Hrund - 01.12.1967, Blaðsíða 29

námi fyrir þatm aldur. Þannig nýttist timinn og kraft-
arnir miklu betur. I slika skóla fóru að sjálfsögðu ekki
önnur börn en þau, sem sjndu sérstaka tónlistarhcefileika
og svo synir og dœtur ráðamanna. En þetta er ekki til
hér nema hvað ég held aðfiðlusnillingurinn Yehudi Menuhin,
sé að byrja að gera tilraunir í þessa átt, með heima-
vistarskóla, þar sem almennt nám og tónlistarnám er
sameinað.
Nú er þó tónlistarnám orðið miklu algengara meðal
ungra barna og a.rn.k. hér er farið að ala börn í barna-
skólum upp í því að meta músik.
WO
Mörgum finnst sem líf undrabarna eins og Þór-
unnar hljóti að vera ævintýraríkt og skemmtilegt
— en ekki vildi hún gera mikið úr því.
- Það var svo sem ágeett, sagði hún, en þegar ég lit
aftur, rennur allt saman og ég minnist ekki neinna sér-
stakra atburða. Eg spilaði afskaplega mikið, bœði á
hljómleikum og i sjónvarpið og þetta varð eins og hvert
annað fag. Mér fannst alltaf gaman að spila, en það sem
fylgdi var ekki alltaf jafn gaman. Eg man, að mér leidd-
ist sérstaklega, hvað ég þurfti mikið að vera með full-
orðnu fólki.
Annars var betur farið með mig en marga aðra krakka,
sem voru í þessu svona ung. Eg man tii deemis eftir litlum
strákum, sem gerðir voru að stjörnum og farið með þá
og þeir látnir haga sér samkvcemt því. Pabba og mömmu
var einu sinni boðið að senda mig á Palladium að spila og
átti þá að gera feiknalegt stáss að mér, en það fannst
þeim of langt gengið, sem betur fór.
I þessum efnum standa Rússar Vesturlandabúum líka
framar. Maðurinn minn spilaði til dcemis hvergi nema á
skólatónleikum, meðan hann var í skólanum. Það er
miklu skynsamlega, já raunar það eina rétta. Þótt ég sé
á móti mörgu í Rússlandi finnst mér þetta til fyrir-
myndar hjá þeim.
Eg spurði Þórunni, hvort hún hefði aldrei séð
eftir því að hætta alveg að spila opinberlega, þegar
hún gifti sig — og hún svaraði neitandi af slíkri
sannfæring'u, að ég gat ekki á mér setið að bæta við,
að hún virtist næstum fegin.
- Eg segi það kannski ekki, sagði hún og hló við,
það var ekki alveg svona slcemt. En sjáðu til - það hafði
mikið að segja að ég giftist manni, sem var sjálfur pianó-
leikari - og svona lika pianóleikari. Hefði ég gifsý iðn-
aðarmanni eða kaupsýslumanni, já hverjum sem var i
annarri stöðu, hefði málið horft öðru visi við og ég e.t.v.
aldrei hcett. Eins og nú er komið fyrir mér, hef ég í raun-
inni aldrei hcett alveg. því að égfylgist með öllu, sem hann
gerir, fer á alla hljómleika, sem hann heldur og fce líka
minn skerf af taugaspennunni fyrir þá. Eg hreyfi bara
ekki fingurna. Eg veit fullkomlega um hvað allt hans
starf snjst og við tölum mikið saman um það, sem hann
er að cefa. Þannigfinnst mér égjafnvel geta hjálpað honum
- að minnsta kosti segir hann, að sér sé hjálp í því - og
ég held það sé rétt. Eg hlusta líka með honum á allar upp-
tökur og það kemur sér vel, því að ég hef mjög glögga
heyrn, sennilega ennþá betri en hann. Þar fyrir utan er
mér alveg nóg verkefni að reyna að halda fjölskyldunni
saman og sjá um, að við getum öll verið sem mest saman,
þrátt fyrir allt flakkið. Ef ég hefði sjálf haldið áfram að
spila og halda hljómleika hefðum við bókstaflega aldrei
sésf.
Þegar hér var komið samtalinu gerðum við smá
hlé. Tvö systkin Þórunnar voru komin í heimsókn,
Sigrún og Tryggvi. Þau hafa aldrei komið til Is-
lands en tala þó ágæta íslenzku. Tryggvi tók Vovka
litla í fangið og lyfti honum hátt í loft upp. — Æi,
kallaði strákur, þú mátt þetta ekki, þú hristir á mér
heilann ..."
29
V.t