Læknablaðið - 15.03.2007, Side 52

.....
UMRÆÐA & FRÉTTIR / ÁHUGAMÁL
Eftir skíðagönguna frá
Gullfossi yfir Hofsjökul
og niður í Eyjafjörð 1956.
Haukur Árnason lœknir,
Jóhann L. Jónasson lœkn-
ir, Magnús Hallgrímsson
verkfrœðingur, Leifur
Jónsson lœknir, Óli Björn
Hannesson lœknir. A
myndina vantar Eirík
Sveinsson lœkni. Ljósm.
Kristján Hallgrímsson.
Sami hópur 50 árum
síðar. Ljósm. Ólafur
Hallgrímsson.
létum okkur hafa það og þetta var skemmtileg
ferð. Það var mikill munur þegar við fengurn
pulkur, sleða, til að draga á eftir okkur en veður og
færð hér á íslandi er þó oft þannig að ekki er hægt
að ganga á skíðurn eða draga sleða. Maður verður
að vera viðbúinn því. I öllum okkar gönguferðum
höfum við haft allt með okkur og aldrei treyst á
matarbirgðir eða gistingu í skálum.Tuttugu árum
síðar fórum við Magnús aftur þessa sömu leið yfir
Hofsjökul en þá með nýjum samferðamönnum.”
Síðastliðið vor, 50 árum eftir fyrstu gönguna
og 30 árum eftir þá síðari, fengu þeir Magnús
og Leifur og flestir félagarnir frá 1956, Gunnar
Egilsson af Selfossi, Suðurskautsfara, til að keyra
með sig þessa sömu leið og þá má segja allt hafi
verið þegar þrennt var orðið. „í það skipti fórum
við reyndar niður í Bárðardal því ekki var hægt að
keyra ofan í Eyjafjörð. En þetta var skemmtileg
ferð.”
Leifur liggur ekki á skoðunum sínum þegar
spurt er um fjallaferðir landans. „Það eru alltof
margir sem vita ekkert hvað þeir eru að gera og
hafa engan áhuga á neinu nema keyra endalaust.
Stíga varla nokkurn tíma útúr bílnum. Eru með
allar græjur og kunna samt takmarkað á tækin sem
þeir eru með í höndunum.”
Sumurn nægir eflaust að ganga styttri vega-
lengdir, leggja ekki allt hálendið undir í hverri
gönguferð, en Leifur hefur gengið svo víða að
varla er hægt að spyrja nema um lengstu ferðirnar.
Ein ferð sem hann nefnir er gönguferð norður yfir
Vatnajökul og Möðrudalsöræfi, erfið ferð þar sem
hálendið norðan Vatnajökuls var nánast snjólaust
og lítið gagn að skíðunum í slíku færi.
Hann man sannarlega tímana tvenna í hálend-
isferðum og saknar þeirra tíma greinilega þegar
umferð um hálendið var ekki orðin jafn almenn
og nú er. Uppáhaldsvæði hans til dvalar og
gönguferða að sumarlagi hefur löngum verið
Lónsveitin. „Það er eitt fallegasta svæði landsins,
fjölbreytnin í landslaginu er einstök og alltaf jafn
gaman að ganga þar um. Ekki má heldur gleyma
Hornströndum.”
Þegar hann rifjar upp ferðalög og langdvalir
á hálendinu kemur upp í hugann sumarið 1956
sem hann starfaði að landmælingunt m.a. með
224 Læknablaðið 2007/93