Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 63

verið eina „bjarnarnótt" að yrkja rímurnar, enda fátt um tóm-
stundir, faðir þeirra hafi lítt hvatt þær til verksins og loks hafi það
reynzt þeim erfiðara en þær hafi grunað. Ennfremur hafi það
dregið kjark úr þeim, að maður nokkur, sem þær ekki nafngreina,
hafi tjáð þeim, að hann væri einnig að yrkja tiímur af Ármanni.
Telja þær litla von til, að þeirra verk jafnist á við hans. Þó hefir
svo farið, að ókunnugt mun nú með öllu um verk manns þessa, en
rímur systranna eru enn til, að vísu í harla fúnu handriti og ekki
að öllu óskertu.
Eins og fyrr segir eru rímurnar alls 16 og mansöngur fyrir
hverri, en auk þess eftirmáli með þeirri síðustu. Er handritið ritað
með fagurri rithönd og tilgreindur háttur hverrar rímu. Sú sögn
fylgir handritinu, að Skarða-Gísli, hagyrðingurinn alkunni, hafi
skráð það, en hann var kvæntur Guðrúnu Guðmundsdóttur, móð-
ursystur þeirra systra.
Ekki er því að leyna, að mikill hluti rímna þessara er kenninga-
hnoð og leirburður í augum nútímalesanda, eins og megin flestra
rímna er. Samt sem áður slá systurnar allvíða slíka gneista úr
grjóti, að fullrar athygli er vert, og þær leika sér víða að svo dýr-
um háttum, að augljóst er, að þær hafa oft stytt sér stundir við
vísnagerð, áður en þær kveða rímur þessar.
Skal hér til fróðleiks tekin sýnishorn úr rímum þessum og
greina hætti með, eftir því sem í handritinu stendur. Þva miður
vantar upphaf 4. rímu og urn leið heiti rímnaháttarins, en auð-
velt mun þeim, sem vita vill heiti hans, að fá það upp hjá brag-
fróðum mönnum. Dæmin eru tekin bæði úr mansöngvunum og
rímunum sjálfum, og auðvitað heldur seilzt eftir betri vísunum
að dómi þess, er þetta ritar.
Ferskeytt.
1. ríma:
Þó nú ljóða látum arf
lítinn skemmta um tíma,
aftrast góð ei iðja þarf,
en ami burt kann rýma.
Gullháttur.
3. rima:
Fróð ef Ijóðin færast lýðum þýðum,
trega þar við týnist stríð,
teppist, sleppist kviðahríð.
Barningsbálkalag.
2. rima:
Góði nauða græðarinn
gefi oss dauða fyrir sinn,
er hér þjást í eymdinni
ðllum sjást í dýrðinni.
4. ríma:
Umdi í voðum þeyrinn þöndu,
þegna glatt sem fær.
Glumdi í boðum, borða öndu
blóðughaddan slær.
STÍGANDI 301