Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Qupperneq 62

220
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Um nónbil sé ég þau ekki lengur, en finn samt á mér að þau eru á
næstu grösum og muni birtast mér aftur, ef ekki í kvöld, þá í fyrramál-
ið. Eg slíðra pennann og gái til veðurs. Það er lognmolla, þungskýjað-
ur himinn og regn í vændum, dynjandi hitaskúr, eins og ég þóttist sjá
fyrir í morgun. Þegar fyrstu droparnir falla til jarðar hættir haninn að
gala og forðar sér inn í kofann, en hænurnar hlaupa á eftir honum eins
og ósjálfstæðar konur. Síðan fossar regnið úr skýjunum blátt og nið-
andi, sólmánaðarregn, jónsmessuregn, hrafnaklukkan drúpir, jörðin
teygar þennan blessaða svaladrykk himinsins, jafnvel grjótið í tún-
garðinum fagnar.
Eftir klukkustund er skúrin farin hjá, eða öllu heldur hvolfan: það
glaðnar í norðri, hægur andvari líður yfir túnið, sóleyjar og fíflar
skína. Ég minnist þess allt í einu, að kvöld eitt fyrir þremur árum varð
ég óvenju fengsæll í svipuðu veðri og núna, veiddi allmargar bleikjur
á flugu, þar sem hrauntangi gengur fram í vatnið, og tvo eða þrjá urr-
iða á spón. Flugan var lítil og módröfnótt eins og holtafiðrildi, spónn-
inn silfurbjartur með rauðri rönd. Mér þætti gaman að vita hvort ég á
hana enn, þessa happaflugu, eða týndi ég henni kannski í fyrra? segi
ég hálfhátt við sjálfan mig, sprett á fætur og fer að leita að flugna-
hylkinu, sem ég faldi fyrir mér í gær. Og það er naumast einleikið
hvað ég er fundvís, ég held á hylkinu í næsta vetfangi ásamt hjóli og
línu, girni og spónum. Síðan sezt ég við opinn gluggann og er rétt byrj-
aður að skoða veiðarfæri mín og skafa ryðbletti af önglum, þegar
haninn kemur út úr kofanum og galar með þvílíku drembilæti, að ég
hrekk við og bið hann aldrei þrífast. Hænurnar þyrpast að honum og
góna á hann bljúgar og hrifnar, þar sem hann hreykir sér á öðrum fæti
og rekur upp óskapleg hljóð, eins og hann vilji koma þeim í skilning
um, að það sé fyrir hans atbeina að sólin er aftur farin að ljóma á bláum
himni. Þrír hálfstálpaðir ungar híma álengdar og hlusta rotinpúruleg-
ir á þennan fagnaðarboðskap húsbóndans.
Vel á minnzt: ég hef víst látið undir höfuð leggjast að segja frá
heimilislífi hanans og ríki hans, nýlegum hænsnakofa sem stendur hjá
fjárhúsi ofarlega á túninu, grár fyrir bárujárni og svartur fyrir tjöru-
pappa. Frá því að kofinn var reistur þarna, sennilega til þess að hænsn-
in fremdu síður spellvirki í kálgarðinum framan við bæinn, hef ég orð-
ið margs vísari um hegðun hanans og innræti þegar ég hef verið hér