Listin að lifa - 01.03.2004, Síða 40

Halldóru vefst ekki tunga um tönn þegar hún er
spurð, hver sé eftirminnilegasti atburðurinn í Reyk-
holti? „Snorrahátíðin 20. júlí ‘47, þegar Vigelandsstyttan
af Snorra komst loks hingað. Fyrst stóð stríðið í veginum.
Svo kom verkfall. Síðast var varðskip sent út eftir stytt-
unni. Fleiri þúsundir komu þegar styttan var afhjúpuð. Yf-
irfullir strætisvagnar Reykjavíkur renndu í hlað. Mann-
fjöldinn var uppi á öllum húsþökum og alls staðar, allir
vildu sjá kónginn. Bflastæði og tjaldsvæði var niðri við á.
Aðstaðan var mjög erfið, enginn kæliklefí og engan veg-
inn hægt að taka á móti öllu þessu fólki. Kokkur af Esjunni
var fenginn til að sjá um veitingar fyrir konunginn og hefð-
arfólkið í skólastofunum, minna var um veitingar fyrir
fjöldann. Þó sá Borgfirðingafélagið í Reykjavík um kaffi-
sölu í íþróttahúsinu, en heimafólk annaðist veitingar fyrir
skemmtikrafta.“
Reykholt hefur breyst mikið á búsetuárum Halldóru.
Skólinn horfinn. Hótel komið í hans stað. Hvernig horf-
ir hún á breytingarnar? „Margir voru á móti því að
byggja svona stóra kirkju, fólk var hrætt við þessa gífur-
legu fjármögnun, en kirkjan hefur bjargað staðnum. Norð-
menn sem og aðrir voru drjúgir að gefa til kirkjunnar, og
nú er að koma kirkjuminjasafn sem lofar góðu. A vegum
Snorrastofu eru áhugaverðir fyrirlestrar mánaðarlega. Allt
þetta lífgar upp á Reykholt og á örugglega eftir að vaxa.
Aftur á móti hefur íbúum fækkað. Hér við götuna er fólk
með fasta búsetu í fjórum húsum. í þremur húsum er fólk
að koma og fara. Ríkið á tvö þeirra, en eitt tilheyrir hótel-
inu. Vonandi á þetta eftir að breytast. Hingað koma alltaf
annað slagið nemendahópar úr Reykholtsskóla, gista á hót-
elinu og gera sér glaðan dag. A síðasta móti komu 50 ára
nemendur. Þau hringdu og buðu mér til veislu. Hlógu, þeg-
ar ég spurði - verður nokkur fullorðinn þarna?“
Lega Hvanneyrar er falleg við árósana undir miðju
Skessuhorni. Hér búa um 200 manns, líkt og í góðu sjávar-
þorpi. Hér erftskurinn ekki miðja alheimsins, heldur fróð-
leiksleitin hvernig best er að yrkja landið. Landbúnaðarhá-
skólinn á Hvanneyri setur upp nýjar námsbrautir í takt við
tímann. Landslagsarkitektúr er nýjung í íslenskum skóla.
Litríkt lífsskeið
Jakobínu Jónasdóttur og Trausta Eyjólfssonar á
Hvanneyri
Ég hitti þau í fallegu einbýlishúsi á Hvanneyri, í rólegheit-
um. Átti ekki von á þeim litríka æviferli sem þau drógu
upp úr lífskistunni - strákurinn frá Eyjum og stelpan úr
Mývatnssveitinni.
Brúðkaupið þeirra var ævintýralegt. Búskapur þeirra í
Lóni lærdómsríkur. Mest gaman er þó að sjá hvað þau nota
tímann og lífsreynsluna vel, eftir að hafa komið upp sín-
um átta börnum.
Jakobína er íslandsmeistari í kleinubakstri og gæti skor-
að marga á hólm í fallegri handiðn. Trausti, áður kennari
Trausti á sýningunni sem haldin var honum til heiðurs á sjö-
tugsafmælinu.
Jakobína segist hafa sent frá sér stóra plastpoka af svona
brúðum.
og umsjónarmaður heimavistar á Hvanneyri, málar og
skrifar Ijóð, bindur inn bækur og sinnir Hvanneyrarkirkju.
Innst í Túngötunni er kona að sópa snjó af stéttinni. „Þú
ert á réttum stað,“ kallar hún. Jakobína er hressileg kona,
full af lífsorku. Inni á hlýlegu heimili bíður hádegisverðar-
borð, súpa og salat, brauð og meðlæti. Jakobína dansar
með léttleika á milli borðs og búrs. Átta bama móðir og
áður húsmóðir í sveit er með ótal hendur á lofti. Eldhúsið
er listasmiðja Jakobínu, verðlaunuð fyrir kleinur og kökur.
Skyldu kleinur vera séríslenskt fyrirbæri? Nei, pólsk-
ar kleinur, hjúpaðar í súkkulaði, eru þekktar, en íslensku
kleinumar eru frægar á íslandi! Jakobína segir að Banda-
ríkjamaður hafi komið til sín í kleinukeppninni á Akranesi.
Sá var búinn að prófa kleinur um allt land, en sagði: „Ég
hélt ég væri búin að finna þær bestu á Akureyri, en þessar
taka öllu fram.“ Hann sagðist vanta ömmu og kleinugerðar-
konu og vildi fá mig með sér, segir Jakobína og skellihlær.
Kleinumar góðu björguðu Jakobínu úti í Eyjum. „Skatt-
amir komu í bakið á okkur, svo að ég spurði kaupmanninn
hvort hann vildi ekki lána mér og selja kleinur upp í skuld-
ina. Eftir fjóra mánuði var ég orðin skuldlaus!"
Hér eins og víða í Borgarfjarðardölum svífur andi
Þórunnar yfir.
„Hún var félagsmálatröll, hógvær og glöð, undirbjó allt
svo vel, gat vippað upp heilum kvöldvökum. Ég er ekki
búin að átta mig á að hún sé farin,“ segir Jakobína sem
vann mikið með Þórunni, bæði í Félagi aldraðra og kvenfé-
laginu.
40