Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 22

FRAMHALDSSAGAN
LEIKBRÚÐURN7TR
S3ð Eftir Paul Gallico
Áður komið: Ung stúlka frá Breton-
skaga ætlar að drekkja sjálfri sér og
brostnum vonum sínum í Signu.
Þegar hún ráfar áfram í blindri ör-
væntingu, er skyndilega kallað á
hana út úr myrkrinu. Það reynist
vera ein af sjö brúðum í brúðuhúsi
kaftcins Coqs, og áður en kvöldið er
liðið, taka þær Mouche, en svo heitir
stúlkan, í sinn hóp. Mouche gleym-
ir sér í samtölum við brúðurnar og
lifir i þeirra heimi á daginn, en utan
starfsins er búktalarinn hrottafeng-
inn ruddi, allt önnur manngerð en
brúðurnar hans. Hann gerir Mouche
að hjákonu sinni, en svívirðir hana
á allan hátt. Hún er örvæntingarfull,
en sívaxandi ást leikbrúðanna kem-
ur henni jafnan á réttan kjöl.
Leiktjöldin sýndu torg í miðju þorpi,
þar sem Golo lék á gítarinn til að draga
að fólk. Um leið og Rauðtoppur kom
fram, hrifinn og æstur af að sjá svo
marga áhorfendur, kallaði hann skræk-
róma á Mouche að koma og sjá; og
það kom af sjálfu sér að hætta við fyrir-
fram ákveðnu atburðarásina. Allir, þar
með talin Mouche, gerðu nákvæmlega
það, sem þeim sýndist.
Coq hafði upphaflega útvegað kór-
stelpubúning handa Mouche. I hans
stað kom hún nú inn í einföldu pilsi
og blússu, eðlileg, eins og henni var
tamt, svarta hárið og stór glampandi
augun í sviðsljósinu.
Brúðurnar voru himinlifandi að vera
komnar á svið. Þær kölluðu fram
feimna aðstoðarmenn og ljósamann,
sem Mouche tók brátt móðurlega að
sér; þær misþyrmdu tiivitnunum í sí-
gildar franskar bókmenntir, létu Mou-
che lýsa hljómsveit. rmönnunum, sem
þær sáu ekki, þær heimtuðu litríkari
sviðsljós; þær endaventu öllum venj-
um og siðum af endalausri fjölbreytni.
Og sem fyrr gleymdi Mouche hvar
hún var og hver hún var og varð sak-
lausi, stóreygi leikfélagi brúðanna sjö
og flutti þær beint inn í hjörtu áhorf-
enda.
En þótt hláturinn ríkti, urðu áhorf-
endur hrærðir, þegar Alifanfaron sá
áhorfendaskarann í fyrsta sinn og fékk
óskaplegt kast af sviðsótta. Hann stam-
aði og var svo miður sín, að jafnvel
Mouche gat ekki róað hann.
Golo kom þá gangandi úr skoti sínu
með gítarinn í fanginu. Hann flissaði
og sagði blíðri, djúpri röddu: „Ef
maður er hræddur, hjálpar söngurinn
manni stundum að gleyma óttanum.“
Fingur hans töfruðu fram lagið, sem
hann hafði leikið fyrir Mouche eina
nótt fyrir löngu í Besancon. Stúlkan
greip það strax. Hún gekk til stóra,
heimska tröllsins, sem reyndi skjálf-
andi að fela sig á sviðinu, lagði armana
utan um hann, vaggaði honum blítt og
söng með Golo:
Sofðu mín vina vært í nótt,
í vöggunni dilla ég þér rótt,
faðir þinn hefur á sjóinn sótt.
Svolídl fiskidugga
mun honum langa myrka nótt
mjúkt á haföidum rugga.
Rauðtoppur kom upp og tók undir.
Að lokum lyfti tröllið úfnu höfði, leit
yfir áhorfendahópinn og tilkynnti stolt-
ur: „Eg er ekki hræddur lengur.“
Rauðtoppur skokkaði til Golos, klapp-
aði honum á kinnina og kyssti Mou-
che. Dauðaþögn var í húsinu líkt og
við helgiathöfn. Margir áhorfenda
grétu.
A næsta andartaki sungu Mouche og
Reynardo eigin útsetningu af „Va t‘en,
va t‘en,“ ásamt Gigi, og seinna með frú
Muscat og dr. Duclos.
Uppi á hliðarsvölum leikhússins stóð
ungur maður í bláum gallabuxum með
lausan frakka á herðunum. Allan tím-
ann meðan á sýningunni stóð starði
hann stórum, brúnum augum án af-
láts á stúlkuna við brúðuhúsið.
Hann hét Balotte og var loftfim-
leikamaður. Flokkur hans var næsta
atriði á eftir brúðuleiknum. Aðrir lista-
menn höfðu einnig safnazt þarna sam-
an til að horfa á nýja þáttinn og voru
eins heillaðir og áhorfendur.
En Balotte, sem var góður drengur,
heldur vitgrannur og ákaflega hégóm-
legur, var í fyrsta sinn á ævinni í þann
veginn að verða ástfanginn af öðrum
en sjálfum sér.
Hann horfði niður á sviðið á þessa
blíðlegu, kátu, einlægu og móðurlegu
stúlku og fann tilfinningarnar bæra á
sér, sem hann hafði aldrei kvnnz.t fyrr.
Samtímis dáðist hann sem fagmaður að
leikni hennar, því að hann sá í hendi
sér, hvað slík stúlka gæti gert fyrir
hann. Hann hafði lengi íhugað að æfa
sjálfstætt atriði og hafði verið að leita
að stúlku, sem gæti hent til hans vasa-
klút og verið viðbúin meðan hann
ynni hetjudáðir sínar.
Sýningunni lauk við hávært lófa-
klapp áhorfenda. Hrifningaröldur
skullu yfir Mouche. Hún leiddi brúð-
urnar fram, hverja á fætur annarri, og
lét þær hneigja sig. Þegar tjaldið féll í
síðasta skipti, sneri hún baki að brúðu-
húsinu. Rauðtoppur hafði Iagt annan
handlegginn um háls hennar — og
Reynardo hinum megin. Augu hennar
ljómuðu. Hún hafði aldrei verið svo
hamingjusöm.
Þegar hún kom fram, gekk Balotte
til hennar og sagði: „Hæ, litla mín.
Þetta var ekki sem verst, og ég veit
hvað ég syng. Stattu nú hér og horfðu
á mig. Á eftir ætla ég að segja þér dá-
Iítið.“
Mouche var kurteis stúlka. Hún
stóð til hliðar og horfði á drenginn
fríða, þar sem hann stökk, sveiflaði
sér, snerist og fór kollhnís með félögum
sínum. Einstöku sinnum gaf hann
henni auga, þegar hann hvíldi sig í
rólu hátt uppi undir lofti og vafði upp
á yfirskeggið.
Kafteinn Coq gekk hjá, klæddur
svörtum baðmullarbuxum og svartri
peysu, sem sýndu enn betur hve fölur
hann var. 1 augum hans var kaldur
glampi. Það voru meðmæli með list
hans, að fyrir utan leikstjórann vissu
afar fáir, hver hann var. Hann nam
staðar litla stund og fylgdi augnaráði
Mouche upp á við. „Fúskarar,“ hreytti
hann út úr sér og spýtti.
Síðan hélt hann áfram, án þess að
kasta kveðju á Mouche. Hann átti
stefnumót við stúlku, sem lék á flautu
í hljómsveitinni. Nú, þegar allt gekk
honum í haginn, fannst honum tími til
kominn, að hann umgengist dálítið
merkilegt fólk.
Balotte var ánægður, en ekkert undr-
andi, þegar hann seig niður .reipið og
sá, að Mouche beið eftir honum.
„Jæja,“ sagði hann, „hvernig fannst
þér, litla mín?“
Mouche svaraði einlæglega, „Frá-
bært. Mér fannst þú stórkostlegur."
„O — o, þetta var ekkert. Bíddu
þangað til þú sérð nýja þáttinn, sem ég
er að æfa. Hann er verulega athyglis-
verður.“
„En er þetta ekki ægiiega hættu-
legt?“ spurði Mouche. „Svona án þess
að hafa net eða neitt.“
Balotte reigði sig. „Auðvitað. Það
vilja áhorfendur. En heyrðu mig, hvern-
ig væri að við færum saman út að borða
og fengjum okkur bjórglas?“
Hann starði dolfallinn á skelfingar-
svipinn á andliti Mouche. „Eg . . . ég
veit ekki, hvort ég get það. Eg hef
aldrei . . . .“
Balotte sneri sér beint að efninu.
„Er hann maðurinn þinn þessi þarna?
Náunginn, sem kallar sig kaftein Coq?“
spurði hann.
Mouche hristi höfuðið. „Nei ....
alls ekki.“
Balotte var nógu skynsamur til að
spyrja einskis frekar. „Nú jæja þá,
farðu í yfirhöfn og ég hitti þig við
sviðsdyrnar strax og ég er búinn að
skipta um föt.“
Það leið nokkur stund, áður en
Mouche skildist, að henni var frjálst
að taka boðinu. Fjötrar þeir, sem Coq
hélt henni í, voru orðnir að vana — en
jafnvel enn fremur fannst henni hún
tilheyra brúðunum sjö, og vildi fá að
biðja Rauðtopp leyfis.
Hún flýtti sér á stefnumótið, en ósk-
aði þess um leið, að hún gæti rætt um
það við frú Muscat, hvort rétt væri að
fara út með ungum manni, sem hún
þekkti svo sára lítið.
Balotte kom skömmu síðar, með
hárið sléttgreitt, hvítan silkiklút um
hálsinn, eins og loftfimleikamenn bera
jafnan, og angaði af svitablandinni ilm-
vatnslykt.
Hann var hreykinn af sigrinum og
brosti breytt til hennar. Svo tók hann
föðurlega undir handlegg hennar, eins
og hún væri brothætt. Það var svo langt
síðan nokkur maður hafði verið henni
góður, að henni hlýnaði um hjarta-
ræturnar. Skyndilega minntist hún þess,
að hún var ung stúlka — hún hló
hjartanlega, studdist við sterkan arm
unga mannsins og spurði: „Hvert eig-
um við að fara?“
Þau fóru á kaffihús við höfnina á
ytri enda Quai du Midi.
Þar sátu þau undir stjörnubjörtum
himni, borðuðu, drukku bjór og voru
létt i lund.
Þau dönsuðu saman — snertingin við
þessa einkennilegu stúlku gerði Bal-
otte ákafan og hann hélt henni þétt að
sér, en þó ástúðlega. Ástúðin fann sam-
svörun hjá Mouche. I fyrsta sinn svo
langt, sem hún mundi, skemmti hún
sér á eðlilegan hátt. Henni fannst hún
aldrei fá nóg af þessari undursamlegu
nótt.
Allt hafði sín áhrif: ljómi augna
hennar, stjörnuskinið, tónlistin, dans-
inn og auðvitað fríðleiki Balottes.
Hún gat ekki fengið nóg af þessari
saklausu skemmtun og vildi ekki fara
heim. Balotte skemmti sér líka vel og
lagði að henni að vera lengur, því að
hann var viss um, að það væri hann
sjálfur og hrífandi söngur hans um
unna sigra og óunna, sem gerðu hana
svona káta. Þegar kaffihúsinu var lok-
að klukkan hálf fjögur um nóttina,
voru þau síðust út.
Þó að Balotte væri hégómagjarn,
var hann af góðu sirkusfólki kominn.
Hann var því heiðarlegur og fullur
vdrðingar fvrir Mouche, þar sem hún
var starfsystir hans, þótt hann annars
væri yfir sig ástt’anginn. Hann fór með
henni heim í strætisvagni og kvaddi
hana við dyr gistihúss hennar með hlýju
handtaki og ástúðlegu augnatilliti.
Þegar Mouche kom inn í anddyrið,
beið kafteinn Coq þar eftir henni. Hann
22