Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Qupperneq 55

HVOLPUR
213
Kol gamla, sjáðu hvað hann er kurteis og alvarlegur, þó að hann sé
bara venjulegur hundur og geri sér öngva grein fyrir þjáningum
mannkynsins né þeim sköpum sem allar lífverur á jörðinni eru dæmd-
ar til að lúta.
I stað þess að líta á hundinn bóndans fer hvolpurinn að tanna reim-
arnar á skónum mínum, iðar allur af fjöri og kátínu, japlar á þeim
eins og roði, glefsar í lykkjurnar á næsta óvirðulegan hátt og togar í
þær hvað eftir annað, unz ég stjaka við honum og segi honum að
skammast sín, — hann geti haft annað milli tannanna en skóreimarnar
mínar. Hættu þessu narti asninn þinn! segi ég og læzt vera vondur.
Snautaðu burt!
Hvolpurinn hrökldast frá mér þegjandi og hverfur bak við sumarbú-
staðinn, en ég sit kyrr og lít óvart út á vatnið. Auðvitað fá þeir ekki
bröndu, hugsa ég, verða ekki einu sinni varir. Kolur gamli leggur haus-
inn á hné mér og mænir á mig blíðum augum. Eg fer að velta því fyrir
mér hvort sú tryggð og góðvild, sem skín úr augum flestra hunda, yrði
jafn einlæg og fölskvalaus, ef þeir gætu allt í einu flutt langar ræður
eins og alþingismenn. Ég sé fyrir mér kosningafund allra hunda í
sýslunni og heyri áróður þeirra og röksemdir: Mér dettur ekki í hug
að fara að svara þeim óhróðri sem á mig hefur verið borinn, enda vita
allir að síðasti ræðuhundur er auðnuleysingi og flækingsgrey, ger-
sneyddur allri ábyrgðartilfinningu og þjóðhollustu, hættulegur erind-
reki útlendrar öfgastefnu og á sér ekki heitari ósk en þá að koma okkur
öllum á vonarvöl. Það kann að vera að ég sé heldur ljótur og lubbaleg-
ur, en ég vil aðeins minna ykkur á það háttvirtir áheyrendur, að ég
hef nú um sex ára skeið verið velmetinn þjónn Jónatans lýðræðisbónda
í Vesturgörðum, sem allir bera lotningu fyrir, og þykist því vera jafn
fær um að gegna vandasömum trúnaðarstörfum og þessi öfgaseppi sem
hér var að gjamma um ófríðleik minn. Fari svo að ég verði kosinn, þá
skal ég reyna að sjá um að kjósendur mínir fái nóg bein, já úrvalsbein
er mér óhætt að segja, betri bein og Ijúffengari en nokkrir aðrir rakk-
ar í þessum landsfjórðungi. Ennfremur mun ég stuðla að því eftir
megni, að svonefndir hundaskammtar, sem ég vil reyndar kalla heilsu-
bótarduft eða meltingarlyf, verði bráðlega endurbættir og gerðir mun
bragðbetri en nú tíðkast, svo að þeir líkist helzt nýsoðnu dilkakjöti hjá
Jónatan lýðræðisbónda í Vesturgörðum.