Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Qupperneq 61

HVOLPUR
219
ur ekki að sér hæða. Líttu á þennan grágrýtismola, segi ég þegar við
erum komnir upp á melhrygg vestan við hrekkuna, — ef ég sting hon-
um upp í túlann á þér, þá reynirðu kannski að japla á honum stundar-
korn að gamni þínu, en leggur hann síðan frá þér eins og hvert annað
óæti. Kirtlarnir uppi í þér munu ekki spýta úr sér neinni slefu, í mesta
lagi tveimur eða þremur dropum. En láti ég hinsvegar upp í þig sama
efni mulið, það er að segja sand, þá er öðru máli að gegna kæri vinur,
þá flóir slefa úr kirtlunum jafnt og þétt, unz þú hefur losnað við síð-
ustu sandkornin. Nú geturðu gengið úr skugga um hvort ég hef ekki
á réttu að standa, og þvínæst skal ég skýra fyrir þér þessi ólíku við-
brögð og gera á þér aðra tilraun sýnu merkilegri.
En hvolpurinn kærir sig kollóttan um tilraunir mínar og hefur engan
áhuga á viðbragðsfræðum. Ég er ekki fyrr búinn að stinga upp í hann
steinvölunni en hann tekur til fótanna og hleypur frá mér drjúgan spöl,
lítur síðan við eins og hann sé að skora á mig að elta sig, gjammar
stríðnislega og missir um leið út úr sér steininn, hrifsar hann aftur í
kjaftinn, horfir á mig kankvís og hróðugur og dillar rófunni allt hvað
aftekur. Það fer á sömu leið og í gær, eitthvað þiðnar í mér innvortis,
ég gleymi því að ég er kominn yfir þrítugt, elti hvolpangann eins og
drenghnokki, hleyp upp og ofan brekkuna, læt eins og mér sé feikilegt
kappsmál að ná út úr honum steinvölunni og rek jafnvel upp bofs til
að skemmta honum sem bezt.
Þegar ég er hættur þessum ólátum og búinn að taka mér penna í
hönd, bregður svo við að mér verður undarlega bjart fyrir hugskots-
sjónum, ég horfi á sögupersónur mínar, piltinn og stúlkuna, heyri þau
tala, get næstum því þreifað á þeim. Þokan sem huldi þau í gær, eins
og reyndar allajafna áður, hún er snögglega horfin, óvæntur geðblær
hefur feykt henni burt. Loksins get ég hlustað á þau og virt þau fyrir
mér, en ýmislegt í fari þeirra kemur mér mjög á óvart. Sannast að segja
eru þau svo ólík þeirri mynd sem ég hef þegar dregið upp, að ég sé
þann kost vænstan að fleygja örkunum út í skot og byrja á nýjan leik.
Einhvernveginn sýnist mér á þeim báðum, að þau muni ekki sætta sig
við fyrirætlanir mínar, pilturinn virðist frábitinn hengingu og stúlkan
reiðubúin að bjóða hverskonar hugarvíli og þrengingum birginn. Gott
og vel. Það er ekki nema sanngjarnt að þau fái að ráða nokkru um at-
burðarás sögunnar. Ég fyllist kynlegri eftirvæntingu og fer að skrifa.