Skessuhorn - 19.12.2007, Blaðsíða 61

61 MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER
hljóm uðu dill andi hlátr ar Vil borg­
ar á Hjalla.
Gríma gamla í Skarði hafði ekki
ver ið á mörg um mann fund um um
æv ina og á fengi lét hún meir en
sjald an inn fyr ir sín ar var ir, en aldrei
á sinni löngu ævi hafði hún bragð­
að við líka hnoss gæti og þess ar rúss­
nesku pönnu kök ur. Hún basl aði við
stór an geira á und ir skál, reyndi að
merja hann í sund ur með teskeið,
en pönnu kök urn ar voru seig ar og
það vildi spýt ast úr blá berj un um,
hún varð hrædd um að fá blett á
hvítt brjóst stykk ið, svo hún laum­
að ist til að stinga heil um köku geir­
an um upp í sig með fingr un um.
Það var vænn munn biti.
Skyndi lega blán aði hún upp og
steypt ist á höf uð ið.
Það sló þögn á sam kvæm ið.
Þor steinn á Bakka var fyrst ur til
að ranka við sér, enda bind ind is­
mað ur og for mað ur á feng is varn ar­
nefnd ar Síð unn ar.
„ Hanna,“ sagði hann hátt og
snjallt. „ Gerðu eitt hvað, mann­
eskja!“
Hanna á Bakka hafði numið
hjúkr un á unga aldri áður en hún
varð hús freyja á Bakka, hún kraup
á kné hjá Grímu gömlu og þreif aði
eft ir púls in um. „Ná iði í lækn inn,“
sagði hún skjálf rödd uð.
Jós ep lækn ir hafði flú ið út á
tröpp ur und an há vað an um. Hann
sat þar góð glað ur í kvöld blíð unni
og var að spá í haust tunglið sem
kom siglandi eft ir sjón deild ar­
hringn um eins og stafn bratt ur bát­
ur í bláu kvöld húm inu.
„Und ar legt er þetta líf,“ hugs­
aði hann með sjálf um sér. „Hing­
að kom ég ung ur mað ur og ætl aði
að eiga hér hvíld og næt ur grið áður
en ég legði á bratt ein stigi vís inda­
legs frama. Og nú hef ég gist hér í
þrjá tíu ár, gef ið kvef mixt úr ur, bólu­
sett við kíg hósta og rimp að sam­
an eina og eina skeinu með an árin
liðu og frægð in og fram inn færð­
ust und an. Var það huldu fólk þess­
ara dala sem heill aði mig? Eða gekk
ég í björg hjá þurs um og er orð inn
einn af þeim?“
Hann ók sér pínu lít ið ang ur vær
og saup væn an slurk á glas inu sínu
og ætl aði að fara að kveikja sér í sí­
gar ettu þeg ar ó kunn ur ung lings­
strák ur í mút um kom blað skellandi
út á tröpp urn ar.
„Ertú lakkn ir inn?“ sagði ung­
ling ur inn. „Þar dauð kjadd líng
þaddn inni!“
Þeg ar Jós ep kom á vett vang var
Gríma gamla orð in kol blá í fram an
og það korraði í henni.
„Hring iði í sjúkra bíl inn, strax!“
sagði hann fast mælt ur og fór að
hreinsa önd un ar vegi gömlu kon­
unn ar og krækti útúr henni tann­
görð un um.
Guð jón í Skarði stjákl aði ön ug­
ur í kring.
„Það er ekk ert að henni,“ sagði
hann fúll. „Hún læt ur alltaf svona.
Eins og hvað ætli þurfi sjúkra bíl.“
Því ans aði auð vit að eng inn, það
var óð ara hringt nið ur í Nes eft ir
sjúkra bíln um.
Þá upp götv aði Jós ep að Gríma
var með held ur bet ur kökk í háls­
in um. Hann smeygði fingr um eins
langt nið ur í kok á henni og hann
gat, sjón ar vott ar sögðu seinna að
hann hefði far ið al veg upp að oln­
boga. En hvort sem það er nú satt
eða ekki, þá náði hann taki á ein­
hverju og dró loks upp slit ur af
rúss neskri pönnu köku sem var blá
af berjam auki.
Gríma gamla gubb aði yfir peysu­
fata brjóst ið sitt og fór að draga
and ann með þung um sog um. Jós­
ep reisti hana á fæt ur.
„Sjá hvern ig þú ferð með föt in
þín, kona,“ sagði Guð jón.
Þá fór Gríma gamla að gráta.
Hún stóð þarna út svín uð og völt á
fót um í miðj um hópn um og hlust­
aði bljúg á á sak an ir eig in manns­
ins, hún var ekki vön að sæta snupr­
um í marg menni. Sóla og Hanna
og Vil borg fóru með hana af síð­
is og færðu hana úr peysu föt un­
um og þvoðu henni í fram an, þær
voru ó skap lega góð ar við hana og
báðu hana að taka þetta ekki nærri
sér, þetta gæti kom ið fyr ir alla. Sóla
fann á hana pils og treyju, og þótt
þær væru kannski ekki al veg eins
í lag inu, þá gekk það allt sam an,
og loks gáfu þær henni eina mat­
skeið af Dry Mart ini og settu upp
í hana tann garð ana. Gríma tók hik­
andi gleði sína og Hanna fór með
hana aft ur til fólks ins. Þá gat Vil­
borg ekki leng ur hald ið aft ur af
sér, hætt an var lið in hjá og hin­
ar spaugi legu hlið ar at viks ins báru
hana ger sam lega of ur liði. Hún hló
svo að hún varð að setj ast og Sólu
varð svo dátt við fliss ið í henni að
hún varð að halda sér til að hníga
ekki nið ur. Þær máttu ekki líta hvor
á aðra það sem eft ir var kvölds ins
án þess að skella upp úr.
Guð jón í Skarði kenndi rúss­
nesku pönnu kök un um um allt sam­
an: „Það hef ur aldrei neitt gott
kom ið frá þess um hel vít is Rúss­
um,“ sagði hann á sak andi við Jó­
hann es úr Kötl um og var til bú inn
í orða skak. „Ég hata þá.“
Eft ir smá stund var þetta leið­
in lega at vik gleymt, Frið þjóf ur í
Fremsta dal hóf birki lur k inn á loft
og Gísli í Tungu og Broddi tengda­
fað ir hans, sem nú var kom inn um
lang an veg í horn ið hjá Gísla og
kennslu kon unni dótt ur sinni, leiddu
fagr an söng um bár ur sem vagga í
vest an blæ þeg ar sól in er geng in til
við ar. Það voru born ar fram fleiri
kök ur og aus ið meir í glös in. Menn
voru svo lít ið tor tryggn ir út í rúss­
nesku pönnu kök urn ar svona fyrst
í stað, en það leið hjá, og svo var
ljóm andi gott að skola af sér berja­
blá mann með drykkn um sem af­
mæl is barn ið kall aði ein hverju út­
lendu nafni sem eng inn gat lært.
„Heit ir það hvað, Jói minn?“
sagði Frið þjóf ur í Fremsta dal.
Hann lagði frá sér lur k inn og tók
af mæl is barn ið í firna vítt fang­
ið. „Dríma trýni! Nei, þetta er sko
ekk ert dríma trýni, þetta er skálda­
mjöð ur.“
Það sveif meir og meir á veislu­
gesti, ein stöku rölti út í svala
haustnótt ina til að standa úti í
tungls ljósi og láta renna af sér.
Bene dikt á Hjalla hjálp aði Dodda á
Felli að gubba, þvoði hon um í bæj­
ar lækn um á eft ir og þurrk aði hon­
um í fram an á þurri ljá mús, Hnauk­
ur inn lagð ist nið ur á milli þúfna
að hvíla sig og sofn aði, þar hefði
hann kannski orð ið til hefði ekki
Gerða á Felli rek ið í hann tærn ar,
hún var al veg fer lega nátt blind og
þeg ar Doddi var ekki kom inn inn
aft ur eft ir langa úti veru fór hún að
leita hans. Það var ó mögu legt að
vekja Hn auk inn svo hann var bor­
inn inn í eld hús og lagð ur upp á
borð. Þar svaf hann eins og steinn
með an sum ir sungu og aðr ir sætt­
ust á göm ul deilu mál og enn aðr ir
reyndu að fá ein hvern botn í ramm­
flók in heims mál in. Eng inn tók eft­
ir sjúkra bíln um þeg ar hann loks ins
kom, skyndi lega stóðu tveir menn
í hvít um slopp um inni á gólfi með
sjúkra bör ur og vildu fá ein hvern í
þær. Hrekk vís ir ung ling ar vís uðu
þeim á Hn auk inn, þeir veltu hon­
um með vit und ar laus um upp á bör­
urn ar og óku burt með hann und ir
vælandi síren um. Guð jón í Skarði
sett ist ó vart á und ir skál með hálf­
étn um geira af rúss neskri pönnu­
köku, hann varð purp ura blár á sitj­
and an um og Vil borg á Hjalla skóf
af hon um berjam auk ið með borð­
hníf og hélt að sín síð asta stund
væri upp runn in.
Það þótti ó sið ur í Síð unni að
fara úr góð um mann fagn aði áður
en allt var drukk ið upp. En hér
var greini lega við ramm an reip að
draga. Ann að hvort hafði skálda­
styrk ur inn ver ið of vel úti lát inn,
eða þá að fólk var ekki und ir það
búið að tæma bæði Són og Boðn á
einu kvöldi. Um óttu bil gengu ætt­
in gj arn ir í tjöld sín að sofa, höf­
uð borg ar skáld in voru löngu hnig­
in og af mæl is barn ið svaf eins og
hvít voð ung ur við brjóst Jó hann­
es ar nafna síns úr Kötl um. Loks
safn aði Gísli í Tungu því sem hann
fann af sveit ung um á Gemsa pall­
inn og ók hverj um og ein um til síns
heima. Sól veig gekk nokkra stund
um hús ið og leit yfir vett vang gleð­
inn ar, hálf og tóm glös lágu vítt og
breitt, köku mylsna og rjóma slett ur
voru um öll gólf, í einu horni hafði
Frið þjófi í Fremsta dal orð ið eft ir
birki lurk ur inn, tón sproti fagn að ar­
söngva kvölds ins.
Nú var allt hljóðn að nema hrot­
ur skáld anna.
Són var tæmd en það var enn
drjúg ur slatti af Dry Mart ini í
Boðn.
En hann hvarf nú einnig á kom­
andi tím um, Jó hann es taldi nefni­
lega ekk ert vit að geyma á fengi of
lengi.
„Ætli það komi ekki bara í þetta
pysja ef það verð ur of gam alt,“
sagði Jó hann es. „Ég er ekk ert að
hætta á það.“
Þeir deildu með sér dreggj un um
af skálda styrkn um grann arn ir, hann
og Guð jón í Skarði.
Í bróð erni og fögr um friði.
En eft ir þetta þótti þessi sér staka
út gáfa af Dry Mart ini bæði holl­
ari og betri mann fagn að ar hvati í
Síð unni en allt ann að. Á hverj um
góðra vina fundi var þar um lang­
an ald ur bor ið fyr ir gesti brenni­
vín bland að til helm inga með sæt­
um ver móði og þynnt með ör litlu
af vatni. Það gaf góð an frið í sál
og hvatti til skáld skap ar og fag urra
söngva.
Í Síð unni var það kall að skálda­
mjöð ur inn.
ÍS
L
E
N
S
K
A
/S
IA
.I
S
/O
R
K
4
01
67
1
1/
07
or.isTakið þátt í jólaleik Orkuveitunnar á www.or.is
Hlýjar og bjartar hátíðarkveðjur