Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Blaðsíða 54

Timarit Máls ug menningar
beitt, þegar komið er yfir í annan lieiin. Maður hefir svosem heyrt eitt og
annað frá gamalli tíð. Það er ekki víst að það sé allt uppspuni —
— Það hefir áreiðanlega enginn uppspuni verið. Fólk var bara svo van-
þroska, það skildi ekki fyrirbærin. Það sendi hinum vansælu verum heiftar-
hug, í stað kærleika og fyrirbæna.
— Ja, er ekki von að manni gremjist? Eins og til dæmis þegar taðhlaðinn
hrundi. Heldur þú að hann Elli hafi hlaðið hann eitthvað öðruvísi í vor
en hann er vanur? Nei, hann var bara stærri en venjulega — og það þoldi
Elías Elíasson ekki. Hann taldi ævinlega eftir hverja taðflögu, sem undir
pott var látin. Að ég nú ekki tali um undir miðstöðina. Og þetta var rétt
eftir jarðarförina! Ég hélt þó að hún hefði farið sómasamlega fram. Og
góð var ræðan hjá prestinum. Elías hefði mátt þakka fyrir hana.
— Eiginlega fannst mér nú ekkert ofsagt í henni, segir vinkonan.
— Ja, nú ofbýður mér! segir ekkjan. — Ég var svo steinhissa hvað prest-
inum sagðist vel, til dæmis þegar hann var að tala um, hvað Elías minn
hefði verið vel inetinn af sinum sveitungum. Þú veizt þó liklega, að aldrei
var hann í neinu einbætti, ekki í hreppsnefnd eða neinni nefnd. Og ég veit
ekki til að hann héldi nokkurntíma ræðu á nokkrum fundi. Og ekki var bú-
hokrið svo burðugt hjá okkur. Hitt var satt, hann þrælaði eins og aðrir.
En það hefir enginn verið metinn fyrir það hingað til.
— Ja, mér fannst nú bara, að hann hefði getað beðið almennilega fyrir
honum, segir vinkonan rösklega.
— Nú, eins og hann gerði það ekki? Hann var ekkert sérstaklega beðinn
um það. Mér kom það ekki til hugar, að hann Elías minn þyrfti neitt kröft-
ugri fyrirbænir en aðrir menn, því margur er nú skítlegur sinni konu í lif-
anda lífi og liggur kyrr í sinni gröf fyrir því.
Það er þögn um stund. Rökkrið færist yfir. Að utan berst háreysti frá
börnum að leik.
— Hvað varstu þá að hugsa um að biðja mig að gera? spyr vinkonan
hljóðlega.
— Ég hefði nú aldrei farið að ómaka þig hingað, Halldóra mín, ef ég
hefði ekki vitað hvað þú ert heima í þessum málum. Og bæði góð og gáfuð
manneskja. Það var þessvegna, að ég sagði þér frá þessum grun mínum í
haust, þegar ég var sett í gipsið, og bað þig að reyna að ná sambandi við
hann. Og hann vildi tala við þig — eða var það ekki?
— Jú, hann var bara miklu þverari en rneðan hann var í líkamanum.
372