Morgunblaðið - 21.05.2014, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. MAÍ 2014
vegi 29, var alltaf opið hús fyrir
okkur vini Steins og ekkert mál
að bæta við nokkrum sísvöngum
strákum í mat eða kaffi.
Ég þakka fyrir tímann sem við
áttum saman í öll þessi ár og
stundirnar sem við vorum saman
í veikindum hans þar sem við rifj-
uðum upp þær dásamlegu stund-
ir sem við áttum með vinum okk-
ar. Það var af nógu að taka.
Siglingaklúbbarnir Kópanes og
Ýmir, Sjallinn, Sigtún, Klúbbur-
inn og Saltstokk. Ferð með sigl-
ingaklúbbnum til Glasgow.
Heimsmeistaramót á Fireball í
Travemünde, Smíðin á Skýja-
borginni með Rúnari, bróður
hans, og Binna.
Þegar Steinn var kominn yfir
tvítugt varð hann skyndilega
mjög upptekinn og hvarf okkur
vinum sínum um stund en kom
svo stoltur til baka með hana
Mæju sína og eftir það voru í okk-
ar huga eitt Mæja og Steinn. Það
kom fram hve innilega honum
þótti vænt um Maju og börnin og
var stoltur af þeim og gleðin hans
með barnabörnin og spennan fyr-
ir því sem er á leiðinni
Nú er hann sestur að ekta
Steinsen veisluborði, hjá mömmu
sinni, pabba og Nonna, í sumar-
landinu.
Elsku Maja, Steinunn Dögg,
Steinar Logi, Auðun, tengda-
börn, barnabörn, systkini Steins
og fjölskyldur, mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
góðan dreng lifir
Stefán Hans.
Kær félagi og vinur hefur
kvatt okkur langt um aldur fram-
.Kynni okkar hófust þegar við
urðum nágrannar í Öldugötunni
árið 1998. Síðan þá höfum við átt
margar skemmtilegar samveru-
stundir.
Steinn var fagmaður í bifvéla-
virkjun og einstaklega handlag-
inn. Fundahöld í bílskúrnum
urðu smám saman að föstum
punkti í tilverunni. Þar urðu líf-
legar umræður, aðrir nágrannar
litu inn og tóku þátt í spjallinu.
Bílskúrsfundirnir urðu að föstum
lið í daglegu amstri þar sem þjóð-
félagsmálin voru rædd í þaula.
Það var mjög notalegt að koma til
Steins. Hann var á heimavelli og
alltaf boðinn og búinn til að að-
stoða og veita góð ráð. Veikindi
hans bar brátt að og lítill tími
gafst til að átta sig á hvað væri í
vændum.
Ég heimsótti hann síðast á
Líknardeild LSH. Við spjölluðum
saman dágóða stund og m.a. um
að nú yrðu engin formleg funda-
höld í bílskúrsfélaginu á næst-
unni. Steinn hefur nú kvatt okkur
og eftir sitja minningar um góðan
vin. Blessuð sé minning Steins.
Elsku Ásta María. Við Sigga
sendum þér og fjölskyldu þinni
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Magnús Heimisson.
Það var mikið lán þegar Stein-
sen-fjölskyldan kom inn í líf okk-
ar systranna og mömmu þegar
þau tóku hluta íbúðarinnar á
leigu gegn því að passa mig, þá
ársgamla. Sambúðin varð eins og
best verður á kosið. Fyrstu ævi-
minningar mínar eru tengdar
máltíðum með þessari nýju fjöl-
skyldu okkar, fjölskyldu sem
samanstóð af þremur fullorðnum
og fjórum börnum. Þeirra á með-
al voru bræðurnir Rúnar og
Steinn Steinsen.
Við Steinn vorum yngst í
hópnum, hann aðeins tveimur ár-
um eldri en ég. Steinn lét sig
samt hafa það að hafa mig í eft-
irdragi hvert sem farið var. Eftir
því sem mér var síðar sagt sýndi
hann mér einstaka þolinmæði.
Meðal annars skilaði hann mér
og öllu okkar dóti alltaf skil-
víslega heim til okkar, jafnvel
þótt hann hefði slasast í leik.
Samviskusamur og ábyrgðarfull-
ur, strax á barnsaldri.
Nokkrum árum síðar flutti
Steinsen-fjölskyldan á Nýbýla-
veg í Kópavogi. Tengslin rofnuðu
þó ekki við það því ég fór til
þeirra með strætó og sótti stíft í
að leika mér heima hjá þeim.
Ófáa daga dvaldi ég þar í góðu
yfirlæti. Hjá Steinsen-fjölskyld-
unni var nægt hjartarúm þó
stundum væri þröngt setinn
bekkurinn.
Kópavogurinn var gósenland
fyrir krakka. Þar fékk Steinn
svigrúm fyrir meðfæddan fram-
kvæmdakraft og vinnusemi. Allt-
af var skemmtilegt í kringum
Stein og systkini hans og nóg við
að vera. Við byggðum kofa, smíð-
uðum teygjubyssur og steyptum
tindáta. Og ófáir bílar voru smíð-
aðir sem síðan brunuðu með ógn-
arhraða niður brekkuna við hús-
ið. Steinn var sífellt að vinna
eitthvað og ég naut þess ríkulega
að fá að leika mér að afrakstr-
inum. Á veturna renndum við
okkur á sleðum eða fórum á
skauta á skurðunum neðan við
húsið.
Alltaf brást Steinn við af ljúf-
mennsku þegar ég bað hann um
greiða. Og það breyttist ekki
þegar árin og áratugirnir liðu og
við urðum fullorðin. Ljúf-
mennska og greiðvikni ein-
kenndu þennan góða dreng sem
nú er kvaddur allt of snemma.
Elsku Maja og fjölskylda,
kæru Steinsen-systkini og fjöl-
skyldur, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar allra, missir okkar er
mikill.
Ástrós Arnardóttir og
fjölskylda.
Ekki man ég hve gamlir við
Steinn vorum þegar við hittumst
fyrst. Líklega fyrir minni okkar
beggja, mæður okkar voru nefni-
lega æskuvinkonur frá Hjalteyri
og við tveir jafnaldrar, Steinn
tveimur vikum eldri. Í uppvext-
inum vorum við mikið samferða,
þegar við vorum báðir á sama
landshorninu. Ég sótti skóla á
Akureyri, vann stundum á sumr-
in einhvers staðar úti á landi.
Steinn var í Kópavogi eins og
hver annar fastur punktur í til-
verunni og þangað fór ég þegar
ég kom í bæinn.
Í Hávamálum segir að til vina
liggi gagnvegir. Þótt ég byggi í
Hafnarfirði lá leiðin á Nýbýla-
veginn allar lausar stundir. Þar
var ævintýraland. Einskonar
miðja alheimsins á meðan
strákaskarinn safnaðist þar sam-
an, við ærsl og leiki æskuáranna
og síðar ærsl og skemmtan síð-
táningsáranna.
Hlé varð á samskiptum okkar
Steins, langt hlé. En vinátta af
þessu tagi slitnar aldrei, ekki
þegar maður eins og Steinn á í
hlut. Öðru hverju þurfti ég að
leita til hans á því skeiði ævinnar
þegar maður átti vonlausar bíl-
druslur. Þá var ævinlega eins og
við hefðum síðast hist í gær. Svo
leið enn langur tími og við gerð-
um okkur held ég báðir grein
fyrir því að við vorum ekki leng-
ur ungir, tókum upp þráðinn aft-
ur og þá var eins og enginn tími
hefði liðið.
Þá hafði Steinn á orði að nú
væri best að fara að leggja meiri
rækt við samskiptin við vini, þar
vorum við sammála, vináttan er
verðmæti sem mölur og ryð fá
ekki grandað. Mér finnst jafnvel
skrítið að hugsa til þess eftirá, ég
held að aldrei hafi slest upp á
vinskapinn á milli okkar, svo
gjörólíkir sem við vorum alla tíð.
Steinn fullur af óþrjótandi orku,
atorkusamur og glaðsinna, ég
eins og ég er, hálfgerð andstæða
við hann.
Þegar áfallið reið yfir, Steinn
fékk þessa hörðu og óvægnu
sjúkdómsgreiningu, ræddum við
stundum þessa gömlu daga. Þær
samræður kölluðu fram bros og
hlátur, en um leið fann ég hve
þakklátur hann var fyrir að geta
litið yfir farinn veg sáttur við að
hafa fetað farsæla leið. T.d. hafði
hann sérstaklega á orði að mitt í
ungæðishætti okkar, þegar ærsl-
in voru hvað mest og áhyggju-
leysið, hafði aldrei komið fyrir að
í þessum hópi hefði nokkur okk-
ar gert neitt það sem þyrfti að
iðrast fyrir eða sjá eftir. Þetta
var rétt og það var ekki síst hans
staðfesta sem skýrir þá gæfu
okkar. Ég man nokkur tilvik
þegar leit út fyrir að atburða-
rásin færi úr böndunum, en
Steinn lempaði málin og gerði
það hávaðalaust, en af djúpri al-
vöru og ákveðni. Hann reyndist
vera sú kjölfesta sem við hinir
þurftum.
Ég kveð nú mikinn vin og góð-
an dreng sem af aðdáunarverðu
æðruleysi tókst á við áfallið
mesta nú síðustu mánuði. Og þá
líka var kjölfestan góð – engar
óraunhæfar grillur, en það besta
gert úr því sem til var. Með óbil-
andi stuðningi Maju, barnanna,
fjölskyldunnar. Ég trúi að
Steinn hafi vitað að hann hafði
skilað dagsverki, sem hann gat
verið stoltur af.
Þórhallur Jósepsson.
Leiðir okkar Steins lágu fyrst
saman í Digranesskóla í Kópa-
voginum og höfum við haldið
sambandi alla tíð síðan. Við átt-
um sameiginlegt áhugamál, sem
var siglingar á seglbátum, og
eyddum mestum hluta unglings-
áranna í og á Fossvoginum. Í
sameiningu og með öðrum góð-
um Kópavogsbúum stofnuðum
við Siglingafélagið Ými sem
skyldi hafa siglingar á seglbát-
um sem íþróttagrein að mark-
miði. Mikill hugur var í okkur á
þessum tíma og eins og fyrr
sagði eyddum við mestum tíma
unglingsáranna í og við Fossvog-
inn ásamt stórum hópi vina og
félaga. Margs er að minnast frá
þessum tíma og kemur alltaf efst
upp í huga minn ein sigling okk-
ar Steins á „Trillunni“ sem var
trilla sem hafði verið breytt í for-
láta seglskútu og nýstofnað sigl-
ingafélag okkar hafði fengið
hana að gjöf. Í trillunni var gam-
all mótor sem við höfðum átt í
töluverðu basli með að halda
gangandi í nokkurn tíma. Við
Steinn sigldum trillunni á segl-
um út Fossvoginn og Skerja-
fjörðinn og vorum komnir góðan
spöl út fyrir skerin á Skerjafirð-
inum þegar við ákváðum að snúa
við. Þegar við komum inn í inn-
siglinguna á Skerjafirðinum
dettur á okkur dúnalogn og trill-
an missir alla ferð, Steinn fer
niður og fer að reyna að koma
vélini í gang en ég sat við stýrið
og reyndi að halda stefnunni inn
fjörðinn. Meðan við sitjum fastir
þarna í innsiglingarrennunni
kemur risastórt olíuskip siglandi
í kjölfar okkar og við gjörsam-
lega stjórnlausir og högguðumst
ekki, Steinn að bjástra við vélina
sem sýndi enga tilburði til að
fara í gang. Olíuskipið var komið
óhugnanlega nærri og mér
fannst ég sjá stefnið á olíuskip-
inu beint fyrir ofan mig og ennþá
er Steinn pollrólegur að reyna
við vélin, á elleftu stundu hrekk-
ur hún í gang og gengur akkúrat
nógu lengi til að við náum að
koma okkur úr siglingaleið olíu-
skipsins. Eins og gerist og geng-
ur fækkaði samverustundunum
með tímanum. Við fórum að
koma okkur upp fjölskyldum, ég
fluttist til Danmerkur en samt
var Steinn aldrei langt undan.
Steinn og Mæja heimsóttu okkur
þangað 1977 og við ferðuðumst
saman um Þýskaland, Sviss og
Frakkland með allan viðlegu-
búnað í Fiat 127.
Mér var brugðið þegar ég
frétti af veikindum Steins, ein-
hvernveginn er maður aldrei
undirbúinn undir svona fregnir.
Ég heimsótti Stein fyrir 3 vikum,
og þó að hann væri greinilega
mikið veikur var stutt í húmor-
inn hjá honum eins og venjulega.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Steini og ég á
mikið og gott safn minninga frá
barnaskólaárum okkar í og við
Fossvoginn, úr kjallaranum við
Nýbýlaveginn, unglingaferðalagi
til Skotlands og svo ótal margt
fleira. Ég er sannfærður um að
kynni okkar gerðu mig að betri
manni. Minningin um góðan fé-
laga lifir áfram.
Ásta María, Steinunn, Auðun
og Steinarr, missir ykkar er mik-
ill og ég bið almættið að veita
ykkur styrk til að takast á við
sorg ykkar og styrkja ykkur á
erfiðum tíma.
Valdimar Karlsson.
„Sjáið þið hvernig hann gerir
þetta, fer ekki einu sinni úr úlp-
unni.“ Þannig komst einn af
samstarfsfélögunum að orði eftir
að hafa séð mynd af Steini sem
tekin hafði verið á Djúpalónss-
andi í Dritvík, Snæfellsnesi ekki
alls fyrir löngu, en myndin sýnir
Stein, brosandi út að eyrum, með
Fullsterkan, 154 kg völu, í fang-
inu og af svipbrigðum Steins á
myndinni mætti halda að hann
héldi á kettlingi í stað völunnar.
Hvort Steinn hafði reynt sig við
Hálfsterkan, 140 kg, eða Lið-
leskju, 23 kg, fylgdi ekki sög-
unni, en einhvernveginn er það
þannig að við sem þekktum Stein
vitum að hann gekk beint að
Fullsterkum, en einmitt þannig
var Steinn. Hann gekk teinrétt-
ur í baki og jákvæður til allra
starfa og átaka. Steinn var af-
burða verkmaður og góður félagi
hafði sterka og um leið jákvæða
sýn á lífið og tilveruna og smitaði
okkur hin með sér. Mannamunur
var ekki til í orðabók Steins og
það fundu yngri samstarfsfélag-
ar fljótt sem leituðu til hans um
ráðleggingar og leiðbeiningar,
og skipti þá ekki máli hvor það
var vinnutengt eða leiðsögn í
glímunni við lífið sjálft, alltaf var
Steinn til staðar.
Síðustu þrír mánuðir hafa ver-
ið erfiðir, það að horfa uppá bar-
áttu þessa stóra og sterka manns
upp á líf og dauða hefur tekið á,
en að sama skapi hafa þeir verið
lærdómsríkir og kennt okkur að
ekki er hægt að ganga að öllu
vísu í henni veröld. Það hefur
gert okkur hin að betra fólki að
upplifa hvernig þau hjónin,
Steinn og Ásta María, hafa geng-
ið í gegnum þennan erfiða tíma
af æðruleysi, ást og virðingu,
missir Ástu Maríu er mikill og
biðjum við fyrir styrk, henni til
handa.
Steinn skilur eftir sig stórt og
vandfyllt skarð hjá okkur sam-
starfsfélögunum og minningin
um hann á eftir að lifa meðal
okkar um ókomna tíð.
Með þessum orðum viljum við
samstarfsfélagar hjá Bernhard
ehf. þakka samfylgdina við Stein
um leið og við sendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur til Ástu
Maríu, fjölskyldunnar og að-
standenda.
Fyrir hönd starfsmanna
Bernhard ehf.,
Haraldur Þorsteinsson.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi.
Mikið elska ég þig. Ég
segi Nonna Steini frá þér
og ferðalögum og allt það
skemmtilega og hvað þú
varst alltaf hress eins og í
veiðiferðinni. Sakna þín svo
mikið. Guð blessi þig.
Ævar Freyr.
Elsku afi.
Ég er svo glöð og ánægð
að hafa verið afastelpan
þín. Það var alltaf svo gam-
an að koma í heimsókn til
þín og fá að leika með þér.
Þú varst alltaf tilbúinn að
leika og gera eitthvað
skemmtilegt. Mér fannst
alltaf svo gaman þegar við
fórum með þér og ömmu í
sumarbústað og áttum
sumarfrí saman.
Ég lofa að passa ömmu
vel og vera góð við hana og
gera allt með henni sem við
vorum vön að gera saman.
Þín,
Iðunn Vala.
✝ Jónína S. Sig-urjónsdóttir
(Didda) fæddist í
Reykjavík 9. októ-
ber 1935. Hún lést
á gjörgæslu Land-
spítalans við
Hringbraut 8. maí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurjón
Þóroddsson, f.
23.11. 1915, d.
14.12. 1998, og Þórunn Jónína
Guðrún Sigurðardóttir, f.
11.10. 1915, d. 10.9. 1985.
Systur Diddu eru Sonja Hulda,
f. 1943, og Hafdís Ethel, f.
1946. Börn Diddu eru 1) Sig-
rún Fjóla Baldursdóttir, f.
1954, eiginmaður Guðjón Arn-
ar Kristjánsson, f. 1950, börn
þeirra Kristján Hrafn, f. 1974,
Sveinn Geir, f. 1976, og Kol-
brún Fjóla, f. 1981. 2) Sigurjón
Þórir Sigurjónsson, f. 1956,
eiginkona Anna Þorkelsdóttir,
f. 1957, dætur hans Dagný, f.
1979, og Lena, f. 1986. 3) Oli-
ver Hinrik Oliversson, f. 1958,
var ættleiddur. 4) Brynjar
Hildibrandsson, f. 1959, eig-
inkona hans Herborg S.
Sigurðardóttir, f. 1973, sonur
þeirra er Helgi Karl, f. 1992.
Börn Diddu og fv. eiginmanns
hennar, Sveins Geirs Krist-
jánssonar, f.
27.10. 1937, d.
10.9. 1986 5)
Kristján Sveins-
son, f. 1963,
ókvæntur. 6) Þór-
unn Sveinsdóttir,
f. 1967, eig-
inmaður Þórir
Hans Svavarsson,
f. 1966, börn
þeirra Hulda Sif,
f. 1986, Elín
Sandra, f. 1988, og Þórir Örn,
f. 1995. 7) Sóley Sveinsdóttir,
f. 1972, eiginmaður Gísli Bald-
vin Gunnsteinsson, f. 1970.
börn hennar Gunnar Sindri, f.
1995, Sveinn Andri, f. 1995,
Kristján Breki, f. 1999, Hera
Rut, f. 2001, Heba Sif, f. 2002,
Katrín Dís, f. 2004, Helga Líf,
f. 2006, og saman eiga þau
Rúnar Geir, f. 2013. Didda ólst
upp í Fjalakettinum við Að-
alstræti í Reykjavík. Eftir að
hún kynntist Sveini flutti hún
til Keflavíkur, fluttu þau svo
þaðan í Stykkishólm 1980.
Þegar Sveinn lést árið 1986
flutti hún vestur á Ísafjörð,
þar kynntist hún Ólafi Eyjólfs-
syni og giftu þau sig árið 2001
og voru saman til andláts
hennar.
Útför Jónínu fór fram frá
Ísafjarðarkirkju 17. maí 2014.
Elsku mamma, ég sakna þín
endalaust, er samt ekki alveg að
meðtaka það að þú sért farin.
Þessir dagar sem við systkinin,
tengdabörn, barnabörn og barna-
barnabörn sátum yfir þér á gjör-
gæslunni eru einhvern veginn
svo fjarlægir. En samt svo stutt
síðan. Þegar við Þórir komum svo
hingað heim til þín þá var eins og
þú hafir bara skroppið út í búð.
Og nú sit ég hér heima hjá þér og
Óla og er ekki enn að skilja þetta.
Síðustu dagar búnir að vera frek-
ar óraunverulegir og trúlega á
maður eftir að vakna upp við
slæman draum fljótlega. En ég er
ekki alveg að skilja hvernig lífið
getur verið án þín í okkar tilveru.
Nógu var erfitt að takast á við
það þegar pabbi féll frá 1986.
En vona að þér líði vel og þú
sért á góðum stað í faðmi látinna
ástvina.
Elska þig endalaust.
Ef ég væri fugl
og gæti flogið
myndi ég fljúga
til þín og taka
þig með mér til tunglsins.
Missirinn er sár.
Ef ég ætti eina ósk,
myndi ég óska mér
þig aftur til mín,
svo þú gætir lifað
lífinu eins og þú
hefðir kosið.
Ef þú finnur þig
knúna að koma
aftur til mín.
Birstu mér í draumi
og segðu mér
að þér líði vel.
(Vjofn)
Þórunn (Tóta).
Jónína Sigríður
Sigurjónsdóttir
Það er komið að
kveðjustund en
ekki óraði mig fyr-
ir því, þegar Elsa
heimsótti mig í
byrjun apríl, að
þetta væri síðasta heimsókn
hennar. Elsa hefur verið svo
lengi hluti af minni fjölskyldu,
en ég var aðeins fimm ára þeg-
ar hún og Friðgeir, föðurbróðir
minn, hófu sambúð. Allt frá
þeim tíma er hún flutti á Eski-
fjörð hafa kynni okkar verið
mér mikils virði. Sem barn
sótti ég mikið til Elsu og eftir
að ég varð eldri og flutti frá
Eskifirði hafa samskipti okkar
haldist. Fyrstu árin hennar á
Eskifirði var heimili þeirra
Friðgeirs í sama húsi og for-
eldra minna og ömmu Krist-
rúnar. Á þessum tíma tók ég
miklu ástfóstri við Elsu enda
var hún barngóð og góður fé-
lagi. Elsa var bóngóð og lét allt
eftir mér og hún hafði
skemmtilega frásagnarhæfi-
leika, góðan húmor og sagði
skemmtilega frá. Elsa var mik-
Elsabet Jónsdóttir
✝ Elsabet Jóns-dóttir fæddist
25. maí 1933. Hún
lést 24. apríl 2014.
Útför Elsabetar fór
fram 2. maí 2014.
il hannyrðakona,
prjónaði fallegar
flíkur sem margir
hafa notið góðs af.
Hún las mikið og
hafði sérstakt yndi
af góðum bókum.
Þær eru orðnar
margar, heimsókn-
irnar okkar Braga
til hennar á Eski-
fjörð, og alltaf kom
hún til okkar þegar
hún kom suður. Elsa og Frið-
geir voru samrýnd hjón og
barnahópurinn varð stór. Frið-
geir stundaði lengst af sjó-
mennsku á togurum frá Eski-
firði og var oft fjarverandi af
þeim sökum. Á herðum Elsu
hvíldi heimilið og uppeldi
barnanna. Eftir að Friðgeir
lést, í ársbyrjun 1999, bjó Elsa
ein í húsinu þeirra á Eskifirði.
Þótt börnin væru öll flutt á
suðvesturhluta landsins vildi
hún vera áfram á Eskifirði.
Stuðningur góðra nágranna
varð henni því mikils virði. Ég
vil að lokum þakka Elsu fyrir
allt það ástríki sem hún sýndi
mér alla tíð, minning um hana
verður mér alltaf mikils virði.
Við Bragi vottum börnum
hennar og öðrum afkomendum
innilega samúð.
Auður Ingólfsdóttir.