Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 55

„Jæja, Keli minn,“ mælti skipstjóri við stýrimann, „sjáðu nú
um, að gengið sé vel írá lestaropinu, og svo skulum við taka
annað rif í seglin, en fokkuna er nóg að einrifa; líka er bezt að
slá stormklýfinum undir. Segðu svo piltunum að binda vel utan
um færin sín og gættu að, hvort lifrarfötin eru trúlega bundin —
bezt, að ekki sé neitt lauslegt á þilfarinu. Svo látum við liggja
svona upp, þangað til fer að birta, og sjáum til, ihvað ihann gerir.“
Stýrimaður lét samvizkusamlega framkvæma allar fyrirskip-
anir skipstjóra, og iþegar gengið hafði verið frá öllu sem tryggi-
legast, kvað hann skipverjum óhætt að vera undir þiljum til
skiptis, þannig að tveir væru einatt á þil.fari og gættu þess svo
vel sem kostur væri 4- hvort ísjakar eða skip nálguðust.
Það var komið undir vaktaskipti, þegar búið var að koma öllu
í lag, og Ihöfðu báðar vaktir hjálpast að við það, því að þeim, sem
vakt áttu niðri, þótti ekki ómaksins vert að fara niður svo stutta
stund. Settust því allir, að undanskildum þeim tveim, sem fyrstir
liéldu vörð, að kalffidrykkju.
„Mikil árans óheppni var það, að hann skyldi fara að rjúka
upp með þennan bannsettan óþverra, og það versta er, að það má
búast :við því, að hann gangi ekki strax úr því aftur, eftir svona
langa stillingu — iþað er orðin vika, sem þessi blíða hefir staðið,.“
mælti Brandur gamli, á milli þess að liann saup á kaffinu.
„Ég held þú ættir að þakka forsjóninni fyrir storminn, því að
líklega hefðir þú drepið þig á stöðum, ef góða veðrið hefði hald-
izt ilengur. Ég segi fyrir mig, að ég verð guðslifandi feginn að fá
að sofa rólegur eina vakt,“ sagði Jónsi.
„Hvað skyldi nú annars vera kornið mikið í lestina? — það var
töluvert umsaltað í fyrrinótt. Vitið þið, hvað margt var í gellu-
tökunni í gær?“ spurði Árni.
„Mér heyrðist Keli segja, að það væri heldur ifleira en í fyrra
skiptið, en svo er þó töluvert í döllunum núna. Það eru þó alltaf
komin átta þúsund, það vitum vi^,“ gegndi Helgi.
„Er ekki komið glas? Ef þið klárið úr katlinum, en drepið
okkur úr kulda 'hér uppi, þá göngum við aftur, og þá skal ykkur
svei mér ekki verða svefnsamt á eftir,“ hrópaði Ásmundur ofan í
lúgarinn. „Hvað er klukkan? — Hvað er úrið kokksins? Það á að
vera eins og klukkan aftur í.“
„Hann liggur á því, strákskrattinn. Það verður að fara aftur í
og vita, hvað klukkan er.“
Ásmundur beið nú ekki boðanna, þegar hann fékk þessi svör,
STÍGANDI 293