Listin að lifa - 01.03.2004, Síða 42

í Volaseli bjuggum við í tíu ár, byggðum íbúðarhús,
hlöðu og fjós. En þegar þrjú börn voru komin í framhalds-
skóla, vantaði bæði skóla og vinnu handa þeim. Þá seldum
við jörð og bú. Fluttum aftur til Eyja.“
Trausti málaði bæinn sinn, Volasel í Lóni, 1985.
Galleríið hans Trausta: „Nú verðurðu að sjá mitt at-
hvarf,“ segir Trausti. í bflskúrnum er lítil skrifstofa. Stórt
málverk á vegg sýnir unga bátsverja í rauðum peysum,
blátt haf, grænar eyjar. Synimir og Eyjaárin! Nótnablöð á
skrifborði - söngtextar. í aðalrýminu málaratrönur og hálf-
unnar myndir. Trausti segist mála mest gamla bæi og annað
sem ekki er hægt að mynda.
Trausti málar, skrifar ljóð, syngur. „Ég var með þægi-
lega rödd, hafði gaman af að syngja, var í kirkjukórnum í
Lóni og Samkór Vestmannaeyja um tíma, söng líka mikið
með nemendum mínum. Svo byrja ég sjálfur að semja ljóð,
þegar ég er að kenna krökkunum stuðlasetningu.“ Trausti
réttir mér sjötugsafmælisgjöfina frá börnunum sínum átta -
ljóðabók skreytta með málverkunum hans. Greinilega hefur
hann oft verið liðtækur að semja söngtexta.
„Þau vildu koma mér á óvart, en urðu að hafa samráð við
mig um ljóðin. Á sjötugsafmælinu mínu, 19. febrúar 1998
efndu þau svo til sýningar á málverkunum mínum í Bænda-
skólanum.“ Á hundrað ára afmæli skólans var þetta sungið:
Vib hyllum þig Hvanneyrarstabur
og helgum þér nebangreint Ijób.
Frá þér hefur margur einn mabur
mebtekib þekkingarsjób.
Þú útskrifaðist búfræðingur frá Hvanneyri 1946. Síð-
an ertu búinn að vera bóndi og skólastjóri, hótelstjóri
og æskulýðsfulltrúi, síðast félagsmálakennari á Hvann-
eyri. „Ég komst inn í kennsluna með ótal námskeiðum, var
bamakennari í Lónssveit í 8 ár, þar af 4 sem skólastjóri.
Árið 1968 fluttum við til Eyja og byrjuðum að vinna á Hót-
el Helga Ben. Ég sæki svo um nýtt starf æskulýðsfulltrúa í
Eyjum og fæ það. Þegar Magnús skólastjóri á Hvanneyri
tók við embættinu fékk hann leyfi til að ráða félagsmála-
fulltrúa og réð mig í stöðuna. Þá var ég í átta mánaða leyfi
frá vinnu minni í Éyjum.
Við vorum með fokhelt hús í Eyjum svo að Jakobína var
eftir með krakkana, en ég fór að vinna hér haustið 1972. -
Heldurðu að fari þá ekki að gjósa! Á Hvanneyri er bam-
vænt umhverfi og enginn af fjölskyldunni vildi ekki fara
aftur til Eyja. Húsið okkar fór ekki undir hraun, svo að við
gátum selt það og byrjað upp á nýtt héma.
Ég var mjög hamingjusamur að mega vinna hér til 71 árs
aldurs. Nú bind ég bækur fyrir bókasafnið og skýst inn í
eitt og eitt hlutverk. Kirkjan er alfarið í minni umsjá ennþá.
Tenór vantaði í kirkjukórinn og ég var beðinn. - Á ég ekki
að taka prestinn líka?“ spurði ég, fannst nóg að vera bæði
hringjari og meðhjálpari.
Er skessan í Skessuhorni ekkert að stríða þér? „Nei,
en skessunni var svo illa við kirkjuklukkumar, að hún
kastaði grjóti að kirkjunni í bræði sinni. Steinninn stendur
þama enn, grásteinn, trúlega úr jökli í fymdinni. Nú er sagt
að dvergur búi í skessusteini.“
Við óskum Trausta og Jakobínu velfarnaðar í starfi og
leik. Frábært þegar eldra fólk getur nýtt sína lífsreynslu og
menntun eins og þau gera.
Nýjung ífélagsstcnfi:
Gullastokkurinn
- fjársjóðakista framtíðar
- geymir minningar, þjóbháttalýsingar og ferba-
sögur libna tímans
Gullastokkurinn er nýjung sem Félag aldraðra í Borgar-
fjarðardölum fitjaði upp á. Segja má að hann sé fjársjóða-
kista framtíðar. Magnús Sigurðsson á Gilsbakka geymir
Gullastokkinn. Sest er í stofu hjá Magnúsi og Ragnheiði
Kristófersdóttur - og Gullastokkurinn skoðaður.
Magnús kemur með tvær stórar möppur sem geyma fjár-
sjóðinn. í efnisyfirliti sést að Gullastokkurinn geymir um
sextíu efnisþætti. Ekki svo lítið, þegar horft er á að byrjað
var að skrá í hann veturinn 1999.
„Upphaf Gullastokksins var á fundum í félaginu," segir
Magnús.
„Þriggja manna skemmtinefnd var kosin fyrir hvem
fund til að koma með eitthvað til að lesa upp, eða annað til
skemmtunar. Þá fóru sumir að segja frá minningum sínar
frá gamla tímanum og mörgu sem er að hverfa. Tóta stakk
upp á því að halda þessu saman. Ritnefnd var kosin og mér
falið að halda utan um þetta. Ragnheiður gaf safninu nafnið
Gullastokkurinn. Þjóðháttalýsingar, endurminningar, ferða-
sögur, fyrirbærasögur, ljóð og sönglög fóru að safnast í
stokkinn. Þetta er geymt í möppum og á disklingum."
Hvað finnst ykkur merkilegast í Gullastokknum?
„Merkilegast er hvað margt er vel skrifað.“ Magnús flettir í
safninu. „Hér em margvísleg sýnishom af ljóðagerð, rifjaðir
upp gengnir búhættir, ijallað um fyrri tíma nýtingu á heitu
vatni og fyrstu rafvirkjun hér, sagðar ferðasögur, m.a. af
hestaferð í kringum Langjökul 1945, árið sem heimsstyrjöldin
42