Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Side 46

Tímarit Máls og menningar
ÞaS er von þú spyrjir, eins og ég hagaði orðum mínum. Hið íslenzka forn-
leifafélag var stofnað árið 1879, æruverðugt félag að aldri. Markmið þess
var að stuðla að fornleifarannsóknum á Islandi og gefa siðan út ársrit um
þau efni. Árbók fornleifafélagsins hefur komið út síðan, þótt rannsóknirnar
hafi færzt yfir á hendur Þjóðminjasafnsins. Og það hefur komið eins og af
sjálfu sér, að starfsmenn þeirrar stofnunar hafa ætíð haft mestan veg og vanda
af að koma ritinu út, en í félaginu eru annars áhugamenn um þessi efni, bæði
innlendir og erlendir. Félagið lætur ekki mikið fyrir sér fara, en þó ég segi
sjálfur frá, þar sem ég er ritstjóri Árbókarinnar sem stendur, þá er þetta
eigulegt rit, og það er líka heiðarlegt rit, sem kemur út reglulega einu sinni
á ári, og félagsmenn fá bókina fyrir árgjald sitt til félagsins, og það er ekki
hátt. Færi svo, að bókin kæmi ekki út, yrðu menn heldur ekki krafðir um
neitt gjald. Fornleifafélagið tekur hverjum nýjum félaga með fögnuði. Þú
fyrirgefur þótt ég smygli hér inn þessari litlu auglýsingu, en þetta rit er sem
sagt eina málgagnið fyrir íslenzka fornleifafræði og er á vissan hátt árbók
Þjóðminjasafnsins ekki síður en félagsins.
Hvernig er háttað stuðningi hins opinbera? Hafið þið nœgilegt fé til rann-
sóknarstarfa?
Allt okkar fé kemur frá því opinbera. Erfitt er að svara því, hvort við
höfum nóg fé til rannsóknarstarfa. Vitanlega höfum við lítið fé, en fornleifa-
fræðingar, sem gætu stjórnað uppgröftum, eru líka fáir. Ég hef ekki ástæðu
til annars en halda, að hægt væri að fá meira fé hjá því opinbera til fom-
leifarannsókna, en þær gera sig ekki sjálfar, þó að peningar séu fyrir hendi.
Við komumst ekki yfir öllu meira en við gerum eins og sakir standa.
Safnið hefur stœkkað mikið? Ef þú lítur yfir þessi ár, hvað finnst þér
hafa áunnizt? Hvernig er framtíðarviðhorfið?
Þjóðminjasafnið er geymslustaður minja og sýningarstaður en auk þess
rannsóknarstaður að nokkru leyti. Það heldur jafnt og þétt áfram að vaxa og
færa út kvíarnar á ýmsum sviðum, og svo mun verða í framtíðinni. Hér er
nú orðið svo miklu meira umleikis á öllum sviðum heldur en þegar ég kom
að stofnuninni fyrir rúmum tuttugu árum, að það er varla hægt að þekkja
þetta fyrir sömu stofnun. Nýja húsið á sinn mikla þátt í því, en þó fyrst og
fremst hin öra þensla þjóðlífsins, ysinn og hraðinn og þenslan. Safnið hefur
ekki farið varhluta af þessu. Líklega heldur þessi vöxtur áfram, ég vona það,
eins og ég vona að það verði æ meiri menningarstofnun eftir því sem tímar
364
■