Stígandi - 01.10.1946, Síða 16

u.m sjálfur. Hið sýkta blóð, bvaða upptök sem það kann að eiga
og til hvaða böls sem það kann að leiða, fær að streyma óhindrað
frá kynslóð til kynslóðar. Við þorum ekki að skera í okkar líkam-
legu kaun, af því að við vitum, að okkar moralska meinsemd er
miklu stærri. Og við lokum augunum fyrir hinum augljósu af-
leiðingum þessarar vanrækslu.
Veilan er alveg auðsæ, ef litið er á það misræmi, sem ríkir milli
uppeldisviðleitni okkar íslendinga og aðgerða okkar gegn úrkynj-
uninni. Við vitum vel, hvers við þarf. Uppeldið kemst ekki fyrr
í það 'horf, sem samboðið sé þekkingu nútimans á þessum efnum,
en ströng lög verða sett um það,. að þeir, sem sannanlega dragast
með arfgenga. úrkynjun, megi ekki æxla kyn sitt og margfalda
þannig bresti sína í niðjunum. Öllum menningarþjóðum er nú
að skiljast þetta, enda þótt þessi sjálfsagða ráðstöfun eigi enn
við margs konar hindranir og erfiðleika að etja. En svo tvímæla-
llaus sem réttur þessara framkvæmda er, er andstaðan gegn þeim
þó skiljanleg og virðingarverð, því að auðvitað fylgir því mikil
ábyrgð að grípa svo hlífðarlaust inn í líf einstaklingsins að svipta
liann getnaðarhæfninni. Slík harka er aðeins réttlætanleg, ef litið
er á þörf og velferð heildarinnar um marga ættliði og langa fram-
tíð, og ef þjóðin trúir á þá manndómshugsjón, sem er gagnstæð
úrkynjuninni: frelsi, vaxandi siðferðisþrótt og viðgang andlegrar
menningar. Og það vald, sem beita verður, má ekki byggjast á
aflsmun og geðþótta, iheldur á myndugleika réttarins. Hver ein-
staklingur verður að geta verið öruggur um það, að rétti þjóð-
heildarinnar til að tryggja heilbrigði óborinna kynslóða sé ekki
misbeitt af vanþekkingu né illvilja. Hér þarf því fyrst og fremst
ströng lagaákvæði. Á meðan einstakir menn og stofnanir eru að
pukrast með það í allri leynd að svipta skjólstæðinga sína getn-
aðarhæfninni, án þess að sá hafi óskað þess, sem fyrir varð, verður
það að teljast mennngarþjóð með öllu ósamboðið.
En hver vill kasta fyrsta steininum? Hver vill setja hin ströngu
ilög? Því að þó við nú gættum alls þess öryggisj, sem heilbrigt
réttarfar getur veitt, væri samt ávallt um tilfinnanlega skerðingu
á frelsi einstaklingsins að ræða. Og hún er því aðeins réttlætanleg,
að með lienni sé stefnt að æðra markmiði. Nú eru vitanlega sterk
rök fyrir slíkri kröfu á hendur einstaklingnum fólgin í því, að
ríkisvaldið, sem lögin setur og réttarins gætir, ber fyrir brjósti
hag allrar þjóðheildarinnar í framtíðinni. Ef straumur úrkynj-
unarinnar fær að renna óhindraður, mun hún eftir nokkra ættliði
254 stígandi