Tímarit Máls og menningar - 01.06.1968, Qupperneq 94

Tímarit Máls og menningar
aranum til þess að standa ekki að baki
nágrannanum. Það er átakanlegt, þegar
blessaður eiginmaðurinn stendur upp af
skrifborðsstólnum ldukkan ellefu eitt
kvöldið eins og öll önnur kvöld, því að
enga stund mátti hann láta ónotaða til að
ná í peninga, svo að draumarnir um kjall-
arann mættu rætast. Og aumingja maður-
inn, dauðuppgefinn eftir langan vinnudag,
gengur fram hjá ballstað á heimleið, lítur
inn til að fá sér hressingu, verður ungur
í annað sinn, hrókur alls fagnaðar í hópi,
sem safnazt hefur í kringum hann, nær
lögulegri hnátu á löpp og ætiar að stinga
af með hana. Þá dynja ósköpin yfir: Ur
fatageymslunni er honum afhentur nagla-
pakki, sem hann hafði með sér og átti að
þéna við byggingu hinnar miklu baðstofu.
Þar með var draumurinn húinn. Hann rölti
einn á leið á sínum völtu fótum, féll um
koll og fékk sér blund í skafli, kom heim
til sín næsta morgun með naglapakkann
f hendinni og var móttekinn af eiginkonu
í útidyrunum. — Þegar Hallveig kemur til
landsins eftir rnargra ára útivist og leigir
sér íbúð í fjölhýlishúsi í Reykjavík, þar
sem hún sá til Esjunnar og „grillti í Akra-
nes, leikfangahæinn, sem er augnayndi
Reykvíkinga“, þá er hún hamingjusöm.
Eftir fárra vikna dvöl er glampi hamingj-
unnar útslokknaður. Hún varð að byrgja
útsýnið, því að það urðu að koma glugga-
tjöld. Hún stóð í vonlausri keppni við vin-
konur sínar í kökubakstri og var á þönum
eftir uppskriftum, og hún fann lítilsvirð-
ingu stallsystra sinna nísta sig af því að
hún vildi sætta sig við að búa í leiguhús-
næði í fjölbýlishúsi. — Einna nöturlegast-
ur verður tómlcikinn í sögunni um mynd-
irnar af nýju íbúðinni þeirra Haralds og
Elsu. Fréttaritarinn er nýhúinn að haía
viðtal og undirbúa kynningu á fyrirmynd-
arheimili á íslandi með grjótvegg og öllu
saman. Ilér gerist ekki mikið, en að kvöld-
inu gín tómleikinn við í því ljósi, sem
góðir listamenn eiga tök á að varpa yfir
hlutina. — Atakanlegust er sagan af víxl-
inum og rjúpunni. I svefnhúsi hjóna sér á
leðurklædda stólarma og rauða mottu á
gólfi. En það var vonlaust með víxilinn,
sem var á síðasta degi. Margra leiða hafði
verið leitað, en árangurslaust. Það er stig-
ið hljóðlega á fætur í morgunsárið og
laumast út frá grandalausum lífsförunauti
í fasta svefni. En í stað skjalatösku er
hyssan tekin með, og maður híður í ofvæni
þess, sem koma skal. En Svava er höfund-
ur sálardramans í smásögum sínum og
þarf ekki að grípa til æsiatburða, til þess
að eftir sé tekið. Það er ekið til fjalla án
alls takmarks, hyssa borin að kinn og
hlaupi beint að rjúpu. Þegar maðurinn
missti marks, fann hann til hryggðar, ekki
sökuni Jiess að hann missti af hráð sinni,
heldur af því að það rann upp fyrir honum,
að þessi rjúpa myndi eiga erfitt líf fyrir
höndum. — Eldhús eftir máli er á þessum
sömu slóðum. Hún er fjær sennileikanum
en þær, sem fyrr eru nefndar, en hún leiðir
skopskyn höfundar skýrast í ljós og kýmni-
gáfu. Þar er húsbóndinn, sem hefur gert
hið fullkomnasta eldhús fyrir konu sína,
þar sem húsfreyjan þarf ekkert að gera
annað en að styðja á takka, sem eru stilltir
nákvæmlega eftir lengd hennar og breidd,
svo að sérhver önnur hreyfing er með öllu
óþörf. En hlessaðri frúnni eru svo eigin-
legar sínar gömlu hreyfingar, að hún getur
með engu móti vanið sig á takkana, og
húsbóndinn sér það eitt ráð til að bjarga
sinni uppfinningu um alfullkomið eldhús
að fá sér nýja konu.
2.
Svo mætti virðast út frá því, sem hér
hefur verið ritað, að viðfangsefni skáld-
konunnar séu ærið einhliða. Á móti því
skal ekki borið. En sögurnar eru þó ekki
x
84