Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 67

lirökkvum við og spyrjum: Til hvers lifum við, rennur ekki allt
líf okkar út í sand, gleymumst við ekki algerlega, þegar við erum
horfin hér af jörð? Og við finnum til óhugnanlegrar tómleika-
kenndar, við viljum ekki gleymast. En hvaða störf okkar koma til
að bera uppi nafn okkar? Þessi eða hin, eða alls engin? Fæst okk-
ar munu dómbær á það. Þó að samtíð okkar dæmi okkur að
miklu, dæmir framtíðin okkur líka.
Eflaust hefir Hólmfríði og Sigurlaugu Indriðadætur ekki órað
fyrir því, að Ármannsrímur, sem þær ortu eina „bjarnai'nótt' sér
til stundargamans, mundu lifa þær og jafnvel flest önnur störf
þeirra, ef ekki öll, þótt miklu meiri tíma væri varið til þeirra.
Þannig vitum við ekki, sem nú lifum og störfum, hvaða störf eða
hvort nokkur störf okkar halda uppi nafni okkar, Jregar við erum
öll. Við verjum miklu fé í miklar og margvíslegar framkvæmdir
og það er vissulega mikils vert. Eflaust mun núlifandi kynslóð
hugsa nokkuð á líka lund og Guðmundur Ketilsson, bróðir Nat-
ans, sem kvað þessa vísu og felldi sjálfur Jrennan dóm um verk
sín:
Þegar starf mitt eftir á
allt er gleymsku falið,
Illugastaða steinar þá
standið upp og talið.
Verkin áttu að tala. En varð það ekki vísan, sem hafði orð fyrir
steinunum? Og þannig hefir það verið með okkur íslendingum,
og mun það ekki verða enn, að akurstörfin á vitaðsgjafa íslenzkrar
tungu verði Jrau verkin, sem lifi lengst?
Spyrji þá einhver, hvar athafna minna sér staði
er það í fáeinum línum á gulnuðu blaði.
Á gulnuðu, fúnu og máðu blaði skolast oft verk einstaklings
yfir haf tímans upp í fjöru nýrra kynslóða, verk, sem þykir næsta
furðulegt, að til skuli liafa orðið við þær aðstæður, sem Jrá voru
fyrir hendi, eins og rímurnar þeirra Hólmfríðar og Sigurlaugar
Indriðadætra,
20
STÍGANDI 305