Listin að lifa - 01.03.2004, Síða 67

Kaffiborðið var glæsilegt hjá Sigurborgu og ekki að sjá að hún
væri nýkomin úr hesthúsinu frá því að sinna fjórtán hestum.
Hestarnir eiga sinn heiðursstall í stofunni hjá Sigurborgu.
hún nýbúinn að gefa fjórtán hestum. Sigurborg er höfðing-
leg kona.
I stofunni sér maður strax hvert hugurinn beinist. Fjöl-
skyldumyndir, en síðan málverk af hestum, myndir af
hestaferðum og kappreiðum! „Þetta er hún Skeifa mín -
ættmóðirin frá Kirkjubæ“ segir hún og bendir á mynd af
rauðstjömóttri hryssu. „Á Þingvöllum 1970 var hún efsta
kynbótahryssan með afkvæmum. Út af henni eru mörg úr-
vals afkvæmi, t.d. stóðhesturinn Ófeigur, Borgfjörð, Flug-
svinn og fleiri, en margir ættliðir rekjast nú til hennar, aðal-
lega í gegnum Ófeig og Borgfjörð. Ég á góða hesta og
maður reynir að leita uppi sterka stóðhesta til að halda
stofninum við.“
Tregi er í rödd Sigurborgar þegar hún talar um ætt-
móðurina Skeifu.
„Ég sá hana fyrst í girðingu á Hvanneyri. Horfði í augun á
henni - og milli okkar skapaðist band sem aldrei slitnaði.
Hún dróg mig að sér eins og segull. Augun svo stór og spyrj-
andi. Mér fannst hún minna á fanga í búri. Ég var búin að
leita lengi að góðum hesti, þama var hryssan mín komin.“
Skeifa var ættmóðirin að gróðurvininni í hesthúsi Sigur-
borgar, veitti henni meiri gleði og tár en flest annað. Sam-
runi konu og hests í íslenskri náttúru birtist vel í eftirfar-
andi greinarbrotum... Grœni balinn, umkringdur klettabelti
sem veitti skjöl fyrir norðanáttinni og gafútsýn vítt um hér-
að... staðurinn sem Skeifa hafði oftast borið mig til, verk-
aði á hug minn eins og að ganga í kirkju... Þú heimsækir
blettinn þinn græna í heimi minninganna... hlustar á þögn-
ina, nálgast hana, hlustar eftir eigin hjartslætti. Þér finnst
hann renna saman við hjartslátt þessa lands. Þú hefur
nálgast eitthvað í sjálfum þér - þérfmnst þú hafa gengið í
hús Guðs þíns... Guð blessi þig sem bar mig á balann
græna...
„Skeifa var ótrúlega fjölhæf hryssa og geysilega næm. Ég
keppti einu sinni á henni á kappreiðum. Hún startaði á fullu,
við vomm á flugskeiði þegar hún stoppaði skyndilega hjá
Óla og bömunum. Alveg rosalegt að hún skyldi snarstoppa,
en hún var svo næm fyrir fjölskyldunni. Ég flaug fram fyrir
hnakkkúluna, en hélt mér á baki. Ég fór ekki aftur sjálf með
hana á kappreiðar, en það gerði Reynir Aðalsteinsson fyrir
mig með glöðu geði. I kynbótasýningu á landsmóti hesta-
manna á Þingvöllum 1970 var hún hæst dæmda hryssan
með afkvæmum. Úrvalsgæðingur er að bæta sig allt lífið,
Skeifa var með ólíkindum góð þegar hún stóð á tvítugu."
Sigurborg segist sækja andlegan styrk, þegar hún þeysir út á
gæðingunum sínum.
Skeifa var örlagavaldur í lífi þínu - á fleiri en einn
veg. „Já, við Ólafur bjuggum í 20 ár á Hvanneyri. Ég var
með hesta og fannst að mér þrengt með þá. Snemma árs
‘75 var Skeifa rétt óköstuð og týndist úr girðingu. Sinueld-
ar höfðu verið kveiktir allt í kring, hestarnir fælst og farið
yfir girðinguna. Alla nóttina var leitað af henni, jafnvel
nemendur fylktu liði til hjálpar. Systursonur minn, Guð-
mundur Hermannsson, kennari á Ákranesi, tók sér frí til
leitar. Nokkrum dögum síðar fannst Skeifa ofan í pytti,
dáin. „Nú eru Báreksstaðir lausir,“ sagði Guðmundur þegar
hann settist niður með okkur. „Já, það er víst ekkert um
annað að gera en að fara,“ svaraði Ólafur.
Þú segir að Ólafur hafí verið mikill tónlistarmaður?
„Já, tónlistin var hans hálfa líf. Hann var alinn upp á
Hvanneyri. Faðir hans, Guðmundur Jónsson, var skólastjóri
við bændaskólann á Hvanneyri. Ólafur var deildarstjóri hjá
bútæknideild RALA, en hann var líka organisti í Hvann-
eyrarkirkju, æfði kirkjukór og bændaskólakór, kenndi böm-
um á píanó heima um helgar og var um tíma skólastjóri
Tónlistarskóla Borgarfjarðar.
Svo spilaði hann á mörgum skemmtunum. Maturinn var
oft orðinn kaldur á disknum hans þegar hann gaf sér tíma
til að setjast niður. Á jólunum mætti ég í kirkjuna með
bömin okkar fimm, hlustaði á hann spila, en eftir messu
var haldið út í gamla skóla þar sem hann spilaði undir söng
á jólatrésskemmtun. Svona var lífið. Hann var sterkur í
menningarlífinu héma, en síðari árin fannt mér þetta full-
mikið álag á hann.“
67