Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Síða 76

Tímarit Máls og menningar
hann er næstum því enn fúlli á svipinn, en í dag þegar hann hafði lokið við
að skera sjöunda pestarlambið. Og stúlkan, Sigríður, er döpur í bragði, eins
og við raunverulega jarðarför, tárfellir öðruhvoru í laumi og þarf oft að
snýta sér. Aftur á móti er tengdadóttirin töluvert snortin af mikilleik þess sem
nú stendur til, enda hefir hún öðrum betur fylgzt með erfiðum svefnförum
tengdamóður sinnar undangengna tíð, að ógleymdri kaffikönnunni, sem fyrir
stuttu var kippt úr höndum hennar sjálfrar, svo að nærri hélt stórslysi. Vin-
kona ekkjunnar situr á vinstri hönd presti, breið í sæti og um harm, slétt og
hjört í andliti undir dökku, vel greiddu hári, geislandi af alltumlykjandi ástúð.
Sá skilningur, sem nú ríkir milli hennar og prestsins eftir langar og upp-
byggilegar viðræður, meðan ekkjan kljáðist við vandafólk sitt um þátttöku
þess í væntanlegri helgiathöfn, hefir flæmt úr huga hennar þann beyg,
sem áður dró úr henni mátt, svo að nú situr hún þarna í fullu jafnvægi. Hún
horfir fjarrænu augnaráði fram fyrir sig og er þess albúin að taka við hoð-
um frá hinum ósýnilega heimi, sem hún veit allt umhverfis þau. Og hinu fólk-
inu er ljóst að undir bæn prestsins hlýtur eitthvað óvenjulegt að gerast. Prest-
urinn situr fyrir innri enda borðsins og hefir fengið Nýjatestamenti og sálma-
bók húsfreyju í sínar hendur, þar eð hann kom allslaus og óviðbúinn neins-
konar guðsþjónustu. Hann hefir kastað frá sér öllum veraldlegum umhugs-
unarefnum, jafnt bröndurum sem búshyggju og er ekki lengur eins og fugl í
snöru, heldur virðulegur og hátíðlegur, djúpt snortinn af trúareinlægni þess-
ara tveggja kvenna, og þeirri virðingu og því trausti sem þær, sérílagi ekkjan,
bera til embættis hans. Hann sér í hendi, að hér hefir feitan hita rekið á
fjörur trúarinnar, nú þegar vinkona ekkjunnar hefir í einlægni og trúnaði
skýrt honum frá því hvernig maður Elías Elíasson var í raun og veru. Að
vísu er eftirsjá að manns beztu líkræðu yfir slíkan vesaling, en um það tjáir
ekki að fást út því sem komið er. Að sjálfsögðu hefði hann heldur kosið að
koma hingað með góðan miðil, og láta hann fullvissa ekkjuna um að hinn
látni Elías eigi enga sök á þeim atburðum, sem hér hafa gerzt, heldur ein-
hver annar, sem reynir að koma af sér skömminni á saklausan mann. Sh'k
skýring virðist honum bæði viðfelldin og sennileg. En hann er ekki viss um
að ekkjan tryði þeirri skýringu, þar eð hún er svo örugg um sannleiksgildi
drauma sinna og hugboða. Og að öllu athuguðu er óvist að miðill fengist til
að hnekkja framburði annars miðils, fremur en læknir að bera vitni gegn
starfsbróður sínum um ranga sjúkdómsgreiningu. En það sem mestu máli
skiptir er að sjálfsögðu trúaröryggi ekkjunnar og fullvissa hennar um gildi
heilagrar vígslu. Sönnun þess, að í fórum hins óhreytta, fáfróða alþýðu-
394