Listin að lifa - 01.03.2004, Qupperneq 25

Geirshlíðarkot í Flókadal árið 1939. Teitur Sveinbjörnsson bóndi með hrífu í hönd. Á bæjarþekju orf, hrífur, skóflur og torfljár.
Hestvagninn er með léttri mjólkurbrúsagrind. Vagnkassinn, fyrir húsdýraáburð og möl, hallast upp að bæjarveggnum. Til hægri
eldiviðarhlaði til vetrarins, tyrfður til að verjast vætu. Unnur vinnustúlka er að hengja upp þvott. Mjólkurbrúsar bíða næsta
máls. Steinolíutunna með olíu á lampana sést einnig.
Síðan brugðum við okkur í duggarapeysur, þríhyrnur,
skinnskó, skotthúfur eða skuplur og lásum saman vel valda
kafla úr góðu, gömlu leikritunum. Sumir fengu hlutverk
sem þeir höfðu skilað með sóma á árum áður og höfðu
engu gleymt. Þetta fékk býsna góðar undirtektir.
í lokin sungum við nokkur lög við ljóð látins félaga okk-
ar, Jónasar Ámasonar, sem endaði með því að salurinn tók
undir í allsherjar „Ari dúara dúra dei... “ Síðan var drukkið
meira kaffi, skoðað og spjallað og horft á litskyggnur.
Svo gengu gestir um og skoðuðu sýningarbásana. Áhöld
og verkfæri til nota utanhúss. Ahöld og verkfæri til nota
innanhúss. Islenski hesturinn. Ullarvinnsla ogfleira. Skóg-
arnytjar og munir úr viði. Gamlar myndir, veggteppi og
fleira. Að taka á móti gestum og sýna þeim hvað við höfð-
um fram að færa var rúsínan í pylsuendanum, því að þeir
voru undantekningarlaust mjög hrifnir.
Eg hef ekki frétt um neinn sem ekki skemmti sér og held
bara að við höfum verið nokkuð stolt af því að vera í Félagi
aldraðra í Borgarfjarðardölum. Punturinn yfir i-ið var að
við stórgræddum á fyrirtækinu, fengum á þriðja hundrað
þúsund krónur í tekjuafgang og höfum aldrei verið svona
rík.
Flestir sem vettlingi gátu valdið í félaginu voru meira og
minna í Reykholti alla sýningardagana, spjölluðu saman,
tóku á móti gestum og vöktuðu sýninguna. Fólkið í félag-
inu kynntist hvert öðru betur með öllum þessum samgangi.
Mér finnst sýningin með því allra besta sem félagið hefur
ráðist í, og seint munum við geta fullþakkað Eddu.
Þegar ég lít tilbaka finnst mér sýningin í Reykholti hafa
verið eitt samfellt ævintýri. Mér fínnst alltaf hafa verið
bjart og gott veður þessa vordaga, og það var með ólíkind-
um hvað allt gekk vel og snurðulaust.
Frábært hvað við fengum marga gesti - á annað þúsund
manns. Fólk kom í rútum frá Akranesi, Snæfellsnesi og
Kópavogi, aðrir komu á einkabílum lengra að. Aðsókn var
góð alla dagana, stundum troðfullt.
Ekki er nóg að eiga góða foringja, ef liðsmenn reynast
ónýtir þegar til kastanna kemur. En þama upplifði maður
einstakan samhug allra og sá hvers félagið okkar er megn-
ugt, ef allir leggjast á eitt. Ég held að þetta tilstand okkar
hafi verkað eins og vítamínsprauta, og vona bara að áhrifin
lifi sem lengst.
&ámiuvc&iúli&dáUvi/
Örnefnaskráning - nýjung í félagsstarfi:
Vegavillt börn og
ferðamenn
Skyggnst ofan í barnauppeldi, leibsögn
ferbamanna, örnefnaskráningu og gamlar
Ijósmyndir á Brennistöbum í Flókadal.
Margt er sýslað á Brennistöðum. Hjónin Árni Theódórsson
og Vigdís Sigvaldadóttir hafa stundað ferðaþjónustu um
áratugaskeið.
Sumarhús standa niðri við ána og stór garðskáli við
húsið þjónar sem veitingasalur.
Fleiri en ferðamenn hafa sótt hingað. Fjöldi villtra barna
á vegum Félagsþjónustunnar í Reykjavík hefur ýmist sest
hér að eða snúið aftur heim með gott veganesti. Vigdís var
nýlega heiðruð fyrir sitt merka lífsstarf. Endurskoðun ör-
nefna er stunduð hér á vegum félagsins. Árni lumar einnig
á gömlum Ijósmyndum.
Hvað orsakir liggja að baki því að fólk getur ekki alið
upp börnin sín, Vigdís? „Ofdrykkja, geðveiki og skilnað-
ir. Ég hef fengið börn sem talin voru vangefin og komið
þeim prýðilega til manns. Einnig hef ég glímt við geysilega
25