Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Blaðsíða 68

Timarit Máls ug mcnningar
prestinum, jaínvel áður en hann er setztur. Ekkjan veitir því ekki athygli
strax. Hún kallar á vinkonu sína og býður lienni sæti andspænis presti, einn-
ig þarf hún að aðgæla lampann, að hann ósi ekki og síðan að kynna vinkonu
sína prestinum. Og prestur spyr eftir telpunni. Einhver hafði heyrt í símanum,
að það hefði slasazt barn hérna. Ojá, ekkjan kannast við það, en telpunni
líður betur, þó ekki sé það lækninum að þakka — og lítur íbyggin til Hall-
dóru sinnar, — hún sefur núna, blessa barnið. Og þá tekur prestur til að
hnerra. Hann ber vasaklút að vitum sér og hnerrar ákaft, vitanlega hnerrar
svo fínn maður ekki út í loftið eða í lófa sinn, eins og venjulegt fólk, en drun-
urnar af hnerrum hans eru engu að síður óhugnanlega háværar. Konurnar
stara háðar á liann furðu lostnar. En hann hnerrar hvað eftir annað í vasa-
klútinn sinn, reynir að brosa afsakandi til þeirra, en hrekkur ekki orð af vör-
um. Loks gelur ekkjan ekki þagað lengur. — Guð hjálpi þér, maður, segir
hún hátt og heldur hvasslegar en hún ætlaði sér. Og eins og við manninn
mælt hættir presturinn að hnerra, þurrkar sér vendilega um vitin, stingur
klútnum í vasa sinn og brosir þakklátlega til hennar. — Eg er líklega að fá
kvef, segir hann, sér til afsökunar og botnar hvorki upp né niður í tortryggnu
og föstu augnaráði ekkjunnar. — Þetta getur varla verið neitt alvarlegt, full-
yrðir hann uppörvandi. — Það hefir ekkert kvef verið að ganga hjá okkur.
— Ekki hér heldur, segir ekkjan þurrlega. — En hingað til hefir nú þótt
vissara að biðja guð að hjálpa sér, þegar maður hnerrar. Vinkona hennar
tekur hart viðbragð, áður en presti vinnst tími til að átta sig. — Lampinn,
Guðný min, lampinn ósar! Og við prestinn segir hún hlýlega: — Yður hefir
líklega orðið kalt á leiðinni. En það er svo hlýtt hérna, að þetta lagast von-
andi. Húskuldinn er alltaf hættulegastur.
— Já, það er einmitt það, samsinnir prestur feginshugar. — Sennilega hef
ég ekki verið nógu vel klæddur. En þetta er orðið gott aftur. Það er eins og
þér segið, frú, það er húskuldinn, sem er verstur. Það er einmitt það.
Ekkjan hefir nú komið ljósinu í rétt horf og getur aftur beint athyglinni að
sáluhirði sínum, enn ekki fullkomlega laus við tortryggni. Satt er það, ekki
er þessi granni, næstum því krakkalegi piltur, líklegur til stórræða, en vígður
er hann, það er þó víst og rétt. Hún minnist þess, að talað var um að fólk
kynni fyrir sér, en ekki er hann þesslegur þessa stundina, rauðnefjaður eftir
hinn ákafa hnerra og voteygur. Um Halldóru gegnir öðru máli, á henni get-
ur hver maður séð, að þar fer bæði góð og göfug manneskja og auk þess
manneskja, sem veit jafnlangt nefi sínu, að ekki sé meira sagt. En vígður
maður er þó vígður maður, meðan hann hefir ekkert af sér brotið. Og hvern-
386