Læknablaðið - 15.02.2004, Page 83

UMRÆÐA & FRÉTTIR /
Eins og hjón og ormar í áfengi
Áttatíu
Sigurður læknir: „Þú ert við mjög góða heilsu, Lára
mín. Þú nærð því örugglega að verða áttatíu ára.“
Lára: „En, ég er orðin áttatíu ára.“
Sigurður: „Sko, hvað sagði ég?“
Eins og hjón
Eldri heimilislæknir og föngulegur hjúkrunarfræð-
ingur á frjósömum aldri komu á hótel þar sem þau
ætluðu að dvelja meðan þau tækju þátt í alþjóðlegri
ráðstefnu um bólusetningar. Parið sem var ekki par
þekktist vel enda samverkafólk til margra ára af
sömu læknastöðinni. Við innritun á hótelið varð Ijóst
að mistök höfðu orðið við bókun þeirra. í stað þess
að fá tvö eins manns herbergi fengu þau úthlutað
hjónaherbergi með tvíbreiðu rúmi. Hótelið var full-
bókað og því ekki um annað að ræða fyrir ferðalang-
ana en gera sér hjónaherbergið að góðu.
Seint um kvöldið þegar gamli læknirinn gekk til
náða galopnaði hann gluggann á herberginu og skellti
sér svo undir sæng. Eftir stutta stund tilkynnti hjúkk-
an að henni væri kalt og bað herrann um að loka
glugganum.
Þá sagði læknirinn: „Ef þér er svona kalt viltu þá
kannski að við þykjumst vera hjón?“ Það tísti í
hjúkkunni og hún sagði: „Þú segir nokkuð. Ef þú ert
til þá er ég alveg til.“ Þá rumdi í þeim gamla: „Allt í
lagi, þá skalt ÞÚ fara fram úr og loka fjandans glugg-
anum.“
Ormar og áfengi
Nokkrir læknanemar sátu í fyrirlestri hjá dósenl í
læknadeild sem fræddi þá um skaðsemi áfengis. Til
þess að leggja áherslu á orð sín tók hann nokkra
orma og setti þá ofan í krukku sem var hálffull af
spíra. Eftir stutta stund voru ormarnir steindauðir.
„Jæja, dömur mínar og herrar. Hérna sjáið þið
greinilega hvaða áhrif áfengi hefur á óæðri lífverur,“
sagði dósentinn. „Hvað haldið þið að þetta segi okk-
ur um áhrif áfengis á manneskjuna?"
Læknanemi í öftustu röð rétti upp hendina og
sagði: „Sá sem drekkur áfengi fær ekki ormaveiki.“
Grátandi nunna
Gamall maður sem beið í biðstofunni á heilsugæslu-
stöðinni varð alveg miður sín þegar grátandi nunna
skundaði út frá lækninum. Þegar röðin kom að þeim
gamla gat hann ekki á sér setið og skammaði lækninn
fyrir að hafa komið nunnunni til að gráta.
„Slakaðu á, vinur minn,“ sagði læknirinn. „Hún
var með versta hiksta sem ég hef á ævinni kynnst.
Eina leiðin til að lækna hana var að gera henni eins
bilt við og hugsast gat. Ég tilkynnti henni einfaldlega
að hún væri ófrísk."
Minnimáttarkennd
Kona á miðjum aldri hafði gengið til geðlæknis
tvisvar í viku árum saman enda kunni hún ekki aura
sinna tal og hafði áhyggjur af flestum hlutum. Fram-
farir konunnar voru engar og læknirinn var nánast
viss um að þær yrðu aldrei neinar.
„Ragnheiður Tjúlla,“ sagði læknirinn í lok eins
viðtals, „heldur þú að þessar heimsóknir þínar til mín
geri þér eitthvert gagn?“
„Nei, í rauninni ekki,“ sagði Ragnheiður. „Minni-
máttarkennd mín er alveg eins svakaleg og hún hefur
alltaf verið.“
„Ragnheiður Tjúlla," sagði læknirinn, „ég verð í
fullri einlægni að segja þér svolítið. Þú ert ekki með
neina minnimáttarkennd. Þú ert í raun og veru
minnimáttar."
Umbúöaskipti
Maður mætti í endurkomu á slysadeild. Læknirinn sá
að umbúðirnar um sárið á handleggnum voru losara-
legar og spurði manninn hverju þetta sætti.
„Sko, þú sagðir að ég mætti aldrei bleyta umbúð-
irnar þannig að ég varð að taka þær af í hvert skipti
sem ég fór í sturtu.“
Engin ávanahætta
Kona um sextugt þurfti að skipta um heimilislækni
þegar hún flutti úr Kópavogi í Grafarvog. Hún var
alveg á nálum þegar hún fór í fyrsta skipti til Ara
læknis á Heilsugæslustöðinni í Grafarvogi, sveitt í lóf-
um, með höfuðverk og hjartslátt svo fátt eitt sé upp-
talið af því sem amaði að henni.
„En þetta er ekki neitt sem svona litlar kringlóttar
pillur með skoru geta ekki lagað,“ sagði konan og
sýndi lækninum gamalt pilluglas.
„Nei, svona pillur færðu ekki hjá mér því þær eru
svo ávanabindandi,“ sagði Ari læknir.
„Ég held nú síður,“ sagði konan hin önugasta. „Ég
veit nú betur en það, enda búin að taka töflurnar í
fimmtán ár.“
BROSHORNIÐ 45 ■
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@gb.hgst.is
Læknablaðið 2004/90 179