Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Síða 54

172
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
hugstæðari „heilög" eign þeirra sem þegar eiga, heldur en hinna sem ekki eiga. Ég
veit ekki til þess að vorar svissnesku kirkjur hafi nokkumtíma höfðað til kristi-
legrar samvizku í þá átt að allir menn ættu að eiga eignir, að öllum mönnum eigi
að vera tryggð vinna, að allir menn eigi að fá þau laun vinnu sinnar að fjölskylda
geti lifað heilbrigðu og glöðu lífi af þeim launum, að allir menn eigi að hafa þau
húsakynni sem geri heimilislíf mögulegt; og loks, að hver maður fái sinn hluta
af landi, Ijósi og lofti. Bænin um daglega brauðið hefði þó átt að gera allt þetta
sjálfsagt. Nýlega kom hér fram lagaframvarp, sem fór í þá átt að þeir sem eignir
eiga áttu að miðla dálitlu til þeirra sem ekki eiga, sérstaklega þó til sárfátækra
og sjúkra. Frumvarp þetta var að vísu gallað, svo að þessvegna var hægt að berj-
ast á móti því og fella það, en samt vildi það nú alveg bersýnilega láta í ljósi
kristilega meginreglu. En þá voru allt í einu til hjá oss kirkjur, sem mundu eftir
eignarréttinum, einmitt nú, þegar um var að ræða eignir hinna ríku og ríkustu!
Nú var talað um voða sem væri á ferðum að því er snerti heilögustu gæðin, semsé
siðferðilega undirstöðu þjóðlífsins og það var varað við innrás bolsjevismans. Nú
var talað um heilagleik einkaeignarinnar, í fullkominni andstöðu við ritninguna
sem þekkir í raun og veru alls ekki neina einkaeign, en heldur því fram frá byrjun
til enda, að öll eign tilheyri í raun réttri Guði og bróðurnum og að handhafar
jarðneskra gæða séu ekki annað en ráðsmenn þessara eigenda.
Þýzka þjóðin ætlaði á vorum dögum að taka eignirnar af furstunum sem höfðu
steypt henni í glötun, en eignum þessum höfðu furstarair hrúgað saman á liðnum
■öldum á kostnað almennings og að mestu leyti hafði þeim verið rænt frá almenn-
ingi. Nú átti að fá þessar eignir í hendur fátækum mönnum og þurfandi, en þeir
■eru sérstaklega margir í Þýzkalandi og er það líka furstunum að kenna. En þegar
þetta átti að gerast, þá voru það enn þýzku kirkjurnar sem ákafast vörðu eignar-
rétt furstanna, sömu kirkjurnar sem ekki höfðu hreyft sinn minnsta fingur þegar
meginþorri þjóðarinnar var með gengisfalli sviptur öllu sem hann átti eftir, til þess
að minni hlutinn, sem áður var auðugur og voldugur, gæti náð í þann hluta eign-
anna líka.
Þessi afstaða hins opinbera kristindóms til eignanna, sem er alveg andstæð
anda Krists, stendur í sambandi við það, að þessi kristindómur er borinn uppi af
þeim hluta þjóðfélagsins sem er því nákomnastur að núverandi eigna- og valda-
hlutföllum sé við haldið. Hverjir eru það sem sækja kirkjur vorar? Borgaralega
miðstéttin og bændumir í sveitunum. Hvaðan koma prestar vorir? Af heimilum
presta, kaupmanna, iðnaðarmanna og menntamanna, og stöku sinnum bænda.
Hverjir eiga sæti í sóknarnefndum vorum? Enn er það — auk bændanna — borg-
aralega miðstéttin, kaupmaðurinn, bankamaðurinn, ofurstinn, undirkennarinn,
aðeins einstöku sinnum „heldri verkamaður" og ennþá sjaldnar skipulagsbundinn
félagi, og verður hann þá alltaf að vera einn af þeim spakari! Er það nú nokkur
furða þótt sh'kar samkundur gangi óttaslegnar framhjá hinum miklu baráttuefnum
nútímans? Þar er hvorki talað um stríð né vígbúnað, né heldur um viðfangsefni
félagsmálabaráttunnar. Þar er talað um breytingar á handbókinni og nýja biblíu-
þýðingu, en útifyrir eru blóðugir logar styrjaldanna þjóða í milli og félagslegrar