Læknablaðið - 15.09.2004, Blaðsíða 13

FRÆÐIGREINAR / KÆLING VEGNA HJARTASTOPPS
Áhrif kælingar á einkenni frá heila
eftir hjartastopp
Steinar Björnsson
LÆKNANEMI, 5. ÁR
Felix Valsson
SVÆFINGA- OG
GJÖRGÆSLULÆKNIR
Svæfinga- og gjörgæsludeild
Landspítala Hringbraut.
Fyrirspurnir og bréfaskipti:
Felix Valsson, svæfinga- og
gjörgæsludeild Landspítala
Hringbraut, 105 Reykjavík.
felix@landspitali. is
Lykilorð: hjartastopp, kœling,
taugavernd.
Ágrip
Tilgangur: Hjartastopp utan spítala á Islandi eru um
það bil 200/ári. Nýlegar klínískar rannsóknir benda
til þess að kæling eftir hjartastopp sé taugaverndandi.
A Landspítala við Hringbraut hefur kælingu verið
beitt sem meðferð eftir hjartastopp síðan í mars 2002.
Tilgangur þessarar rannsóknar var að: 1) meta áhrif
kælingar á afdrif sjúklinga með og án kælingar. 2)
meta árangur þess hversu hratt og vel tókst að kæla
sjúklingana.
Efniviður og aðferðir: Alls voru 20 sjúklingar kældir
á tímabilinu mars til desember 2002. Pessir sjúkling-
ar voru bornir saman við 32 sjúklinga sem ekki voru
kældir sem lögðust inn eftir hjartastopp á tímabilinu
janúar 2000 til mars 2002. Upplýsingar voru fengnar
úr sjúkraskrám varðandi; tíma frá áfalli að endur-
lífgun (t-1), tíma frá áfalli þar til sjálfvirkt blóðflæði
komst á (t-2), tíma frá áfalli þar til kæling er hafin (t-
3), tíma frá áfalli þar til lægsta hitastig náðist (t-4) og
hversu margir náðu kjörhitastigi (32-34° C). Afdrif
sjúklinganna voru metin eftir því hvert þeir útskrif-
uðust. Utkoma var talin góð ef sjúklingur útskrifaðist
heim eða á endurhæfingardeild, slæm ef sjúklingur
útskrifaðist á langlegudeild eða lést.
Niðurstöður: Góð útkoma var skráð hjá 40% kældra
samanborið við 28% ekki kældra. T-1 var 3,2 mínútur
og 3,3 mínútur, t-2 var 35,4 mínútur og 29,3 mínútur
að meðaltali hjá kældum og ekki kældum, í þessari
röð. T-3 var 2,8 klukkustundir og t-4 var 9,8 klukku-
stundir að meðaltali hjá kælda hópnum. 40% sjúk-
linganna í kælda hópnum fóru ekki undir 34° C.
Umræður: Niðurstöður þessarar rannsóknar sýndu
að 40% sjúklinga sem voru kældir fengu góðan bata
eftir hjartastopp miðað við góðan bata hjá 28% sjúk-
linga sem ekki voru kældir. Gagnstætt öðrum rann-
sóknum náði þessi rannsókn til allra sem komu með-
vitundarlausir inn á sjúkrahús eftir hjartastopp, óháð
tegund hjartsláttaróreglu eða tímalengd frá áfalli.
Einnig sýndi rannsóknin að með ytri kælingu gekk
illa og hægt að ná því hitastigi sem stefnt var að.
Inngangur
Lengi hefur verið vitað að kæling lækkar efnaskipta-
hraða í heila og gæti þar af leiðandi verið verndandi
gegn súrefnisskorti. Mjög áhugaverðar rannsóknir
voru gerðar á mönnum árin 1958 og 1959 þar sem
áhrif kælingar (30 til 32° C) var athuguð á meðvit-
undarlausum sjúklingum eftir hjartastopp (1, 2)
Þessar rannsóknir leiddu ekki til breyttrar meðferð-
ENGLISH SUMMARY
Björnsson S, Valsson F
Induced hypothermia after cardiac arrest
in lceland
Læknablaöið 2004; 90: 609-13
Objective: The number of out-of-hospital cardiac
arrests in lceland is about 200/year. In 2002, two pro-
spective randomized trails showed improved outcome
when mild hypothermia was induced in a very selective
group of comatose patients after cardiac arrest. At
Landspitali University Hospital at Hringbraut, hypo-
thermic treatment after a cardiac arrest has been used
since Mars 2002. Aim of this study was to: 1) Evaluate
outcome of all comatose patients after cardiac arrest in
two time periods before and after induced-hypothermia
was implemented at our hospital. 2) Estimate how fast
and well the patients were cooled with external cooling.
Material and methods: 20 patients received hypo-
thermic treatment after resuscitation during the period
from mars until December 2002. These patients were
compared with 32 other patients who did not receive
hypothermic treatment after resuscitation from a cardiac
arrest, during the period from January 2000 until March
2002. Information regarding, time from the arrest to be-
ginning of resuscitation (t-1), time from the arrest to re-
turn of spontaneous circulation (t-2), time from the arrest
until the cooling was actively started (t-3), time from the
arrest until the lowest temperature was achieved (t-4),
and how many got to the target temperature (32-34°C),
where gathered from medical journals. The primary out-
come measure was survival to hospital discharge with
sufficiently good neurologic function to be discharged to
home or to a rehabilitation facility.
Results: 40% of the hypothermic had a good neu-
rologic outcome compared with 28% of the normo-
thermic group. T-1 was 3,2 min. and 3,3 min., t-2 was
35,4 min. and 29,3 min. on average in the hypothermic
group and the normothermic group, respectively. T-3
was 2,8 hours and t-4 was 9,8 hours on average in the
hypothermic group. 40% of the hypothermic group did
not reach target temperature.
Conclusion: The results of this study show that 40%
of the patients where hypothermia was induced had
good neurological outcome compared with 28% of
the patients where hypothermia was not induced. In
contrast to other studies, the present study included all
comatous patients arriving to the hospital after cardiac
arrest, regardless of the type of arrythmia and the time
from the arrest to return of spontaneus circulation. This
study also shows that the cooling technique used is
slow and insufficient in achieving the target tempera-
ture set in this study.
Key words: cardiac arrest, hypothermia, neuroprotection.
Correspondance: Felix Valsson, felix@landspitali.is
Læknablaðið 2004/90 609