Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Qupperneq 77

Elías Elíasson
manns er trúin heilsteyptust, einlægust og fegurst. Hann verður uppnuminn
á svip meðan hann hugleiðir þögull hvernig hagnýta má í þágu trúarinnar —
og þar með kirkjunnar — tilfelli eins og þetta, sé vel á haldið. Bænin streymir
fram í hug hans af óvenjulegu hjartnæmi. Hann finnur að þetta verður mikil
stund í þessari litlu, fúkkamettuðu stofu. Og gegnt vinkonunni, á hægri hönd
presti, situr ekkjan, einbeitt og dugnaðarleg, en ánægð eins og hún sé far-
sællega að ljúka við að bjarga ígrænum töðuflekk undan úrhellisrigningu.
Reyndar er hún ekki allskostar ánægð með sálmana, sem syngja skal á und-
an og eftir bæninni, allra sízt seinni sálminn: ég heyrði Jesú himneskt orð.
Á hendur fel þú honum, er vitanlega ágætur sálmur, sem á allsstaðar við,
jafnt brúðkaup sem jarðarför. En með honum hefði átt að velja eitthvað
kröftugra, eitthvað um almennilega iðrun og yfirbót, það er hún sannfærð
um. Og þótt hún beri traust til vígslu prestsins hefir hún ekki gleymt hnerr-
um hans fyrr í kvöld og vanrækslu hans við það tækifæri. Eins er það, að enn
er hún ekki fullkomlega örugg í trúnni á mátt bænar þessa unga manns •—
og raunar hvaða bæna sem er, nema þá bölbæna, sem maður hefir þrásinnis
rekið sig á að húa yfir geipilegum krafti í flestra munni. En úr því að Hall-
dóra hennar, sem er svona vel að sér, og margsinnis hefir talað við framliðið
fólk og sér það dags daglega, hvar sem hún er stödd, úr því hún hefir svona
sterka trú á bænum, þá er sjálfsagt að reyna þetta. Og eins að hún ráði sálma-
valinu. — Við verðum að sameinast í elsku og kærleika, ef þessi bænarstund
á að geta borið árangur, fullvissar vinkonan eins og heilög manneskja, þegar
ekkjan imprar á hvort ekki mundi vissara að hafa, að minnsta kosti, annan
sálminn af eitthvað kröftugra tagi. Presturinn er sammála frú Halldóru, en
samt er hann eitthvað skrýtinn á svipinn, einhverjar viprur við munninn,
sem ekkjan fellir sig ekki við. Það er bezt að þau ráði. Hún litast um. Allt er
eins og það á að vera, tengdadóttirin situr á hægri hönd henni, EHas við
borðsendann gegnt presti. Nema Sigga, skinnið, hún fæst ekki til að sitja við
borðið, heldur húkir snökktandi á legubekknum. Fyrr má nú vera eymdin!
Ekkjan er viss um að eitthvað er í ólagi milli hennar og kærastans, annars
léti hún varla svona. Ekki þar fyrir, hún er á þeim aldri þegar tárin hripa
úr sumu kvenfólki alveg að tilefnislausu, eins og vatn úr stafgisnu keraldi.
Óljósri minningu skýtur snöggvast upp í hug hennar. Var það fyrsta — eða
annað árið í hjónabandinu, sem hún var sískælandi — útaf hreint engu? Það
var kannski fyrsta árið, þegar hún gekk með Ella litla. Að minnsta kosti var
það meðan tengdamóðir hennar — tengdamóðir hennar — ojæja — sá dauði
hefir sinn dóm með sér. En hún vonar að Anna tengdadóttir hafi aldrei skælt
395