Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Side 93

TVÆR NÆTUR
251
sinni til, þaS dunkar aftur. — Það er morð, þetta hérna, kunningi, og
á svo að vera! Nú liggur hann sem dauður væri, blóð rennur úr nösum
hans. Oli sparkar í hann með stígvélahælnum og fer.
Leiðin heim liggur eins og í dagsljósi, sveigir til vesturs út úr daln-
um og teygist endalaust inn í nóttina, löng eins og ævikvöl. Og til
beggja handa húka bæirnir og glápa út í loftið blindum augum, óvit-
andi um að nokkuð hafi skeð. Einhvers staðar uppi í hlíðinni gaggar
tófa, situr þar og hvæsir og flissar að einu eða öðru, ánægð með sjálfa
sig og illfús í garð náungans.---
Öldungurinn lyftir höfðinu frá koddanum og horfir yfir rúmgaflinn.
Hann amrar þreytulega:
— Náðu í byssuna, Hans------og skjóttu tófuna — — ófétið!
Presturinn er kominn. Hann hefur staðið við rúmstokkinn og beðið,
meðan karlinn lá og umraði og vissi ekki af sér. Nú heilsar hann og
spyr Öla, hvernig líðanin sé. Hitt fólkið gengur út úr stofunni.
—■ Er það hann Ivar? — — Þú getur farið þína leið.--------Eg iðr-
ast ekki!
Presturinn segir til sín. Þá slaknar á öllum dráttum í andliti sjúkl-
ingsins, eins og andlitið þiðni upp. Hann býst til að segja eitthvað, en
er sofnaður fyrr en varir. Eftir nokkrar mínútur vaknar hann, þekkir
prestinn og kinkar kolli. Svo opnast varirnar með ofurlitlum þurrum
smelli, aftur býst hann til segja eitthvað, en það er eins og hann geti
ekki hamið tunguna í munni sér. Presturinn spyr, hvort hann hafi ekki
eitthvað að játa áður en hann skilur við — kannski eitthvað, sem hvílir
þungt á sálu hans. Hann liggur og kjamsar þurrum munni; svo tekur
hann á þeim veiku kröftum, sem hann á eftir, glennir upp skjáina og
segir:
— Það var ég, sem--------barði hann til óbóta--------hann ívar
Brúdal.
Presturinn mælir fram þau huggunarorð, sem honum eru tiltæk, tek-
ur í hönd gamla mannsins og segist eiga að skila kveðju frá drottni
allsherjar um að þetta sé fyrirgefið og gleymt. Óli lætur sér það vel
líka. — En hefur hann sjálfur beðið drottin fyrirgefningar? vill prest-
urinn fá að vita. — Það vantaði nú bara! Nei. — Já, en það ætti hann
nú samt að gera. Langaði hann ekki til þess? Héldi hann ekki, að dauð-
inn yrði léttbærari með því móti? — Hann ætti nú ekki annað eftir!