Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Síða 45

ísland hefur enga forsögu
Hvernig hefur þér fallið við nýju bygginguna?
Nýja byggingin olli tímamótum í sögu safnsins, eins og að líkum lætur.
Það er ómetanlegt að safnið hefur sitt eigið hús, og nú orðið er það orðin
eins og hver önnur fjarstæða að Þjóöminjasafninu væri holað niður einhvers
staðar eða einhvers staðar. Húsið hefur sína kosti og galla, eins og gefur að
skilja, það hafa öll hús. Mannkynið hefur verið að byggja hús alla sína tíð,
en samt er alltaf sama vandamálið að búa til gott hús. Aðalvandamálið með
okkar hús er að það er of lítiö. Ég mundi segja, að það væri nógu stórt
fyrir Þjóðminjasafnið, ef Listasafn ríkisins þyrfti ekki að vera hér. Okkur
Selmu kemur ágætlega saman, en söfnin okkar kreppa hvort að öðru, og við
það verður ekki hægt að búa til lengdar. Það er nauðsynlegt að byggja sér-
stakt Listasafnshús.
Hver eru helztu verkefni safnsins? Hvað eru starfsmenn margir?
Verkefni safnsins eru mörg, en safnmennirnir fáir. Auk mín eru fjórir safn-
verÖir með fullu starfi og einn með hálfu starfi og bókari, sem í raun og
veru er allt í senn bókari, gjaldkeri og skrifstofustúlka. En það mundi taka
mig langt mál að gera grein fyrir störfunum, sem á okkur hvíla hér í Þjóð-
minjasafninu, og ég held að það væri efni í að minnsta kosti eins langt mál og
þetta viðtal er orðið. En af því að ég hef talað digurbarkalega um fornleifa-
rannsóknir í þessu viðtali og einhver gæti því haldið, að þær væru okkar
aðalviðfangsefni, þá verð ég, áður en við skiljum, að leiðrétta þann misskiln-
ing. Þeim embættum, sem við safnmennirnir gegnum, fylgir alls engin laga-
leg skylda til að gera neinar fornleifarannsóknir, þótt við teljum það sið-
ferðilega skyldu og sjálfsagÖan hlut að gera það sem efni og ástæður leyfa á
því sviÖi. Það er stundum öskrað á okkur með frekju og jafnvel ásökunum
um að við gröfum ekki þetta og gröfum ekki hitt, eins og við værum að svíkja
okkar starf. Þetta er hreinn misskilningur. Ekkert rannsóknarembætti í forn-
leifafræði er til. Við erum safnverðir og minjaverðir, og því fylgir meira ver-
aldarvafstur en margur hyggur. Hitt er annað mál, að allir safnmenn verða
fræðimenn, jafnvel þótt þeir komizt kannski aldrei til að skrifa neitt. Samt
vona ég að Árbók fornleifafélagsins sýni, að starfsmenn Þjóðminjasafnsins
gera sér ljóst og meira en það, að rannsókna er þörf. Hún er þrátt fyrir allt
til vitnis um andlega lífið í stofnuninni.
Árbók fornleijajélagsins? Á hvern hátt er hún á vegum safnsins?
363