lagði metnað sinn í að mæta á
réttum tíma í vinnuna þó svo að
hún gengi ekki alltaf heil til
skógar. Ég tók fljótt eftir því að
hún hafði alltaf tíma til að
hlusta á sjúklingana, virtist
skilja þeirra þarfir og langanir
e.t.v. betur en við sem vorum
heil heilsu.
Ég minnist þessa tíma með
gleði, þakka henni samstarfið og
bið henni og fjölskyldu hennar
guðs blessunar.
María Guðmundsdóttir.
Sigríður Ósk
Geirsdóttir
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÓSK GUÐJÓNSDÓTTIR,
Nykhól Mýrdalshreppi,
síðast til heimilis á dvalarheimilinu
Hjallatúni í Vík,
andaðist miðvikudaginn 17. apríl.
Útförin fer fram frá Skeiðflatarkirkju í Mýrdal laugardaginn
27. apríl kl. 13.00.
Hörður Þorsteinsson,
Guðjón Harðarson, Jóhanna Jónsdóttir,
Jóhanna Þórunn Harðardóttir,Guðmundur Oddgeirsson,
Guðbjörg Klara Harðardóttir, Hlynur Björnsson,
Sigurlaug Linda Harðardóttir, Gunnar Vignir Sveinsson,
Steina Guðrún Harðardóttir, Jóhannes Gissurarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu vegna andláts
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐBJARGAR EYVINDSDÓTTUR,
Bræðraborgarstíg 9,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á deild A4 á Landspítalanum
í Fossvogi fyrir hlýhug og góða umönnun.
Laufey Ármannsdóttir,
Steinþór Ómar Guðmundsson, Jóhanna Jónsdóttir,
Einar Ármannsson, Ásdís Garðarsdóttir,
Freydís Ármannsdóttir, Helgi Sigurjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vináttu við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
SIGRÚNAR BJARNADÓTTUR,
Grænumörk 5,
áður Víðivöllum 5,
Selfossi.
Þá færum við einnig starfsfólki Heilbrigðisstofnunar Suðurlands
Selfossi og í Grænumörk 5 þakkir fyrir alúð og umhyggju.
Bjarni Sveinsson,
Júlíus Þór Sveinsson, Elín Gísladóttir,
Elsa Jóna Sveinsdóttir, Guðmundur Kristján Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Magnús Ásgeirsson er fallinn
frá.
Þau hjónin Magnús og Magn-
hildur Magnúsdóttir, Maggi og
Magga, hafa verið fastir félagar
okkar ferðahóps síðastliðinn aldar-
fjórðung. Á hverju ári fórum við að
minnsta kosti fimm ferðir að við-
bættum dagsferðum og stuttum
skreppum. Fimm nátta sumarferð-
ir voru dýrmæti og ekki síður var
frábært að aka um skínandi vetr-
arlandið og svífa upp jökulhlíðar og
horfa yfir veröldina allt á heims-
enda – eða janúarferðirnar í Þórs-
mörk við alls konar aðstæður og
erfiðleika. Alltaf var auðvitað
ánægjulegt að komast á ætlaðan
leiðarenda – en ferðin var í sjálfu
sér ætíð frábær þótt vetur kóngur
sneri út úr fyrirætlunum okkar og
menn kæmu þrekaðri heim en til
hafði staðið.
Í ferðum um öræfi Íslands á
sumri og vetri kemur margt óvænt
upp við erfiðari kringumstæður en
flestir eru vanir. Við slíkar aðstæð-
ur er gott að hafa einvalalið til
hvers sem er. Gegntrausta verk-
lagna einstaklinga með fjölþætta
reynslu sem grípa strax til aðgerða
og eru svo samhuga að úrlausnar-
áætlun sprettur næstum þegjandi
fram. Hver er á sínum stað og veit
Magnús Ásgeirsson
✝ Magnús Ás-geirsson húsa-
smíðameistari
fæddist 19. apríl
1947 í Kópavogi.
Hann lést á Land-
spítalanum 24.
mars 2013.
Magnús var jarð-
sunginn í kyrrþey
frá Hjallakirkju 3.
apríl 2013.
að um leið er haft
auga með hvort og
hvar frekara lið má
leggja. Með þannig
félögum er frábært
að ferðast og erfið
veður og torsótt
færð verða grípandi
sameiginleg við-
fangsefni og lausn
þeirra sameiginleg-
ur sigur og gleði
allra. Maggi var skjótur í viðbrögð-
um, verklaginn og úrræðagóður
þegar úr vöndu var að ráða. Í okk-
ar fámenna hópi er nú skarð fyrir
skildi þegar hann er fjarri.
Ferðir okkar eru farnar á vit
nýrrar upplifunar, nýs ævintýris.
Við söfnum endurminningum um
samstarf og lausnir, um bálviðri og
blíðviðri, harðan tjaldbotn og
fjallaskála. Um fornar slóðir og
nýjar leiðir, ofan í ófær hraun og
upp á sjónvíða fjallatinda, um af-
taka bylji og um logn og blíðu á jök-
ultoppum. Um eftirminnilega
daga. Hverja ferð endurförum við
aftur og aftur í huganum – íklædd
atgervi hennar, félagatengslunum
og ómi landslags og lífsljóði þess
ævintýris.
Þegar félagi fellur frá rifjast upp
sú margfalda sameiginlega gleði
sem við áttum saman og um hug-
ann fara hlýjar þakkir fyrir frá-
bæra samfylgd.
Gíslavinir senda Möggu innileg-
ar samúðarkveðjur og þakkir fyrir
samfylgd og ómetanlegt samstarf
og hjálp þeirra Magga sem sum
okkar hafa notið í áratugi en önnur
allt frá hans æskuárum.
Sjá myndasafn á vefslóðin-
nihttp://www.gopfrettir.net/open/
MagnusAsgeirsson
Gísli Ólafur Pétursson.