Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Qupperneq 73

Elías Elíasson
uösins. — Frú — frúin hérna var að segja mér stamar hann loks, og er ger-
samlega ringlaður.
— Já, ég var að segja honum, hvað þú varst ánægð með ræðuna, flýtir
Halldóra sér að skjóta inn í.
— Það er nú líkast til að ég væri það, segir ekkjan. — Enda hefðu fleiri
verið það í mínum sporum, eins og prestinum sagðist vel. Það ber öllum
saman um það, að ræðan sú hafi verið fullkomlega höfðingja samboðin, hvað
þá honum Elíasi mínum. Og raunar útförin öll. Svo að presturinn þarf ekki
að bera kinnroða hennar vegna, ræðunnar þeirrar. En það er hann Elías
minn, sem ekki .. . Snögglega er eins og gripið sé fyrir kverkar ekkjunni, en
hún er ekki lengi að harka það af sér og brýnir röddina. — Það var svo langt
frá því að hann ætti skilið að fá aðra eins líkræðu í veganesti inn í eilífðina,
en manni datt nú samt í hug, að hún myndi eitthvað duga honum. Og hann
var ekki verri en hann Jónas heitinn í Gröf, eins og ég hef margsagt við hana
Halldóru mína og fullyrði og stend föst á, hvort heldur er við prestinn eða
hinn æðsta dómara. Og presturinn jarðsöng Jónas heitinn líka og bað ekkert
sérstaklega fyrir honum, svo það er hreinlega lokað fyrir mér, að hann Elías
minn þyrfti meira við en hann Jónas. En svona er þetta nú samt.
Presturinn hvimar augum til kvennanna og minnir helzt á fugl í snöru.
Að lokum festir hann þó augu á ekkjunni og spyr varfærinn: Áttu við — að
þú sért hrædd um sálarheill Elíasar heitins?
— Sálarheill? Það má svosem nefna það því nafni.
Það hirtir ofurlítið yfir presti. — Já, en kæra Guðný, ég er sannfærður um
að það er — ég fullvissa þig um að það er algerlega ástæðulaus ótti. Ég hef
aldrei heyrt nema gott eitt um Elías heitinn, svo ég skil ekki ...
— Ætli ég fari nú ekki næst um það, grípur ekkjan fram í og er allt
annað en mild á svip.
— Auðvitað var Elías heitinn ekki annað en breyskur maður, sem átti við
sína galla að stríða, eins og við öll, andvarpar vinkonan.
— Það er einmitt það, sem ég átti við, flýtir presturinn sér að segja. — Og
mér er óhætt að fullvissa þig um það, Guðný, að honum líður vel nú . . .
— Ætli ég fari nú ekki næst um það, endurtekur ekkjan. — Ég hefði ekki
verið að ómaka prestinn hingað að ástæðulausu, eins og hún Halldóra getur
borið um. Það er ekki svo að skilja, að ég legg prestinum alveg í sjálfsvald
hvað hann gerir, en hún Halldóra mín, sem er nú svo vel heima í öllum and-
legum efnum, fullyrðir það, að presturinn hefði þurft að biðja miklu hetur
891